Zondag 29 maart - Lima (door Jeroen)

Een ochtend is pas een goede ochtend als hij achter de computer wordt doorgebracht en we skypen, mailen, branden en uploaden er lustig op los. De paraglide plannen zijn van de baan, maar we zijn vast van plan om s'avonds echt lekker te gaan eten.
We gaan naar Astrid y Gaston, de tip van de lonely planet, maar eindigen voor een dichte deur. Maandag zijn ze weer open. We lopen maar weer wat verder naar een volgende eetgelegenheid.
Aangekomen bij het roemruchte restaurant van de dikke man (tip van Max en Jo), komen we er achter dat bijna alle restaurants van enige kwaliteit op zondagavond sluiten. We eindigen in de pizza hut.

Maandag ochtend 30 maart - Lima

Alles past! De koffer die we aan Max en Jo meegeven is vervaarlijk zwaar en de ritsen staan danig onder spanning, maar het past. Onze tassen voelen een stuk lichter aan en we beginnen zowaar op normale backpackers te lijken inplaats van pakezels.
We lunchen bij Astrid y Gaston en we kunnen met grote stelligheid zeggen dat dit het beste eten is dat we de laatste zeven maanden hebben gegeten. Heerlijk!
Op het vliegveld nemen we afscheid van Max en Jo en mogen we vervolgens nog eens zes uur wachten op onze vlucht. We gaan maar weer eens naar een internetcafe.
Onze eerste vlucht verloopt voorspoedig en de volgend ochtend worden we wakker op Canadese bodem. Welcome in Toronto!

Dinsdag 31 maart 2009: vlucht Toronto - Hongkong ( door Marleen)

Toronto betekent vooral een paar uur moe en bleek uit het raam staren, wachtend op de vlucht naar Hongkong. We zijn wel weer een stempel rijker, want Toronto stempelt ook de passagiers op doorreis. De vlucht naar Hongkong zitten we gezellig naast elkaar en zien we onder ons de reusachtige sneeuw en ijsvlaktes van de noordpool voorbij glijden. Nadat we Mongolie zijn gepaseerd en onze ogen scheel staan van de vele films, landen we in Hongkong. We hoeven geen horloges te verzetten, want het is hier precies twaalf uur later dan in Toronto. Onze lichamen moeten echter wel worden bijgesteld, dertien uur tijdverschil met Lima. Een hele dag in ons leven gemist.

Woensdag 1 april - vlucht Hongkong-Manilla

Azie begint met Jeroens offíciele doop bij de Starbucks ('de Mac Donalds voor koffie'). Een flinke bak koffie doet de mens goed en na zeven maanden dromen van italiaanse espressotentjes, laten we het ons goed smaken. Onze laatste uurtjes in de lucht, op naar Manilla. Ik zit naast een Filippijnse die op weg is van Dubai naar huis. Net als 10% van haar landgenoten, heeft ze een baan in verwegistan gevonden.
Na 40 uur in vliegtuigen en luchthavens zetten we voet op Manilla airport. Helaas zonder bagage. Er vormt zich een lange rij van bagagelozen, waaruit we opmaken dat dit wel vaker gebeurt. Onze geliefde backpacks staan nu moederziel alleen in Hongkong, maar worden nog diezelfde avond bezorgd in ons hotel.
We nemen een taxi naar ons hotel. De kamer is erg sfeervol, we hebben tv en een zwembad, maar vergeleken met de luxe van Lima, is het toch wat karig, zo'n matrasje op de grond. Tegen 19.30 vallen we allebei als een blok in slaap.

Donderdag 2 april - Manilla

Om 6.00 zijn we allebei klaarwakker, up and going. We ontbijten tussen de planten in de tuin van het hotel bij het zwembad. Zijn we echt in het centrum van Manilla? Iedereen is reuze aardig en belangstellend. De Filippijnen zijn nu al goedgekeurd. We gaan op weg naar een Aziatische topbestemming: de Mall. Groot, airco, goedkoop eten en alles wat je maar zou willen kopen. Internetten, eten en dag een in de Filippijnen zit er alweer op. Op weg terug naar het hotel worden we veel begroet en nagezwaaid. We zijn blijkbaar nogal een bezienswaardigheid. Er wordt " Hi Brad" naar ons geschreeuwd "Welcome in the Philippines!". (De dag erna lezen we in de krant dat Brad en Angelina gesignaleerd zijn in Manilla...)

Vrijdag 3 april - Manilla

Hoofdactiviteit van de dag: een bus boeken om naar het zuiden te komen. Dat valt nog niet mee. Elk bedrijf heeft zijn eigen busterminal, verspreid door de stad en aangezien het bijna pasen is, zitten er veel bussen vol. We vinden een nachtbus zonder airco; dan maar een raampje open, denken we.
En alhoewel Manilla zo'n beetje de hel op aarde zou moeten zijn, genieten we volop. Er zitten maar liefst twee Starbuckscafe's op loopafstand, de Mall heeft een Mango, de zon schijnt, er is een zwembad in de tuin en werkelijk IEDEREEN straalt en glimlacht.
Tijdens de lunch kijken we uit op het plein voor de Mall. We zien verdacht veel slanke Filippijnse vrouwen met te korte rokjes en strakke jurkjes en als we nog wat beter kijken zien we ook wel erg veel (onaantrekkelijke) oudere westerse mannen rondlopen. Er is hier werk VOOR de winkel. In een uurtje zien we acht 'koppels' onstaan en zien we nog talloze andere mixed 'koppels' passeren.

Zaterdag 4 april - Manilla, nachtbus naar Donsol

Op zaterdag gaat men naar de kapper en zo ook Jeroen. Als we de buurtkapsalon inkomen, lijken we enigszins de huiselijke zaterdagrust te verstoren. De kapper kijkt ons geschrokken aan en vraagt: " Yes?? What do you want?". Terwijl de kinderen op de bank tv kijken en de vrouwen videokeren (karaoke heet hier videoke en is wreed populair), wordt Jeroen in huiskamer sfeer onderhanden genomen. De man is werkelijk een perfectionist, voor ongeveer anderhalve euro is hij ruim een half uur gedreven aan het knippen en scheren. Het resultaat mag er zijn. Een hele nieuwe man!
Ook een prachtig zuid-oost Azie verschijnsel: openbare homoseksualiteit en veel mannen die zich kleden als vrouw. Ik moet lang kijken, maar het baardhaar verraadt toch uiteindelijk dat de vrouw naast Jeroen een man is.

Versgeknipt op naar de Mall. Lang geleden, in het verre Afrika, waren er eens twee teva's die zooo lang in de zon hadden gestaan dat de binnenzolen waren gesmolten en alhoewel de liefde voor de Teva's niet over was, was het wel gedaan met het loopplezier. Vandaag dan eindelijk de grote dag: nieuwe Keens voor Marleen. Met mijn nieuwe Keens trots aan de voeten, gaan we op weg naar het busstation. Daar zien we opeens wat 'zonder airco' betekent. Er is geen airconditioning, dat hadden we nog wel in de gaten, maar het betekent eveneens: vijf stoelen op een rij, stoelen die niet kunnen bewegen en ramen die soms niet open kunnen en soms niet dicht. Uiteraard zijn de stoelen zo dicht op elkaar, dat Jeroen er met geen mogelijkheid tussen past. We bereiden ons voor op een helse nacht. Af en toe slapen we wat met ons hoofd tegen de stoelen voor ons. De chauffeur scheurt hard door de bergen, waardoor ik veel tegen Jeroen aan slaap, maar waarschijnlijk ook veel tegen de zijkant van de andere buurman belandt.
De bussen hier zijn een wereld van verschil met Zuid Amerika.

Zondag 5 april - Donsol

Waarom rechtop slapen in een nachtbus om aan te komen in een slaperig stadje 15 uur rijden vanaf Manilla……? Whale Sharks! (oftewel walvishaaien) Sinds 1998 zijn ze hier officieel gesignaleerd en sindsdien bussen en vliegen toeristen massaal naar Donsol. Rond een uur of zes in de ochtend zijn daar nog twee toeristen bij.
Vandaag nog geen snorkelen en duiken voor ons, alleen maar relaxen. Een kamer met airco bij het strand doet ons wel goed. In de achtertuin worden we meteen getrakteerd (¿) op een echte Filippijnse traditie: een hanengevecht. Er is geen ontkomen aan. De twee hanen gaan elkaar, gewapend met mesjes aan de poten, te lijf. Binnen 20 seconden ligt er een bloedend op de grond, langzaam te sterven. De toeschouwers, alleen maar mannen, lachen hartelijk.
In de middag tuffen we met een tricycle (een lichte motor met zijspan, waar je twee toeristen in kan proppen en mogelijk ook heel veel anderen aan kan hangen) terug naar het stadje. Onderweg bekogelen gierende kinderen ons met bloemstukjes met roze en paarse bloemen. We voelen ons helemaal op huwelijksreis als we in Donsol beladen met bloemen uit de tricycle kruipen. Okee, we komen voor het onderwater leven hier, maar we worden haast verliefd op het stadje Donsol. Er is een hele leuke markt, een heerlijk restaurantje en het is weer een en al glimlach. Troetelbeertjes Straal!!!
" Hi Sir, Hi Sir" (kun je ook best tegen een vrouw zeggen) en eindeloos veel gezwaai.

Maandag 6 april - Donsol

Vandaag is het dan zover: Snorkelen met Whale Sharks! Een whale shark is een enorm grote haai die lijkt op een walvis. Ze kunnen zo'n 20 meter lang worden, maar eten gelukkig alleen maar plankton en kleine visjes, dus geen snorkelaars. Ze zwemmen rond deze tijd (maart, april, mei) langs Donsol en trekken daarna naar elders (volgens de folder weet niemand precies waar ze zich dan ophouden). Ze kunnen zo'n 100 jaar oud worden, dus varieren ook ontzettend in grootte.
Om 6.30 uur melden we ons bij het bureautje, van de topdrukte is weinig te merken, binnen een half uur zitten we met vier anderen in een bootje en spoeden ons naar de andere bootjes.
Binnen een kwartier horen we al: "Whale Shark, jump!" en plons, plons, daar gaan we. Ik zwem als een idioot en ben in no time naast de Whale shark. Een heel bijzonder moment. Hij en ik in het water, de andere snorkelaars zie ik even niet meer. Ik hou hem aardig bij, we zwemmen een minuut of vijf samen, voordat hij weer naar beneden duikt. Na deze volgen er nog 5. Eentje zien we vanuit de boot, hij haalt met gemak de lengte van de boot die ongeveer 15 meter is. De laatste whale shark blijft ongestoord zo'n 20 minuten met ons aan de oppervlakte zwemmen. Echt prachtig!
We twijfelen wel enigszins over het eco-gehalte; zoveel bootjes en snorkelaars lijkt ons nogal storend. Enige geruststelling: voordat de toeristen kwamen werd er flink op de beesten gejaagd en zijn velen op een bordje beland.

Dinsdag 7 april - Donsol

Er is nog meer onder water te halen, dus vandaag gaan we duiken om een Manta Ray op grotere diepte te zien. Het is alweer een tijdje geleden, dus best spannend om weer onder water te zijn. Er is een sterke storming onder water dus moet je je aan de bodem vast haken om op je plek te blijven. En dan maar wachten, om je heen kijken en hopen dat er iets voor bij komt zwemmen. De eerste twee duiken zijn er geen Manta's en we verliezen een beetje de hoop. We zien wel wat visjes en koraal, maar spectaculair is het allemaal niet. Aan boord vermaken we ons met de andere gasten. Waarvan een voldoet aan alle stereotyperingen van Vieze Dikke Duitser: Hij loopt de hele dag schaamteloos rond in een veel te kleine zwembroek, die haast niet te zien is onder zijn enorme buik, staart onverzadigbaar naar mijn borsten, waardoor ik me af en toe vertwijfeld afvraag of ze misschien uit mijn bikini gevallen zijn, neemt bier mee aan boord en ja, hij heeft een veel te jonge Filippijnse vriendin die hem aan het eind van de dag slaafs staat op te wachten, afgesnauwd wordt en vervolgens al zijn spullen gaat wassen. Gelukkig zijn er ook andere gasten aan boord. De Duitser gaat morgen vliegen en kan dus de derde duik niet mee naar beneden. Terwijl hij aan zijn bier begint, wagen wij een laatste poging.
Tot vervelens toe ben ik altijd de laatste doordat mijn oren niet snel klaren. Deze keer echter een groot voordeel: nog voordat we op de bodem zijn zien we een Manta heel dichtbij en nog onder ons, daarna komt er een tweede, vlak voor ons en iets hoger. We zien ze dus van alle kanten, wat vrij uitzonderlijk is. Onze mede duiker maakt een super filmpje (zie video) en mailt hem later naar ons. Thanx!!

Woensdag 8 april - Donsol, nachtbus naar Manilla

Het is inpakken en gaan vandaag. We gaan nog even langs de kleermaker, die een lading van onze kleren heeft gerepareerd. Altijd leuk om bij de kleermakers te zitten en te kletsen. Daarna op weg naar de bus. Met een luxe aircon bus (we hebben ervan geleerd) vertrekken om 12.00 uur naar het plaatsje Pilar. We komen hier al voor 13.00 uur aan, waarna de bus met draaiende motor en airco blijft staan wachten tot 17.00 uur. De logica van het vroege vertrek uit Donsol ontgaat ons een beetje.
In Pilar lopen we langs de haven en gaan op zoek naar eten. We worden door de broer van de restauranthoudster op sleeptouw genomen. Hij vertelt lachend dat hij gisteren gesnapt is door zijn zwangere vrouw terwijl hij met een andere 'chick' was. Als we zijn shoppie gaan bekijken, zien we zijn vrouw met boze blik naar hem kijken. Zijn andere drie kinderen dwarrelen rond de slippers en jurkjes die ze verkopen. Hij vindt dat een vrouw wel trots moet zijn als haar man nog andere chicks kan krijgen.
In de nachtbus zitten we voorin: meer beenruimte en iets meer slaap.

Donderdag 9 april - Manilla Verjaardag Marleen

Vandaag ben ik jarig! Ik word niet echt blij van de 1 achter de 3. Een slechte nacht in de bus en een deprimerende hotelkamer dragen niet echt bij aan de feestvreugde.
Vandaag zijn bijna alle winkels dicht, omdat het Zwarte Donderdag is, maar gelukkig is er een Starbucks open, waar ons heerlijke koffie wacht en 'Heaven on earth' gebak. Ik begin me eindelijk een beetje jarig te voelen. Vanaf 14.00 uur laten we ons verwennen in een Spa met sauna. Ik neem een zweedse massage met lava stones en Jeroen laat zich martelen met shiatsu. We nemen vele rondjes in de sauna en het bubbelbad, wat gepaard gaat met vele verkleedpartijen, aangezien je hier als vrouw met jurk en al in het bad moet springen. We sluiten ons bezoek af met een voetmassage. Het had een hoogtepunt moeten zijn, maar mijn dame masseert zo ongeinspireerd dat ik het liefst gillend weg zou rennen. Na de spa gaan we nog even naar het internet cafe, waar ik erg blij wordt van de vele mails en felicitaties van het thuisfront. Op naar de 32!

Vrijdag 10 april - Goede Vrijdag - San Fernando/ San Pedro

Vandaag is het Goede Vrijdag. In het plaatsje San Fernando, een uur rijden vanaf Manilla, wordt deze dag jaarlijks nagespeeld, inclusief zelfkastijding en kruisiging. Iets wat je niet zou willen missen, toch?
Rond 8 uur gaan we op pad. De straten van Manilla zijn autoloos, maar wel gevuld met groepen mensen op blote voeten: Processies. Ze lopen al vanaf een uur op 4 in de ochtend en zullen volgens onze chauffeur nog de hele dag op blote voeten doorlopen.
In San Fernando aangekomen is het warm en druk. We zien wel meer buitenlanders, maar ook hordes Filippijnse toeristen. Wanneer we de eerste geselaars tegenkomen, voel ik wel even mijn maag omdraaien. Het lukt me mijn ontbijt binnen te houden, terwijl de bloedspatters in het rond vliegen en mannen met zakdoeken over hun hoofd zichzelf tot bloedens toe slaan met houten stokjes. Het is heel moeilijk te begrijpen dat dit voor hen een diep religieuze handeling is, terwijl ze graag even al slaande poseren voor passerende camera's. Langs de kant van de weg hebben de inwoners zich verschanst met koopwaar en een nieuwsgierige blik. Soms lijkt het alsof wij nog meer de atractie zijn dan de flagelanten.
Wanneer even na 10 uur het hek wordt geopend, haasten we ons naar een plekje vooraan vlak achter het gaas bij de drie kruizen. Het is dan nog niet super druk, wat ons wel verbaasd, aangezien het om 11 uur zou gaan beginnen. De zon brandt fel en we staan uren naar het gaas te staren terwijl Jeroen (gewapend met grote hoed en kortgeknipt koppie) bijna van zijn graat gaat. Het wordt steeds drukker en af en toe wordt er flink geduwd. Je zou haast denken dat je bij een popconcert bent, in plaats van een religieuze gebeurtenis. De militairen moeten regelmatig ingrijpen om de mensen weer in het gareel te krijgen. Af en toe komen de flagalanten ook tussen het publiek, waardoor iedereen uitwijkt om niet helemaal onder het bloed te komen.
Na 13.00 uur wordt er omgeroepen dat het nu toch echt bijna gaat beginnen. Pas na half twee begint het 'toneelstuk'. De laatste stappen van Jezus worden nagespeeld, waarna Jezus wel helemaal echt aan het kruis wordt genageld. Het ziet er super pijnlijk uit, maar met weinig bloed. De mensen in het publiek jammeren mee en ik zie zelfs een soldaat huilen. Na enkele minuten aan het kruis (de voeten worden dan nog vastgenageld) wordt Jezus van het kruis gehaald. Na het toneelspel volgen nog vele anderen die zich aan het kruis laten nagelen. Na nog een rondje van drie houden we het voor gezien. Op de weg terug worden we ingehaald door een van de gekruisigden op zijn fiets. Hij heeft verbandjes op zijn handen en voeten, maar fietst alsof er niks gebeurd is. We vullen onze hongerige magen en vertrekken naar Manilla.

Zaterdag 11 april - Manilla, nachtbus naar Banaue

Vanavond hebben we een nachtbus naar Banaue, zo'n 9 uur rijden ten noorden van Manilla. We vullen de dag met koffiedrinken, vliegtickets boeken naar Palawan en internetten.

Zondag 12 april -Banaue- (door Jeroen)

En dan zijn we er in een keer: Banaue. We strompelen uit de bus en begeven ons in een jeepney naar het centrum. (een Jeepney is een als Jeep verkleedde bus). We lopen een restaurant binnen om op adem te komen en een plan te maken. Een goed ontbijt is daarbij onmisbaar en onder het verhalen uitwisselen met drie britse meiden maken Marleen en ik een plan. We trekken ons niets aan van alle mannetjes die ons wat willen verkopen, boeken een kamer en gaan naar de tourist information. De gids is wat duurder dan verwacht, maar lijkt erg sympathiek en kundig. Nog even de tassen herpakken (ze zijn een stuk lichter sinds Lima, maar drie dagen door de bergen met alles op je rug hoeft nou ook weer niet), boodschappen doen en we kunnen los. In een tricycle gaan we een paar uitzichtspunten langs, vanwaar we kunnen kijken naar de World Heritage Site rijstvelden van Banaue. Robert blijkt inderdaad veel te weten en de zin "take your time" (dat zouden meer mensen moeten doen) zullen we nog vaak horen. De tricycle zet ons af bij het begin van het pad en al snel lopen we onder reuzenvarens en ander tropisch groen, erg mooi. Robert blijkt de zeldzame gave te hebben om bijna aan een stuk door te praten en niet te vervelen. Deze man weet zo veel en vertelt zo veel over zijn eigen leven. Echt een hele goeie. Bij elk glibberig stuk worden we gewaarschuwd of geholpen met afdalen of stijgen. Robert is zonder twijfel de beste gids die we de hele reis gehad hebben. We horen het een en ander over de rijstvelden, maar vooral veel over de Ifagao cultuur. Denk aan verhalen over bloedvetes, koppensnellen, voorouderverering en andere animistische praktijken waar een cultureel antropoloog van zou gaan kwijlen. De voorouders worden vereerd en moeten, samen met de goden, tevreden gehouden worden met offers van varkens en kippen. De goden en voorouders spreken tot de mensen doormiddel van voortekens of dromen en zijn niet te beroerd om levens te nemen of gruwelijke ziektes te doen nederdalen op ons stervelingen. Het is voor ons redelijk nuchtere Nederlanders moeilijk te geloven dat de intelligente en goed opgeleide Robert in alles gelooft waar hij over vertelt. Al die varkens en kippen slachten, dat kost klauwen met geld!
Aan het einde van onze eerste dag komen we aan in het dorpje Pula, gelegen in schitterende rijstvelden. Water klatert van de bergen af en loopt over de rijstvelden van terras naar terras naar beneden. Het is hier zo vredig en mooi dat we met elke ademteug gelukkiger worden. Bij ons simpele guesthouse drinken we thee en genieten door. Onze gastheer is erg vriendelijk en het ontbreken van andere toeristen, gemotoriseerd verkeer en radio's maken het hier in Pula tot een waar paradijs.

Maandag 13 april - Pula naar Batad-

De tweede dag blijkt wat zwaarder dan de eerste en vooral ik zweet me suf. Veel water drinken en veel stoppen om foto's te maken is vandaag het motto. We doen ons best om niet van de, soms wel zes meter hoge, rijstterassen te vallen. We lunchen in een dorpje en worden voor het eten nog getrakteerd op gitaar en zang door Robert. Ik blijf het zeggen: wat een gave gast.
We lopen door en aan het einde van de middag komen we aan in Batad, nog een World Heritage Site. We zijn lekker bezig. De erg drukke en aandacht trekkende Italiaan waar we ons eerder onderweg al aan ergerden blijkt helaas ook in ons guesthouse te verblijven. We hebben medelijden met zijn vriendin en knikken beamend naar de uitbaatster van het guesthouse als zij met haar hand het internationale "eendebek bla bla bla" gebaar maakt. Gelukkig, we zijn niet de enigen.

Dindag 14 april -Batad naar Banaue

We staan op en zien niks meer van de Italiaan. Fijn. Na ontbijt gaan we verder en ik voel me onderhand niet echt meer een superheld die wel even de berg oprent. Een paar slechte nachten slapen en overvloedig zweten eisen hun tol. Onderweg komt Marleen met een ORS (Oral Rehydration Fluid) en herinnert me er aan dat ik toch echt wat meer zout tot me moet nemen. Toch fijn als je dit soort dingen van elkaar weet en de ander kan helpen als hij/zij dat zelf niet meer kan.
Robert vertelt onverminderd verder. Een paar voorbeelden: zijn familie had een geschil met de buren over land. Het werd oorlog, maar eerst moesten er twintig kippen geslacht worden om te kijken wat de voorouders en de goden er van vonden. Alle twintig keer spraken de goden en voorouders door de ingewanden van de kippen hun veto uit. Bij de buren werden ook twintig kippen geslacht, met hetzelfde resultaat. Er kwam geen oorlog, de voorouders vonden het geen goed idee. Waarschijnlijk was dit, omdat de strijdende partijen verre familie van elkaar waren.
Tijdens hetzelfde conflict werd de sjamaan er bij gehaald om te kijken wie er gelijk had. De respectievelijke matriarchen van de families gingen op zeven meter van elkaar af staan en moesten een stengel van een dik soort gras naar elkaar gooien. De moeder die raak gooide, had gelijk. Robert's moeder won, maar de buren accepteerden de uitkomst niet. De volgende stap zou zijn om op een veel kleinere afstand met eieren te gooien. Als je geraakt werd door het ei en het ei zou kapot gaan, dan zou je spoedig sterven. De buren lieten het er bij zitten en de strijd is nog niet over.
Nog een laatste voorbeeld: een dure gong van een muzikant was stuk. De mogelijke daders (waaronder Robert) moesten hun hand in kokend water steken en er een ei uithalen. Als je niet verbrand was, waren de voorouders en de goden met je en was je onschuldig. Robert's hand kwam ongeschonden uit het water; hij was onschuldig.
We lopen door tot Bangaan, voor de lunch en kijken neer op weer een World Heritage Site. De rit terug in de tricycle is zwaar, maar een stop bij de bronssmid, alwaar ik een erg mooie hanger koop, gemaakt van oude munten, maakt een boel goed We rijden nog even naar boven voor een uitzichtspunt en dan nemen we afscheid van Robert in de tourist office. Later, bij het eten, missen we hem allebei al. Nog een keer: wat een gave gast.

Woensdag 15 april -Banaue naar Sagada-

Om half negen stappen we in de jeepney naar Sagada. We zitten in een soort toeristenjeepney, die stopt op mooie punten en direct naar Sagada gaat. Het is een mooie rit, met wel een beetje heel veel stof aan het einde van de trip. Sagada is mooi, Sagada is relaxed, Sagada is een bergstadje en zoals wel bekend zijn bergstadjes fijn.
We vinden samen met twee Israeli's een mooi hostel, met gelakt grenen op de vloer en muren. Erg sfeervol. We voelen ons enigzins geradbraakt en als de Israeli's ons na een uurtje vragen of we zin hebben in een grottentocht kijken we ze met tot spleetjes getrokken ogen van vermoeidheid aan. Gekken.
We hangen op de bank, kijken TV en lunchen erg lekker. Chill.

Donderdag 16 april -Sagada-

Het ontbijt, samen met de Israeli's, stemt hoopvol. Marleen's bezoek aan de comfort room (WC) erna niet. We doen het maar weer eens rustig aan en het helpt zeker dat de laatste Harry Potter film die middag op HBO Channel is. Als we na de film in de startblokken staan om al het moois dat Sagada te bieden heeft in ogenschouw te gaan nemen, regent het dat het giet. We zijn wat achter met bloggen, dus dat maakt niet uit. We eten weer bij de Yoghurt place en het is wederom goddelijk.

Vrijdag 17 april -Sagada-

Het zou mooi weer zijn vanochtend, dat hadden we de dag daarvoor afgesproken. Het regende wederom. Ik hoor mezelf nog zeggen: "die regenjassen, die hebben we eigenlijk ook niet meer nodig, die kunnen ook wel met Max en Jo mee". Mooi dat we dat niet gedaan hebben. We trotseren de elementen en lopen door het dorpje, dat ons allebei heel sterk aan Noord India doet denken, naar de yoghurt place voor een stevig ontbijt. De hangende doodskisten die we daarna bekijken vallen enigszins tegen, maar de begraafgrot is een mooie plek. We sprinten terug naar het hostel, proppen ons in een jeepney en al kletsend met andere reizigers zijn we al snel weer in Bontoc. De overstap verloopt soepel en de rest van de rit is hobbelig, maar de regen voorkomt overvloedige stofvorming. Fijn.
In Banaue doden we de tijd achter de computer. Morgen zijn we alweer in het hete Manilla en daarna naar Palawan! Volgens velen het Paradijs op aarde!