Ik voelde het in mijn kleine teen dat we vijandig gebeid naderden… de wolken zagen er enorm onheilspellend uit - het ideale weer dus om op deze locatie te zijn: welcome to Mordor! We logeren aan de voet van het Tongariro National Park, de plek waar Mount Doom staat - alias Mount Ngauruhoe. We zitten middenin vulkanisch gebied en dat zie je direct aan de omgeving; de vegetatie is helemaal anders dan anders. Er is heel wat heisa hier omdat je in dit park de beste eendaagse wandeling van Nieuw-Zeeland hebt (zo zeggen ze) en dat is exact wat wij gedaan hebben: Tongariro Alpine Crossing. De wandeling bracht ons in het hart van het vulkanische gebied; zo zaten we in de krater, hebben we stomende gaten gezien en kunnen genieten van de blauwe meren aan de top. De wandeling is absoluut niet voor watjes. Je trekt (is niet gelijk aan wandelen!) 20 kilometer waarvan je een groot aantal in stijgende lijn gaat. Het is geen loop wandeling, dus je wordt aan één eind afgezet door je pendelbusje om dan aan het andere eind weer opgepikt te worden. We hadden gekozen voor de optie van 8u te vertrekken en op dat moment zijn er al 2 eerdere shifts, terwijl 9u het laatste moment is dat je mag vertrekken. Het laatste busje vertrekt om 16.30u en als je dat gemist hebt, dan moeten ze de rescue sturen! (ik vraag me toch af of dit dikwijls gebeurt…) Het eerste stukje was zeer dragelijk en bijna helemaal plat, het tweede stuk daarentegen was een serieuze klim op de rotsen met heel veel trappen = "devil's staircase" genoemd, dus dat zegt eigenlijk wel genoeg :o) Daarna bevind je je in de krater en is het één open vlakte zover je maar kan zien. Dan heb je nog een stevige klim en om het allemaal nog erger te maken, is de geur van zwavel overheersend! De afdaling in de lavagrond voelt net aan alsof je in sneeuw snapt; je hebt geen grip en schuift bijna op je gat naar beneden :o) Tegen iets na de middag waren we aan de hut aangekomen waar iedereen zich had gevestigd rond de kachel om zich te verwarmen. Het was tijd voor een boterhammetje! Vanaf de hut is het alleen nog maar naar beneden en je merkt dat de vegetatie weer enorm verandert hoe verder je van de vulkanen verwijderd bent. Het verschil is zelfs zo hard, dat het laatste deel van de trek net het regenwoud is. Ongelooflijk maar waar, maar we hebben het eerste pendelbusje naar de camping gehaald; ik was zo fier op mezelf! De laatste 45 minuten van de tocht hebben we dan ook wel een serieus tandje bijgezet en bijna een constante looppas aangehouden! Het was een geweldige trektocht - het enige nadeel was het weer dat niet echt geweldig was… we hebben vooral mist en regen gehad. Maar eigenlijk paste dat wel prefect bij ons beeld van Mordor (de zon kan moeilijk schijnen hier eh).