Lief dagboek,

Dag 1: vandaag stap ik met mijn beste vriend op de trein richting Irkutsk. Op het perron nemen familie en vrienden afscheid. Wij hebben die luxe niet, wij nemen afscheid van Moskou. Helaas lukt het de conductrice niet om onze tickets te lezen. Een mannelijke collega weet wel hoe om te gaan met de papieren entreebewijzen. We mogen plaatsnemen in treinstel drie, plaatsen 7 en 8. De coupe's zien er behoorlijk uit, net als onze medereizgers. Vasilli, een man van in de dertig moet af en toe voor zijn werk in Moskou zijn. Hijzelf is afkomstig uit Ekaterinburg, een behoorlijke stad in centraal Rusland zo'n 1800km verderop. Hij slaapt op het bovenste bed. Op het onderste bed maken we kennis met Lina, een vrouw begin haar veertiger jaren die met haar kat, of 'koet' in het Russisch, naar Wereschagino reist. Geen idee wat daar is of wat ze daar te zoeken heeft, ze spreekt in tegenstelling tot Vasilli geen woord Engels. Het is warm, erg warm. Van de conductrice krijgen we beddenlinnen. Het sanitair is eenvoudig maar praktisch. Geheel kosteloos is het hete water om thee/koffie/noedels te bereiden.

Grote tussenstop na vier uur in Jaroslawl-Glawnij. Ter verkoeling smikkelen we van een ijsco.

Tweede grote tussenstop amper een uur later in Danilow. Terwijl de trein langzaam tot stilstand komt zien we een bonte verzameling van vrouwen met uiteenlopende spullen lopen. Voor passagiers die reeds heimwee hebben na 357km is er een vrouw behangen met knuffels. Mijn vriend neemt een foto van haar. Wij kopen twee gevulde broodjes ei, een gevuld broodje aardappel en een gevuld broodje jam. Het omhulsel lijkt wel op de oliebollen zoals mijn vader in de schuur maakte toen ik nog een kleine jongen was. Onze coupegenoten hebben kleine appels, gele tomaten, blauwe bessen, mini aardbeien en een gevuld broodje kool gekocht. Terwijl wij aan de hand van Vasilli en Lina ons Russisch bijspijkeren delen we onze gekochte waar.

We gaan slapen, we zijn blij met onze reisgenoten.

Dag 2

Ik heb onrustig geslapen, mijn vriend een stuk beter ondanks de 'koet' die over ons heen sprong en een pak drinken omstootte. Het ontbijt is thee met stokbrood met smeerkaas. Net als gisteren is het warm, onverminderd warm.

Tegen het middaguur stapt Lina met haar kat uit, ik kreeg de indruk dat de warmte een zware wissel op haar trok. Wij lunchen met noedels, voedzaam genoeg voor ons. Tijdens een lange stop weten wij in het stationsgebouw drie biertjes en een ijsco te bemachtigen. Het zijn de kleine dingen die er toe doen. De conductrice komt tevoorschijn met een lange stoffen jas en rubberen handschoenen, ze gaat stofzuigen. De machine maakt veel geluid maar zuigt nauwelijks, ze aait over het tapijt in onze coupe. De gang wordt afgemaakt met een dweilbeurt. In de coupe voeren Vasilli en mijn vriend een geanimeerd gesprek, ze is altijd goed in mensen op haar gemak laten voelen. Ik doe een middagdutje.

Er stapt een nieuwe reiziger in. Oogcontact wordt vermeden, geen woord wordt gewisseld. Hij ziet er uit als een Vladimir. Vladimir zier er keurig uit en draagt nauwelijks bagage, waarschijnlijk wordt dit een korte reisgenoot. Hij valt in slaap en doet me denken aan een opgebaard persoon, lijkwit en met zijn handen gekruist op zijn borst.

Wij drinken de biertjes op samen met TUC koekjes. Vasilli accepteert voor het eerst iets wat wij hem aanbieden, nederigheid ten top. Ook hij stapt uit, zijn vrouw staat hem op te wachten op het perron. Hij geeft ons een cadeau zojuist gekocht bij de conductrice. Het is een kitscherig belletje met een tsarensymbool en ronddraaiend treintje bovenop. Mijn vriend tovert vluchtig een rol Wilhelmina pepermunt uit haar tas. Onze dank is groot en we zwaaien hem hartelijk uit. Drie kilometer later passeren we het Europa/Azië continent punt, nooit geweten dat die bestond.

Vladimir de Stille stapt, zoals verwacht, uit. Vaste reisgenoten zoals de Japanner, de Française en de dronkelap blijven aan boord. Wij eten een op het perron gekochte shoarmarol en krijgen twee nieuwe coupegenoten. Bovenin een jonge jongen die afscheid neemt van zijn vriendin, die met een brok in haar keel en betraande ogen op het perron afscheid neemt. Onderin plaatst zich een buffel van een Rus, gelukkig onbeschonken. De bovenste coupegenoot oogt lieflijker, zachtaardiger. We gaan slapen.

Dag 3

Ik heb heerlijk geslapen, mijn vriend nauwelijks zo blijkt. De grote Rus blijkt een enorme snurker, heb ik niets van gemerkt. Er zijn midden in de nacht wel goede gesprekken gevoerd tussen mijn vriend, een dronken Rus met een Serviër als tolk. Politieke kwesties zijn aangesneden, een primeur. Kort samengevat, Amerika is slecht.

Ontbijt is hetzelfde als gisteren, de lunch ook. Nou ja, hetzelfde. In plaats van kip hebben we nu rund noedels. De Française en de dronkelap bevinden zich in dezelfde coupe. Ze slaapt slecht, dat verbaast me niets. De dronkelap ziet er enorm zatlapperig uit, er bevinden zich echter ook andere dronkelappen in de trein. Hoe ik dat weet? Ik kan het ruiken. Rond het middaguur doen we een dutje. Er is inmiddels drie uur tijdsverschil met Moskou maar de trein houdt Moskou tijd aan. Het 12u dutje is dus in werkelijkheid een 3u dutje. Het is warm, aangenaam warm.

De volgende grote stop doet zich aan, gelukkig. In tegenstelling tot gisteren zijn er nu weer vrouwtjes die worstenbroodjes, gedroogde vis, augurken en frambozen verkopen. Wij kopen twee worstenbroodjes en vier augurken als avondeten. Om het weg te spoelen drie halve liters Baltika, het meest gangbare biermerk in Rusland. Wij bieden de buren nootjes aan en krijgen op onze beurt walnoten met chocola en gezouten kaas aangeboden. Er komt zowaar een gesprek met de grote Rus op gang. Helaas blijft de taal een barrière en blijven we steken op Russische wodka.

Ook leggen we contact met een Italiaans reisgezelschap, ze zijn blij ons te spreken. Misschien dat we ze vanavond of morgen nogmaals spreken.

De Serviër nodigt me uit voor een biertje, hij vertaalt wat vragen voor mij aan zijn coupegenoten. Niets bijzonders. We besluiten bij het Italiaanse gezelschap langs te gaan. Plotseling begint de lieve Rus wat Engelse woorden uit te kramen, na ruim 18u komen wij erachter dat hij Aleksey heet. De grote Rus begint vanuit het niets zonnebloempitten en bier te delen, hij heet Sergei. Met twee telefoons en Google translate hebben we een gesprek over werk, vriendin/vrouw en reizen. Van het bezoek aan de Italianen lijkt niets meer terecht te komen. Het wordt later en later en de andere passagiers van ons treinstel zijn in slaap gevallen. Ik wil vragen of ze Kvas lekker vinden en zeg daarbij; 'das een goeie'. De twee coupegenoten liggen dubbel van het lachen. Zeldzaam, een Rus die lacht en vooral zo hard. Ik begrijp er niets van dus ik herhaal wat ik eerder zei. De tranen biggelen nog net niet over de wangen van die twee. Dan komt de conductrice met een kwaad gezicht om de hoek kijken. We gaan slapen.

Dag 4

Beiden goede nachtrust gehad. Mijn vriend heeft de grote Rus via Google translate gevraagd minder te snurken, met resultaat. We trakteren onszelf op het station van Novosibirsk, het grootste station van Siberië, op een warm oliebollenbroodje gevuld met gehakt en ui. Vreemd? De grote Rus ontbijt 's ochtends met bier en koude kip. Het is koel, Nederlands koel. Bier is het ultieme middel om gesprekspartners mee blij te maken dus we kopen ergens op een tussenstation zes halve liters bier. We hebben nog een afspraak staan met de Italianen.

Italianen, zucht. Als die over eten vertellen en ik doe mijn ogen dicht dan wil ik niets liever dan een moeder die de Italiaanse keuken tot in de puntjes beheerst, maar dat terzijde. We spreken Massimo in de coupe, de drie anderen zijn in de restauratiewagen met een stel anderen. We begeven ons naar de restauratiewagen om 3u 's middags. We treffen daar drie Italianen die geen woord Russisch spreken maar van wie er eentje, Christian, gitaar speelt. Verder zien we zes Russische mannen waarvan twee ladderzat en vier flink aangeschoten. Ook zit er een vrouw bij, van wie de gitaar is. Al snel merk ik dat Marco de gangmaker van het viertal is. Luigi van Mario, precies, maar dan zonder pet. Het kwartet wordt gecomplementeerd met Elise, de vriendin van Massimo. Als je je ogen fijntjes dichtknijpt lijkt ze sprekend op Yolanthe, een schoonheid dus. Na een half uur, vele foto's met Russische dronkemannen en gesprekken over Irkutsk, Baikalmeer en Ulan Ude besluiten we met de Italianen een pilsje te doen in hun coupe. Maar niet voordat die Russische vrouw op haar gitaar heeft gespeeld. Drie keer raden wat haar grote passie is? Zingen over Jezus Christus, ongelooflijk als je al die lui om haar heen ziet die de ene na de andere wodka achterover slaan en nauwelijks kunnen praten of staan.

In de coupe stuur ik het gesprek snel richting eten en natuurlijk barsten meteen de discussies onderling los wiens moeder de lekkerste lasagne maakt. Uiteindelijke antwoord, elke moeder maakt de lekkerste lasagne. Marco blijkt naast de grootste grappenmaker ook de grootste reiziger te zijn, hij is een keer op Texel geweest en zijn mooiste oud en nieuw vierde hij in Maastricht. We tellen nog twee uur tijdsverschil bij de al aanwezige vijf uur tussen Nederland en Krasnoyarsk op en we zitten plotseling tegen middernacht aan. Ik verjaar in een stilstaande trein op station Nishneudinsk toegezongen door een internationaal gezelschap. We delen het laatste biertje, twee marsen en een twix. Marco vraagt in steenkolen Engels aan een Russisch jochie van acht of hij een foto wil maken en mijn verjaardag kan nu al niet meer stuk.

Dag 5

We komen aan in Irkutsk, zowat iedereen stapt uit. De Française die geen woord Engels spreekt maar zich toch weet te redden. De hippe Japanner die na een studie in Duitsland via de Transsiberië Express terugkeert naar zijn thuisland. De dronkelap die vier dagen dezelfde kleren heeft gedragen en waar we geen flauw idee van hebben waar hij het geld vandaan haalt om deze reis te maken. Onze lieve coupegenoot Aleksij, die reddingswerker is, en nu een maand lang gaat klimmen en lopen aan de noordkant van het Baikalmeer. De vier Italianen met wie we natuurlijk Facebook uitwisselen omdat iets mij zegt dat we die nog een keer gaan zien, waar dan ook. Boris de Serv die Beijing is als eindbestemming heeft om daar een master te gaan volgen. Ook het Russische gezelschap uit de restauratiekar heeft Irkutsk als eindbestemming. De twee grootste dronkelappen hebben het helaas niet gehaald. Die hebben we gisteravond onder politiebegeleiding de trein zien verlaten, blijkbaar kun je met alcoholmisbruik in Rusland ook te ver gaan. Enkel de grote Rus blijft achter, hij heeft nu de hele coupe voor zichzelf om te snurken.