Daar zaten we dan, in de taxi op weg naar het centrum van Bangkok. De mensen waar we net nog mee in het vliegtuig zaten stonden nog in de rij bij de douane, terwijl wij, iedereen passerend, binnen no time, via de "premium lane" door de douane waren en onze bagage hadden opgehaald.
De reis naar en onze aankomst in Bangkok verliepen op z'n zachtst gezegd nogal soepel. Door het feit dat Martijn voor vertrek vroeg of er misschien een plaats bij de nooduitgang beschikbaar was, het vliegtuig overboekt bleek te zijn en hij bij de gate stoïcijns nog eens een poging deed voor de nooduitgang werden we ineens geüpgraded en kregen we een boardingpas in onze handen gedrukt met de woorden: "you're lucky, you fly business-class!" HUH? Pardon, excuse me?!?! Een beetje overdonderd liepen we even later het vliegtuig in na de oproep: 'firstclass en business-class passengers now boarding.' Een vliegreis die we niet snel zullen vergeten. Business-class vliegen aan boord van een Emirates vliegtuig A380 is een belevenis op zich. "Welcome on board! Champaign? YES PLEASE! Eigen barretje naast je hoofd gevuld met flesjes water en fris, een IPad om je hele 'unit' te bedienen (tv-scherm, je stoel; rechtop-helemaal plat en alle standen daartussen) Matras op uw bed gewild? YES PLEASE! Een toilettasje, gevuld met allerlei toiletartikelen om uw vlucht te veraangenamen? YES PLEASE! Geen zin om je in al deze luxe te laten wentelen? Dan gaat u toch even naar de bar in de ruimte achter u. Neemt u plaats of blijf lekker staan, zodat u aan alle kanten de hapjes kunt pakken die we continue aanvullen. Niets van uw gading in uw 'eigen bar' bij uw plek? Dan bestelt u toch wat u wilt aan de bar. De bartender, die er de HELE vlucht staat, maakt het graag voor u. Ja hoor, neem die Mojito maar lekker mee naar uw plek!"

Ons hotel stond in het oude centrum van Bangkok. 24 uur per dag beweging, leven, entertainment, en handel om ons heen. Een hoop indrukken en prikkels opgedaan en weer heel wat kilometers gemaakt! Ook hier weer een groot verschil tussen oud en nieuw. Tourist-traps, rommelige huisjes, vervuilde rivier, souvenirwinkeltjes, bedelaars tegenover hoogbouw, shoppingcentra, studenten en gesjeesde zakenmensen in sushibars en koffiezaakjes. Maar in beide werelden kan je overal en altijd heerlijk en super goedkoop eten langs de straat! En dat hebben we dan ook volop gedaan.
We hebben tempels en oude teakhuizen gezien. Geslenterd door de winkelcentra en Lumpinipark. Naar Kanchanaburi geweest waar de Birma spoorlijn en het museum hierover zich bevinden. Interessant en leerzaam en de reis ernaartoe een avontuur op zich. Op de heenweg stonden we ineens stil in de middle of nowhere en zagen we toen we vooruit onze wagon uitkeken dat de locomotief zich ontkoppelde en ervandoor ging. Stonden we daar zonder locomotief. Geen informatie, iedereen bleef rustig zitten en een tijdje later zien we in de verte een (andere?) locomotief in z'n achteruit naderen. "Boem, klik, klak" en daar gingen we weer. Op de terugweg stonden we ineens stil. Ook 0 informatie. Mensen die rustig bleven zitten of gewoon de trein uitgingen, over het spoor liepen, wat eten gingen halen en weer instapten. Na lang wachten, een conducteur die ons met behulp van Google translate probeerde uit te leggen wat er gebeurde, kwamen we, met 2,5 uur vertraging, weer aan in Bangkok.
Spectre gezien in een mega bioscoopcomplex, die zich in elk winkelcentrum (naast, uiteraard, een foodcourt) op de bovenste etage bevindt. Lekker geacclimatiseerd en ons ("AU!! Is dit nu lekker?") uit elkaar laten trekken door 2 Thaise vrouwtjes onder het mom van een Thaise massage. Zeker lekker, in ieder geval soms... en zeker achteraf.... want we zijn zelfs 2x geweest! De hele relaxte entourage eromheen (theetje, voetjes wassen, ontspannend muziekje) en Martijn voorbij zien komen in zijn massage outfit (waarvoor je je eigen kleding inwisselt) met aan zijn arm een giechelend Thais meisje van 1,20, die je dan een half uur later, al knijpend en knedend, als een soort rugzakje aan Martijn z'n rug ziet hangen en die nog harder moet giechelen als ze even later met zijn (voor haar) véél te lange been worstelt, is al een reden om te gaan!
Na een week in deze bruisende of eigenlijk gonzende stad hebben we alle spullen weer bij elkaar gepakt en zijn we aan het eind van de dag naar het treinstation van Bangkok gegaan. Daar vertrokken we rond 19.00 uur met de slaaptrein richting Chiang Mai.