Hallo allemaal, (door marleen)

Een berichtje van ons vanuit Johannesburg, waar we onze Afrikareis afronden en ons langzaamaan gaan voorbereiden op de reis door Zuid-Amerika. Morgen vliegen we naar Sao Paulo in Brazillie! Onze laatste blog eindigde in Mozambique, Maputo.

Maandag 17 november hebben we daar de stad bekeken en rond gestruind, heerlijk. Helaas kregen we bij terugkeer een enorme plensbui op ons dak en aangezien wij nou net op dat dak stonden te kamperen en de afvoer niet werkte, was dat nogal een probleem. We zagen het water langzaam onze tent naderen en dreigden onder te lopen. We hebben driftig gedweild, maar het mocht niet baten. We moesten opnieuw hard in onderhandeling met de zeer ongastvrije Mozambiquanen, voordat we eindelijk de tent konden afbreken en een bed kregen. Onze laatste frustraties in Mozambique! Na een onrustige en vooral luidruchtige nacht begonnen we onze reis naar Zuid-Afrika.

Dinsdag 18 november

Rond 7 uur in de ochtend wacht er een serieuze touring bus op ons die ons rechtstreeks naar Johannesburg zal rijden. De stoelen zijn schoon, we krijgen er elk een, ze kunnen naar achter en er is zelfs een tv! Joepie! Het personeel is vriendelijk en de bus-stewardes is zelfs efficient en voortvarend, het is genieten! Zo gauw we de grens over zijn, opent zich het land van melk en honing. Opeens is er georganiseerde akkerbouw, echte huizen en supermarkten met een ruim assortiment. Het is net alsof je Europa binnen rijdt en dat geeft toch te denken. Tegen de avond worden we afgezet op Parkstation en Johannesburg, waar we na zo'n 20 minuten worden afgehaald door de mensen van de diamond diggers (waar we ook onze eerste nachten hebben doorgebracht). Het is een beetje thuiskomen. We krijgen een erg mooie kamer en genieten van een goede nacht slaap.

Woensdag 19 november

Iedereen heeft ons verteld dat Lesotho een fantastisch, paradijselijk koninkrijk is, dus daar moeten we naartoe! We nemen in de ochtend een fijne bus naar Bloemfontein en pakken daar een minibus naar Maseru, hoofdstad van Lesotho. In de bus worden we vrienden met Fufi, een jongen uit Cameroen die een nachtclub wil beginnen in Maseru. Het is proppen in de minibus, maar hij regelt de zaakjes voor ons, zoals het onderhandelen over de prijs voor de bagage. Erg relaxed.

In Maseru aangekomen neemt hij ons mee in de taxi naar een hem bekend hotel (elk stadje een ander schatje?). Het is een luxe hotel en we hebben een bad!

Helaas blijkt Fufi 's avonds verdwenen, naar wij vermoeden bezig met aangenamere activiteiten.

Donderdag 20 november

In de ochtend sjouwen we met al onze bagage naar het station der minibussen. Na zo'n 25 minuten zeulen in de hitte, blijkt dat we het verkeerde station hebben. Minibussen verenigt u! Weer een stukje teruggelopen vinden we een minibus richting Malealea. Nog een keer overstappen en we naderen Malealea, dorpje in de bergen! De minibus vertrektzonder dat ie vol is, we houden nu al van Lesotho! Het is gezellig in de minibus. De mensen hier zijn heel aardig en erg in ons geinteresseerd. De kaart met Nederlandse plaatjes gaat gretig door de handen. Vlak voordat je Malealea binnenrijdtpasseer je de 'Gate to Paradise Pass'. En eerlijk waar, het uitzicht is paradijselijk! (zie foto). We vinden Lesotho helemaal super! Bij de Malealea lodge zetten we na enig uitpuffen de tent op en 's avonds braaien we met onze Nederlandse buren, Saskia en Max. Erg gezellig en goed eten! Helaas regent het in de avond en de hele nacht…. Wat gaat dat brengen?

Vrijdag 21 november

Een dagje niks; met een goed boek een siesta in de tent terwijl het regent, heerlijk. Verder doen we boodschappen voor de komende dagen. We gaan namelijk een ponytrek maken van 4 dagen door de bergen rondom Malealea! We hopen op goed weer, maar ook vandaag regent het de hele middag en nacht!

Zaterdag 22 november

Het plan is te vertrekken om 9 uur en dat is nog behoorlijk aanpoten, omdat we al ons eten en de kleding voor de komende dagen in grote draagtassen moeten zien te krijgen die dan op de pakpony gaan. Onze gids, Molefi, is stipt op tijd. Een erg prettige man die veel rust uitstraalt en die we begin 40 schatten, maar later 60 blijkt te zijn. In Lesotho heeft men zo te zien weinig last van stress! Rond half 10 zijn we er helemaal klaar voor, bepakt en bezakt vertrekken we. Jeroen heeft in zijn hele leven welgeteld 20 minuten op een pony gezeten, dus ik ben erg benieuwd hoe hij dat 4 dagen lang zal vinden. (Zeker omdat ik geen goed woord heb gehoord over de eerste 20 minuten). Jeroens pony blijkt ook nog vrij eigenzinnig, dus het wordt een hele toer, maar met aanwijzingen van onze gids (en vele van mij ;) ) gaat het steeds beter. Het eerste stuk is vrij makkelijk over een zandweg en wat heuvelachtig. Wanneer we echter bij de rivier komen en een zeer steile afdaling beginnen over een pad van losse stenen en gladde limestone stukken, voelen we onze hartslag in de keel. Het is een test van vertrouwen hebben in de 4-voeter en rustig zitten blijven. De rest van de dag verandert het landschap constant. We gaan over heuvels en over steile passen, langs dorpjes en door een volgende beek. Het is prachtig, maar na een paar uur krijgen we wel zadelpijn, kniepijn en waar-al-niet pijn. In totaal 7,5 uur later komen we aan in het dorpje waar we zullen overnachten: Sekontong. Wehebben de indruk dat er niet veel buitenlanders komen. We worden eerst belaagd door een groep kleine kinderen die komen spelen en gefascineerd aan mijn haar gaan trekken, dan komen de oudere dames die nieuwsgierig groeten en op een afstandje blijven staren en daarna verschijnen de pubers van het dorp. Of we een fotosessie van ze willen maken. Maar wel stoer, dus niet met die suffe hut op de achtergrond. Wat een meiden, echt lachen!

Zondag 23 november

Vandaag trekken we meer oostwaards, naar Katane. Het is wel vreemd, want we zijn er gisteren achter gekomen dat we de route in omgekeerde volgorde rijden, zonder dat ons dat is verteld, dat gaf wel even een raar gevoel van verlies aan orientatie.

Deze tweede dag is eveneens prachtig. We komen door een vallei met wuivend gras en vele verschillende bloempjes. Prachtig! Ook passeren we de hoogste bergpas van onze trip. Waar het hard waait, lang leve de Gore Tex jas!

Overigens: al 2 dagen prachtig weer, zon met bewolking, lekker windje en GEEN REGEN! Na zo'n 6 uur rijden komen we in Katane aan, waar we nog een wandeling maken naar de waterval en een stukje Canyon, die ze vergeten zijn te noemen (?) maar echt adembenemend mooi is. We genieten er meer van dan van de Fish River Canyon. Onze gastvrouw gaat helemaal op de verzorgende tour, komt telkens vragen of alles okee is of we nog iets nodig hebben etc. Uiteindelijk wil ook zij graag een fotosessie en zodoende wordt ik uitgenodigd in haar woning om het een en ander vast te leggen op de gevoelig plaat. Het huisje is prachtig van binnen en ik maak vele complimenten, waarop ze nog meer gaat stralen. Het jaren 50 kastje hebben ze gekocht in Maseru, uit elkaar gehaald en op het hoofd naar Katane gedragen (!). We komen hier twee meiden tegen die ook 4 dagen gaan, maar in tegengestelde volgorde, vandaar…. Een lekker nachtje slapen in de voor ons ingerichte Basotho hut.

Maandag 24 november

Vandaag gaan we noordwaarts en daarna weer westwaarts richting Ribaneng, waar ook een waterval is. Onze lichamen wennen steeds beter aan de urenlange zit en Jeroen krijgt het rijden ook steeds beter in de vingers. (Hij vindt het ECHT leuk en will zeker nog meer tochten maken, dus Esther, Erika en mannen, een zeer geslaagd cadeau!) Rond lunchtijd stoppen we bij een waterval (die een paar honderd meter verderop verandert in een 100 meter hoge waterval!) om te eten en te zwemmen. Super! En ook vandaag is het weer zonnig en warm! Daarna zien we vanaf een plateau de waterval naar beneden storten, gaaf! Het laatste stuk naar het dorp is weer ontzettend stijl. Wonderlijk dat de pony's nooit vallen. Soms struikelt er een en maakt je hart een sprongetje. Brrr.In Ribaneng aangekomen, treffen we meer touristen. Het dorpje is beter onderhouden en de WC is schoner, maar het is ook iets minder 'far and away'. Er is een jonge pup die op Kimba lijkt (heel schattig!), waar we wat mee spelen. Later lopen we met zijn tweenen naar de beek beneden. Terug bij de hut koken we onze meegebrachte pasta en gaan op tijd naar bed (ons ritme is nu bijna half 8 geworden!)

Dinsdag 25 november

Vanochtend worden we gewekt door koeiebellen van de vetrekkende kudde. Het is te vroeg om wakker te worden (nog geen 5 uur!), maar het is wel een heel bijzondere manier. Vandaag gaan we terug naar Malealea. Het is zo warm en de zon is zo fel, dat het bijna een probleem is. In plaats van de verwachte regen hebben we nu last van de zon en de hitte. We rijden weer zo'n 7 uur en gaan nog langs de rockpaintings in de buurt van Malealea. Rond 15.00 uur zijn we terug. Onze tent is opgedroogd en we kunnen de boel voor de laatste nacht nog even weer opzetten. Helaas is de camping vol, dus we krijgen een ander plekje. Hoe bijzonder het hier ook aanvoelt, het stikt van de mede-nederlanders. Er komen meerdere keren per week bussen vol aan. We eten die avond in de gezamelijk eetzaal, waar nog zo'n 50 (!) nederlanders zijn. Vreemd.

Woensdag 26 november (door Jeroen)

We hebben mazzel. Onze buurman blijkt naar Joburg te rijden de volgende dag en wij mogen mee in zijn opel corsa. Francois blijkt een erg aardige verkoper van Toyota onderdelen te zijn en een bron van interessante info over Zuid Afrika. We stoppen onderweg voor taart en vruchtensap en zijn halverwege de middag in Joburg, alwaar we de rest van de middag in het internetcafe zitten en eten in een mall. s`Avonds zijn we weer terug in onze vertrouwde Diamond Diggers.

Donderdag 27 november

Vandaag niet zo veel gedaan. We hebben nog veel slaap in te halen. Heerlijk om weer lekker naar huis te mailen en om met familie te kunnen bellen. We leven als koningen en het leven is niet duur.

Vrijdag 28 november

Onze laatste toeristische daad. We gaan op tour door Sowetho en naar het apartheidsmuseum. Erg indrukwekkend allemaal. In de wijk kliptown maken we een wandeling en eindigen in een project van Bob (sorry Bob, ben even je achternaam vergeten). Bob was ooit wees en heeft naar eigen zeggen een tweede kans gekregen van een hele bijzondere dame. Hij wijdt zijn leven nu aan het geven van voedsel, onderwijs en zelfvertrouwen aan wees- en andere kinderen van de township kliptown. Een erg inspirerende man. Aan de andere kant van het spoor verrijst de holiday inn en nieuwe huizen en is Freedom Square. Hoge hekken scheidden de sloppenwijk van de vooruitgang.We gaan naar verschillende musea over apartheid en krijgen er een erg naar gevoel over. Het doet allemaal erg veel denken aan de musea in Berlijn over de Nazi`s. Terug in de auto vertelt onze gids hoe hij door de politie in elkaar getrapt is toen hij als zwarte vijftienjarige de fiets van een blanke vriend had geleend. Onze gids (Mandla) deed de tuin voor deze familie en was zodoende bevriend geraakt met hun zoon. Toen zijn ouders hem op de fiets van hun zoon zagen hebben ze meteen de politie gebeld en hoewel de zoon de politie bezwoer de fiets uitgeleend te hebben, kreeg Mandla er flink van langs. Fijne mensen. Mandla vertelt dit schaterlachend en voegt er aan toe dat dit meteen het einde van de vriendschap was en dat hij zijn vriend nooit meer gezien heeft. Ook een manier om er mee om te gaan.

Zaterdag 29 november

Op deze dag heb ik de hele week gewacht: een hele dag in een mall (heeeel groot winkelcentrum). Na enige aanpassingsmoeilijkheden (vooral van mijn kant), lukt het, het overschot aan prikkels te blokken en gaan we los. Na aanvankelijk succes (schoenreparatie, electronica, cosmetica, bikini) blijkt er geen internetcafe in de mall te zijn en de enige manier om pakketjes naar huis te sturen (per vliegtuig) erg duur. Dat valt even tegen. Aan de andere kant van de weg is nog een mall, veel ruimer en lichter en we shoppen door (zonnebril, horlogebandje, eten). De nieuwe James Bond is net uit en ik moest en zou hem gaan zien. Na een heerlijke en verbazingwekkend goedkope maaltijd gaan Marleen en ik samen naar de film. We verbazen ons onderweg over de grote hoeveelheid fast food vreethuizen, waar voor hetzelfde geld als wij net hebben gegeten, hele volkstammen Zuid Afrikanen zich volstouwen met junk food. De vleesconsumptie in dit land moet enorm zijn. Het verbaast ons niks dat we zoveel te dikke mensen zien. De film is helemaal te gek en zelfs Marleen vindt hem leuk (wat een vrouw!). Terug in de hostel drinken we nog een biertje en pootjebaden in de gloeiend hete hot tub in de bar.

Zondag 30 november

Uren zwoegen achter de computer voor tekst en foto's, maar het updaten van de site is nu bijna klaar. Morgen vertekken we alweer. Raar.