Geschreven door Marleen

Een berichtje vanuit Mozambique, Gurue, een bergstadje in het midden van Mozambique waar we gisteren zijn aangekomen. Gisteren zagen we ook voor het eerst sinds twee weken weer een internetcafé. Eindelijk weer de kans om berichten van thuis te lezen. Helaas ook erg naar nieuws vanuit Guyot. We zijn erg geschrokken en zijn met onze gedachten bij jullie.

Na ons vorige bericht zijn we in Lilongwe met Gert en Jorien uit eten geweest bij Don Brioni s en zijn de andere dag samen naar Lake Malawi gereden. Zij hebben ons in Chipoka bij de boot afgezet, waar onze wegen scheidden. Wij gingen met de boot verder, Gert en Jorien met de auto. We hebben met een brok in onze keel afscheid genomen. En tja, daar sta je dan opeens weer met zijn tweetjes en een lading bagage, te wachten in dehitte op een boot die altijd te laat komt. Het was wel even weer wennen.

De Ilala kwam verassend op tijd (2 uur te laat, tov 12 uur vorig jaar). We hebben op de Ilala toch maar weer een kamer genomen (op het dek slapen klonk toch niet zo aanlokkelijk). Het was een weerzien met de Ilala en zelfs met het personeel, dat we nog herkenden van vorig jaar. Waarschijnlijk zullen we na de Ilala weer een hele tijd lang alleen maar nieuwe dingen doen…

We genieten van de Ilala, van de zonsondergang vanaf het dek, van het heerlijke eten, van warm douchen en van de cabin (jammer van de kakkerlakken).

Zaterdag 25 oktober 2008

S Ochtends varen we langs de kust van Mozambique, langs Metangula en Cobue. Twee plaatsjes waar de Ilala uren lang stil ligt om goederen en mensen op en af te laden. Een prachtig tafereel met kleine bootjes en schreeuwende mensen, ladingen bagage en allerlei handelswaar.

Pas tegen de avond komen we aan bij Likoma. Het is dan al donker. Het is een heel avontuur om in het donker vanaf de Ilala in een klein bootje te komen met al onze bagage. Opgepropt vertrekken we naar de kust, terwijl we de verlichte Ilala zien liggen tegen de donkere hemel. Bij de kust moeten we uit het bootje springen, waarbij we tot over onze knieen in het water staan, gelukkig komt de bagage droog over.

Helaas komt niemand ons afhalen. Het is 45 minuten lopen naar ons Guesthouse, dus we besluiten maar in het dorpje te blijven. Veel aardige mensen en een redelijke schone kamer.

Zondag 26 oktober 2008

Er staat een heel bijzondere kerk op Likoma. Het eiland heeft zo'n 6.000 inwoners en een kerk zo groot als de Westminster! Eerlijk waar heeeel groot. Hier is ooit een missiepost geweest en er is blijkbaar hard gewerkt. Om de kerk goed te zien, besluiten we naar de kerkdienst te gaan. Een Anglicaanse kerkdienst. We komen er net op tijd achter dat mannen en vrouwen elk aan een andere kant van het gangpad zitten. De dienst begint om 8.00 uur, maar het blijkt een Afrikaanse in- en uitloop dienst. Zeker aan de vrouwen kant wordt er heftig gewisseld, opgestaan, gevoed en met kinderen gezeuld. Een heel tafereel. Op een gegeven moment wordt de nieuwe gasten verzocht op te staan en zich voor te stellen (wij dus). Helaas heben we niet door wat de bedoeling is, zie je iedereen zo staren en allemaal geroezemoes. Foutje!

Verder is het zingen en luisteren. Met het Chechewa liedboek van de buurvrouw, gaat het zingen wel aardig, het luisteren daarentegen… erg lang en natuurlijk onbegrijpelijk.

Geschreven door Jeroen

Na de dienst spoeden we ons terug naar het guesthouse en zoeken transport naar Mango Drift, onze eindbestemming op Likoma. We zien een van de twaalf auto s op het eiland staan en spreken de chauffeur aan: hij blijkt een telefoon te hebben en het nummer van de manager van Mango Drift. We bellen en krijgen een verbaasde Lauren aan de lijn, die ons meldt dat we bellen met het nummer van de chauffeur en dat hij gisteren te dronken was om ons te halen. Als we hem 800 kwacha geven, krijgen we dat later van haar terug. De taxi chauffeur meldt ons dat hij ons gisteren niet kon vinden (jaja).

Mango Drift is een strand aan het meer, met een mooie bar onder een grote mangoboom. We zetten onze tent onder een mango boom en gedurende een week worden we vrolijk belaagd door het zeer talrijke gedierte en onfrisse geuren van rotting en bederf. Een insect weet zich een weg te banen door de bodem van onze tent, maar dat mag de pret niet drukken. Likoma is fantastisch! Met stip de meest relaxte plek van de reis tot nu toe. Ik begin aan mijn advanced duikcursus en Marleen kan voor heel weinig een aantal duiken meedoen. De nachtduik wordt tot drie keer toe uitgesteld vanwege gebrek aan goede batterijen, die uiteindelijk niet te regelen zijn, dus ga ik zonder Marleen, alleen met de instructor en 1 lamp naar beneden. Spannend, maar ook heel erg gaaf.

De darmkrampen slaan deze week bij ons beide toe en er gaan weer heel wat bananen en witte rijst doorheen. Hoort er bij.

Na het duiken hebben we eindelijk de tijd het eiland te ontdekken. De mensen zijn verschrikkelijk aardig en goedlachs. Als we een broek van mij laten vermaken worden we door Evance uitgenodigd voor de bruiloft van zijn broer, de volgende dag. Dat kunnen we niet laten schieten en we blijven een dag langer.

Zaterdag 1 november 2008

De bruiloft is erg ontroerend om te zien. Marleen en ik schieten s ochtend allebei een aantal keren vol. Dit is de eerste bruiloft na de onze en er wordt behoorlijk gezongen en gedanst. Ontroerend. En lang. De priester houdt van een praatje en elke keer als we denken dat we nu eindelijk het ja woord krijgen buldert hij er weer op los. Evance staat gedurende de dienst met zijn praise groep op het podium te zingen en te grijzen. Wat een gave gast.

We ontsnappen even aan het feest en gaan luchen in de hunger clinic: de place to be in Mbamba, Likoma Island. Evance komt ons ophalen en is twee minuten te laat: hij is er zichtbaar trots op en wij zijn verbaast, maar twee minuten! We krijgen erezetels naast de dorpshoofden en notabelen en het feest begint. Bruid en bruidegom moeten ieder geld inzamelen. Dit doen ze door in het midden te gaan staan. De band gaat spelen en mensen lopen naar ze toe en strooien briefjes van 20, 50, 100 en 200 kwacha. Wij hebben zelf een kaartje gemaakt met inhoud (Marieke, we hebben er dit keer geen bootje van gevouwen), want onze kwacha s zijn bijna op. We zitten uren te kijken in de hitte naar dansende mensen die met geld strooien en een wat sipjes kijkende bruid. Krijgt ze niet genoeg?

We excuseren ons, nadat we er ons van hebben verzekerd dat het niet onbeleefd is, en gaan weer naar Mango Drift. Wat een dag.

Zondag 2 november 2008

Het blijkt niet makkelijk een boot te vinden naar Mozambique, dus huren we een hele boot af voor 5 euro. We zeilen naar de overkant, waar we een lift krijgen van "de kut Italianen". Vervoer van uit Cobue blijkt namelijk ook lastig, maar zij hebben een auto gehuurd, dus we kunnen mee, voor een "klein" bedrag (60 dollar). We hebben niet zo veel keus, dus we proppen ons achter in hun 4*4. Het lijkt in het begin nog wel ok, maar de rit is lang en we zitten er toch lang niet zo goed bij als zij: ik zit letterlijk over marleen heen, opgevouwen in de 'kofferbak'.. We voelen ons niet zo tevreden over het hele gebeuren, maar gedragen ons voorbarig: we hebben er tenslotte zelf voor gekozen. Als de Italianen weg zijn gaan we eerst even een potje schelden en bedenken wat we gaan doen als we ze weer tegenkomen. Vanaf nu zijn alle Italianen vieze profiteurs (behalve jij, Valerio) (terwijl ik dit schrijf niet meer, de gemoederen zijn al weer bedaard).

Maandag3 november

We hebben overnacht op een plek die ons door de kut Italianen is aangeraden en die we verschrikkelijk vinden: het grote wachten is namelijk aangebroken: 2 uur wachten op het avondeten, 5 uur wachten op transport er vandaan en zo gaan we nog wel even verder.

We worden op sleeptouw genomen door Lazerus. Lazerus is in een vluchtelingenkamp geboren in Malawi ten tijde van de burgeroorlog in Mozambique. Opgestaan uit de doden als het ware. Hij werkt voor een Zuid Afrikaans bedrijf dat goud opkoopt van lokale delvers. Hij schiet onze rekening van de camping, de minibus, het eten en het pensao in Lichinga voor in metikais. Die hebben we namelijk nog niet, alleen maar dollars en euros. Weer zo n ontzettende behulpzame en vriendelijke man. Geweldig!

Iets minder fijn zijn de negen grote vissen die hij meeneemt in de chapa (elke vorm van ongeregeld openbaar vervoer, in dit geval een minibus). Na een stop in Metangula verhuizen de vissen naar de ruitenwisser.

We nemen afscheid in Lichinga en storten uitgeteld op ons bed (de tijd van veel camperen lijkt nu voorbij).

Dinsdag 4 november

De volgende dag kunnen we ons geluk niet op: direct voor de deur van ons pensao stappen we om 6.00 in een chapa……….. om vervolgens de komende twee uur rondjes te rijden op zoek naar meer passagiers. In Mandimba blijft de bus nog eens twee uur in de brandende zon staan (wij niet, wij zitten in een barretje en geven onze ogen goed de kost). Elf uur nadat we in het busje stapten zijn we eindelijk in Cuamba en vinden een enorme kamer ensuite voor weinig en doen ons tegoed aan de ongekende luxe van chocola en yoghurt. We treffen een Schots stel, dat we kennen van Likoma, bij de bakker en zij vertellen ons dat ze de volgende ochtend om vijf uur met de trein gaan. We kopen een kaartje, maar de tweede klasse is uitverkocht, dus we moeten derde klas.

Woensdag 5 november 2008

De volgende ochtend zijn we iets voor vijven op het station en de derde klas zit al behoorlijk vol. Na wat heen en weer geschuif kunnen we een zitplaats delen en liggen de tassen in de rekken. We scoren enorm met de postkaart met Hollandse beelden (bedankt Erica en Valerio!!). Iedereen wil het zien en we oefenen ons Portugees. Na anderhalf uur zijn we al bij onze bestemming: veel te snel. We stappen uit, maken foto s en ik snel meteen naar het wrak van een T 34 (Russisch model tank uit WO 2). Een monument voor Mozambiques geweldadige verleden (het land heeft een AK 47 kalashnikov automatisch aanvalsgeweer in zijn vlag verwerkt).

We hoppen meteen op een gereedstaande vrachtwagen en rijden met een rotvaart naar Gurue. De bak wordt volgeladen met mensen, mango s en later ook nog zakken bonen en een luid protesterende geit. We genieten.

Om tien uur in de ochtend zijn we er al en na een koude douche (jawel: een douche! Vrijwel elk hotel hier heeft leidingen, maar er komt haast nooit water uit) storten we ons in het Guruese. We wachten drie uur op onze lunch en Marleen besluit er tegen beter in toch wat van te zeggen. Zal het ooit veranderen hier? De bediening is ongeinteresseerd en traag, maar het eten is heerlijk.

Gurue blijkt weer een bergstadje als vanouds te zijn: rustig, ontspannen, veilig en aardige mensen. Volgens de Lonely planet is dit een van de meest koele plaatsen in Mozambique. We vallen bijna van onze graat van de hitte, deze tijd van het jaar is het inderdaad snoeiheet, de rest van het jaar niet, zo horen we. Het stadje staat vol bizarre jaren 60 en 70 architectuur van de portugezen. We genieten.

Donderdag 6 november 2008

Na een rusteloze, in zweet doordrenkte nacht, staan we om zes uur op. De kamer heeft vele ramen, maar de luxe van ´raamhaakjes´ om ze vast te zetten, is te veel van het goede, alles zit de hele nacht pot dicht. We wandelen door het stadje en genieten van de markt en de relaxte mensen, die ons niet lastigvallen, maar wel met ons praten en ons groeten en het geen probleem vinden om op de foto te komen.

Gurue is een toffe stad! En er is, zoals jullie merken, INTERNET. Helaas zeer traag, maar de ruimte heeft wel AIRCO, ook een ongekend goed. We hebben al dagen geen andere muzungu meer gezien. (misschien wisten zij wel dat het hier zo heet is?) Morgen vertrekken we richting Vilankulo. Een reis van ongeveer 3 dagen.