Na een aantal hoogtepunten in Queenstown was het helaas de hoogste tijd om verder te gaan. Ik moest mijn geliefde stadje laten voor wat het was. Frisbeegolf in het grote park was geweldig, zo ook de gondel met een adembenemend uitzicht over de stad. Ik heb het gecombineerd met een rondje luging, dat is een soort van karten maar dan iets langzamer, zonder motor en kindvriendelijker. Perfect voor mij. Wat betreft kindvriendelijkheid dan. Verder ging het me te langzaam. Na uren gewandeld te hebben 'boven' Queenstown ging ik weer naar beneden. Had het nog smoordruk, ik moest nog eten maken en uitrusten. En eten maken. Of had ik dat al gezegd? 

07.30 de volgende dag. BAM! De deur van het hostel viel achter me dicht. Op naar Mount Cook. Na een aantal uurtjes met de bus kwamen we bij een lodge aan in the middle of nowhere. Alweer. Ik was eigenlijk moe van het niks doen maar aangezien ik hier maar een nacht was wilde ik wel een paar plaatjes schieten van de berg. Vol moed begonnen we de wandeling van 1,5 uur in totaal. Dachten we. Uiteindelijk arriveerden we na vier uren doodop weer terug in de lodge. Heb daar gelijk een warme bad genomen, de eerste sinds ik op reis ben!! Dat klinkt alsof ik me nooit douche maar dat is niet waar. Douche me hier zeker wel 1x per twee/drie weken. (Let op: ik ouwehoer, voordat mensen het in twijfel gaan trekken). Na deze fijne badder gelegenheid ben ik heerlijk in slaap gevallen op m'n doorgelegen, dunne matrasje, ik sliep er niet minder om.

De volgende nacht brachten we door in Rangitata. Daar heb ik maar liefst 4x gewonnen met tafeltennis. Als idioten vlogen we met z'n allen rond de tafel. Ik had het de hele nacht kunnen spelen, machtig. Stond daarna zelf stuiterend als een pingpongbal m'n tanden te poetsen. Ik barstte van de energie! De volgende ochtend verlieten we ons gezamenlijke huisje en alle bijbehorende schapen rondom ons. We vertrokken in de keiharde regen richting Kaikoura. Niets is zo onvoorspelbaar als het weer. De ene dag lig je in je bikini te poesten en te blazen en de volgende dag zit je in je lange broek en trui aan tafel je vingers op te warmen aan een warme kop thee. Gelukkig knapte het weer op en was het korte broekjes temperatuur toen we arriveerden. Hier stond een fishingtrip op de planning die nogal bekend was onder de backpackers.

Kaikoura. Kai staat voor food en koura voor crayfishing. Oftewel, het is een vissersdorpje in hart en nieren. Natuurlijk voelde ik mij daar als dochter van een visboer als een vis in het water. Om maar even bij de kern te blijven. Ik had eerder in Nieuw Zeeland de tip gekregen om de fishingtrip te boeken bij Nick en Jerry. Twee hele vriendelijke, maar knettergekke idioten. Nadat ik me naast de openbare weg omgekleed had klom ik met moeite in de boot met een broodje kaas half in m'n mond gepropt. De boot moest nog te water worden gelaten door de trekker. Zo geschiedde. Vijf minuten later zaten we met z'n achten op het bootje die een enorme snelheid op het water maakte. "Hold on guys, 'cuz it's going really fast". Joh.

Al snel kwamen er dolfijnen rond de boot te zwemmen, iedereen maakte zich gereed om in het water te springen. Maar omdat we te lang op de boot rond hingen (wachtend tot er iemand het voortouw zou nemen) was het geduld bij de dolfijnen op en gingen ze er weer vandoor. Helaas. Na een korte rit bleef de boot op het water stil liggen en kregen we een hengel in de hand geduwd. Euh, ik zei, hoe werkt dit? Het meisje deed het even voor en daar ging het touw, 65 meter de diepte in. Liesbeth was een natuurtalent en had zomaar een paar vissen te vangen. Ik ging helaas iets minder hard. Naast mij begon Tom over de railing te kokken terwijl mijn maag ook zachtjes begon te protesteren. Ik dacht, nee hé, nu even niet. Ik negeerde het en gooide m'n hengel weer in het water, laten zakken, vastzetten, halve slag draaien, aantrekken en binnenhalen. Nadat ik vijftien meter had gedaan zei ik tegen een andere jongen naast mij: "Hold this, I got to puke". Helaas kwam er niets uit, Tom daarentegen ging als een speer. Volgens mij heeft hij zo ongeveer al z'n ingewanden er uit gespuugd. De pop.

Ondertussen begon Nick de vissen dood te meppen op het toch al kleine bootje en konden wij meegenieten van de visgeur. Toen was m'n maag er klaar mee en besloot ik de natuur maar een handje te helpen. Hop, daar ging m'n half verteerde, tien minuten geleden naar binnen gepropte, broodje kaas. (Sorry, maar ik wil het beeld zo realistisch mogelijk schetsen. Reizen gaat niet altijd over roosjes). Een joekel van een Albatross keek me een paar meter verderop met priemende ogen aan. Ik voelde me twee minuten iets beter. Nadat de vissers vijf haaien hadden gevangen (oke, haaitjes) gingen we gelukkig weer verder. Hoofd volop in de wind en diep inademen. Even later stopten we weer om de kooien met crayfish naar binnen te halen. Ik draaide resoluut m'n hoofd weg toen ik rook wat een geur die beesten meenamen. Allemachtig. Tom had het ook geroken, die hing zowat alweer met z'n neus in het water haha. Godzijdank gingen we na twee (?) kooien naar het vaste land.

We werden aan het trekkertje vastgemaakt en zo hobbelden we over de weg in de boot naar Jerry's huis. Ik kon langzaamaan weer een beetje lachen.

Rond half vijf hadden we afgesproken in Jerry's achtertuin. De crayfish lag achter in de tuin al dood te gaan. De grote pan stond op het vuur, we mochten de crayfish eruit halen en naast de pan leggen. Allemaal op een rijtje. Die knapen zijn overigens best nog wel zwaar. Daarna vouwden we ze om en verdwenen ze in het kokende water. Terug gekomen waren er nog een aantal mensen bij gekomen. We kregen een glas wijn in de handen gedrukt en zaten heerlijk te bakken in het zonnetje. Toen de kreeften klaar waren verzamelden we ons rond een houten tafeltje en zetten we de mes in het arme beestje. We kregen er azijn bij voor de finishing touch. Ik vond het lekkerder dan ik had gedacht, absoluut, maar na een tijdje zaten Liesbeth en ik in de chips om te graaien en besloten we dat te combineren met dipsaus, kreeft en chips. De perfecte combinatie. We evalueerden de middag nog eefjes met elkaar en toen hoorde ik dat ik de dikste 'blue cod' had gevangen. Die zat dus aan míjn haak op het moment dat ik kokhalsend de hengel doorgaf aan die jongen. Yes, had ik min of meer toch nog iets gevangen tijdens de fishingtrip. Ook al hoorde ik het per toeval een paar uur later. 

Ondertussen werden de glazen royaal bijgevuld door Jerry. Je begrijpt, de drank steeg ons naar het hoofd. Het werd steeds gezelliger in de tuin, beetje dom ouwehoeren met die oude mannen en iemand begon op z'n gitaar te spelen en liedjes te zingen. Hoe cliché, hoe gezellig. Oei, daar kwam Jerry weer aan met de fles. Op een gegeven moment was de fles leeg, net als die vorige 4 flessen en vroeg hij mij of ik even een nieuwe uit de vriezer wilde halen. Natuurlijk, waarom niet. Hang je dan voorover gebogen te zoeken naar drank in een vriezer bij mensen die je tot drie uren geleden nog helemaal niet kon. Dat is toch geweldig. Wat een gastvrije mensen die NZ'ers. 

Helaas komt er altijd een eind aan een leuke tijd en zo ook hier. Het was tijd om te vertrekken. Gewapend met een zakje gefileerde vis en een flesje bier liepen we in een groepje richting huis. Een meid had ons nog gewaarschuwd dat je een boete kon krijgen wanneer de politie je betrapte met het flesje maar baldadig als we waren namen we het toch mee. Later, op een nuchter tijdstip, zag ik dat de boete op kon lopen tot $20.000. Hadden wij even mazzel. Ik had het flesje net in de prullenbak gemikt en Liesbeth gooide het een korte tijd later weg. Wàt een geluk! Nog geen vijf minuten later zagen we een politiecontrole op de weg. Waren wij even mooi de sjaak geweest als we daar langs liepen met onze flesjes in de "alcohol free zone". 

Na deze wandeling hebben we nog wat patat gegeten in de kroeg en met z'n drietjes gedanst op de overlege dansvloer. Als klapper op de vuurpijl heeft Liesbeth mij om de een of andere onverklaarbare reden nog tegen de muur gedrukt waardoor ik nu rondloop met een paarse knie (op het been dat net enigszins hersteld was van mijn mountainbike avontuur en z'n normale kleur weer terug kreeg). Na onze wervelwindactie in de kroeg gingen we verstandig op bed. Het voelde alsof ik net koninginnedag had gevierd. Wat een feest weer.

Na een redelijke goede nacht slapen (oke, super slechte nacht, dorst) nam ik afscheid van m'n druktemaker en bleef ik alleen achter. Voor zover je alleen kunt zijn. Een paar uren later ontmoette ik Else Mieke en Caroline, een tweeling uit NL. Nadat ik alleen het woordje lasagne gezegd had werd er unaniem besloten dat we dat gingen maken. 24 uren later zaten we met oranje snoetjes rond de uitgelikte ovenschaal. Als toetje deelden we 2L hokey pokey ijs met z'n drieën. Het leek wel kerst!

Over kerst gesproken.. ik blijf hier maar vergeten dat het bijna kerst is, wanneer ze kerstmuziek draaien terwijl ik in m'n korte broek loop denk ik: 'Stelletje idioten, draaien ze hier nu al kerstmuziek?' Maar het is niet nu al. Over een week hebben we het namelijk alweer gehad. Ik heb het idee dat het hier niet zo erg leeft. En die donkere dagen voor kerst? Daar doen ze hier ook niet aan. Pas na tienen 's avonds.

Helaas zat na vier dagen in de dolphin lodge m'n tijd er op. Verrimpelt door het vele relaxen in de jacuzzi in de tuin liep ik bepakt en bezakt naar het ophaalpunt. De bus kwam een half uur later dan gepland aankakken maar gelukkig haalden we gemakkelijk de ferry naar het noordereiland. Ondertussen smikkelde ik van m'n pastasalade terwijl ik het zuidereiland langzaam achter me liet. Tot misschien wel weer ziens. Ik heb van je genoten. Volop.

En nu ben ik na een nacht slapen in Wellington weer veilig thuisgebracht door de buschauffeur. Alsof er niets gebeurd is in die zes weken ben ik weer terug op de plek waar alles begon. De onwetendheid, het geen idee hebben wat de volgende stap was, de nieuwe omgeving verwerken behoorde nu tot de geschiedenis. Alhoewel dat binnenkort weer allemaal overnieuw begint in Australië. Het land van de zon. Hoop ik. Helaas behoort de verkoudheid nog niet tot de geschiedenis. Ik heb zes weken lang door Nieuw Zeeland gereisd met een loopneus. Klinkt als een goed excuus om hier ooit weer eens naar terug te keren. Misschien ziet Nieuw Zeeland er wel heel anders uit met een gezonde neus.

Over twee weekjes heb ik alweer 1/4 van m'n reis uitgezeten en na drie maanden heb ik al een uitgepuild boek vol met prachtige herinneringen. Alle spannende en intensieve dingen die ik hier heb gedaan. De tongarirocrossing, rafting, skydive, mountainbiken, uitgaan, fox glacier, fishing trip, wandelen, ouwehoeren, ouwehoeren en ouwehoeren. Dit allemaal is mede mogelijk gemaakt door alle leuke mensen die ik hier heb leren kennen. Reizen is een feestje, a never ending after party. 

Voor nu wil ik jullie aan de andere kant van de wereld allemaal een super gave, coole, vette, relaxte, rustige, koude maar zonnige, voedingrijke en daarna waarschijnlijk misselijk makende kerst toewensen. Dat jullie maar lekker mogen genieten van de sfeer, al het eten en de familie. Het eerste ga ik ook zeker doen, maar m'n familie, mijn Boas en het slappe geouwehoer moet ik dit jaar helaas missen. Gelukkig heb ik de foto's nog. (Foto bovenin, het gezinnetje zonder broertje Bo).

Ik zie jullie wel weer in Australië, tenzij de aboriginals me voortijdig oppeuzelen. Je weet het tenslotte maar nooit in die apenlanden...