Nadat we in het hostel in Auckland aangekomen waren ging ik eerst wat eten met Nick in de stad. De jongen van het vliegtuig. Eerlijk? Ik haatte deze stad al vanaf het begin. Of het nou kwam door de regen, de kou, het feit dat ik nu echt aan de andere kant van de wereld zat of omdat 'ie Azië ingepikt had, ik voelde me er niet happy.

Gelukkig dacht ik daar na een redelijk goede nacht slapen iets anders over. We begonnen met een tour door Auckland. Ik was nog in de veronderstelling dat er om de 50 meter kraampjes met frisdrank zouden staan maar die aziatische gedachte kon ik snel schrappen. Duh, Nieuw Zeeland is zo westers als maar kan. Natuurlijk hadden ze dat hier niet. Nadat de tour afgelopen was (met een zonnetje en een magere 21 graden) hing m'n tong zo ongeveer op mijn slippers van de dorst. Sindsdien ben ik altijd voorbereid en heb ik water bij me in NZ.

Maar nu? Wat wilde ik doen hier? En hoe? Ik besloot informatie te verzamelen bij "MAD travelshop". Een anderhalf uur en een buspas voor Nieuw Zeeland (behalve het oostelijke, minder bekende gedeelte) later stond ik weer buiten. BAM! Zo doen we dat.

Ik begon m'n eerste dagen in Paihia. Het noorden van Nieuw Zeeland. We gingen met z'n allen in de bus om Cape Reinga te bezoeken. Dit is het allernoordelijkste deel van het eiland. Zo bizar dat Corien hier een aantal jaren geleden gelopen heeft. Nadat we de plek waarbij twee zeeën samenkomen verlieten gingen we via the ninety mile beach richting de zandduinen. Het was grappig om over het strand te rijden met een bus maar niet geheel risicoloos, we konden vast blijven zitten in het zand en dan zouden we de sjaak zijn maar gelukkig overleefden we het zonder kleerscheuren.

Eindelijk, het moment waar ik zolang naar uit had gekeken, we gingen SANDBOARDEN. Nadat ze ons uitgelegd had dat het ziekenhuis twee uren rijden was en je serieus botten kon breken mochten we de berg beklimmen. Een aantal jongens vertrokken achter elkaar aan waarna ik als eerste van de dames volgde. Vingers om de voorkant gebogen, ellebogen gestrekt en heupen op de achterkant van het board. Afremmen deed je met je voeten. Ik was er klaar voor. Ze gaf me nog een duwtje en daar ging vrouw Pander als een speer bevangen door de adrenaline naar beneden. Het enigste wat ik dacht was sneller, sneller, sneller, waarbij ik m'n benen demonstratief in de lucht hield om niet per ongeluk af te remmen. Een leeuw die op volle snelheid een gazelle achterna gaat was er niets bij. Toen ik lachend beneden tot stilstand kwam herinnerde ik me ineens de woorden weer van de buschauffeuse: "Ga de eerste keer niet te snel zodat je weet waar de heuveltjes zitten en je een beetje kunt oefenen." Oeps, blame it on the adrenalin. De tweede en derde keer waren minstens zo gaaf waarbij ik bijna voorbij de bus tot stilstand kwam. Zo snel ging het. Toen ik als een stuiterend klein kind weer in de bus zat wist ik het zeker. Ik wilde die adrenaline nog een keer voelen. Ik wilde gaan skydiven.

Na een "fush and chips" maaltijd, een lange busreis en een wandeling door het bos kwamen we elf uren later weer bij het hostel aan. Ik ging me opfrissen en daarna de discotheek in waar het gezellig was met alle backpackers. Na een fijne avond klom ik moe maar voldaan op m'n bed om de volgende dag eens lekker uit te gaan slapen. Nieuw Zeeland was zo gek nog niet.

Terug in Auckland begon m'n echte busreis. Ik had geen idee wat m'n eerstvolgende bestemming was. Het bleek Haihei te zijn, een prachtig plekje waarbij je na een korte wandeling op een perfect strandje uitkwam. Na dit bezoekje zijn we weer terug gegaan naar het vakantiepark om alles voor te bereiden voor de BBQ. Met z'n allen hebben we heerlijk gesmuld en gingen we ons snel klaar maken voor the hot water beach...

Om 20.00 hopten we in onze bikini de bus in. Bij aankomst werd het al bijna donker dus begonnen Jen en ik verwoed te graven om onze eigen jacuzzi te creëren. Na twintig minuten hoorde ik Jennifer verderop roepen: "This one is still hot". Fijn, helemaal voor niets lopen graven als een mijnwerker. Het water was inderdaad echt heet, wat komt doordat er een gloeiendhete rivier in de buurt stroomt. Je moest er om denken dat je je tenen niet verbrandde wanneer je ze in het zand duwde. Ik heb regelmatig "oeh ah ah hot hot" geroepen. Vreemd om heet water naar boven te voelen komen maar het was heel leuk! Daarna zijn we met behulp van een zaklamp weer teruggegaan naar de parkeerplaats. We wilden graag onze voeten wassen en ik drukte al pratend enthousiast op een knopje waar geen water uitkwam. Toen ik weer weg zou lopen zei een jongen tegen mij: "Did you just called the emergency phone??" s***, er stond een halve meter boven dat knopje met koeieletters EMERGENCY PHONE. Die anderen moesten zo hard lachen en kwamen niet meer bij. Ik zag mijzelf al wegkwijnen in de gevangenis terwijl de telefoon genadeloos overging. "Hello, this is the emergency phone, how can I help you?" Ik voelde me zo dom. "Oh, I'm so sorry, I thought it was a button for the water miss, I'm so sorry. Sorry sorry." Gelukkig was het geen probleem en zei ik de vrouw gedag. We lagen met z'n allen in een scheur. Typisch iets voor mij.

In het mooie Raglan heb ik m'n vrije middag besteedt op het strand. De avond hebben we tv gekeken met een wijntje en een warm dekentje. Ook hebben we de glowworms nog gezien, verscholen in de bosjes. Iets met konten van maden die blauw licht geven door een bepaald stofje. Na dit vreemde neonlichtje ben ik naar m'n tijdelijke kamer gegaan en lekker onder de wol gekropen. Ja mensen, ik ben mij er terdege van bewust dat ik op dit moment een fantastisch leven heb.

Vandaag was een spannende dag, we gingen de avond en nacht doorbrengen bij Mauri mensen. Ze gebruiken Kiahora om mensen gedag te zeggen. We moesten in een lange groep over een pad lopen en in het midden stil blijven staan om de overledenen te herdenken. Hierna liepen we verder en betraden we het gemeenschappelijk huis waar we een traditionele begroeting ondergingen. Je moest twee keer met je neus tegen de ander z'n neus tikken. Dit deden we bij de hele groep. Niet echt mijn ding. Na deze vreemde gewaarwording lieten ze ons een dans zien en mochten we zelf dansen. Er was eten, veel te veel eten en ik was intens gelukkig want had honger als een beer. 

Rond 22:00 gingen we naar bed. Het gemeenschappelijk huis was omgetoverd tot een geoot slaapvertrek. Best knus. Het feit dat ze hier de doden ook drie dagen bewaren wanneer een van de stam overlijdt vergat ik voor het gemak maar even. De volgende dag gingen we met de bus naar Rotorua en was ik weer een ervaring rijker.

Gelukkig had ik twee vrije dagen gepland in een gezellig hostel waar ik alle tijd had om bij te komen. Alles graties. Wifi, pasta, rijst, fietsen, bbq, jacuzzi, pannekoeken waren allemaal gratis. Ik kon m'n geluk niet op.

De eerstvolgende dag ging ik raften. Kreeg gelijk een papier onder de neus geduwd waarin stond dat ze niet verantwoordelijk waren voor een eventuele dood. Of ik die even ondertekenen wilde. Fijn, nu stond ik helemaal te popelen. We werden in een sexy fleecevest, wetsuit en laarsjes gepropt. Daarna was het tijd om te oefenen op het droge. Links, rechts, bukken, vasthouden, kin naar beneden om je hoofd te beschermen en weer omhoog, voeten goed neerzetten en weer gaan.

Nog geen tien minuten later waren we al aan het peddelen terwijl professionele teams uit alle landen ons inhaalden (world champion rafting was dat weekend daar). De eerste viel er na tien minuten al uit. Ik werd onderhand behoorlijk zenuwachtig want de grote waterval kwam er aan. Of we er klaar voor waren. Euh? Nee? Toch gingen we. Met z'n allen waren we een aantal seconden geheel onder water met de boot waarna we proestend en lachend weer boven kwamen. Het was super leuk maar doe het niet nog een keer. Veel te benauwend onder water. Maar zeker het proberen waard!

's Avonds hebben we killerpool (biljart) gedaan waarbij ik helaas tweede werd. Verdarre, net m'n biertje misgelopen die je kon winnen. Hierna gingen we een drankje drinken in Hennessy's en Lava bar. Wat hebben we gelachen. En dom gedaan. Dat ook.

De volgende dag hopte ik weer op de bus richting Lake Aniwhenua. We arriveerden bij lodges die aan de rand van het meer lagen. Wat was dat mooi! Het was fijn om weer in een groep te zijn terwijl je tegelijkertijd alleen bent. Ik vind het tot nog toe een groot voordeel wanneer je alleen reist omdat je dan juist heel snel nieuwe mensen ontmoet waardoor je al die leuke dingen samen kunt doen. Eigenlijk ben je als backpacker nooit alleen. Je eet, slaapt, reist, loopt, kookt, lacht, ontbijt en kijkt films samen. En als je daar geen zin in hebt trek je je gewoon even terug. Geen stress.

Het was zover! Vandaag, 18 november was de grote dag. Ik ging skydiven. Had al oppervlakkig afscheid genomen van m'n ouders op whatsapp want jezelf uit een vliegtuigje gooien is niet geheel risicoloos. Na een uur met de bus kwamen we op de parkeerplaats aan waarna we met de limousine naar dé plek gingen. Ondertussen moesten we nog een overeenkomst ondertekenen, iets met blessures en dood. Toen we aankwamen kregen we een korte uitleg over wat we moesten doen en vooral wat we niet moesten doen. Hierna kreeg ik een overall aan, een mutsje op en werd ik in een harnas gehesen. Volgens mij liep ik er als een verslaafde junkie rond. Je hersens kunnen het gewoon niet beseffen dat je jezelf vrijwillig uit een vliegtuigje laat vallen. Maar nog steeds voelde ik helemaal niets in m'n buik. Het was tijd om in te stappen. Daar gingen we, hop, het vliegtuigje in en richting de wolken. De (knappe) meneer die meeging legde me een aantal dingen uit. Liet me de hoogte op z'n horloge zien en maakte alles startklaar voor de sprong. Nog voelde ik niks. Ik moest op z'n schoot zitten zodat hij zich aan me vast kon maken. Na een kwartier ging het rolluik open en kwam er een bats wind naar binnen. M'n instructeur vertelde dat wanneer ik uit het vliegtuigje bungelde ik me vast moest houden aan het harnas, m'n hoofd achterover tegen zijn schouders moest drukken en m'n benen om het vliegtuig hoorde te vouwen. Het was bijna zover voor mij. Floep, daar ging de eerste al. In minder dan een seconde verdwenen. Ik kon alleen maar lachen. Nog steeds voelde ik niks. Geen duizelig of misselijkheid, gewoon niets. Hatsee, daar ging de tweede en toen moest ik naar voren schuiven op het bankje. Hang je dan half buiten het vliegtuig op de schoot van een onbekende man. Tijd om na te denken had ik niet, hoofd achterover en stevig vasthouden aan het harnas. Hoppa, weg vliegtuig! Tijdens de vrije val voelde ik wel een kriebel in m'n buik. Haha, ik schreeuwde het uit, wat was dat gaaf (en droog in de mond met al die wind). Nu ik erover vertel heb ik weer een smile op m'n gezicht. Veel te snel ging de parachute uit en had ik een fenomenaal uitzicht over Taupo. Helaas kwam de grond sneller dichterbij dan me lief was en sliden we een korte tijd later over het gras op onze kont tot stilstand. Wow! Dan kun je met recht zeggen dat de tijd voorbij vliegt. Een van m'n mooiste ervaringen ooit.

Na een nachtje bijkomen in Whakahoro gingen we de volgende dag de Tongariro crossing doen. We begonnen  09.30 om 19.4 km te voltooien, klinkt makkelijk maar als je (actieve) vulkanen moet beklimmen is dat toch een ander verhaal. Ze verwachtten onweer en gaven ons als tip om dan op je rugzak te gaan zitten. Temidden van de bergen, ik zette weer eens m'n leven op het spel. We liepen goed op schema en hadden mooi uitzicht op mount Doom. Deze is ook te zien in the Lord of the rings zeiden ze. Heb die films nooit gekeken. Rond 14:00 begon het keihard te plensen, met gedonder maar gelukkig zonder onweer. We waren helemaal doorweekt en de laatste 2.4 kilometers waren een hel met als verrassing nog een klein stukje over stromend water lopen op kleine takken. Wat was ik blij toen we er waren. Expeditie robinson is er niets bij.

Nu zit ik in de laatste stad van het noordereiland Wellington. Die bekend staat om z'n aardbevingen. Het noordereiland was heel gaaf en vol spannende avonturen maar ben nu toch heel benieuwd naar het zuidereiland. 23 november pak ik de ferry en verlaat ik het noordereiland voor vier weken.

Zuidereiland, Esra Pander is er klaar voor. De vraag is alleen of het zuidereiland klaar voor mij is. Bring it on!!