"You'll be most of the time with my dog, are you still interested?" 

Ik had vrij snel beet nadat ik een paar berichtjes gestuurd had naar een aantal mensen. Ik had me aangemeld bij een website waar je gratis bij mensen in huis kunt leven tegen huishoudelijke klusjes. Dit ging om een duits-australische vrouw die samenwoont met haar hond Bella in het westen van Melbourne, Melton. De volgende dag stuurde ik haar een sms of het zeker was dat ik kon komen zodat ik m'n backpack gereed kon maken. 

Ondertussen nam ik de tram (de beruchte, 57) naar de stad, daar had ik afgesproken met Dieneke. Een leuke hollandse meid die ik in Nieuw Zeeland heb leren kennen. Nadat we een kwartier door de stad liepen en ik een foto wilde maken van een brug met restaurant eronder begon Dieneke 'm ineens te flippen. Ik vroeg wat er aan de hand was maar ze stormde al weg. Ik vermoedde dat ze wat was verloren omdat ze iets uit haar tas zou pakken en daarna panikeerde. Ik riep haar na dat ik zou wachten op het bankje maar ze had al een sprint ingezet waar Usain Bolt nog een puntje aan kan zuigen.

Tien minuten later. Ze kwam langzaam aanlopen met het gezicht waarbij ik niet de conclusie kon trekken of ze goed of slecht nieuws had. Gelukkig hield ze haar camera tevoorschijn en beiden slaakten we een zucht van verlichting. Haar camera zal ze in ieder geval nooit weer vergeten. Er was een meisje zo lief geweest op haar te wachten nadat ze haar camera had achtergelaten op de plek waar wij hadden afgesproken. Het grappige (eigenlijk juist niet grappige) was dat de camera spiksplinternieuw was en pas een dag geleden bevrijdt was vanachter de 'ramen'.

De rust was wedergekeerd en wij zochten een rustig plekje in het park op om bij te praten over Fiji, Sydney en alle andere dingen die bij het reizen horen, gezellig! Tijdens het bijkletsen werd ik gebeld door een man die m'n berichtje had gelezen op de site en vroeg of ik belangstelling had om bij z'n vrouw, zoon en drie honden te leven. Ik zou z'n vrouw dan moeten helpen met huishoudelijke klusjes en af en toe met hem meegaan om de drie huizen die hij verhuurt aan ondere andere chinese studenten schoon te maken. Ik had onderhand heel veel mensen een berichtje gestuurd dus ik had geen idee wie ik aan de andere kant van de lijn had maar ik beloofde hem zijn advertentie op te zoeken en hem diezelfde avond nog bericht te geven. Helaas was het na een paar uur alweer tijd om afscheid te nemen van Dieneke, ik had beloofd boodschappen te doen en eten te maken. Aangezien Sebastiaan nogal van de hollandse tijd is (oeh gatskes, zes uur eten anders is het in de war) haastte ik me naar de winkel. Bloemkool met een lekkere dikke gehaktbal, kaassausje en aardappels. Hoe hollands wil je het hebben in hartje Melbourne.

Sebastiaan was al thuis toen ik aankwam dus hebben we met z'n tweeën eten gemaakt. Het was een van de laatste avonden dat we samen zouden zijn. Niet meer samen door de supermarkt struunen, uiteten, domme grappen maken, Teake v/d Meer luisteren, boeken lezen, flauwe tv programma's als 'everybody loves Raymond' kijken, of samen ijs eten nadat we eerst een gezond stuk fruit hadden genuttigd. Ik zou Sebastiaan en ons gezamenlijke relaxte leventje gaan missen maar de plicht riep, ik moest nieuw onderdak hebben dus stuurde ik Michael een e-mail dat ik wel geïnteresseerd was. Belt die duits-australische vrouw me natuurlijk net op nadat ik op het knopje verzenden had gedrukt. Wanneer ik wilde komen en of ik wel in de gaten had dat ik vijf uren per dag zou moeten werken. s***, hoe moest ik nu zeggen dat ze te laat was? Ze lulde maar door en het was wel duidelijk dat het voor haar door ging dus klapte er zo snel mogelijk tussen en zei dat ik net een ander gezin toegezegd had. Ald heak, het was maar beter dat ik dan naar het andere gezin zou gaan dan. Tuut tuut tuut, de telefoon erop gegooid. Nou zie je maar weer hé, dat duitse, zit er toch altijd in! Oke, dat is een flauw geintje. 

Maandagochtend tien uur, het was zover. Sebastiaan zwaaide me uit bij de tramhalte. Ik werd aangekeken in de tram alsof ik een neanderthaler was. Rustig mensen, het is maar een backpack. Het bijt, praat, huilt of slaat niet. Niets van dat alles. Ik ging er lekker voor zitten en bereidde me voor op m'n zoveelste nieuwe avontuur. Wat voor leven zou ik de komende vijf weken gaan leidden? Spoedig zou ik beginnen met m'n 'baan' als huishoudster. Dat had ik een week geleden nooit kunnen bedenken. Dat is het grappige van reizen, de ene dag besluit je voor een roze broek te gaan terwijl je de volgende dag bij de kassa staat met een knalgele broek nadat je hoofdschuddend het roze geval voorbij loopt. Dat is wat vrijheid met je doet, je hebt de mogelijkheid om je plannen elke dag te wijzigen. Een paar dagen geleden zou ik me nog in Kensington gaan vestigen bij een paar jappen, koreanen en chinezen. Toen ik terug kwam besloot ik de volgende dag dat het veel handiger was om in een hostel te gaan werken in ruil voor gratis accomodatie en prompt stuitte ik op een site waar ik me bij toeval vorig jaar al had aangemeld om huishoudelijke klusjes te doen. Dus gratis slapen én eten. Wat natuurlijk ideaal is voor mij aangezien ik geen inkomen had van een tijdelijk baantje. Zo zou ik quitte blijven staan. Problem solved! Mijn volgende adres zou in Oackleigh (East Melbourne) zijn.

In station Oackleigh stapte ik uit. Bestemming bereikt. Nu moest ik nog op zoek gaan naar de vrouw die ook op mij naar zoek was. Ik liep bepakt naar de uitgang van het station waarna een vrouw zei "Hello?". "Ja hehe, hoezo ga je nou aan mij iets vragen over waar je zijn moet. Je ziet toch dat ik hier onbekend ben met m'n backpack", dacht ik. "Hi" zei ik. Toen vroeg ze of ik Esra was en voelde ik me heel onnozel dat ik dacht dat ze de weg aan me wilde vragen. DUH, dit was de vrouw die naar mij op zoek was. Ik gaf haar een hand, stelde me voor en samen liepen we naar het busstation. M'n moeders zin bleef constant door m'n hoofd galmen. "Ga op je intuïtie af, als je je er niet goed bij voelt ga je gewoon weer weg". Ik bestudeerde de gastvrouw eens maar ze zag er niet uit als een helpende hand voor een vergelijkbaar Dutroux geval. Alhoewel je dat natuurlijk nooit kunt baseren op uiterlijk. Haar kleren waren niet imposant, ze gedroeg zich een beetje simpel en er had zich zichtbaar plak gevormd op haar tanden maar ze lachte wel lief. M'n hersenen draaiden op volle toeren toen we in de bus stapten. Waar zouden we heen gaan? Hoe zou die meneer er uit zien? En het huis? Spoedig konden we al weer uitstappen. We liepen richting een netjes uitziende buurt en we liepen op een mooi huis met prima onderhouden tuin af. Hier kan ik best een aantal weken vertoeven, dacht ik nog. "Turn to the right here" zei ze. Ik keek nog eens om naar het mooie huis terwijl ik bij hun de oprit op liep en het enige wat ik op dat moment dacht was: "Probeer om te keren indien mogelijk". Gosjemikke, wát een bende. Overal takken, een verlaten stoel, kapotte fiets, koelkasten, losliggende stenen, een oud busje met een grote dikke ***bende binnenin. Het hart zat mij in de keel toen ik naar binnen liep. Oke, mijn kamer zag er wel netjes uit maar de keuken, dat was één grote bende. Overal pannen, borden, vies gasstel, thee, vlekken en alle lades stonden open. Alsof een verstrooide professor panikerend op zoek was gegaan naar z'n tijdmachine. De vrouw ging op de bank zitten maar ik bleef liever maar even staan. De woonkamer was ook niet bepaald sfeervol met z'n diarree kleurige skyleren bank en twee bureau's bezaaid met papieren, pennen, een bord, bekers, catalogussen om over het stof nog maar te zwijgen. 'I, euh, I'll just bring my stuff to the room first' kon ik nog hakkelend met een geforceerde glimlach uitbrengen.

Ik liep snel naar m'n kamer om een poging te doen tot bezinning te komen. Het scheelde een haartje of ik was schreeuwend het huis uitgevlogen. Ik zette m'n tas op de stoel neer, want ook op mijn kamer lag veel stof en ging, nadat ik het dekbed geïnspecteerd had lichtjes op de zijkant van het bed zitten. Oké Esra, even rustig nu. Niets loos. Dat hielp dus niet, ik had het spaans benauwd en ging als een bezetene naar de site om een ander gezin te vinden. Ik was níet van plan om hier ook maar een nacht te blijven. Wat had ik een spijt dat ik niet naar Melton was gegaan naar die andere vrouw. Ik stuurde zes mailtjes in de hoop dat ik binnen een uur weer weg kon. Een excuus zou ik dan wel weer verzinnen. Met het zweet op m'n voorhoofd en een bloeddruk van hier tot Kollum wachtte ik ongeduldig op reactie. Niets. 

Na een uur kalmeerde ik en was ik in staat om dingen te relativeren. Ik had best een mooie grote kamer, he-le-maal voor mezelf en hoefde het met niemand te delen. Ik betaalde hier niets voor, in hostels wel en daar heb je ook zeker stoffige kamers. De douche was netjes en groot, zo ook mijn tweepersoons bed. Daar kun je in hostels sowieso naar fluiten. Toen ik de keuken eens bestudeerde zag ik dat het, ondanks de dikke bende van borden en pannen, best wel meeviel qua viezigheid. En dan de woonkamer, tsja, dat was inderdaad niet knus maar er was een (mega)tv en een bank. Ik zou er later wel even een doekje over halen. Ja, ik kreeg het langzamerhand weer in de macht. 

Niet veel later kwam hun zoon thuis. Geen lelijke jongen maar verwend tot op het bot. Wat onaantrekkelijk is dat zeg! Ook volgde er snel een koreaans meisje die hier een kamer huurde en was er dus eindelijk wat meer leven in de brouwerij. Ik bood Flo aan om mee te helpen met het avondeten maar dat was niet nodig. Na het afwassen besloot ik een rondje te gaan lopen door m'n nieuwe buurt. Ik overwoog nog om bij de overburen te gaan vragen of het veilig was maar ik kon me inhouden. Na thuiskomst heb ik een tijdje met Flo (Florence) gesproken. Ze is oorspronkelijk frans en emigreerde op haar zevende naar Australië met haar ouders. Rond negen uur was ik kapot en ging ik naar bed. 

Starend in het het donker zette ik alles nog eens op een rijtje. Het was hier niet schoon, knus of iets in die trant maar hey, dat is toch ook weer de bekende, veilige weg. Dat kan immers thuis nog lang genoeg. Dit was de ultieme kans om het eens vanuit een ander perspectief te bekijken. Let's give it a try. Ik ben tenslotte ook niet van suiker, heb in een krakkemikkig hutje geslapen langs de rivier in Laos. Dit was echt een peuleschilletje vergeleken bij dat. Ik moest ophouden te zeuren en lekker gaan slapen. En. Dan. Morgen. Maar. Weer. Even. In. De. Bende. Kijken.

De volgende dag begon ik een wandeling met een mini versie van Boas. Dat was natuurlijk een groot pluspunt alhoewel ik m'n lekkere ventsje door het zien van de kleine wel meer miste. De naam van het beestje is "schnitzel", iets waarvan ik de logica nog steeds niet helemaal inzie afgezien van het feit dat hij wel de kleur heeft van een gepaneerde wienerschnitzel. Florence vertelde me tijdens de wandeling dat ze medicijnen tegen depressiviteit slikte, dat haar concentratie hierdoor veel minder was en ze ook moe werd van de medicijnen. Het feit dat ze niet zo actief was kwam mede daardoor en dat was ook een van de redenen waardoor een huishoudelijke hulp van toepassing was bij hun. Dit verklaarde ook enigszins de troep in huis. Ik begon er met andere ogen tegen aan te kijken.

Bij thuiskomst was ik klaar om de handen uit de mouwen te steken. Als eerste heb ik het hele huis stofvrij gemaakt. Aangezien het een groot huis is kostte dat behoorlijk wat tijd, maar dat had ik toch genoeg. Daarna was het tijd om de koelkast en de voorraadkast grondig schoon te maken en te ordenen. Ik voelde me gelijk een stuk beter toen dat allemaal schoon was, nu was de kans op een voedselvergiftiging in ieder geval met 87% gedaald. Na afloop bekeek Flo het stilzwijgend en zei glimlachend daarna: 'Goh, bedankt, daar had ik waarschijnlijk de hele dag over gedaan'. Mijn hart smolt. Ik was blij dat ik deze vrouw kon helpen met zoiets simpels en plofte 's avonds tevreden op bed in mijn stofvrije kamer.

De dagen erna maakte ik kennis met Michael, een zachtgekookt ei die in de categorie 'lichte verzamelaars' valt. Die man zou werkelijk nog geen vlieg kwaad doen. 62 jaar en nog zo'n harde werker én in perfecte staat van conditie. Langzaamaan vond ik m'n draai en werd het huis schoner en schoner. Af en toe had Florence behoefte aan gezelschap, soms had ze ineens hele gesprekken en keken we samen een film. Het was gezellig met z'n tweetjes. Op sommige dagen hielp ik Michael met z'n drie studentenhuizen. Die heel, met de nadruk op heel, erg vies waren. Desondanks ging ik er vol goede moed tegenaan alhoewel het niet altijd even veel hielp wanneer ik net gedweilt had en Michael er met z'n werkschoenen twee tellen later weer door heen walsde. 

Aangezien het nog twee weken duurde voor de eerste studenten kwamen hadden we tijd zat om naar het vakantiehuisje in Sandy Point te gaan, iets langer dan twee uur rijden van Melbourne. Michael zou me gaan leren surfen, hij had plenty of surfboards and wetsuits dus er zat vast wel iets voor me tussen. Drie uren later stond ik inderdaad te hannessen met een wetsuit. Na veel wroeten was het me gelukt om m'n benen in de wetsuit te krijgen. Met een dikke rode kop liep ik de woonkamer in waarna Flo zich omdraaide en lachend zei: 'Oh nooo, haha, you wear your wetsuite the wrong side'. Weet ík veel dat het de bedoeling bij wetsuits is dat de rits op de rug hoort te zitten. Ik ben gewend dat dat is om de decolleté zicht - of eventueel onzichtbaar te maken. Het hele feest kon dus weer opnieuw beginnen.

Huppelend door de tuin wachtte ik ongeduldig tot Michael klaar was en we naar het strand konden gaan. Enthousiast liep ik alvast langzaam met de surfplank vooruit. Dit ging perfect, voor tien meter. Aangezien je als beginner beter op een brede surfplank kan staan heb je ook hele lange armen nodig omdat het anders nagenoeg onmogelijk is om zonder kramp in je armen het strand te bereiken. Mijn armpjes waren helaas net wat te kort en dus werd de surfboard al snel overgenomen door Michael. We liepen een zandpaadje in waar een bord naast stond met een waarschuwing over slangen. Oja, ik ben in Australië. Nadat ik de takken constant verwarde met slangen bereikten we het strand. Zo, en nu maar eens aan de slag.

De golfen waren gunstig gestemd voor beginners. Michael gaf me een aantal tips en al snel kreeg ik in de gaten hoe het moest. Nu nog uitvoeren in de praktijk. Na veel vallen en opstaan, zouthappen en pijnlijke knieën was ik in staat om een aantal seconden op de plank te staan. Doodop liep ik twee uren later weer naar het huisje. 'You're a quick learner, a natural' zei Michael tegen me. Ik glom van trots, ik vond surfen leuk! Meer dan kapot viel ik rond half negen in een bed bezaaid met zand in een diepe, diepe slaap.

De volgende ochtend gingen we weer oefenen en toen was het tijd om richting huis te gaan. De volgende uitdaging stond alweer op me te wachten, autorijden. Nu is dat niets bijzonders maar met het stuur aan de rechterkant plus het rijden aan de andere kant is het toch wel even spannend kan ik je zeggen. Om niets van mijn onzekerheid te laten zien stapte ik doodgewoon in de auto. Maar dat is raar!! Vooral de kruisingen waren een ingewikkelde puzzle. Een keer reed ik op de verkeerde helft waarna er een auto van de andere kant kwam. Ik had nog genoeg tijd om naar de andere kant te gaan maar ik besefte dat dit geen kattepies was. Na deze inleiding gingen we met twee honden, twee ogenschijnlijk zichtbaar ontspande mensen en een extreem geconcentreerde bestuurster op weg naar Melbourne via een omweg naar Philip Island. Na drie keer voor de zekerheid vragen kreeg ik het trucje in de gaten. Je moet gewoon altijd links rijden tenzij je oversteekt moet je naar rechts sturen terwijl je de linkerbaan weer gaat volgen. Snappen jullie het nog? Ik wel.

We reden anderhalf uur verder, naar Philip Island. We tufden van het ene naar het andere mooie strand kijkend naar de ervaren surfers terwijl Michael uitlegde waarom ze zus of zo reageerden op de golven. Wanneer ik weer achter het stuur zat moest ik hele vreemde vogels zien te ontwijken die op hun dooie gemak op de weg liepen. Om zeven uur 's avonds kwamen we, na een picknick, bij de pinguïn parade uit. Micheal en Flo hadden dit al eens bewonderd dus ze bleven op mij wachten. Tweeënhalf uur later kwam ik pas weer aanzetten en vroegen ze met een glimlach hoe ik het vond. Wat waren ze toch lief, al die tijd hadden ze geduldig op mij gewacht tot ik gezien had hoe 's werelds kleinste pinguïns bij bosjes uit het water kwamen en waggelend hun weg vervolgden naar het vasteland. Mooi tafereel om te zien. Rond twaalf uur reden we de oprit weer op, ik had ons veilig thuisgebracht, wat een heerlijkheid om na drie maanden weer auto te kunnen rijden.

De volgende dag begon het echt heet te worden. Temperaturen boven de veertig graden dus bosbranden waren aan de orde van de dag. Gelukkig buiten Melbourne, alhoewel ze wel bang waren voor grote brandschade op meerdere plekken wanneer de wind zou gaan draaien. Heel Australië was in rep en roer, zelfs Melbourne was deze hitte niet gewend en het was dan ook een nieuw record. Ik was daar natuurlijk weer net getuige van. Om 03:00 's nachts was het al 25 graden en 35 graden om 09:00 's ochtends. Je begrijpt, slapen zat er niet echt in. Maar ach, nog steeds verkies ik deze temperaturen boven de vrieskou in Nederland. Bah. Daar wor' je toch nie' vrolijk van?

Na de eerste keer Sandy Point zijn we nog twee keer terug gegaan. Het surfen ging steeds beter en ik kon de board zelfs al naar links sturen. Surfen is echt een hele gave sport, als ik in Australië geboren was zou ik op elk geschikt moment in de golven te vinden zijn. De vrijheid die je hebt, het enige wat er toe doet is proberen de juiste golf te pakken, wat je een kick geeft als het daadwerkelijk lukt. Vervolgens loop je weer de zee in om, nu écht de laatste keer, nog één goeie golf te pakken. Tot je doodop bent en jezelf als een gestrande potvis in het zand laat vallen. Het surfen is een van de meest gave dingen die ik tijdens m'n reis heb gedaan. Alhoewel de laatste keer surfen nogal bijzonder benauwend was. Ik moet eerlijk toegeven dat ik de laatste keer angstiger was voor haaien omdat ik die avond ervoor een gesprek met Linda daarover had gehad. Nu weet ik dat haaien niet in de buurt van Sandy Point zwemmen omdat het water daar te koud is maar een verdwaalde haai, die kans bestond altijd.

Ik liep vol energie de golven tegemoet. Surfplank recht vooruit houden anders krijg je 'm tegen je gezicht. Michael stond in het ondiepe water te wachten met z'n waterproofcamera. Hij zou hoe dan ook een foto van mij maken op de surfplank als bewijs voor thuis. Ik peddelde op m'n dooie gemakje richting de zee en je gelooft het of niet, nog geen zeven meter bij mij vandaan springt er ineens een zeeleeuw uit het water, happend naar een hulpeloos visje. Ik schrok zo erg dat ik de golf niet aan zag komen en met een hap zout water onder de surfboard verdween. Ik dacht nog 'dit is niet best, nu komt er straks een grote witte mensen haai die die zeeleeuw weer probeert te pakken' (teveel national geographic gekeken), met het hart in de keel klauterde ik op m'n surfboard en peddelde al proestend met hoge snelheid naar Michael, het liefst klom ik 'm op z'n hoofd, bang als ik was. Twee tellen later sprong de zeeleeuw weer uit het water en verdween toen de oceaan weer in. Dit deed me beseffen dat ik te gast ben in hun wereld, hun territorium en dat ik dus van alles kon verwachten. Een uur later kreeg ik de surfboard nog eens keihard tegen de zijkant van m'n knie omdat ik meende iets zwarts te zien in de golven. Daar heb ik nu nog een blauw/paarsgekleurd aandenken aan, net als mijn knieën met giga bulten er op en de spierpijn in m'n gehele lichaam de volgende dag.. but in the end, it was all worth it! Zelfs m'n haaienfobie zette ik er, zo goed als ik kon, voor opzij.

Nu is het alweer tijd om te vertrekken. Ik heb hier na m'n paniekaanval de meest gave tijd beleefd. Het is mooi om te zien hoe hard Michael werkt en altijd voor alles en iedereen klaar staat. Het is leerzaam om studentenhuizen schoon te maken, hierdoor besef je wat voor zwijnen die studenten zijn en ben ik dankbaar dat ik nooit in zo'n huis heb hoeven leven. Ook heb ik geleerd dat het niet heel handig is om je hemd tijdens paniek uit te gooien wanneer er een kakkerlak op je rug loopt. Ik had het geluk dat er niet net een chinese student langs het raam liep of Michael de deur open zwiepte terwijl ik ontredderd in m'n BH naar m'n zwarte hemdje staarde. Verder heeft Florence me heel veel nieuwe groenten laten eten waarvan ik nu nog steeds niet de nederlandse benaming weet en heb ik een paar recepten in m'n dagboek gezet zodat ik dat ooit op een dag voor heit en mem thuis kan maken. Speciale aardappelsalade, shepherds pie, chicken parma, bananamuffins, chow mien mince en blueberrymuffins. Ik ben hier echt een keukenprinsesje geworden, nooit geweten dat koken zo leuk kan zijn. 

Het allerbelangrijkste wat ik geleerd heb in deze periode is dat vooroordelen echt belachelijk zijn. Is iemand een aso wanneer diegene een bende in en rondom het huis heeft? Dat kun je als buitenstaander helemaal niet beoordelen als je de achtergrond van de desbetreffende personen niet kent. Ik had me geen beter 'pleeggezin' kunnen wensen dan Michael en Flo, heb zelden zulke vrijgevige mensen meegemaakt die er alles aan doen om de mensen zonder enig eigenbelang te helpen waarmee ze kunnen. Daar kan ik, en samen met mij, nog vele anderen een voorbeeld aan nemen. Soms moet je je eerst in zo'n ongewone situatie bevinden voor je dat beseft. 

Een ding weet ik nu in ieder geval zeker. Het reizen gaat niet alleen maar over mooie plekken bezoeken, tot diep in de nacht feesten, chillen in een bubbelbad, cocktails drinken en dobberen in de zee. Het veranderd je daadwerkelijk in een ander mens en geeft je de kans om op een andere manier naar het leven te kijken.

Zo. En nu eerst een cocktail.