Easy rider..

Daar ben ik weer! Nu vanuit het zuiden van Vietnam. Na Hoi An ben ik naar Nha Trang gegaan, dat vond ik eigenlijk niet zo'n hele spannende stad, dus heb ik besloten daar maar een dagje te blijven. Daar heb ik de 'easy rider' geboekt, dat wil zeggen twee dagen achterop de motor door een stuk binnenland van Vietnam. Een hele mooie rit was dat! Ik heb soms wel wat doodsangsten uitgestaan; alhoewel de m'n gids (meestal) heel voorzichtig reed, begeef je je toch in het verkeer van Vietnam. Dat betekent ingehaald worden op de meest vreemde punten, door de haarspeldbochten in de bergen en uitwijken voor van alles, waaronder koeien, honden, zwijnen, olifanten, krabben (?!), buffelo's, kleine kinderen..en dat op een weg die niet altijd even goed aanwezig is (lees: sommige stukken afwezig of dermate afgebrokkeld dat het vrij onbegaanbaar is). Pff. Ik mocht de gids wel vasthouden als ik het eng vond.. (ja, dat zou ik ook zeggen) wel heb ik hem zo af en toe even in zijn zij geport bij wat schrikmomentjes. In ieder geval, een heerlijk vrij gevoel zo achter op de motor en mooooi (had ik dat al gezegd? J ). Onderweg stopten we regelmatig om van het uitzicht te genieten en vertelde Mr guide over de koffie-, thee-, cacao enzovoort plantages en hebben we een silk makerij bezocht. De overnachting zou een homestay zijn, maar dit bleek ineens een resort waar ik een heel huis voor mezelf had! Ik vind het juist wel leuk om tussen de locals te zitten, maar dit was eigenlijk wel heel erg relaxt, inclusief uitzicht op het meer. 's Nachts had ik me helemaal ingerold in m'n slaapzak omdat de spijkers voor de klamboe niet echt meer ophingen, 's ochtends werd ik wakker met een hele kring van allemaal kleine beestje om me heen, maar niet gestoken dus. Overigens heb ik me die dagen nog nooit zo'n attractie gevoeld.. iedereen keek naar me en zwaaide naar me. Ze zien daar niet zo veel toeristen en als je dan ook nog eens blond bent en een lichte huid hebt, wat hier het schoonheidsideaal is. Alle meisjes lopen hier volledig bedekt en met hoedjes op en mondmaskers, die laatste zijn dus schijnbaar niet alleen voor de uitlaatgassen, maar ook tegen de zon. Als ze maar blank blijven. Heel bizar is dat. Het is ook onmogelijk om een normale zonnebrandcreme te kopen, dat gaat vanaf factor 45 en daarna 80. De logica daarvan ontbreekt bij mij volledig.

Na twee dagen op de motor ben ik aangekomen in Dalat: 'the city of love' in Vietnam. En dat zonder my love, wat natuurlijk wel een beetje treurig is. Ik was zelfs voor het eerst echt helemaal alleen, maar ik heb me prima vermaakt. Dalat is een leuk wat frans-achtig stadje in de bergen. Normaal is het meer een beetje het middelpunt van de stad, maar dat stond nu leeg. Er waren allerlei Vietnamesen in aan het baggeren, onbekend naar wat ze nou eigenlijk op zoek waren. Ilse en Moniek wisten niet wat ze hoorde toen ik daar over vertelde, want bij hun (een week daarvoor) stond er nog gewoon water in het meer.

Na Dalat was het tijd om naar Ho Chi Minh te gaan, hier heb ik Ilse en Moniek weer ontmoet. Alle verhalen uitgewisselt, erg gezellie. De volgende morgen is Moniek vertrokken om in haar eentje verder te gaan. Il en ik zijn nog een paar dagen in HCM gebleven. We hebben een 'oorlogsdagje' gehouden, waarbij we de Cu Chi tunnels hebben bezocht; gebied met een heel tunnelnetwerk dat de Viet Cong heeft gebruikt tijdens de oorlog. Indrukkwekkend was dat. We zijn zelf ook door een van de tunnels min of meer gekropen, deze was al wat breder gemaakt voor de grote westerlingen, maar alsnog waren we erg blij toen we er weer uit waren. Daarna zijn we naar het oorlogsmuseum gegaan. Toen het vijf uur was ging daar de alarmbel af en werden de lichten uit gedaan. Tijd om naar huis te gaan blijkbaar? Ook hier willen ze gewoon om half zes achter hun bordje avondeten zitten.. Gelukkig hadden we bijna alles gezien. Verder hebben we in HCM nog een beetje geshopt (we zijn er officieel over uit dat er een pakket per boot naar Nederland komt) en zijn we naar de film geweest. Heel grappig; een cafe waar op de bovenverdieping een mini-bioscoop is waar je gewoon binnen kunt lopen.

Gister zijn Il en ik in Can Tho aangekomen; het plaatsje waar we de komende zes weken zullen verblijven om het vrijwilligerswerk te gaan doen. Heerlijk om je tas uit te pakken en je eigen huis voor een langere tijd te hebben! Gisteravond zijn we uit eten genomen door Phung, de man die vanuit hier alles voor de projecten regelt en heeft hij verteld (tenminste, wij moesten vooral dingen vragen) over wat we allemaal gaan doen. We zitten met totaal acht vrijwilligers in huis. De komende twee weken komt er een hele nieuwe lichting waarvan wij de eerste zijn. We kunnen nu nog even van de 'oude' vrijwilligers alles leren en dan zijn we met een nieuwe groep, dat is wel leuk. Maandag, vandaag, is het standaard een vrije dag voor de vrijwilligers dus vandaag hebben il en ik op onze fiets de stad verkend. Can Tho is geen toeristisch plaatsje dus ook hier worden we lekker aangestaard en nageroepen en worden er praatjes met ons gemaakt. We moeten nog een beetje uit de status van 'wat wil je nu weer van me' want hier is dat puur omdat ze je gewoon interessant vinden en om hun Engels te verbeteren. Ook in de bus er naar toe bleven mensen ons aanstaren, elkaar nog eens aanstoten ('kijk eens die meisjes'). Met de local bus is ook voor ons een hele ervaring. Voortdurend lopen er mensen binnen om vanalles te verkopen op een gegeven moment stond er ook iemand met z'n megafoon te vertellen over de spullen die hij wilde verkopen. Ook wordt de bus helemaal volgeladen met dozen en wat al niet meer en komen er mensen naar binnen springen terwijl de bus ondertussen door aan het rijden is. Erg grappig allemaal.

Maar nu dus het vrijwilligerswerk, morgen ons eerste dagje! Heel benieuwd hoe het allemaal gaat worden, ik heb er wel erg veel zin in.

Tot snel weer!