Mexico City, 22 december 2010.

Het zijn twee zussen van in de vijftig die cafetaria Julia runnen. Het ligt schuin tegenover het hotel. Een spelonk van een meter of drie breed en tien diep. Met vijf setjes van rond tafeltje met stoelen. Die setjes zie je hier wel vaker. De jaren zeventig zijn erg aanwezig in deze stad. Zelfs de moderne kunstmusea zijn beeldschoon en uit die tijd. Een ervan is van een betonnen grindtegellelijkheid met vreemde effecten door aflopende vloeren en oplopende dikke plafondplaten. De koffie die er geschonken wordt is matig. Dat is bij Julia wel anders. De beste koffie tot nu toe van de hele reis. Zal Fabian er zo mee laten kennismaken want die wilde gisteren einde dag meteen naar boven. De dames van Julia branden en malen de bonen zelf in een meer dan 100 jaar oude Duitse machine en zetten de koffie in een bijna 100 jaar oude Italiaanse machine. En ze serveren zelf gebakken notentaart.

Fabian doet nu de was in het groene bad van de ruime kamer in Hotel Cathedrale waar iedere verdieping een eigen poetsteam heeft dat zich netjes komt voorstellen. Wij hebben te maken met miss Lucia. Ze heeft vooruitstekende tanden en is erg vrolijk. Ze zegt me iedere morgen goedendag als ik bij de lift sta. De lift heeft een bordje met daarop don't use elevator in case of fire or earthquake. Dat bordje zagen we gisteren niet bij de lift van het hoekhotel op het grote plein hier. Van dat hotel vielen onze monden open. Een ovalen hal als van een kathedraal met rondom kamers over vier verdiepingen en een dakterras met uitzicht over dat plein, nu in feeststemming en met ijsbaan. Veel goud, glas en schilderingen. Prachtig, net als het postkantoor een paar straten verder op. Dat zou in Nerderland inmiddels een sjiek winkelcentrum of een posh eetgebeuren zijn, hier is het gewoon nog een lokkettenpostkantoor op een toplocatie.

De was is bijna klaar en dit mailtje wordt teveel een ah en oh verslagje. Maar aan indrukken geen gebrek in deze stad. Mij fascineert dat het allemaal werkt en doet. In deze stad wonen ongeveer net zoveel mensen als in heel Nederland. Neem de metro. Zijn wij nog bezig met lullige lijntjes in vooruit het is waar zompige grond, hier gebruiken dagelijks miljoenen het uitgebreide netwerk. Een menselijke mierenmassa. En ik toorn er bovenuit. Schuifel schuifel. Klem staand. Heerlijk. Vreemd dat ik er zo van kan genieten, en dat voor iemand die in een tandartsstoel al voelt opgesloten, en moet vechten tegen claustrofobische gevoelens en paniekaanvallen.
We gaan de stad in, maar eerst koffie in de spelonk van cafetaria Julia.(Luc)