Dresden, het lijkt zo lang geleden dat ik jou voor het laatst heb gezien. Het was zonnig en we konden zonder jas buiten wandelen. We dronken koffie op een terrasje in de achterbuurt en kregen buttons als herinnering aan deze koffie tent. We speelde Ninja op het grote plein en heel veel menen vroegen zich af wat er aan de hand was. Gister was het heel anders. Dresden, je was omgetoverd naar een winterwonderland. Overal stonden kraampjes. Jeeej! Kerstmarkt! Elies en ik schreeuwde heel Dresden bij elkaar toen een bekende lucht onze neusgaten binnendrong en we het kraampje traceerde: OLIEBOLLEN! Het meest geweldige van kerstmarkten is het overvloed aan eten. Gesuikerde noten, in chocolade gedoopt fruit op een stokje, braadworst, verse kip etc. En wat hebben we veel gegeten en nog meer gedronken. Caramel Macchiatio, Aardbijen sap, schwarzwalder taart, warme chocolade melk en niet te vergeten … de MacDonalds! Slenteren over de besneeuwde straten van Dresden. Het enige wat je na een lange koude dag wilt doen is slapen in de trein die je terug brengt naar Herrnhut. Dat zat er helaas niet in. We moesten ons in een overvolle trein proppen en meer mensen beven binnenstromen. Het waren voornamelijk overvrolijke, luidruchtige, dronken voetbalsupporters. We hadden ze op de heenweg al ontmoet met flessen bier in hun hand en nu, op de terugreis was de alcohol aangeslagen maar dat was blijkbaar nog niet genoeg voor hen. Ik stond ergens tussen het gangpad en kon over alle rijen heenkijken. Ik zag Josh, Joe en Chad tegen de deur staan. Dronken gasten overal die het Duitse "Geen woorden maar daden" zongen. Wat was ik blij dat die drie gasten daar waren, met name Josh, voormalig bodyguard. Ik wist dat we veilig waren.

Sneeuw teistert Herrnhut. Het komt tot knie hoog en we wachten nu alleen nog op het laatste beetje sneeuw dat de bankjes volledig bedekt zodat we kunnen wachten totdat iemand er tegen aan loopt. Ze strooien hier geen zout maar steentjes, wat natuurlijk een donder helpt en iedereen nu wel een keer is uitgegleden tijdens zijn wandeling naar het kasteel. De verwarming in de tent is niet meer genoeg om ons allemaal warm te houden en de sneeuw op het dak waarschuwt ons voor instortgevaar. Daarom hebben we vrijdag de tent neergehaald en moeten we de laatste twee weken voor de kerstvakantie in de eetzaal zitten. 120 studenten … op de grond … nouja, het is in ieder geval warm en we zijn dichter bij de toilet en de koffie. Er valt hier 10 keer meer sneeuw dan in Holland en er is één ding dat me opvalt; iedereen is voorbereid. Op de één of andere manier raakt heel Nederland keer op keer in paniek als het gaat sneeuwen. Terwijl we weten dat het gewoon elk jaar sneeuwt. Hier in Herrnhut gaat alles door zoals het hoort te gaan. De bussen rijden gewoon, school gaat gewoon door en opa en oma gaan gewoon de straat op om hun boodschappen te doen, hoe glad en koud het ook is. Respect voor Herrnhut! De sneeuw blijft hier ook gewoon liggen (Hey Laurens: "DE SNEEUW BLIJFT LIGGEN!") Dus genieten we (voor zoverre onze handen en voeten dat aan kunnen) van de besneeuwde Slow Death heuvel. Sneeuwbal gevechten in de avond gevolgd door thee en speculaas in The Fisherhouse. Wat houd ik van deze plaats en deze tijd van het jaar!