"Welcome to the southern island. Please don't forget your luggage" werd er omgeroepen toen we de boot verlieten.

M'n bagage ging ik in ieder geval niet vergeten want dat zit zo ongeveer vastgegroeid aan m'n hand. Grappig, hoe snel je gewend raakt om als nomaad te leven. M'n geleende backpack en ik zijn nog steeds de allerbeste maatjes, in voor en tegenspoed, alhoewel ik nog maar acht weken geleden vertrokken ben en er dus nog van alles tussen ons veranderen kan.

Het voelt alsof ik NL al een hele lange tijd achter me heb gelaten, wat ook logisch is aangezien ik nu al in ongeveer 60 verschillende bedden geslapen heb. Om nog maar te zwijgen over alle avonturen die ik tot nu toe beleefd heb. Wanneer ik aan Azië terugdenk wordt het me pijnlijk duidelijk hoe snel de tijd gaat. Ik vertel mezelf meerdere keren per dag dat dit heel gaaf is en ik daar echt bij stil moet staan maar de tijd blijft genadeloos doortikken. Ik moet zeggen dat reizen nagenoeg onmogelijk is wanneer je te gehecht bent aan je eigen bed. Gelukkig heb ik daar geen last van, als ik op een nieuwe plek arriveer kan ik me altijd moeilijk herinneren hoe mijn vorige bed er uit zag.

Na aankomst met de boot in Picton zijn we naar een wijnproeverij geweest. Was tôh lekkâh! Hierna kwamen we in Nelson aan waar ik samen met Liesbeth en Brenda een nachtje in Paradiso hostel, omringd door duitsers, verbleef. Die avond hadden we besloten we naar de bios te gaan. Voor $4,50 had je bijna 1L coca cola. Ik lieg niet! Daarna gingen we een cocktail doen en even stappen. Dat stappen gaat hier op z'n engels; hoe korter de rokjes en hoe dichter je bij een alcoholvergiftiging zit, hoe beter. Wij hielden het degelijk bij een glaasje water.

Gelukkig hadden we de volgende dag nog tot 15:00 de tijd voor onszelf. We gingen wandelen naar "the centre of New Zealand". Zoals de zin al verklapt, het is precies het midden van NZ. De terugreis hebben we gefilosofeerd alsof ons leven er van af hing terwijl we langzaam afdaalden naar Nelson. "Waarom hebben ze asfalt niet wit gemaakt? Zou jij op de knop drukken om de wereld te laten vergaan als je de kans kreeg? Waarom heeft eva van de appel gegeten? Waarom verlangen mensen altijd naar macht? Wil elk mens onbewust macht hebben? Zou de wereld er anders uit hebben gezien als Eva niet aan de appel had gezeten? Wat is de definitie van missen? Wanneer mis je iemand echt en wat mis je dan precies?" Met al deze vragen zijn we zoet geweest tot aan het hostel zonder op een duidelijk antwoord te komen. Ik word nu in Brenda's blog omschreven als filosofische droogkloot. Ik neem dat maar aan voor een compliment.

Diezelfde middag vertrokken we naar Abel Tasman voor drie dagen. Ik verbleef op "the Barn" in een vijf persoons tent. De eerste nacht gezellig met Jennifer die mij helaas na een nacht weer achterliet. Aangezien het keihard begon te regenen de volgende dag vroeg de eigenaar of ik wilde upgraden naar een bungalow. Nee joh, laat mij maar mooi hier kamperen was m'n antwoord. Toen werd me medegedeeld dat ik de rest van de dagen de tent voor mezelf had. Lucky me. Kamperen in een vijf persoons tent. In m'n eentje. Ik begon meteen als een bob de bouwer de bedden tegen elkaar aan te schuiven en voila, eenmaal kingsize bed voor mevrouw Pander. Ik had eindelijk de kans om m'n slaapzak te gebruiken omdat het nachts behoorlijk koud was. Aangezien er geen licht was kon ik m'n hoofdzaklamp er ook bij pakken. Als een kind zo blij liep ik fluitend door m'n privehuisje. Ik wreef in m'n handjes van tevredenheid. Alhoewel ik wel een beetje onwennig was zo helemaal alleen want de laatste keer dat ik alleen sliep was in Bangkok, drie weken geleden. Heb toen ik in m'n kingsize bed kroop nog welterusten gezegd maar was echt helemaal alleen. Geen reactie.

Helemaal jammer vond ik het niet dat we weggingen want na een zeiltocht en drie uren wandelen door Abel Tasman park heeft het de andere twee dagen geregend. Constant. Heb zeven films gekeken. Eindelijk gingen we weer on the road, richting Greymouth. Het kwam op mij een beetje over als een spookstadje maar het hostel was het einde. Ze hadden zelfs een hond, die we helaas niet meer uit mochten laten omdat 'ie al te vaak uit was geweest die dag. Toen ik 's avonds op bed lag fluisterde ik tegen Brenda: "Ik denk dat ze die dekbedden niet vaak wassen". "Nee duh, daarom heb je ook dat schone witte laken die je onder je dekbed doet". Wat bleek nou? Ik heb àl die tijd het bed opgemaakt met dat witte laken wanneer ik in een hostel aankwam. Dat betekent dus dat ik al die tijd onder ongewassen dekbedden heb gelegen. Natuurlijk en geheel begrijpelijk werd ik vierkant uitgelachen (inclusief door mezelf) maar ik was wel blij dat ik in ieder geval het licht had gezien, na drie weken hostels. Je zal er maar achterkomen wanneer je bijna aan het eind van je reis bent.

Na mijn "eerste schone nacht" slapen vertrokken we via een super mooie weg langs de kust naar Frans Josef. Helaas regende het weer, zo'n 168 dagen in het jaar regent het daar en wij zaten uiteraard net in een van die dagen. Door het weer ging de helihike naar Frans Josef niet door, maar omdat wij eigenwijs waren geweest en zelf een halfday walk hadden geregeld in de fox glacier werden we op nog een na als enige van de groep opgehaald met de shuttle. Bij aankomst werden we omringd door chinezen, koreanen of japanners (kan het verschil nog steeds niet zien). Twee seconden luisteren naar de gids zit niet in hun vakkenpakket, hun kodak instellen op de juiste manier dan weer wel. Na een korte uitleg, waarin onder andere verteld werd dat je keihard moest rennen wanneer er stenen vielen (geen grap) gingen we in onze muffe regenpakken naar de gletsjer. Nadat we elkaar de schuld hadden gegeven dat we in de verkeerde groep zaten met de meeste chinezen gingen we fanatiek op pad. Super mooi. Gelukkig hebben we het getroffen met het weer, toen we een rondleiding op het ijs kregen was het droog. Alleen toen we omhoog klommen en weer naar de bus liepen kwam er water uit de lucht. Ha, dat hadden we maar mooi even gedaan terwijl de anderen van de groep zich kapot verveelden! 

Diezelfde avond hadden we nog een mexicaanse party in de bar. Gekleed als de drie moustacheteers liepen we de bar in waarna we een gezellige tijd hadden. Volop wijn, cocktails, pool, warmte, goeie muziek, mooie mannen en een wormvormig aanhangsel voor Brenda. Die jongen bleef maar aan haar plakken terwijl ze alleen even een potje wilde poolen met 'm. Ik kon er smakelijk om lachen. Brenda iets minder. Na een fijne avond liepen we nadat we de hele gang bij elkaar hadden geschreeuwd (geen details) naar onze kamer. Weltrusten.

De volgende dag was geen pretje. Het begon al met een kater (oke, eigen schuld), toen kwam ik er in de bus achter dat ik de waterfles niet had gevuld terwijl ik zo'n nadorst had. Vervolgens zat ik naast een amerikaan die zo onverstaanbaar sprak dat ik af en toe maar wat knikte en on top of that moesten we elke vijftien minuten de bus uit om een berg of een waterval te zien. Geloof me, na een paar uurtjes slaap wil je niet om de tien minuten uit de bus moeten wanneer je net ingedommeld bent. Na zeven uren in de bus gezeten te hebben kwamen we in het mooiste dorpje aan waar ik meteen verliefd op werd. Wanaka. Beetje jammer dat ik eerst nog over m'n veters struikelde en daardoor met backpack schurend over de stenen tot stilstand kwam. Prima, dat paste perfect bij deze toch al mislukte dag. Nadat we een pizza hadden gehaald kon ik eindelijk relaxen. Dacht ik. Bij de eerste hap verbrandde ik al m'n gehemelte. Bij de vierde knoeide ik op m'n schone blouse en bij de laatste hap viel er nog een restantje pizza op mijn versgewassen grijze broek. Het enige mooie aan die dag was dat Liesbeth m'n tas heeft genaaid. Het was mijn dood geworden als ik zelf in de weer was gegaan met die naald.

De volgende dag was gelukkig alles weer koek en ei en kon ik er met de volle 3000% tegen aan. Heb m'n vrije dag heerlijk besteed aan het meer. Blauwe lucht, zon, zonnebrand, blaffende spelende honden, muziek en prachtige bergen. Ondanks dat het maandag was was het best wel druk op het strandje. Ik lag lekker te weg te dromen (dat kan hier gewoon, midden op de dag) op m'n veel te kleine gele handdoek maar who cares? Ik was als Alice in wonderland. Wat een leven. Goed leven.

Dag twee in lovely Wanaka, ik had een geniaal plan bedacht. Ik ging mountainbiken. Een pomp, fietsgereedschap en een tas vol water en eten later zat ik op de fiets met een big smile. Ik ging via prachtige fietsroutes langs het meer richting de deans bank track, dat was dé mountainbike track in Wanaka. Ik kwam aan op een soort van camping en kon het niet vinden dus fietste ik richting een vrouw die op een afgelegen stuk met haar caravan stond. Die vrouw begon al vrij snel druk te zwaaien en doen, vond dat maar een beetje vreemd. Zo enthousiast kon ze niet zijn om mij te zien, de kans was nihil dat ze wist wie ik was. Haar mond bewoog ook dus haalde m'n oordopjes uit m'n oren en toen hoorde ik haar nog net op tijd: "Don't go any further or the dogs wíll bite you." Ok. Plot oppe rem. Nadat ze me uitgelegd had waar ik the deans bank track kon vinden (ongeveer pal naast haar caravandeur) begon ik m'n echte mountainbiketocht.

Wanneer ik over een tijdje weer terug ben in NL zal ik nooit weer zeggen dat ik ga te mountainbiken. Dat bestaat niet in NL. Sjonge, wat ging dat weer spaans. Schuif het maar af op de adrenaline maar het was dicht bij levensgevaarlijk. Ik ging als een speer, af en toe als een echte pro even een hupje tussendoor en toen kwam ik bij de bordjes easy en hard aan. Ik besloot voor easy te gaan, hoe verstandig, maar hierbij werd ik ook makkelijker en ging ik wat nonchalanter fietsen. Misleid door het woord easy lag ik nog geen twee minuten later wildgrijpend om me heen te zoeken naar dennenaalden waar ik me aan vast kon klampen. Ik ging keihard onderuit en had dus geen tijd om te zien of ik eindeloos zou blijven rollen en de rivier in zou donderen maar besloot maar van het ergste uit te gaan om de schade enigszins te beperken. De zware rugzak hielp helaas niet bepaald mee om m'n balans weer te vinden. Negen seconden, dertig stekels, wat bloed, schrammen en gigantisch veel modder en blaadjes later klom ik weer omhoog naar m'n mountainbike die voorbij de boom lag. Alles zat vastgeplakt aan m'n zonnebrand. Stapte lachend op m'n mountainbike met het uiterlijk van een holbewoner. Met de nodige pijn ging ik ditmaal iets voorzichtiger weer verder. Oh oh oh, wat kan ik soms een lol met mezelf hebben. Ik stelde me voor hoe het er uit zou hebben gezien als het gefilmd was. Dan zou ik zeker een plek in de top drie behaald hebben in funniest home video's.

De volgende dag liep ik gesteund door m'n verbrande oogleden (de zon blijft hier gewoon heel fel), blauwe plekken en sexy schrammetjes naar de bus. Tijd voor een feestje! Tijd voor Queenstown! Onderweg zijn we nog naar de bungeejump locatie geweest voor diegene die graag wilden springen. Ik niet, hou niet zo van adrenaline en hoogtes ;) Rond 16:00 kwamen we in Queenstown aan met de bus. Zit op dit moment in het meest gave hostel, super knus en gezellig met een grote bank, tv, wifi etc. Voor degene die nog naar Queenstown, Nieuw Zeeland gaan, ga dan naar adventure hostel. Ik ga me nu gereed maken voor een potje frisbee, zucht, hard knock life. En voor vanavond... verrassing m'n tweede stap avond in het heerlijke QT! Buyaaa!

Ps. Ik denk heus aan jullie, het vieze koude weer en de vele lange, harde werkdagen. Ik wens een iedereen een geweldige pakjes avond toe. Hopend dat sinterklaas ook in de crisis goed gezind zal zijn en al jullie dromen laat uitkomen. Alhoewel je daar sinterklaas niet voor nodig hebt. Ik heb het ook voor elkaar gekregen zonder de beste meneer.

Liefs,
Es