We hadden Brazilië meer dan drie maanden geleden verlaten, maar behalve het immense regenwoud was er nog één stuk dat we wilden zien (nou ja, vooral Frans; van Anneke hoefde het niet zo) : De Pantanal, hét wildreservaat van Brazilië. Vanuit Bolivia was het relatief dichtbij, dus besloten we via een vlucht van Sucre naar Santa Cruz gevolgd door een trein van Santa Cruz naar de Braziliaanse grens.

De vlucht ging snel (half uurtje) en voorspoedig: we stonden 's ochtends om 10 uur in Santa Cruz. Aangezien de kaartjesverkoop voor de trein pas om half vier open ging, hadden we nog wat tijd om de stad te bekijken.

Nu was het zondag, dus heel veel is er dan niet open. We hebben de dag voornamelijk doorgebracht met koffie drinken en eten. Het park van Santa Cruz dat door Lonely Planet heel mooi was beschreven bleek een grote lap beton te zijn waar de enige beschutting tegen de hitte een paar bomen waren waar duiven in zaten en waaronder je misschien wel veilig was voor de zon, maar niet voor de uitwerpselen van de duiven.

Aangezien de Pantanal ook bekend staat om de grote hoeveelheden insecten (waaronder veel prikkende muggen), bedekkende kleding het beste helpt (ook tegen de zon) en Frans als enige lange broek een spijkerbroek had, besloot Frans een dunne, lichte broek te kopen op de markt in Santa Cruz. Het duurde even voor we 'dunne broeken'-sectie hadden gevonden, maar gelukkig hadden ze iets in zijn maat. Het pashokje bestond uit een hoekje waar de verkoopster een kleed voor hield ;).

Vervolgens op naar het bus/treinstation om de nachttrein naar de grens te nemen. Santa Cruz ligt op zeeniveau, dus het was ineens weer een stuk warmer, met veel zweten. Gelukkig heeft het station douches, waar je voor 33 eurocent een douche kunt nemen, waar Anneke dankbaar gebruik van heeft gemaakt, zodat ze fris de trein in kon.

De trein zag er heel mooi (en klein!) uit. Lekkere stoelen, airco en we kregen avondeten (met veel vlees) en ontbijt (met veel suiker). We hadden een soort van Europese trein verwacht (naïef), maar toen de trein ging rijden, bleek hij niet harder dan zo'n 60 km per uur te kunnen en verschrikkelijk te wiebelen. Erger dan een bus, behalve dat hij dan geen scherpe bochten maakte... Maar ach, wel een leuke ervaring. We vielen al snel in slaap om 2 uur later zwetend wakker te worden: airco kapot. Hij kon helaas niet gerepareerd worden en natuurlijk had het treinstel geen ramen...hetgeen met een buitentemperatuur van net onder de 30 C een binnentemperatuur van een sauna oplevert. Anneke kon niet meer slapen en ging op zoek naar een stoel in het andere treingedeelte waar wel airco was. Gelukkig kon ze daar een paar uurtjes slapen, maar overall was deze treinreis echt verschrikkelijk met die stilstaande, hete, zuurstofarme lucht.

Mooi op tijd kwamen we aan bij de Bolivaans-Braziliaanse grens om te constateren dat we zeker niet de eersten waren. We overwogen de grens zonder stempelen over te steken, aangezien we toch weer terug naar Bolivia zouden gaan, maar helaas hebben we dat niet gedaan. 3,5 uur later hadden we beide grenzen gepasseerd...zucht. En dat terwijl de temperatuur snel steeg en dit gecombineerd met de hoge luchtvochtigheid echt geen pretje was.

Gelukkig kregen we vanaf de grens wel vervoer met airco richting het resort in de Pantanal waar we zouden verblijven. Het laatste stukje werd met een truck afgelegd, waarbij de wind ons een beetje kon verkoelen. En eindelijk waren we bij ons resort waar we, samen met vier gezellige Israeli's, gingen kamperen.

De volgende dag zouden we 5 tours gaan doen om allerlei dieren te gaan zien. Anneke kreeg 's nachts heel veel last van haar lies (lymfeklieren?) en kon niet zo goed slapen. De vochtige warmte, waar we niet aan gewend waren, hielp ook niet. En de volgende ochtend tijdens het ontbijt voelde ze zich steeds slapper en misselijker worden. Toen het tijd was om in de truck te stappen voor de tour, kon Anneke niet naar de truck lopen en viel ze halverwege flauw: beter om toch maar niet met de tour mee te gaan en in bed/op de bank/in de hangmat haar tijd door te brengen... Frans ging wel, anders hadden we de hele reis hierheen voor niets afgelegd.

Het was een klein stukje rijden naar de boot, waar we 2 uur in rondvaarden om te kijken wat we aan dieren konden zien. En dat was heel wat: een aantal cormorants en gieren, de zogeheten snake-neck bird die op een tak boven het water wacht totdat er iets lekker voorbij zwemt en dan het water in springt, waarbij z'n lange nek boven water blijft als een soort zwemmende slang.

Verder apen in de bomen:

En de grappige caipibara, het grootste knaagdier ter wereld:

De gids ving ook nog een piranha en ging daarmee kaaimannen lokken. Niet heel ecologisch verantwoord, maar het levert wel leuke foto's op als de kaaiman hapt:

Even later konden we zelf ook piranha's gaan vissen. Het water zit er vol mee, dus als het aas in het water zakte was het een kwestie van seconden voordat er een vis beet. Lastiger was hem ook uit het water krijgen, want soms lieten ze in de lucht los waardoor ze op de kant vielen en zichzelf weer terug in het water sprongen. Ondanks wat gewetensbezwaar heeft Frans het toch heel even geprobeerd.

Toen gingen we weer terug de boot in, en op de terugweg kwamen we nog een iguana tegen langs de kant.

Terug in het kamp ging het niet veel beter met Anneke, dus besloten we te verhuizen naar het een stukje verderop gelegen resort wat wel iets duurder was dan kamperen, maar Anneke kon zo in ieder geval in een ge-airconditionde kamer zonder insecten liggen, hetgeen het 't waard maakte. Ze vond de airco niet supergoed werken, maar dit kwam doordat haar lichaam gloeide van de koorts...

Rond het resort waren allerlei wilde vogels zoals makaws, toecans en papegaaien te zien die afkwamen op wat stukjes fruit die het personeel hier en daar neerlegde.

's Avonds stond er een wandeling door de bush op het programma. Elke stap die we deden was op een laag dode takken en bladeren dus elke wild dier dat zich eventueel nog in de buurt bevond jaagden we op die manier wel weg, maar het was wel leuk om de Pantanal van een andere kant te zien.

We kwamen wel wat interessante bomen tegen zoals een wurgvijg die zich om een boom heem wikkelt, en een boom met vruchten waarvan het doorzichtige sap na een paar uur diep donkerblauw opdroogt. De gids demonstreerde dit op ons waardoor de hele groep de komende dagen met een donkere vlek op hun pols rondliep.

We kwamen ook weer wat apen tegen die hoog in de bomen boven ons rondhingen, en aan het geluid te horen was onze aanwezigheid niet onopgemerkt gebleven.

De volgende stop was een vijvertje waar honderden zo niet duizenden kaaimannen lagen. Het regenseizoen was nog niet geweest wat het zou moeten zijn waardoor er geen verse aanvoer van vis uit andere wateren was geweest (normaal stijgt het water genoeg om de verschillende wateren met elkaar te verbinden). Het gevolg was een menigte kaaimannen die bewegingsloos lagen te wachten op de regen of anders op de dood. Je kon ze gewoon aanraken en ze deden bijna niets.

Het was inmiddels donker geworden waardoor je mooie plaatjes kan krijgen door een licht richting de kaaimannen te schijnen: hun ogen reflecteren het licht tegen een donkere achtergrond.

In het donker reden we terug naar het kamp met een schijnwerper om nog wat nachtdieren te kunnen zien. En dat lukte best aardig: we zagen een gordeldiertje.

En met een blik op een meer met kaaimannen en caipibara's zagen we ook nog net in de verte een jaguar lopen die net een slokje water was wezen halen. De meeste bezoekers aan de Pantanal hebben niet het geluk een jaguar te zien, dus we waren erg blij!

De volgende dag zijn we nog een stukje wezen paardrijden door de Pantanal, maar dat was vooral voor de lol. Die middag gingen we weer terug naar de Boliviaanse grens om weer de trein terug naar Santa Cruz te halen. De grensovergang ging deze keer stukken sneller en de air conditioning in de trein deed het, dus dat viel weer mee. Anneke heeft het met paracetamol en immodium uitgehouden terwijl Frans naast z'n eigen rugtas ook die van haar sjouwde.