Wij zijn in Maputo! Zeker een van de leukste en meest relaxte hoofdsteden van Afrika. En gelukkig, af en toe bewolkt. Het kostte dagen reizen en wachten om hier te komen, we zijn moe.

Donderdag 6 november 2008 door marleen

´s Avonds storten we ons in het nachtleven van Gurue. Eerst naar de lokale snackbar, dan de kroeg op de hoek (Cafe Domino) waar we lokale biertjes proeven en poolen. Daarna gaan we naar de schitterende jaren 60 bioscoop waar de meubels de moeite waard zijn, maar de film (Bruce Lee, fists of fury) niet echt. Helaas in het Chinees en met Portugese ondertiteling. Het is broeierig warm en we staan na 15 minuten alweer buiten. Het nachtleven eindigt vroeg.

Vrijdag 7 november 2008

We zijn nog een dagje extra in Gurue gebleven, omdat het zo leuk was gisteren. Helaas begint vandaag niet goed: Onze was is beschadigd en er zijn ook dingen verdwenen. De gezamelijke badkamer wordt nooit schoongemaakt, er is geen water om door te trekken en deze ochtend vinden we 2 gebruikte condooms naast de WC. We zijn niet blij! Na een gesprekje met de manager (dit is het meest vooraanstaande hotel van de stad!) krijgen we een gratis overnachting in een mooiere kamer. Goed geregeld, denken we..... Wanneer we na de lunch terug komen en van kamer willen wisselen, blijkt dit niet te kunnen. En als het eindelijk wel kan, weigert men de kamer schoon te maken. Weer een hele toestand en de manager er weer bij... Erg jammer.

Zaterdag 8 november 2008

We staan vroeg op. Om 5 uur gaat de minibus. (Alle bussen in Mozambique vertreken zo vroeg, dat ons hele ritme is omgegooid en we doorgaans al om 20.00 uur in bed liggen.) Om kwart voor 5 haasten we ons het hotel uit naar de minibus. Jeroen heeft (heel aardig) nog even de sleutel op de balie van de receptie gelegd. Achteraf niet zo´n goed plan. Een van de hoteldames rent ons achterna. Dat we nog moeten betalen. Wij proberen haar uit te leggen dat we wel hebben betaald, maar de laatste nacht niet, in overleg met de manager. Ze begrijpt het niet en is razend, trekt aan mijn tas en schreeuwt. We proberen door te lopen om de bus te halen. Hele toestand. Uiteindelijk val ik ook nog in zo´n gat in de straat (riolering?). Ik ben te boos om er iets van te merken. De vrouw blijft maar schreeuwen en tieren. Haalt ze er ook nog politie bij. Moeten we mee naar het bureau. We proberen maar vriendelijk te lachen en mee te werken. Helaas vertrekt de enige minibus zonder ons! Na een kwartier op het bureau wordt de zaak toch nog opgehelderd. Een andere vrouw van het hotel komt vertellen dat we inderdaad niet hoeven te betalen. We mogen gaan....

Als enige vervoer rest er een pickup. In de wind boven op allemaal goederen. Na zo'n 2 uur is er een soort mini-vrachtwagen. Nog voller en zeer hoog op volstouwd. Het is een heel eind rijden. Na zo'n 3 uur is een van de vrouwen haar kind kwijt, die is onder de bagage beland, hij beweegt eerst niet, maar blijkt dan gewoon te slapen. Gelukkig. Dan stoppen we opeens, brandstof op! Zonder vrage n of klagen schuifelt iedereen naar de dichtsbijzijnde boom voor wat schaduw. 2 uur wachten tot er brandstof is gehaald. In het volgende stadje belanden we weer in een minibus. Op elkaar gepropt en bloedheet, Jeroen is zo nat als een dweil en gaat bijna van zijn stokje, snel wat zout erin! (twee eieren en een dopje van een frisdrank fles vol met zout!)

Tegen vijven komen we aan in Quelimane. Eindbestemming voor vandaag. We vinden een zeer goedkope kamer ( een tweepersoonsbed in de keuken van een houtwerkplaats ), de rest zit vol. Het is goed genoeg, de bus gaat morgen om 4 uur!

zondag 9 november

Om half 4 zijn we op het busstation. Onze stoelnummers blijken geheel onzinnig, samen hebben we 1 klapstoeltje in het gangpad. In elk geval zitten we nu in een bus (en niet meer ergens bovenop).

De reis gaat naar Beira, waar we met een keer overstappen weer tegen de avond aankomen. We vinden een hotel tegenover de bus, mooie kamer en erg gemakkelijk, daar de volgende dag de bus ook weer om 4 uur vertrekt. En we hebben stromend water, wat tegenwoordig een feest is (ook al spuit het opzij en omhoog).

Maandag 10 november

Een heuse bus met elk een zitting! Hoera! En hij komt ook nog eerder aan dan gepland. Hoe is het mogelijk. Rond 11.30 zijn we al bij de overstap plek, waar een vrouw met luxe auto ons meeneemt (blijkt de eigenaar van een camping te zijn). Na nog eens 45 minuten: Vilankulos, we zijn er eindelijk! Een kustplaatsje bij de Bazaruto Archipelago. Het schijnt een echte 'highlight' te zijn. Het dorpje is nogal vervallen, de camping in achterstallige staat, maar er is een restaurantje waar je lekker kan eten. En ja, er is zee.

Dinsdag 11 november door Jeroen

Vandaag gaan we snorkelen. We vertrekken later dan verwacht ( we wennen er aan) met een douw (lokaal zeilbootje) naar een tropisch eilandje. We zitten in de douw met Ina en Obst, een Duits stel, die we ook al gisteren bij de supermarkt hadden gezien. Verder ook leuke mensen aan boord. Na zo'n 45 minuten varen begeeft de motor het. De mannen proberen het te fixen, maar zonder succes. Met het eilandje in zicht (net een waddeneiland) wachten we zo'n anderhalf uur op een sleepje.

Bij het eiland aangekomen wordt het anker uitgegooid en kunnen wij ons met ons snorkeltuig te water laten. We laten ons meeslepen door de stroom en gaan uit ons dak! Het glijden langs een rif met talrijke vissen: groot, klein, kleurrijk of gewoon grijs. Als een film trekt alles voorbij. De lunch is heerlijk met krab (moeilijk eten) en gebraden vis, rijst en saus. Na het eten snorkelen we nog een uur. Om 16.00 uur vertrekken we voldaan naar de wal, we zeilen voor de wind, dus geen problemen meer met de motor!

We eten bij de tent en zingen nog een Sint Maarten liedje!

woensdag 12 november

We doen het rustig aan en pakken rond 9 uur een minibus naar het zuiden (die ook meteen vertrekt, wat een mazzel). De weg is slecht:veel gaten en veel slingeren. Na een paar uur halen we de Duitsers in. We zwaaien enthousiast en de hele bus moet lachen. In het volgende dorp, als we stil staan, halen ze ons weer in en bieden ons een lift aan. De chauffeur van de minibus vindt dit prima, maar we moeten wel de volle prijs betalen, terwijl we er nog lang niet zijn en de beste man nog genoeg mensen kan oppikken om onze plaatsen te vullen. Na enig gesoebat gaan we voor de harde onderhandeling: Marleen loopt naar de politie. De taktiek werkt en we komen een goed pijs overeen. Bij Ina en Obst in de auto( Danke Obst und Ina, es war ganz gemuetlich) is het goed toeven. We zitten weer in een dikke Toyota Hilux. Zij gaan ook naar Tofo, dat komt mooi uit. Vroeg naar bed.

Donderdag 13 november 2008

We zijn doodmoe. Het duiken blijkt tegen te vallen volgens twee zweden: de mantas zijn weg en ze hebben 1 whaleshark gezien in vijftien duiken. We zijn omringt door schaarsgeklede Amerikaanse 18 jarigen terwijl we op de bank liggen en niet veel doen. Rare plaats. Nog even naar het dorp en duikschool en dan weer vroeg onder de wol.

Vrijdag 14 november 2008

Nog steeds moe en we besluiten niet te duiken en niet te snorkelen. Op de Filipijnen is het mooier, goedkopen en meer whalesharks. Weer een rustige dag. Het waait hard, het is bewolkt en het regent nog even stevig. Wat doen we hier. Morgen naar Maputo

Zaterdag 15 november 2008

We staan om drie uur op, breken de tent op en worden de bus ingeschreeuwd door een grote neger met dito ochtendhumeur. Hij heeft zich verslapen en nu moeten we dubbel zo snel, want we zijn laat. We racen de hele ochtend tegen een andere bus om zo veel mogelijk mensen in te laden. Mensen die korte ritjes willen mogen niet met deze bus mee, tenzij ze jong, aantrekkelijk en van het vrouwelijke geslacht zijn. De neger is gul met zijn liefkozingen en steelse kusjes aan de fortuinlijke jonge dames. Wat een hartverwarmende man. Ik word bijna jaloers. We komen drie minuten (!) later aan dan gepland en mogen onze tent opzetten op een plat dak voor veel geld. Is goedkoper dan een kamer, dus dat doen we. We staan weer eens onder een mango boom.

Zondag 16 november 2008

85 dagen onderweg en dat voelen we. We slapen uit en doen het erg rustig aan. Rond de lunch lopen we naar een restaurant annex internetcafe en doen ons tegoed aan pizza en nieuws van thuis. Er is echte capuchino!! Lekker! De koffie is echt goed, maar Mozambique valt op veel fronten toch een beetje tegen. Het vroege opstaan en de lange reisdagen breken ons op. Hopelijk maakt Maputo nog wat goed.

Maandag 17 november 2008

Maputo maakt een boel goed. De sfeer op straat is ontspannen en hoewel alles erg vies en vervallen is, heeft de stad een goede vibe. Via de avenue de Mao Tse tung lopen we naar de avenida Karl Marx, de Ho CHi Minh straat, kruisen de Vladimir Lenin straat en staan aan de rand van de Kim Il Sung straat, maar dat kan toch echt niet. Het zijn lekkere linkse rakkers hier. We kopen buskaartjes om dit land te verlaten (joepie!) en doen ons tegoed aan meer lekkere capuchino, een goede lunch en het historische centrum van Maputo. Het centrale station (ontworpen door Eifel) is een oase van rust en we blijven er even lekker op een bankje hangen. Terug naar huis kan Marleen zich niet inhouden en wordt er weer een altijd handig stuk textiel gekocht. De eerste dit jaar. Dat er nog vele mogen volgen om onze collectie thuis te complementeren. En dan zitten we weer de achter de computer. Morgen naar Zuid Afrika en de dag daarna door naar het beloofde land: Lesotho.