Mexico City, 20 december 2010.

Mexico City is, tja, overweldigend. In het donker naar hotel. Hotel Cathedral. Het plein voor de grootste kerk van Zuid Amerika bizar verlicht. De gevels van de omliggende gebouwen dragen grote onwaarschijnlijk kitscherige afbeeldingen, met uiteraard ook knipperende lampjes. Huilende Maria's, zingende kerstmannen, schapen, je kunt het zo gek niet verzinnen. Het plein zelf stampvol met mensen die potloden van een groot formaat dragen in felle kleuren. Potloden. Wat nu weer? Nieuw speelgoedje. Ballon in de vorm van groot potlood van meter of twee. Je kunt er mee gooien, dan gaan ze zweven. Als je dat met velen tegelijk doet op een kerstplein is dat net een scene uit een sf film.
Over opvallen gesproken, wellicht heb ik tientallen jaren iets over het hoofd gezien. Of ben ik al die jaren voor Kerst niet in een kerk geweest, maar zowel in Argentinië als in Chili als hier staan prachtige en soms ook heel knullige kerststallen. Met schapen, de heiligen, met Maria uiteraard, en wat herders, en een lege kribbe. Dacht eerst, ook lullig om Jezus te stelen, maar bij de tweede kerststal met lege wieg bedacht ik me ahhhh, nog niet geboren dus nog niet aanwezig. Daarna dacht ik als het kind er nog niet is, kunnen de schapen, heiligen en herders er ook niet zijn, want nog geen kerstster. Interessant kip ei vraagstuk dat hier wordt opgelost door het kind gewoon pas na de kerst in de krib te leggen. Doen ze dat nu in NL ook? Intrigerende vraag. Om 2100 uur begint hier de 24ste de kerstmis. Die gaan we maar eens bijwonen. Kijken of na die mis er een kind extra aanwezig is in de kerk.

De avond van de aankomst taco's gescoord. Negen stuks. Ergens in een miezerig zaakje. Met handen en voeten besteld. Uit Fabian komt niet veel tekst. Hij heeft af en toe last van een darm die raar doet. En het wachten op de volgende kramp aanval is een serieuze zaak. Na drie happen is het zover. De taco's worden ingepakt, terug naar het hotelhuis. Fabian in bed met helemaal geen tekst meer, en ik achter de pc met smakelijke taco's. Jammer dat we weg moesten uit dat zaakje. Er gebeurt niets en toch heel veel. Twee jongens aan eenzelfde tafeltje. Babbeldebabbel. Handen vasthouden. Flink plukken. Geen mens kijkt op of om. Intrigerend. Het bier draagt de naam Victoria en is met vier procent niet wat je noemt zwaar. De bediening is erg aardig. Ze maken zich zorgen over Fabian die kijkt of hij ter plekke gaat omvallen. Zo'n expressief gezicht werkt twee kanten op, stel ik vast.

We hebben uren in een bus gezeten. Fabian boven zonder dak in de zon en uitlaatgassen, Luc onder in zijn eentje met engelse vertaling in zijn oren. Deze stad is erg groot, en heel erg verschillend. We hoeven ons niet te vervelen. Nu nog een reisboek en een kaart ergens scoren en we zijn in business. We eten laat in de middag in een restaurant met meer personeel dan gasten en live muziek. Suf deuntje. In de toiletruimte staat een agent in vol ornaat te slapen tegen een muur. Veel agenten in vol ornaat hier in de stad. Omdat ze kort zijn en ik er letterlijk overheen kijk, valt het me niet zo op, maar Fabian telt er soms tientallen in een straat. Ach ja, zondag is waarschijnlijk een populaire overwerkdag. Het eten is ok. We gaan naar hotelhuis. Straattheater trekt hier honderden toeschouwers, flinke kringen mensen. Met veel gelach. We vallen in slaap om 2000 uur. Zonder darmgedoe staan we de volgende ochtend op, en gaan de stad in. Eens kijken wat de komende week brengt. (Luc)