Lief dagboek (deel 2)

Dag 8
We maken een sprong in de tijd. Omdat het kan. Niet dat er niets gebeurd is, maar dat speelde zich af buiten de trein. Vannacht om 02.15 opgestaan en heerlijk ontbeten. Brood, boter, kaas, worst, komkommer, een appel en een ei. Vervolgens zijn we door een er niet als Rus uitziende Rus naar het station van Irkutsk gebracht. 00:59 Moskou tijd gaat onze trein. Alles is in Moskou tijd. In onze tijd vertrekken we om 05:59. Verwarrend? Klopt, mijn horloge staat op de huidige tijdzone, die van mijn vriend op de Moskou tijd. Er stappen veel mensen uit, er stappen weinig mensen in. We hebben de coupe voor onszelf. Mijn vriend valt meteen in slaap. Ik zet een kop oploskoffie en eet twee pennywafels. De raampjes kunnen niet helemaal open en ze zijn smerig. Met gezichtsreinigingsdoekjes maak ik een klein oppervlakte aan zowel de buitenkant, als binnenkant schoon. Nu wachten op de mooie uitzichten op dit traject naar Vladivostok. Het wakker blijven wordt beloond, het Baikalmeer en een heuvelachtig landschap vallen mij ten deel, ik maak mijn vriend wakker.

Als lunch eten we twee worstenbroodjes met noodles, een goede vulling. Tijdens onze tussenstop maken we kennis met Stuart de Schot uit Edinburgh, de enige buitenlander op het traject Irkutsk-Vladivostok. Hij is vanuit zijn woonplaats geheel over land gereisd, vergelijkbaar met ons. We kletsen wat en we lezen een boek.

We gaan slapen. Toch niet. Stuart komt nog even buurten en neemt in zijn kielzog dronken Russen mee. De aanblik van mijn vriend nodigt sowieso starende blikken uit. Stipan de dronkelap is naast dronken ook erg vriendelijk, goede combi. Hij koopt zelfs een paar pantoffels die voor ons ieder te klein is. Uiteindelijk accepteren we het cadeau opdat Stipan met zijn vrienden weggaat. We gaan nu echt slapen.

Dag 9
Twee nieuwe coupegenoten zijn ingestapt, zie ik tijdens het ontwaken. Bovenin iemand die we vervolgens niet meer zien en onderin een grote Rus. We hebben er een abonnement op. We ontbijten met gisteren gekocht brood en smeerkaas die naar worst smaakt. Dit alles spoelen we weg met thee en koffie. De grote Rus, die best veel praat voor een Rus, heet Sergei. Hij ontbijt met thee, een homp brood, echte kaas en echte worst.

Tijdens een mooie tussenstop kopen we oliebollenbroodjes met gehakt en ui en een 2l fles water. Het uitzicht is overigens een stuk gevarieerder dan het Moskou-Irkutsk traject, tot onze grote deugd. Sergei keurt onze broodjes af en haalt cake met snoep tevoorschijn. Hij klopt op zijn enorme buik. Het is prima zo, Sergei is vriendelijk en vertelt honderduit over werk, salaris, dochter, vrouw, landen die hij heeft bezocht, landen die Rusland ok vindt (BRIC landen) en Amerika. Die laatste is niet dobre.

Tijdens de avondstop kunnen we alleen bier kopen. Drie literblikken Baltika dan maar. We nuttigen een blik met gezouten kaas als snack. Heerlijke snacks hebben ze hier. Ons gesprek met Sergei gaat verder. Hij verdient 40euro per dag met olieboren (12u). Hij werkt een maand, zeven dagen in de week. Hij is een maand thuis, zeven dagen in de week. Thuis drinkt hij wodka, op het werk niet. Wel drinkt hij een mok thee met twee theezakjes en zes klontjes suiker, die enorme buik moet ergens vandaag komen. We komen er verder achter dat hij zestig sigaretten per dag rookt en dat hij een hele sigaretten/voedselvoorraad mee heeft. Vol trots laat hij zijn voorraad zien, waaronder ruim 3kg zonnebloempitten. Wij nemen foto's, je ziet tenslotte niet alle dagen een sporttas gevuld met eten en peuken. Uiteindelijk gaan we nog eenmaal met Sergei op de foto en gaan dan slapen.

Dag 10

Onze een na laatste dag. Bij het ontwaken is Sergei weg. Ontbijt als gebruikelijk. We verlaten Siberië en gaan het verre Oosten in. Er stappen kort na elkaar twee nieuwe passagiers in; Michail en Larissa. Michail neemt de trein voor werk en Larissa voor twee weken ontspanning in een spa. Later die dag zou ik uitvinden dat dit voor elke man/vrouw in deze trein opgaat. Als lunch eten we een oliebollenbroodje met kool en wortels en een oliebollenbroodje rijst met ei.

Michail heeft een volle bos krullen en een leesbril en ziet er niet alleen uit als wijs man, maar komt ook zo over. Larissa idem dito, behalve die bos krullen. Welvarende Russische burgers. Alle vier brengen we het grootste gedeelte van de dag lezend door.

Ik moet de I-pad opladen. Niet in ons treinstel, maar in treinstel nummer vier. Ons treinstel heeft geen werkende stopcontacten. Ik raak al snel in gesprek met Anton, de best Engels sprekende Rus tot dusver. Hij is leerkracht op de technische vervoersuniversiteit van Novosibirsk. We hebben het o.a. over de import van Japanse auto's in Oost-Rusland. Een allervriendelijkste jongeman die Anton.

Het regent. Voor het eerst sinds Noorwegen. Gelukkig blijft het warm in de trein, de korte broek blijft aan.

Als avondeten besmeren we de laatste crackers met smeerkaas die smaakt naar worst en eten we beiden een kom rundnoedels. Voor de laatste keer zet ik mijn horloge een uur vooruit. In totaal hebben we nu negen uur tijdsverschil. Op de laatste tussenstop zijn de winkels al dicht, we kunnen helaas niet onze biertjes of ons ontbijt kopen. We eten een halve pak TUC's en spoelen dit weg met thee. We gaan slapen.

Dag 11

Helaas, de laatste dag. Een banaan en ieder acht TUC's, wij noemen ze liever tukkies. Dat is waar we het mee moeten doen vanochtend. We hebben de laatste drie stops. De twee na laatste stop zegt Michail gedag, de een na laatste Larissa. Wij frissen ons nog een laatste keer op in de wc/wasbakruimte van 1 bij 1 meter en halen onze lakens van bed af. De backpacks gaan op, evenals de frontpacks en we zoeken het 9288km punt. De totaal afgelegde afstand van Moskou naar Vladivostok. Niet alleen de langste, waarschijnlijk ook de leukste treinreis ter wereld. Voor ons dan.

Al met al was de Transsiberië Express een perfecte beslissing. Over land reizen door het grootste land ter wereld. Van rijk en bombastisch Moskou door de vlakke landschappen richting Siberië, waar het helemaal niet koud is! Van het prachtige Baikalmeer nabij Irkutsk door meer bergachtige landschappen richting Vladivostok, waar het nog steeds warm is. De hele treinreis hebben we doorgebracht in een korte broek. Sommige dagen was het zo heet dat we aan de banken bleven plakken en alle mannen met ontbloot lijf rondliepen. Nadelen? Jazeker, die zijn er ook wel. Je krijgt na enkele dagen last van je rug. De plek om je te wassen is ook de plek waar je naar de wc gaat. Gelukkig wordt er door de conductrices wel regelmatig schoongemaakt. Onderweg hebben we veel verlaten (ruïnes van) fabrieken van enorme omvang gezien. Anton vertelde mij dat de banen in de stad zijn en vanzelfsprekend het platteland leegloopt, een wereldwijde trend. Helaas blijft het allemaal staan en ontsiert, maar tegelijkertijd, versiert het landschap ook. Zodra we stedelijk gebied verlieten, zagen we enkel houten huisjes en heel veel oude Lada's en Wolga's. De mensen in Rusland zijn soms wat vreemd op het eerste gezicht maar zonder uitzondering gastvrij, vriendelijk, behulpzaam en geïnteresseerd. Russen zijn vrij anti Amerikaans maar vinden de houding van Poetin politiek onnodig. Van Europees Rusland tot Aziatisch Rusland, we hebben genoten!