Nog maar tien dagen en alle trouwe lezers verwachten natuurlijk nog een afscheidsblog! Nou, dat wordt dit niet, dit wordt gewoon een extra update omdat we heel veel moois hebben gezien en we ook vrije tijd over hebben. Plaats van handeling; de Perhentian eilanden in Noordoost Maleisië. We zijn nu voor de vierde keer in dit land sinds onze reis en we beginnen het steeds meer te waarderen. Het heeft niet de wilde feesten, heerlijke eten en de grillige rotsformaties als in Thailand, het heeft niet de cultuur en geschiedenis als China en het heeft ook niet mate van natuurlijk schoon en uitgebreid dierenrijk als Indonesië, alhoewel Maleisië wel het beste met die laatste te vergelijken is. De mensen in Maleisië zijn bovennatuurlijk aardig, het vervoer is super geregeld zonder scams en de zeeën waar we ons nu te midden bevinden zijn adembenemend. En Stefanie Mol, een oud klasgenoot van Marloes is hier ook haha, wat een toeval.

Na een lange 2 daagse reis vanuit Khao Sok, Thailand, kwamen we hier de 18e aan. We hadden al van verscheidene mensen gehoord dat dit een waar hoogtepunt van Maleisie is en we hadden speciaal onze reis door Thailand zo samengesteld dat we hier op de terugweg naar Kuala Lumpur nog langs zouden komen. In de haven waar we een bootticket kochten kregen we een kaartje met de beschikbare accommodaties op de twee eilanden die de Perhentian onderverdeeld. 'Kniepstuuvers' als we zijn gingen we voor het kleinste eiland met de goedkoopste accommodatie. Geen vergissing blijkt want het is hier prachtig, en goedkoop;). En wat doe je op een eiland? SNORKELEN! Het water is hier belachelijk helder en het koraal prachtig met als resultaat dat hier de grootste en meest kleurrijke vissen rondzwemmen die we afgelopen half jaar hebben gezien. En niet alleen vissen, maar we hebben de afgelopen dagen en vandaag ook schildpadden, haaien!!! en roggen gezien. En sinds gisteren dus ook Stefanie Mol.

Dit zou het einde van het verhaaltje moeten zijn maar we hebben ook nog het hoogtepunt van Thailand voor jullie tegoed, Khao Sok. In de Giggling Tree al aanbevolen, waarvoor dank, en een absolute must see in Thailand als je van natuur houdt. In onze vorige bericht vertelden we al dat we de enige mensen uit Koh Phangan waren die hierheen gingen maar gelukkig waren er meer mensen. En apen. De hut die we toegewezen kregen bleek de eerste ochtend een leuke verrassing voor ons in petto te hebben, makaken op het balkon die probeerde ons raam open te schuiven om binnen te komen. Het is afgelopen jaar geen gelukkig huwelijk gebleken, Marloes en apen. Gelukkig zaten er tralies voor de ramen en was de deur goed afgesloten.

De eerste dag hebben we op eigen houtje door het park gelopen maar om toch meer te zien hadden we een tour geboekt waar we twee dagen en een nacht op en rond een volgelopen reservoir doorbrachten. Even uitleg; dertig jaar geleden werd hier een dam gebouwd om omliggende gebieden van elektriciteit te voorzien, hierdoor stroomden acht rivieren over en liep een enorm gebied vergeven van karstbergen onder water en werd het gebied tot nationaal park uitgeroepen. Op dag 1 voeren we uit naar ons verblijf, een drijvend hutje met een drijvend restaurantje. Vanuit ons huisje kostte het ons twee stappen om het meertje voor onze deur in te springen, of je maakte een misstap in het huisje zelf en je zakte door de vloer heen het water in, hetgeen Marloes zowat overkwam. Trip 1 was een wandeling door de jungle met A, onze bevlogen gids, met aansluitend een wandeling door een grot. Dat laatste was echt kicken, zwemmen en kruipen door spelonken met een hoofdzaklamp op. Diezelfde avond gingen we met een boot het meer op voor een nachtsafari, heel veel geluk hadden we niet maar we hebben wel een nieuw dier gespot, een slow lorrey. Een kruising tussen een aap en een lief beertje. De volgende ochtend om 7u gingen we weer op pad en dit keer hadden we meer geluk met dieren, vooral apen. Vervolgens hebben we zelf gekayakt, hebben we meer apen gezien, een aantal prachtige hornbills en Marloes met haar scherpe oog nog een ijsvogel. Dat was in het kort Khao Sok, de foto's volgen later, of niet meer want we zijn tenslotte bijna weer in Nederland.

Dit verhaal is iets later gepost dan de bedoeling omdat er op de Perhentian eilanden geen internet was. Jaja mensen, plekken zonder internet bestaan nog. Voor de mensen die nieuwsgierig zijn naar onze terugkomst, zaterdagmiddag de 31e om half 6 komen we aan op Utrecht Centraal vanuit Parijs, en we nemen dan meteen de trein door naar Hoogeveen, geen idee meer hoe lang dat duurt. De komende dagen komt er hier nog een afsluitend verhaaltje, dus houdt de site nog een klein weekje in de gaten, tot snel iedereen.

Daan en Mloes