Zaterdag18 april Sagada-Manilla-Coron (door Marleen)

We hebben een goede nacht gemaakt in de nachtbus vanaf Sagada naar Manilla, gelukkig niet de vrieskoude airco van de heenreis. We komen rond 7.00 uur aan op het busstation en gaan meteen door naar de airport. Onze vlucht naar Coron (een noordelijk eilandvan Palawan) vertrekt pas om 13.00 uur. We hebben dus uren de tijd om alle tips over China, die we in de bus kregen van twee china-veteranen, om te zetten in een soort van plan. We drinken koffie, lezen en plannen. De tijd gaat snel voorbij en om 13.00 uur zitten we in ons vliegtuig startklaar. Ons vertrek laat op z ich wachten in verband met slecht weer op Palawan, maar om kwart voor 2 vertrekken we dan toch.

Coron is heuvelachtig, donkergroen van het oerwoud, heet en vochtig. De aanblik is heel Afrikaans en zelfs de mensen zijn een stuk donkerder hier. We vinden een redelijk goedkope kamer, die eveneens Afrikaans aandoet, qua kwaliteit en geur. Jeroen zorgt voor wat sfeer door de klamboe op te hangen en een kleurrijke tas aan de muur te laten prijken: ons huis voor de komende dagenis klaar!

Zondag 19 april - Coron

Het heeft de hele nacht flink geregend en geonweerd en ook wanneer we wakker worden is de lucht nog grauw en vol van regen. Regen in het paradijs. Een dag om zo lang mogelijk in bed te blijven.

Tegen de middag lopen we wederom Su tegen het lijf, die we kennen van Banaue en gisteren ook al in de bar tegenkwamen. We ruilen een boek, want Kane en Abel (erg gaaf) hebben we inmiddels beide uit. We melden ons bij de duikshop van Su en gaan samen uit eten. Su kent een goedkoop gerecht, dat zo goed smaakt dat we het de komende drie avonden zullen eten. We toasten op de wrakken, morgen met z'n drieen de diepte in!

24 september 1944 - Coron (door Jeroen)

Het ontbijt is pas net achter de kiezen als de hanen van Coron overstemd worden door het oorverdovende lawaai van 180 Helldiver en Hellcat duikbommenwerpers van de Fast Carrier Task Force. De Japanse zeelui proberen uit alle macht de Amerikaanse vliegtuigen uit de lucht te schieten, wat soms nog lukt ook. Na veertig minuten zijn 24 schepen beschadigd of gezonken. Een aantal Amerikaanse vliegtuigen zijn neergehaald, of halen het niet terug naar hun vliegdekschip door brandstofgebrek.

De baai van Coron blijkt niet zo'n beste verstopplek te zijn als de Japanners dachten toen ze er een dag eerder voor anker gingen. Pas na twee dagen dooft de brandende olie in de baai van Coron.

Maandag 20 april 2009 - Coron

Wie zei er ook al weer dat oorlog tot niks goeds leidde? Dankzij die uit de hand gelopen ruzie tussen de Jappen en de Yankees kunnen wij ons te goed doen aan zeer verslavend onderwatersnoepgoed: wrakken! Veel en groot, te gek!

Onze keuze voor een diveshop is erg makkelijk als de Su ons over de lage prijs verteld van Coron Divers en we van iemand anders horen dat dit de enige diveshop is, waarvan een Filipino de eigenaar is. Het is toch fijner geld uitgeven als je weet dat het niet bij een toch al rijke westerling terecht komt. We duiken samen met Su naar ons eerste wrak: de Tangat wreck, vernoemd naar een nabijgelegen eiland. Het is een koopvaarder die voor de Japanse marine voer. Marleen is al eens eerder in een wrak geweest, maar dit is mijn eerste keer en het is helemaal te gek. Er groeit van alles op het roestige wrak en we zwemmen door een aantal nauwe gangen in het schip en bezoeken de leeggehaalde machinekamer. Voor sommige patrijspoorten verzamelen zich hordes kleine visjes, die totaal niet verstoord worden door die rare grote vissen die al die bubbels uitstoten.

Het tweede wrak van de dag is de Olympia Maru (122m), nog een koopvaarder. Dit wrak biedt veel meer gangen en grote laadruimten om door te zwemmen. Het dek is ook een stuk dichter begroeid met koraal dan het eerste wrak. Supertof.

De laatste duik van de dag is naar de Lusong gunboat, met een lange driftdive vooraf langs weelderige koraalriffen. We zien onder andere een dikke schildpad en een paar hele grote pufferfish. Het wrak zelf is niet toegangkelijk, maar wel heel erg vol met koraal. s'Avond nemen we afscheid van Su.

Dinsdag 21 april 2009 - Coron

Het eerste wrak van de dag: de Akitsushima, een vliegboot moederschip van 118 meter lang. Op het achterdek staat nog een reusachtige kraan om de watervliegtuigen uit het water te takelen. Het wrak ligt op zijn zijde en maximale diepte is 34,8 meter. Ik geniet me suf van alle aan elkaar geklonken staalplaten en het nog duidelijk herkenbare luchtdoelgeschut. Er is niks zo gaaf als al het onderwaterleven, dat zich in het spookachtig groene licht dat door de verwrongen scheepshuid naar binnen valt, heen en weer beweegd.

Na de Akitsushima bezoeken we de olietanker Taiei Maru van maarliefst 168 meter. Dit is het grootste wrak wat we bezoeken en het is wederom glorieus. De Okikawa Maru is niet gekanteld, wat weer een heel andere ervaring is. Het blijkt weer geweldig om het wrak door te zwemmen, met als hoogtepunt de schroefaskoker, waar geen schroefas meer in zit. (de wrakken zijn al aardig gestript van alles wat waardevol is. ) Het is een ongeveer acht meter nauwe, aardedonkere tunnel, waarna we bijna tegen het gigantische roer opbotsen. We kijken (niet letterlijk, anders zouden we natuurlijk zonder lucht zitten) met open mond naar de gigantische achtersteven en gaan langzaam omhoog naar dekhoogte en bekijken daar al het koraal en de vele vissen. Vooral voor mij is wrakduiken totaal verslavend. Het zal er deze trip niet meer van komen, maar als we weer eens ergens op een wat kortere vakantie gaan, zou het best fijn als er minstens een mooi wrak in de buurt ligt.

Na een lange boottocht komen we aan bij de laatste divesite: lake Barracuda. We klauteren met al onze divegear over een steil trappetje en gladde rotsen en komen half uitgeput bij dit vulkanische meer. Er zit niet heel veel leven in, maar het gaat hier vooral om de rare thermoclines (lagen in het water met een verschillende temperatuur). Het water aan de bovenkant is best lekker (we duiken zonder wetsuit), maar op zo'n 13 meter diepte wordt het ineens wel heel erg lekker warm en voelen we ons alsof we in een hottub duiken. Jammer dat we geen vulkanen in Nederland hebben. De grens tussen beide lagen is onwerkelijk. Het bovenste deel van het warme water is troebel en dan lijkt er net een soort zwarte nevel op te liggen, waarboven het koude water weer een stuk helderder is. Hetl lijkt alsof we boven water komen, maar we zitten er nog onder. Mooie nieuwe duikervaring.

We eten s'avonds voor de verandering maar weer eens in hetzelfde restaurantje, hetzelfde goedkope gerecht. Het smaakt nog steeds.

Woensdag 22 april - boot van Coron naar El Nido (door Marleen)

Rond 8.00 zal onze boot vertrekken naar El Nido, een plaatsje op Palawan Island, 8 tot 12 uur varen ten zuiden van Coron. Met enige opluchting pakken we onze spullen en verlaten de kamer.

De boot naar El Nido is stukken kleiner dan de boot die ik me in mijn hoofd had voorgesteld. Het formaat is gelijk aan dat van een bootje waarmee je gaat duiken. Een banka van zo'n 10 meter lang, met aan beide kanten houten drijvers die ervoor zorgen dat de boot niet kapseist en achterop een veel te laag houten ombouwtje waarachter de wc pot zich schuilhoudt. Er zijn slechts 6 toeristen die de overtocht maken en samen met de twee man personeel hebben we ruimte te over.

We beginnen de tocht in redelijk rustig water en in goed gezelschap van een ander stel op huwelijksreis. Om een uur of 10 waag ik een bezoekje aan de CR (WC), kletsnat kom ik terug; hadden we net het kabbelende water verlaten voor het ruime sop. De komende uren batsen we op de golven en worden we regelmatig overspoeld met bakken zeewater of spatten regenwater. Rond 13.00 geefik het eindelijk op om nog langer te lezen, alhoewel Jodi Picoult verslavend kan schrijven. Links en rechts passeren we prachtige eilandjes van limestone en romantische verlaten strandjes omringd met palmbomen. We zien veel vliegende vissen, die tientallen meters kunnen vliegen waarbij ze hun vinnen als vleugels gebruiken en zo'n drie kwartier voor Coron ziet Jeroens scherpe oog de vin van een haai rondcirkelen bij de boot. Het is een enorme vin die om zijn eigen as lijkt te draaien. Wij zijn er allemaal van overtuigd dat het een haai is, maar de stuurman noemt het een dolfijn. Is het geruststellend of weet hij het echt beter?

We komen binnen 8 uur aan in El Nido. Op de valreep halen we een bootje in dat een uur eerder is vertrokken uit Coron. Een overwinning voor onze mannen die joelen en schreeuwen naar de andere boot. Helaas valt in het zicht van de haven onze motor uit en worden we alsnog gesnokt door het andere bootje.

El Nido blijkt honeymooners paradise, met allemaal prachtige huisjes en restaurantjes op het strand met uitzicht op bootjes en limestone-eilandjes aan de overkant. Helaas zitten alle betaalbare opties vol en brengen we onze eerste nacht hier door in een veel te klein kamertje dat uitgebreid 'gespidercheckt' moet worden (door Jeroen, uiteraard).

We gaan heerlijk eten met uitzicht op zee en hangen in een soort kraaiennest voor reizigers op heerlijke kussens uit te buiken, waarbij we elkaar bij kaarslicht fruithapjes voeren en verzuchten dat het toch wel heeeel romantisch is. Zo merken we weinig van de goedkope kamer, waar we uiteindelijk elf ongestoorde uren slapen.

Donderdag 23 april - El Nido

Nog voordat we hebben gedouched of gegeten pakken we onze spullen en verkassen naar ons gereserveerde 'huisje op het strand'. Het is een prachtig, schoon huisje met eigen badkamer en uitzicht op zee, een klein balkon en een prive-strandje met ligstoelen voor de deur.

We doen na 8 maanden honeymoon eindelijk wat hele volkstammen op een huwelijksreis doen: NIKS!

Helaas, in tegenstelling tot normale honeymooners moet er wel even worden geblogd, maar dat zit er nu ook weer op. For now, back to paradise!