Dag 365, het zit erop, morgen komen we naar huis en zijn we 366 dagen van huis geweest. Voor ons beiden een record wat vooraf niet gepland was. We schrijven voor het laatst vanuit Parijs, waar het weer ons zeer goed gezind is. Kou hebben we nog niet hoeven lijden sinds onze terugkeer uit Azië. Als het net zo is in NL, dan kost het ons niet zoveel moeite om ons aan te passen.

Toen we vorig jaar op de baan bij de Giggling Tree solliciteerden, hadden we geen idee wat ons te wachten stond behalve lekker weer en een prachtige omgeving om in te werken. Marloes al zowat een jaar afgestudeerd, Daniel nog druk bezig zijn papiertje te halen. Marloes die heel graag deze uitdaging aan wilde gaan, Daniel die het nog niet helemaal zag zitten om weer een half jaar in China te wonen. Maar toch gesolliciteerd en zoals Daniel (stiekem) had verwacht de baan ook gekregen. Ok, we hadden in hoofdlijnen te horen gekregen wat onze taken zouden worden, maar dat het zooooo leuk en uitdagend zou worden, hadden we beiden niet gedacht. Marloes als een rots in de branding op het kantoor en Daniel als manusje van alles in en om het guesthouse werkende. En dat allemaal mogelijk gemaakt door Karst en Paulien, de initiatiefnemers en eigenaren van de Giggling Tree. Het half jaar liep werkelijk gesmeerd, de staf bleef grotendeels bij elkaar, er werden een aantal grote klussen uitgevoerd, het regenseizoen was mild, er waren goede feesten en de samenwerking tussen al het personeel was meer dan prima. Ok, af en toe waren we gasten liever kwijt dan rijk, maar op een aantal van ruim 3000 mensen die we verwelkomd hebben, is dit ook niet meer dan normaal (de meeste gasten waren erg gezellig!). De kans om een guesthouse te runnen hebben we natuurlijk te danken aan Karst en Paulien en we willen hen dan ook nogmaals heel erg bedanken. Indirect stuurden zij ons ook langer op reis dan bedoeld. Omdat de zaken bovengemiddeld goed liepen hadden we iets extra's te besteden voor extra reisjes en dus werd een half jaar een jaar weg uit Nederland.

Ok, we hebben misschien niet iedereen even goed ingelicht over hoe lang we nou wegbleven maar voor eind december wisten we dat ook echt nog niet. Onze reis begon met het bezoek van onze ouders aan de Giggling Tree. Cultuurschok verwacht, maar niets van dat alles. Een reis van ruim twee weken en we waren weer alleen. De oudjes vertrokken met de tranen in de ogen weer naar het koude NL, wij vertrokken westwaarts het koude China in. Marloes was op een gegeven moment wel klaar met het onfatsoenlijke gedrag van de Chinezen, maar nu een half jaar en een bezoek aan vier andere Aziatische landen verder, denkt ze daar wel anders over. In China ga je niet op vakantie, in China reis je, beleef je een cultuur en een geschiedenis die zo fascinerend en verschillend is dan de onze. Daar kunnen we over vertellen, foto's van laten zien maar de enige manier is het om te beleven, vraag onze ouders maar. Mensen vroegen ons weleens; gaan jullie weer terug naar China om daar te werken of te wonen? Natuurlijk kunnen wij daar geen antwoord op geven. In een Chinese stad kunnen wij beiden niet wonen vanwege de drukte en overwegend grauwe leefomstandigheden, maar een leven buiten de stad lukt prima zoals wij hebben ervaren tijdens onze tijd bij de Giggling Tree.

Toen wij in november naar Indonesië vertrokken, wisten we zeker dat we daar twee maanden voor uit wilden trekken, met in ieder geval een bezoek aan Danique, Marloes haar schoonzusje. Hoe dat was, hebben jullie wel kunnen lezen op onze blog. Samenvattend vonden wij de natuur en de dieren in Indonesië het meest indrukwekkend. Mantaroggen, onze ontmoeting met een wilde Orang Oetang. De beklimming van de Rinjani vulkaan, alle jungles die we zijn ingetrokken. Indonesië is net als China een land waar je gerust 4 tot 6 maand kunt rondreizen voordat je een beetje een indruk van het land hebt. Toen we een heel goedkoop ticket hadden gevonden op internet voor eind maart wisten we het zeker, een jaar weg van Nederland leek ons perfect. Financieel konden we dat mooi redden en een aantal landen op ons lijstje konden zo worden doorgestreept. Eerst Maleisië, niet het vasteland maar het Borneogedeelte. 2011 lag achter ons en het eerste kwart van 2012 zou een leuk avontuur worden, totdat Marloes het bericht kreeg dat Oma was komen te overlijden. Voordat we wisten zaten we in de kerk van Berghuizen bij de begrafenis van die lieve Oma. Een vreemde gewaarwording maar de juiste beslissing en voordat we het wisten waren we weer terug in Azië, Singapore. Erg wennen, erg duur ook maar erg leuk. Singapore is niet zo groot dus we zaten na een week ook alweer in Maleisië, het vasteland dit maal. Van daaruit onze weg opwerkend richting Thailand. Voor iedereen die ooit voor de eerste keer naar Azië afreist: ga naar Thailand en dan pas naar minder ontwikkelde oorden. Wij deden het andersom en tsja: wat een circus op sommige plekken zeg! Maar wat een fantastische avonturen hebben we daar beleefd. En toen weer vreselijk nieuws, ook de andere van Oma van Marloes was komen te overlijden na een kort ziekbed. Gelukkig had Marloes Oma nog geknuffeld tijdens onze korte terugkeer in NL en hadden we een foto mee om haar te herdenken. Ditmaal zijn we dus niet teruggevlogen maar zijn we doorgereisd.. Lekker op ons gemakje en via een heel erg onlogische route weer afgezakt voor de vierde keer Maleisië, nu de oostkust voor de laatste twee weken. Beetje bijbruinen en mentaal voorbereiden op onze terugkeer.

Een jaar zijn we nu weggeweest, en het is voorbij gevlogen. We zijn een jaar zonder kleurscheuren doorgekomen, en dat is heel wat gezien de velen met scooterverwondingen die we gezien hebben. We zijn een jaar zonder kwaaltjes doorgekomen, afgezien van een twee weeks diarree avontuur van Mloes op de vulkaan. We zijn een jaar doorgekomen zonder diefstal (behalve Daan zijn scheerapparaat) of andere oplichtingspraktijken. Eigenlijk kunnen we alleen maar hoogtepunten noemen, maar natuurlijk teveel om hier op te noemen. Ok, eentje dan. Werken bij de GT was voor ons beiden HET hoogtepunt, was te verwachten natuurlijk. Een jaar hebben jullie onze avonturen kunnen beleven en van onze foto's kunnen genieten. Het was erg leuk om de verhalen te schrijven en de foto's te selecteren, en nu eindigt het dan. Of we lang in NL blijven? Ook zo'n vraag die we regelmatig naar ons hoofd geslingerd kregen. Als je zo lang van huis wegblijft, zoveel fantastische mensen ontmoet en ongelooflijke indrukken opdoet dan moeten we daar een antwoord op schuldig blijven. Net als bij reizen weet je nooit wat er precies op je pad komt, moet je altijd flexibel blijven, veel improviseren en soms drastische beslissingen nemen. Maar je gaat altijd uit van een gameplan, en dat probeer je te volgen. En ons gameplan voor de komende tijd is om ons in NL te vestigen en daar een 'normaal' leventje te leiden.

Wij willen al onze lezers heel erg bedanken voor de tijd die men heeft genomen om naar deze pagina te surfen en onze verhalen te lezen en/of onze foto's te bekijken. Ook alle mensen die we tijdens onze reis hebben ontmoet willen we hartelijk bedanken voor een fantastische tijd en goede adviezen. Voor de mensen die denken, goh, wij willen ook nog eens op vakantie die kant op, schroom niet om ons om advies te vragen. Reizen doe je nooit in je eentje, met zijn tweeën of met een reisgids. Reizen doe je samen met de mensen om je heen dus je hoeft je nooit alleen te voelen. Neem een sabbatical, blijf je baas aan de kop zeuren voor een langere periode vrij dan alleen die 2/3 weekjes in de zomer en trek erop uit. En wie weet lezen wij, Daniel en Marloes, binnen een niet al te lange tijd jouw blog. Het is niet moeilijk, de wereld is vandaag de dag een global village maar je moet niet te lang nadenken maar gewoon doen, werken kan altijd nog.

Bedankt en tot morgen,

Daniel en Marloes