3….2….1…. IIAAAAAHHJUUUUAAAAAAAAAAIIEEAAAAH!!

Plons

WHOOOOOOOOOIEEOOOOOO

Plons

Woooh!

Bungeejumpen. We hebben het echt gedaan. Allebei. Heleen zelfs twee keer. Als eersten van de dag, met dan Aafke helemaal als eerste springer, gekleed in onze we-love-Nieuw-Zeeland singlets waagden we omstebeurten de sprong van een 47 meter hoog platform boven de langste rivier van Nieuw Zeeland, de Waikato River. 'En wil je het water ook aanraken?' Werd er vantevoren gevraagd door de instructeurs. 'Met de handen, als het kan.' Was de reactie van Aafke. Gezien het feit dat ze als eerste sprong kon de lengte van het bungeetouw wat kon verschillen met de wens werd haar verteld. Ze kon dus verwachten dat het iets anders dan gepland zou gaan. Tot en met de knieën in het water gedipt. Make-up verlopen, singletje (wit) doorzichtig en het zorgvuldig in model gebrachte nieuwe kapsel helemaal nat en funky. De officelady verklaarde later dat het misschien ook wel aan de kleur (lees: doorzichtigheid wanneer nat) van het singletje had kunnen liggen. Maar wat viel dat kleddernat zijn toch mee met de enorme shot adrenaline die je van de sprong krijgt. Wat een kick. 'So freaking awesome'! Kletsnat het wat (veel) langer dan verwachte pad omhoog half sprintend beklommen om boven trots de bewonderende en complimenterende 'jij-durft-blikken' en -opmerkingen te ontvangen. De dvd van de voorbereiding en sporng is aangeschaft. Hierop is een nerveuze Aafke te zien die vooral niet weet wat ze met der handen moet doen, alles checkt wat de instructeurs checken en toch nog maar even een zekerheidsvraagje stelt. De sprong zelve is naast hard gillen ook nogal beweeglijk, let op de armen. Dvd is bij terugkomst op verzoek eventueel te zien bij bezoek aan hoofdpersoon. En toen snel de camera van hand laten verwisselen, want Heleen was aan de beurt. Nog even de instructeur op het matje geroepen (Hey! Het zou tot de handen!!??!!) wat foto's van Heleen in harnas geschoten en Aafke op naar het perfecte plekje om de sprong te filmen. Met een enigsins panisch klinkende gil (sorry Ma B) storte zij zich met handen opzij in het diepe. Hoewel de instructeur toch had gezegd, handen boven je hoofd! Dat panische ging, net als dat van Aafke, snel over in een meer triomfantelijk klinkend geluid. Ook Heleen ging kopje onder, buik onder en ach ja, ook de benen onder. Gedeelde verwaterde kapsels en make-up is euh…totaal niet van belang, want ook Heleen kwam want breed lachend en opgepompt van de adrenaline het pad weer omhoog klimmen. En ze had er nog niet genoeg van. Nog een keer, nog een keer! De tweede poging ging overigens gepaard met een niet minder panische klinkende gil. Weer kleddernat kwam zij boven na een leuk babbeltje met de die-je-met-de-boot-komen-ophalen-en-verlossen-uit-je-benarde-hangende-ondersteboven-positie-boven-het-water-mensen. 'Did you miss me?' en 'See you in ten minutes?' zei senior vereerd.
Wat een kick, wat een ongelofelijke kick! Next up: Skydiven. Maar moeders, dat doen we wel weer in een ander land.

Natuurlijk hebben we ook nog meer beleefd, al was het bungeejumpen wel een diepgaand hoogtepunt. Zo besloten we dit avontuur met een nieuw kapsel te beleven. De vrijdagmiddag om deze reden in een kapsalon in Taupo doorgebracht. We stellen u met de foto's voor aan nieuwe kortharige brunette Aafke en vlot geknipte Zweeds-blonde Heleen(ongekleurd). Na het jumpen hebben we onze frisheid en adrenaline weggestoomd in een Thermal Area in Roturua. Leuk om te zien hoe blubber omhoog komt met stoom eruit enzow, maareuh…wat een stank!

Maar nu even terug naar een paar dagen geleden, een belevenisje op zich aan de kant van de weg waar wij rustig wilden dineren. Toen er een busje met enthousiaste jongens schreeuwend 'I love you' voorbij reed en Heleen enthousiast 'I love you too' terug loeide. Gevolg was dat onze jongens hierdoor zo werden aangetrokken dat zij rechtsomkeert maakten, bij ons de parkeerplaats opreden om eens een praatje te maken. De jongens waren jammer genoeg iets te aangeschoten om normaal mee te praten, maar onze botte antwoorden hinderden ze niet echt. Toen ze weer weg wilden rijden besloten ze daarom om nog even 'indruk te willen maken' op ons. Dit ging natuurlijk geheel fout tot onze hilariteit. Met een keihard gevroem en veel rook moesten wij eigenlijk waarderend kijken, maar toen bleek dat de heer chauffeur met deze actie iets van de motor had opgeblazen en het stel in het geheel niet meer weg kon rijden… kwamen wij niet meer bij van het lachen. En de jongens maar sorry roepen tegen ons met het schaamrood op de kaken. De rest van het verhaal is iets minder grappig: dronken jongens, broeken naar beneden, iets te enthousiast liften, kwaad worden wanneer men niet stopte, glas op de weg, campingbeheerder op bezoek, samenzweerdergevoel en de waarschuwing om maar niet te lang te blijven rond hangen. Maar het ging ons goed hoor, het merendeel van het verhaal was gewoon grappig.

Ook grappig en ronduit gezellig was het avondje in de camper bij de Rotterdamse René en Sonja. De eerst genoemde wordt dit jaar 80, maar 'Son, je laat het klinken alsofdat ik seniel ben' reist nog enthousiast en helemaal bij de pinken met zijn vrouw naar en door het land van zijn zoon, zoals ze samen al jaren doen. Toevallig stonden zij naast ons op een veldje achter een motelletje en toen het hen duidelijk werd dat wij ook 'Dutchies' waren werden we enthousiast binnen uitgenodigd voor een wijntje. Lekker moderne en van alle gemakken voorziene camper, maar toch gewoon aan de goon, want 'Ik gaat toch zekert niet van die dure flessen kopen de hele tijd?!'(Sonja). Heel wat wijntjes en wat later op bed dan gepland hebben we de wekker dan ook maar wat later gepland.

Goon= meerdere liters wijn verpakt in een zak met een tuitje in een doos.

Maar eigenlijk komen we hier niet zoveel medecampers tegen, op de weg dan. Als we op een parkeerplaats van een grote attractie aankomen staat het ineens vol met campers, toerbussen en gehuurde auto's. Campingbingo zit er op het noordereiland helaas niet in. De overgang van Picton naar Wellington zelf op de ferry ging nog wel goed. In Wellington zelf… nou laten we stellen dat het niet de favoriete plek is van toenmalig chauffeur Aafke. Wat een benauwde straatjes, drukte, irritante hellingen, veel verkeerslichten, eenrichtingswegen, tekort aan wegwijsborden en zo nog meer. Dat bij het manoeuvreren door dit alles de linkerzijspiegel brak…was dus totaal niet haar schuld! Snel weg uit Wellington, hoewel…snel?! Doolhofgevoel.

Lichtpuntje om uit deze depressie te komen: de nieuw ontdekte briljante wc's. Eerlijk waar, voor ons beide geldt dat we nog nooit zo enthousiast een wc zijn uitgekomen. Let wel, het waren pratende wc's, met muziek! Het ging zo: Via een metalen schuifdeur kom je binnen. Zodra deze dichtgaat klinkt er een vriendelijke stem die meldt dat de deur is gesloten en hoe je deze op slot kunt doen. Verder wordt je verteld dat je tien minuten de tijd hebt en vervolgens word je getrakteerd op heerlijk relaxte muziek. Onze gemiddelde wc-duur werd tijdens de bezoeken aan toiletten van deze chiquere soort flink overschreden. Bij het eindelijk verlaten van deze geweldige gelegenheden -superlatieven schieten tekort- stopte de muziek en zei de stem ons vriendelijk vaarwel. Voor ons gevoel dan. In werkelijkheid meldde die gewoon dat de deur weer dicht was.

w.v.t.t.k.
We hebben ook nog een terug-in-Hong Kong-gevoel beleefd. Terwijl we op een camping uit de jaren 80 stonden met onze camper. De geur van het park was nou niet echt om te waarderen. Het ontwijken van Peter (de manager met een kleine obsessie voor nudisme en het aansporen van jonge meiden hiertoe) werd hier een sport waarin Aafke beter was dan Heleen. Dit werd haar niet altijd door de laatstgenoemde in dank afgenomen. Stopwoordcombinatie op deze camping was 'viezeouwekerel'. Gelukkig stonden we niet als enige campers op deze soort-van-camping.

Vandaag(zondag) nog even de zwembenen en - armen uit de kast getrokken. Bij onze camping, we doen weer eens 'luxe' zit ook een zwembadcomplex waar wij voor de helft van de prijs in mochten. En dat hebben we onszelf dan maar toegezegd en het sportieve van de dag hierin gestopt. Wat een baantjes hebben wij getrokken!
De dag begon met regen, regen en nog eens regen, dus dat werd vooral rijden, rijden en nog eens rijden. Ter vervanging van kerkdienst hebben we in de auto maar eens een half bijbels dagboek gelezen. Nu, de chauffeur las niet hoor, onder het rijden, zij werd voorgelezen.

Tot slot willen we jullie nog even onze camperleven laten meeleven door het opsommen van enkele camperrituelen. Zo staat Heleen gemiddeld meteen op zodra de wekker gaat om haar bed op te maken terwijl Aafke dan nog zo'n tien minuten blijft liggen. Officieel omdat er geen ruimte is voor twee personen zo met al dat opruimgedoe, onofficieel omdat ze gewoon 'even de tijd nodig heeft om wakker te worden'. Nog iets is het koken/afwassen ritueel. Voor de lunch en het diner wordt altijd, zodra Chubby Gilmore hiervoor geparkeerd wordt, de gaskraan opengedraaid door de chauffeur. De andere persoon zet dan het het water/de pan op het vuur. Qua koken is er een verdeling die redelijk vaak plaats vindt op de volgende manier: Heleen snijdt/bereidt voor, Aafke zet het op/let er op en serveert op de tafel die Heleen dan volgezet heeft met de nodige spullen. Wijntje/melk/jus'tje/glaasje limo erbij en klaar. Na het eten gaat er 1 de boel voorspoelen terwijl de andere de niet te wassen spullen opruimt en dan zich bij de aswas voegt om dit af te wassen en op te ruimen. Vervolgens wordt netjes het aanrecht en het tafeltje schoongemaakt. Het derde en laatste ritueel voor deze blog is die van het rijden en dan speciaal de checklist voor het starten van de motor, na het starten van de motor en bij het afzetten van de motor. Voor het starten: dakraam dicht? Ramen dicht? Bankkussens naar beneden? Gordijntjes uit het zicht? Koelkast uit? Waterpomp uit? Na het starten van de motor: Licht aan? Kaart bij ons? Waar gingen we heen? Radio/cd aan? Koelkast aan? Na het afzetten van de motor: Licht uit? Koelkast uit? Gaskraan open? Deur op slot? Dit wordt door ons beide in meer en mindere mate zorgvuldig gecheckt. En hiermee sluiten we af. Dat wil zeggen (eigenlijk ook een ritueel) dat Aafke even niet meer weet wat te schrijven en dat Heleen aan de beurt is om er foto's bij te zoeken. Tot volgende keer. Of is Aafke dan alweer thuis? En zit Heleen weer in Australië…..? We will let you know!