Happy new year!

Al sinds dat ik in Vietnam ben aangekomen is iedereen hier hard bezig met de voorbereidingen voor Tet; het feest in Vietnam waarbij ze het Chinees nieuwjaar vieren. Dit weekend was het dan eindelijk zover. Wij zitten hier natuurlijk midden tussen de plaatselijke bevolking en dat maakt het nog extra bijzonder. Vrijdag waren we (de vrijwilligers) door een van onze studenten uitgenodigd om bij zijn familie te komen eten. De setting: in een kring op de grond zitten met heel veel eten in het midden. De vrouwen koken en blijven in de deuropening staan kijken hoe iedereen eet en drinkt. De mannen eten en drinken mee. We waren nog nauwelijks begonnen met eten of er werd al van start gegaan met het kippenkoppenspel; er ligt een kippenkop (een echte ja!) onder een bord en die wordt gedraaid, naar wie de snavel is toegekeerd moet bier drinken. Dus eigenlijk flesje draaien, maar waarom niet met een kop van een kip. Erg gelachen in ieder geval en heel lekker gegeten. De vietnamese mensen kunnen niet zo heel goed tegen drank, dus zij waren redelijk dronken. Een man (politieman!) vond wel dat ie gewoon nog op z'n motorbike naar huis kon. Wij hadden onze twijfels daarbij.

Zaterdagavond was het dan echt de avond waarom het draait. Wij zijn op stap gegaan samen met miss Hahn, een vrouw die veel met de vrijwilligers omgaat en van alles voor ons regelt. Eerst karaoke: al voor de tweede keer in de twee weken dat we er nu zijn, maar erg grappig. Daarna naar een groot plein met podium waar iedereen zich had verzameld, uiteraard alle vietnamesen op de motorbike. Rond een uur of twaalf begon het vuurwerk, iedereen kijkt naar het vuurwerk en gaat daarna rustig weer weg.. ?? Niemand die elkaar gelukkig nieuwjaar wenst of wat dan ook, iedereen bleef gewoon heel rustig en verdween daarna weer. Dit in tegenstelling tot wat wij deden: de champagneflessen gingen open, er werd geproost in het Vietnamees en we hebben iedereen in het Vietnamees een gelukkig nieuwjaar toegewenst. Dat vonden zij dan wel weer grappig. Vervolgens zijn we geheel volgens traditie naar de pagoda gegaan om daar te bidden. In eerste instantie voel je je dan niet zo op je plek, maar we werden heel welkom ontvangen door de monikken. Heel mooi is dat eigenlijk. Op de terugweg naar huis stonden we met onze fiets in de file, voornamelijk samen met de motorbikes. Il en ik stonden naast een taxi, op een gegeven moment gaat de deur van de taxichauffeur open en begint de chauffeur te kotsen: ook dronken, maar ondertussen wel een volle auto met mensen (en kinderen!) vervoeren. Hoe bizar. In onze ooghoeken zagen we miss Hahn ook al bezig.. wat een avond.

Goed, nu even waarvoor ik hier gekomen ben: het vrijwilligerswerk.

Ik ben dus ondertussen al twee weken in Can Tho en heb m'n plaats hier wel gevonden. We zijn in totaal met acht vrijwilligers in huis en er zijn verschillende projecten waar we werken. Er zijn twee projecten waar iedereen een aantal keer in de week werkt. Dat zijn de Butri-pagoda; een pagoda waar weeskinderen zitten van een paar maanden oud tot een jaar of drie. Met deze kinderen gaan we lekker spelen en knuffelen; gewoon een beetje aandacht geven. De kinderen hebben geen luiers aan, dus dat is niet heel erg fris. De allerkleinste liggen overdwars in een ledikant en als ze dan iets groter worden, gaan ze door naar de hangmatjes. Daar vallen ze zo nu en dan wel eens uit (babies van een paar maanden..). Er zijn meestal geen handen genoeg om ze drinken te geven, dus vaak liggen deze babies met een flesje naast zich in zo'n hangmatje. Wel even gek om daar de eerste keer te komen, omdat het er zo anders aan toe gaat dan je gewend bent. Maar, ook al klinkt het misschien niet zo, de kinderen worden relatief goed verzorgd. Na zo'n middagje voel je je wat vies, maar wel voldaan.

Het andere project is de City-orphanage, hier zitten kinderen met een beperking. Een verstandelijke beperking en meestal ook een fysiek beperking. Een aantal hebben alleen een fysieke beperking. Hier geen behandelplannen of doelen waaraan gewerkt wordt, eigenlijk mist alleen al een goede basiszorg. Sowieso als wij niet komen wordt er nauwelijks iets met hen gedaan, dan eten geven en verschonen. Dit weeshuis vind ik wel treurig om te zien. Bij sommige kinderen weet je dat ze veel meer zouden kunnen als ze meer gestimuleerd of op een andere manier behandeld zouden worden. Als we aankomen zitten er bijvoorbeeld bij een groep een paar kinderen met hun polsen vastgebonden met een rekverband aan de spijlen van hun bed. Eentje omdat hij epilepsie heeft en de ander volgens mij om te voorkomen dat ze uit haar bed gaat, anders is ze zo lastig.. ?

In ieder geval voelt het wel goed om hier voor hun te zijn. De kinderen zijn altijd blij als ze ons zien aankomen met het speelgoed. Het speelgoed nemen we altijd zelf van huis mee op onze fiets. Dit omdat als we het daar laten het de volgende keer waarschijnlijk niet meer aanwezig is en we gebruiken het ook voor verschillende projecten.

Naast deze twee projecten hebben Il en ik nog onze 'eigen' projecten. Een daarvan is bij een weeshuis kinderen tussen de 9 en 15 jaar engelse les geven. Het 'leslokaal' is buiten onder een afdakje waar de kinderen aan plastic tafeltjes op krukjes zitten. Ze hebben hun eigen lesboekje dat we volgen en verder doen we (woord)spelletjes om het een beetje op een leuke manier bij te brengen. Erg leuk! Deze weken lopen een beetje anders in verband met tet. Zij hebben namelijk vakantie van school en verwachten dan niet om van ons les te krijgen. Deze week hebben we dus een beetje geknutseld en gespeeld. Ook hebben we een uitstapje gemaakt naar de flower-market. Dit is een markt in de stad speciaal voor tet. Niet zo heel spannend voor ons, maar voor de kinderen een enorm leuk uitje.

Een ander project van ons in het ziekenhuis. Hier helpen we mee koken en uitdelen van het eten aan de mensen die in het ziekenhuis liggen. Zij, of hun familie, komen dan langs de ' balie' om rijst en groenten. Tussendoor geven we engelse les aan studenten en aan de directeur van het ziekenhuis, die overigens het meest fanatiek is, erg grappig. De studenten werken in het ziekenhuis om daar te kunnen wonen en eten. Hun ouders wonen te ver van de stad om elke dag naar de universiteit te kunnen en kunnen andere opties niet betalen. Ik vind het wel echt leuk om engelse les te geven. Het niveau is alleen heel verschillend en vaak als ze zich wel (enigszins) kunnen uitdrukken, hebben ze erg veel moeite met de uitspraak. Sommige letters en klanken zijn gewoon enorm moeilijk voor hun. Net zoals het Vietnamees voor ons is.

Goed, dat zijn dus alle projecten. We zijn elke dag bij twee projecten ingedeeld en soms zijn we een ochtendje vrij. Zondag en maandag zijn onze standaard vrije dagen, dus we kunnen zo af en toe ook een uitstapje maken. Zo zijn il en ik vrijdagochtend naar de floating market geweest, daar staat Can Tho een beetje om bekend. In ieder geval, daar komen de toeristen voor. Verder gaan we deze week ook een paar uitstapjes maken omdat we ook deze week een soort halve werkweek hebben in verband met tet. Op zich wel jammer omdat we uiteindelijk maar een paar weken werken, maar aan de andere kant wel leuk om het hele tet-gebeuren hier mee te maken! Verder is het ook leuk in huis, ‚s avonds gaan we meestal met z'n allen uit eten en vaak ook nog met een paar Vietnamese studenten. Erg leuk.

Duss, het is een heel verhaal geworden. Conclusie is dat ik het in ieder geval erg naar m'n zin heb hier! En nog iets: het is warm hier! Rond de 35 graden, dus redelijk zweten.

Liefs, Ilona