Wie had dat nou gedacht? Wat, wie, waarom, wanneer, hoe? Dat ik, Esra Pander, uitgerekend in de stad der steden, the place to be called Sydney, onmiskenbaar heimwee zou krijgen? Ik in ieder geval niet, tot het zover was. Waarschijnlijk kwam het door het leed dat kerst heet. Ik ben er wel achtergekomen dat ik liever kerst vier met familie en vrienden. Heb me echt een weesje gevoeld, maar zo te horen had iedereen daar last van in Sydney want iedereen klaagde. Het hostel was één groot weeshuis rondom de kerstdagen.

De eerste dagen was ik te druk om te stad te bekijken. Ik moest een tax file number, australisch nummer regelen en een bankaccount openen. Gelukkig kreeg ik wat hulp maar moest zelf overal bij langs gaan. Ik vloog van hot naar her en ondertussen moest ik nog een appartement zoeken en vervoer regelen naar Melbourne + een baan vinden. Ik had vrij snel besloten dat ik voor een baan wilde gaan in Melbourne. Ik heb veel dagen doorgebracht in een gebouw dat gratis wifi verschafte. Weer een sollicitatie verstuurd, een mail ontvangen dat de auto naar Melbourne al vol zat, opzoeken in welke regio dat baantje lag, email sturen naar een appartementje die ik gespot had op internet... het was lopende band werk.

Na een paar dagen ging ik wandelen door de stad, ik was benieuwd of ik het hostel zelf weer terug kon vinden zonder de weg te vragen. Ik was op de goede weg alleen begon te twijfelen of het daadwerkelijk de goeie kant op was en besloot om te keren. Niet wetende dat ik dan juist weer van het hostel wegliep. Op een gegeven moment liep ik door wat bosjes en ineens, bam, zomaar uit het niets... daar was the harbour bridge en the opera house. M'n hersens moesten even herstellen van dit plotselinge beeld. Zó vaak gezien en ineens stond het daar in z'n volle glorie alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Met open mond en kippevel op m'n armen liep ik er naar toe. Dussss, dacht ik, dit is het. Welcome in Sydney! Ik ben er naar toe gelopen en móest het gebouw even aanraken, het zijn allemaal keramische tegeltjes en is immens groot. Op foto's lijkt alles altijd kleiner.

Na een paar selfies liep ik nog na te genieten weer terug naar het hostel en zonder mensen te vragen heb ik het terug gevonden. Het is in het begin een heel gepuzzel als je naar het adres 534 Pitt street 200 NSW moet, maar gaandeweg snap je de logica en is het zo als leren lopen. In het begin sta je van je ene been op je andere te wiebelen zonder te weten welke richting je eigenlijk uitgaat maar na lang oefenen lukt het je zonder problemen met je ogen dicht.

Kerstavond was mega. Druk kletsend liepen we, drie denen, twee engelsen en een nuchtere hollander (ik uiteraard) naar de side bar die zich bevindt in de kelder van het hostel. Als kerstmaaltijd heb ik steak (well done) en frietjes gehad. Niet zo slecht toch, heb er intens van genoten. In Azië was uit eten normaal en was ik er zo ontzettend klaar mee op een gegeven moment, maar nu kon ik er eindelijk weer eens oprecht van genieten. Helaas was er gratis champagne wat resulteerde in vreemde foto's terug vinden op je mobiel de volgende dag, domme acties, lachen tot we er buikpijn van hadden, kostte wat kost wifi ophalen in het holst van de nacht, mobiel verliezen en in paniek raken om 'm vervolgens drie tellen later naast je bed weer terug te vinden en ja ook dat, tegen de liftdeur opknallen.

De volgende dag zou ik met een paar duitsers en engelsen naar een festival in het paviljoen op Bondi beach. Wat denk je? REGEN... vlieg je het hele bloody end van Amsterdam naar Sydney om een warme kerst te vieren, sta je vervolgens in je korte broekie te verkleumen op een open air festival terwijl het regen met bakken naar beneden valt. Ook dit is Australië. Op een gegeven moment stond iedereen te dansen in de regen, stampend met onze slippers in de waterplasjes. Zodra je een keer zeik en de zeiknat was viel het weer best wel mee alleen waren we rond 18:00 helemaal verkleumd en besloten we terug te gaan naar het hostel. Als verzopen katten liepen we richting de bushalte. Klein, grappig detail: het festival heette sunburnt festival. Wat een giller!

Thuisgekomen hebben we dikke warme truien aan gedaan met een paar sokken, zo voelde het toch nog een beetje als thuis, met kerst. Diezelfde avond gooiden we de matrassen op de grond en ingewikkeld in de dekens gingen we een film kijken. Het was een mooie, warme afsluiting van kerstdag. Het grappige was dat het de volgende dag gewoon weer rond de 26 graden was, geen wolkje aan de lucht. Het leek verduld waar Nieuw-Zeeland wel.

Nu we met z'n allen kerst overleefd hadden konden we weer een beetje rustig ademhalen. Dat deed ik dan ook, probeerde zo lang mogelijk te slapen zodat de dagen korter waren. Ik kon m'n draai gewoon niet vinden en keek uit naar Melbourne. Voor Melbourne had ik ondertussen een plekje geregeld in de auto. Ene Vikram had online gezet dat hij nog op zoek was naar mensen die mee wilden rijden naar Melbourne. Het enige wat ik dan moest betalen was de benzine. Natuurlijk was het veiliger om de bus te nemen maar als backpacker zijnde moet je soms ook wat risico's nemen alhoewel ik het spaans benauwd had. Tenslotte was het hetzelfde als liften en je weet wat ze daar over zeggen. Het blijft altijd gevaarlijk. Gelukkig had de bestuurder facebook en kreeg ik het telefoonnummer van de andere twee franse meiden die ook mee gingen. Toch bleef de gedachte van een mogelijke seriemoordenaar door m'n hoofd spoken.

Eindelijk was het zover, oudjaarsdag, volop zonneschijn! Ik ging samen met m'n engelse kamergenootjes rond twee uur met de ferry naar een parkje met uitzicht op the harbour bridge. Het was afgeladen. Overal mensen met parasollen, dekentjes, eten en stiekem alcohol. Mijn dag kon al niet meer stuk. Het lange wachten was begonnen, om 21:00 zou het vuurwerk voor de familie plaatsvinden. Aangezien het nog maar 15:00 was hadden we zeeën van tijd om niets te doen. Laat dat de laatste maanden nou net m'n hobby zijn.

Na een paar stuntvliegtuigen en een waterspuwende boot was het kindervuurwerk van 21:00 aan de beurt. Het topje van de ijsberg. Nu konden we ook eindelijk beginnen met af te tellen, nog maar drie uurtjes! Rond 23:00 besloot ik naar de wc te gaan, helaas waren er meer met diezelfde gedachte. De rij eindigde zo ongeveer bij Zwaagwesteinde, had bijna thuis naar de wc kunnen gaan. Ongelooflijk, wat een lange rij! Ik kreeg het al benauwd want het klokje tikte onverminderd door.

Gelukkig stond ik 23.42 weer op m'n plek. Mensen gingen staan, camera's werden in gereedheid gebracht. Snel bekeken we elkaars tijd. Nog twee minuten, camera in de lucht, een minuut, op het puntje van je tenen gaan staan want er zat net een glitterpunthoedje voor m'n zicht. Nog dertig seconden. Echt? Ja echt. Okè, 10,9,8,5,4,3,2,1 (er missen een paar tellen omdat we een paar seconden met de brug achterliepen). BAM! x400! Wàt een vuurwerk, zo mooi, ik probeerde te filmen en te kijken én m'n mond weer te sluiten. Er waren zoveel mensen maar het was doodstil, af en toe hoorde je een 'oooh' en een 'aaah'. Wanneer er dan weer een gigantische knal was begon iedereen te juichen, fluiten, schreeuwen en te klappen. Ge-wel-dig, ik had kippenvel overal terwijl het 22 graden was. Het is moeilijk uit te leggen hoe het was, je zult het zelf mee moeten maken. Er schoot van alles door me heen, herinneringen van m'n reis, dat ik precies een jaar geleden een paar tranen liet omdat ik wist dat ik het volgend jaar niet met familie zou vieren, het feit dat ik naar het vuurwerk zat te kijken in freaking Sydney, en het allerbelangrijkste; dat ik het in 2013 geflikt had. Mijn grootste droom, mijn reis, ik heb het gedaan. M'n droom gevolgd, de nachtmerries thuis genegeerd en me met een angstig hart naar schiphol laten vervoeren. Gosje, wat heb ik mezelf vervloekt toen ik in het vliegtuig naar Bangkok zat, helemaal alleen tussen al die onbekende mensen (dikke idioot, hoe krijg ik het in de harses!). Maar toen ik er, kijkend naar het vuurwerk, aan terug dacht schoot dat ene mooie zinnetje door m'n hoofd. "If dreams don't scare you, they're not big enough".

Nadat we rond 02:00 de ferry hadden gehaald die ons terug bracht naar de stad en een dronken meisje van de openbare weg geplukt hadden die bíjna door een bus aangereden werd, lagen we rond drie uur compleet uitgeteld op bed, maar nog kon ik niet slapen. Ik was té moe om te kunnen slapen. Nooit verwacht dat het zo uitputtend zou zijn, maar zeker niet minder mooi. Deze dag is een herinnering voor m'n leven. Bedankt daarvoor Sydney!

Twee januari, het was zover, ik ging de grote stad inruilen voor een andere grote stad genaamd Melbourne. Het moment van de waarheid, zou ik inderdaad met een seriemoordenaar te maken krijgen of was dit het levende bewijs dat ik teveel enge films keek. Ik nam rond zeven uur 's ochtends de trein naar Chatswood, een buitenwijk in Sydney. Bepakt en bezakt (een vrouw riep lachend in het voorbijgaan 'wow, you're well loaded') liep ik naar de afgesproken plek. Al snel kwamen de twee franse meiden aanlopen en even later Vikram ook. M'n backpack paste nog maar net in de kofferbak. Even een voorstellingsrondje en gaan met die banaan!

Na een halfuur waren we eindelijk uit de stad en begon de lange, lange, eentonige rit. Ik voelde me schuldig tegenover de jongeman die vriendelijk glimlachend achter het stuur zat. Hij moest eens weten dat ik vreesde vermoord te zullen worden door hem. Hij had een leuke cd bij hem met ouwe nummers erop, daar gingen we. Vier mensen die elkaar helemaal niet kennen en toch besluiten samen 900 km af te leggen. Ik was op dat moment zo blij met m'n leven. Dat is toch machtig, het blijkt wel weer dat je soms risico's moet nemen. Hierdoor beleef je juist leuke avonturen (zolang het verantwoord blijft natuurlijk kindertjes).

Na een dikke twee uren stopten we kort bij een tankstation om vervolgens weer een aantal uren te rijden. En daar was het bijzondere moment, ik zag m'n aller aller aller allereerste kangoeroe. Dood. Langs de kant van de weg. Is het niet prachtig? Ik heb er ongeveer zeven langs de kant van de weg geteld waarvan een in de spagaat lag. Het arme beestje. Ik hoop dat ik later nog een kangoeroe tegen zal komen die nog wel een kloppend hart in z'n lijfje heeft. Wel zo mooi voor de foto ook.

Rond 16:00 gingen we ergens in een dorpje, geen idee wat de naam is, lunchen met z'n allen. Het was zo'n dorpje die je in films ook wel ziet. Zo uitgestorven dat je een bolletje takken voorbij zag rollen over straat. Gelukkig waren wij knus met z'n viertjes. Vikram gaf ons een paar tips over wat te bezoeken in Australië en we vergeleken de cultuur van India, Nederland en Frankrijk. Na een half uurtje gingen we weer verder.. nog tweeënhalf uur tot Melbourne.

Ondertussen had ik Sebastiaan ge'appt dat ik nog in leven was. Nu kon hij het telefoonnummer van de jongeman en het adres van hem in Sydney verwijderen uit z'n telefoon. Geen moordzaak en dus geen eventuele aanwijzingen nodig.We hadden afgesproken dat ik er in Flindersstreet uit zou gaan. Ik had van Rhiannon een MiKy gekregen (soort australische ov-kaart) dus ik kon gelijk naar de metro. Geen idee hoe dat allemaal werkte. Ik checkte op goed geluk in. Twee minuten later werd er omgeroepen of we in de andere tram wilden gaan omdat deze defect was. Ik overstappen met m'n backpack en besloot, na overleg met twee andere dames, niet weer in te checken. We zijn tenslotte geen millionairs en konden elkaar steunen wanneer er wel een controleur langs zou komen. Daar ging ik, tram 57, bij stop 33 moest ik er weer uit. Stop 33? Zeker? Ja, stop 33 Esra, komt goed zei Sebastiaan die ondertussen de laatste hand legde aan de spaghetti met kangoeroegehakt.

Alles ging perfect, keek een beetje om me heen, overdacht de hele dag nog met het feit dat ik maar $35 betaald had i.p.v $109 wanneer ik de bus had genomen tot er een idioot luid schreeuwend achter in de tram sprong. Ik zat vooraan dus schoof naar voren op het puntje van m'n stoel. Die nieuwsgierigheid van mij zal ik binnenkort toch echt eens iets aan moeten doen, ald wief, maarfen hij schreeuwde en schreeuwde maar 'No, f*** you men, I didn't do it, you know that' liep die al luid roepend uit de tram naar een donkergekleurde man die naast z'n auto stond er op z'n zachtsgezegd niet bepaald vredelievend uitzag. Toen deed de zwarte man iets waarna ik dacht dat ik in een ghettomovie belandt was. Hij maakte een pistool met z'n hand 'en liet 'm afgaan' tegen z'n hoofd. Gosjepieter dacht ik, waar ben ik nu weer in verzeild geraakt. Verhit ging de man, waarom, amper twee meter bij mij vandaan zitten. Hij was he-le-maal van het padje. Ik citeer: 'You f***ing ******, I'm gonna f***ing kill you, I didn't do it men, you m!#$/rf!@$/ng ******. I'm gonna kill ya, that's what I'm gonna do niggar, I stab you with a knife in your chest and rip your heart out. Ha. I'll cut it in half you f***ing ******. Ha, I'm gonna get my taser. Haha, I'm gonna tase him in his cheek, his neck, I'll do that. Your gonna die ******. I'll stab you. You will die'. Wederom moest ik me inhouden hem niet met open mond aan te staren. Net als iedereen in de tram was ook ik 'plotseling doof geworden'. Ik moest verduld waar m'n lach ook nog proberen in te houden. Het was helemaal niet lollig maar als ik zenuwachtig ben gaat dat automatisch. Denk aan iets zieligs Esra, niet lachen. De tram stopte. Helaas leek de man geen aanstalten te maken om er uit te gaan. De trambestuurder stapte wel uit z'n hokje. 'Hey, what do you got in your hand!!?' Plotseling stond hij wild op, zei I'm outta here en glipte zo langs me heen naar buiten toe. Ik dacht werkelijk dat hij de trambestuurder aan zou vallen. Je voelde de opluchting in de tram. Ik dacht dat hij gewoon een mobiel in de hand had maar het bleek een mes te zijn zei het meisje naast mij. Daarna zeiden we tegelijk tegen elkaar 'welcome in Melbourne' waarbij we allebei in de lach schoten. 

Eindelijk, ik was gearriveerd bij m'n grote vriend Sebastiaan. Samen gezellig eten en elkaar bij praten. Wat was het vreemd om elkaar in Melbourne te zien. Ik weet nog goed dat we elkaar voor het eerst zagen in cafe 't Houtsje te Heerenveen en Corien mij vertelde dat Sebastiaan ook naar Australië ging. We grapten nog dat we elkaar daar wel weer zouden zien. Dat lijkt nog zo kort geleden en nu zaten we niet minder dan drie meter van elkaar verwijderd. Allebei een andere route genomen om vervolgens na 16000 km weer naast elkaar aan tafel te zitten. Geweldig toch! Friesjes on tour!

..en nu zit ik dus in Melbourne. Ik heb veel mensen in NZ gevraagd welke stad ze leuker vonden. Sydney of Melbourne. Ik was er van overtuigd dat Sydney het voor mij zou zijn maar niets bleek minder waar. Melbourne is mijn stad, ondanks de lachwekkende junks die je in tram 57 tegenkomt (een die constant heen en weer loopt, een ander die z'n net gekochte thomas treintjes bekijkt en vervolgens dronken voorover valt in slaap of de junk die z'n, nog een paar tandjes bezittende, vrouw een lekkerding noemt en een man die de hele tijd het nummer met de tekst 'we all living in America, America, Americaaa' opnieuw afspeelt). Ja, ik vind Melbourne leuk.

Het enige wat hier nog op m'n verlanglijstje staat is een tijdelijk baantje voor zes weken. 20 februari vertrekken Sebastiaan, ik en drie anderen voor vijf weken met de camper om de oostkust eens op z'n kop te zetten. Het leven is goed. Zo zie je maar weer, na regen (heimwee) komt altijd weer zonneschijn. Om het maar even in de weersomstandigheden van Melbourne uit te drukken.

Tot de volgende keer allemaal!

Dikke kroep voor jullie van mij, Esra.