Christchurch, 23 januari, ca. 6.47 uur 's ochtends. De aarde trilt, schudt en beweegt zoals nog nooit eerder ervaren door onze twee steeds meer ervaren reizigsters. De Nieuw Zeelanders zullen het omschrijven als een kleine naschok, één van de vele sinds die hele grote aardbeving een groot deel van Christchurch in puin veranderde, onleefbare en onwerkbare situaties creërend(22 feb. 2011 red.).

Wat een schok om het lege centrum van Christchurch te zien, een spookstad waar eerst zoveel mensen dagelijks woonden, werkten, liepen van en naar, zondags naar de kerk gingen en nog zoveel meer. Op de foto's kun je het zien, in het echt voel je het beter. De lege huizen en gebouwen, de afgebrokkelde stenen, stukken hout en het glas op straat. De afgesloten wijken en de grote rode stickers op onveilige huizen; 'DANGER - your building has a red placard- DO NOT ENTER. Thuiskomen is er voor deze mensen niet meer bij.

Toch is Christchurch niet één en al treurnis. 'For a stronger Christchurch' (Voor een sterker Christchurch) is een leus die we vaak tegenkomen. Een groot voorbeeld is natuurlijk het werk dat is en wordt gedaan om Christchurch te herbouwen. Een tweede, vooral voor ons leuk voorbeeld, is het World Buskers (bijna Bosker) Festival, een internationaal festival dat tijdens ons verblijf werd gevierd. Optredens van internationale artiesten/acrobaten, eigenlijk allround entertainers. Gewoon gratis. Al wordt wel voor iedere show vriendelijk een donatie gevraagd door de artiesten die voor hun erg leuke optredens verder niet worden betaald. Deze shows konden we gewoon zittend op het gras bekijken (gelukkig in het zonnetje) tezamen met duizenden locals. We vroegen ons al af waar toch alle inwoners zouden zijn. Op het festivalterrein dus. Heen en weer van show naar show en ondertussen iets eten (niet al te duur) bij de diverse eetkraampjes en even kijken bij de aanwezige marktkraampjes met leuke originele verkoopwaar.

Ook ons hostel was met recht een positieve verrassing te noemen. Met als hoogtepunt: lekker liggende, stevige bedden. Wat sliepen we lekker in één van de ruime slaapzalen van één van de gezellige huizen op het terrein. Elk met een eigen keuken en badkamers. Nog een pluspunt: een hottub! Als we dan nog iets te klagen hebben dan dat het ding geen bubbels had. Maar er pasten wel 7 mensen in =).

Waar het in eerste instantie na landing in Christchurch nog even de vraag was hoe we van het vliegveld naar het hostel kwamen -snel online een shuttlebus geboekt die er ook al snel was-, zorgde dezelfde situatie voor wat onrust toen we op maandag onze campervan moesten ophalen. Gelukkig kon ook hiervoor een shuttlebus worden geboekt. Noot voor de chauffeur: U mag ook wel hoi terug zeggen. Maar de beste man heeft ons wel fijn afgezet bij het bedrijf die ons onze Happy Camper heeft bezorgd, door ons: CHUBBY GILMORE genoemd. Zonder problemen (ughe) de weg op, de rotonde compleet rond-want-we-gingen-de-foute-kant-op en naar de supermarkt. INSLAAN! En hoe onze camperfanavonturen verder verlopen en hoe de ontdekking wordt gedaan dat Chubby Gilmore een meisje is.... lezen jullie later.

ps. de foto is uit het kilroy-archief van Tasmanië...niet op letten. Kon even niet anders