It's all in the game..

Een paar dagen verder en al weer een heel deel van het land doorkruist.

Eerst ben ik dus richting Halong Bay gegaan: een tour met een boottrip en overnachting op de boot. Halong Bay is mooi! Het begon een beetje mistig de eerste dag, maar later zaten we heerlijk in het zonnetje met voor ons de zee, rotsen, eilanden en drijvende huizen. Wow. 's Avonds lekker een wijntje gedronken en gekaart met twee Nederlandse meisjes en geprobeerd een jongen uit Hawaii pesten uit te leggen (ja het kaartspel). "You know, King turn around" en meer van dat soort uitspraken kwamen er de loop van de avond. De volgende morgen gingen we kayakken, goede morning exercise dus. Verder was de tour op zich niet zo denderend. Het eten niet zo en je kon nog een aantal extra (niet zo boeiende) dingen doen waarvoor je bij moest betalen en anders wacht je maar een tijdje.

Weer terug in Hanoi aangekomen ging ik gelijk de slaapbus in. Ook een ervaring op zich: drie rijen met stapelbedjes. Probeer er maar eens in te komen (gemaakt op Aziatische lengtes) en vervolgens te slapen in een bus die alle kanten op bonkt. Uiteindelijk toch gelukt en om 6.00 uur werd ik wakker omdat ik een geluid hoorde dat niet helemaal klopte. Nu is dat wel vaker met deze bussen hier, maar we gingen ook aan de kant van de weg staan en dan is er echt iets niet goed. Iedereen bleef gewoon liggen, ze waren een beetje aan het sleutelen, maar na twee uur denk je toch: Wat is dit en hoe lang gaat dit nog duren?! We hadden al een hele nacht achter de rug dus ik gokte dat we niet heel ver van Hue waren Hue was niet eens m'n eindbestemming, maar overstapplaats. Dus ik had nog wel een tijdje te gaan. Gelukkig stonden we in een soort stadje dus was er wel iets te koop in de trant van eten en drinken. Het probleem was alleen dat ze steeds zeiden: 'just one hour'. Volgens mij het enige engelse zinnetje wat ze konden en dat hielden ze vol voor de komende ACHT uur! Als ik dat van te voren wist was ik (en mn medepassagiers) wel in een andere bus gestapt, maar ja. Ze haddden overigens voor de Vietnamese passagiers wel een minibusje aangehouden om hun alvast naar Hue te laten vertrekken. Voor ons was dat streng verboden als we probeerden een busje aan te houden "no almost working". O ja, dat was de andere engelse zin die ze konden.

Toen we eindelijk op weg waren (het klonk nog steeds allemaal niet zo soepel) stonden we na een half uur weer stil. Gelukkig was dit snel over en hebben we uiteindelijk Hue bereikt. In Hue bleek dat er geen bus meer naar Hoi An, mijn eindbestemming, ging en dat de mensen die door wilden gaan dan maar de volgende dag moesten gaan. We waren de bus nog niet uitgestapt of we werden in de taxi geduwd naar hotels. Ja, ze hebben allemaal goed contact met elkaar wanneer ze mensen op moeten vangen.. Een andere jongen (een soort Jezus look a like) die alleen reisde en ik waren eerst naar het office gegaan die deze bus hadden geregeld, maar meer dan een 'I feel velly solly fo you' kwam er niet uit. Dan maar een nachtje in Hue.

De volgende dag vroeg vertrokken naar Hoi An. Hier kwam ik een Colombiaanse vrouw tegen die ook in Sapa bij ons in de groep zat. Grappig is dat, om mensen die je al een keer ontmoet hebt op een geheel andere plaats tegen te komen. Daar hoef je dus niet voor met FOX te reizen (Indonesia). In ieder geval hebben we samen een kamer gedeeld.

Hoi An is geweldig! Het centrum is heel schattig met allemaal mooie gekleurde huisjes, de geur van wierook, relax-muziekjes en mooie tempels tussendoor. Ze maken hier o.a. zijde en er zijn dus overal mooie dingen te koop. Zeer verleidelijk. Ik heb al het (nodige?) ingeslagen en een jurkje laten maken! Maar goed dat ik vanavond weer weg ga.. Toen we hier aankwamen was het wat regenachtig weer. Ze hadden voorspeld dat het zo zou blijven de komende dagen, maar gister was het lekker zonnig! Eindelijk de zon. 's Ochtends had ik kookles. Ik was maar in m'n eentje en samen met m'n Vietnamese kooklerares zijn we eerst naar de markt gegaan. Ze had alle ingredienten al in huis dus we hoefden niks te kopen. Maar, als ik wat wilde kopen kon dat natuurlijk wel. Uiteraard, die kans willen ze je nooit ontnemen. Het was wel heel leuk omdat ze allerlei dingen uit ging leggen waar je normaal langsloopt en niet weet wat het is. Vervolgens heb ik allerlei echte Vietnamese gerechten bereid (en gegeten). De recepten heb ik meegekregen dus dat komt helemaal goed.

's Middags heb ik samen met de vrouw waar ik de kamer mee deel een fiets gehuurd en zijn we richting het strand gegaan. Heel grappig trouwens om te fietsen in zo'n land. Eigenlijk net toen we bijna bij het strand kwamen werd het bewolkt. Daarbij was het strand niet heel mooi, dus zijn we vrij snel weer door gegaan. Nu een alternatieve route.. dat was erg leuk! Fietsen tussen alle uit school fietsende Vietnameesjes, de rijstvelden en gewoon het niet touristische gedeelte. Ook waar mensen (voor je gevoel in ieder geval) oprecht gedag zeggen. In de stad wordt je voortdurend begroet en hebben ze zo hun standaardzinnetjes: 'hello, where you from, what's your name' en eigenlijk bijna direct er achteraan: you want to look in my shop?' Af en toe wat vermoeiend, maar dat hoort er nou eenmaal bij. Soms voel ik me ook een beetje een b**** omdat ik voortdurend mensen aan het afweren ben en als het niet op een aardige manier kan dan maar onaardig of negeren. Ik ben wel al een gevorderde onderhandelaar geworden. Zelfs in winkels waar dat niet kan (oeps, haha). Ach, het is allemaal maar een spelletje.