Zoals in het vorige verhaal reeds aangegeven, heeft Kathmandu veel weg van een Indische stad: overvolle straten met auto's, fietsriksja's, mensen, honden, zelfs enkele koeien en veel veel veel winkels. Het is een ongelooflijk drukke metropool en we logeren in het toeristische hart: Thamel. Vandaag gingen we deze dan ook te voet verkennen, na eerst een lekker ontbijt genoten te hebben op een rustige plek. Dat is het leuke, je kan altijd aan de stad ontsnappen door een steegje in te sluipen en daar een kalme binnentuin te vinden. Om 6u vanmorgen werden we reeds gewekt door de hevige zonnestralen, dus we zaten al vroeg aan het ontbijt. We leven hier echt volgens het "licht" wat maakt dat het vroeg opstaan is en als gevolg ook vroeg gaan slapen. Een horloge is louter een praktisch voorwerp om uit te rekenen hoe laat het back home is! (liefjes, toch nog eens bedankt voor mijn mooie horloge xxx) Met de Lonely Planet in de hand baanden we ons een weg tussen de vele steegjes en pleintjes en we waren zeker niet de enige toeristen - het leek wel een pelgrimstocht. In deze stad komt een massa toeristen bij elkaar en de meesten ervan zijn gewapend met dezelfde reisboek als ons - hij wordt dan ook niet voor niets de "bijbel" genoemd. Onderweg werden we geconfronteerd met allerlei geuren en kleuren die ons zeer bekend voorkwamen. De stad huist om de zoveel meter kleine tempels geweid aan bepaalde Hindu goden. We zitten ook middenin het Dasain festival - het belangrijkste Nepali festival dat met de familie gevierd wordt gedurende 14 dagen. Ter ere van de godin Durga worden er over het ganse land dieren geofferd. Tijdens deze periode valt het dagelijkse leven eigenlijk 2 weken stil. Het eindpunt van de wandeling was Durbar square, dit is de plek waar ooit de koningen werden gekroond en van waar ze het land regeerden. Veel van de oude gebouwen zijn gerestaureerd na de grote aardbeving van 1934. De plaats is ook uitgeroepen tot Unesco Werelderfgoed. Na onze wandeling terug naar Thamel was het juist tijd voor jawel, een happy hour :o) We hebben ons geïnstalleerd in een Ierse pub met passende pint en Tequila Sunrise terwijl we naar het thuisfront skypten. (wat een geweldige uitvinding!) Hier zijn ontelbare restaurantjes waar je kan gaan eten en het was tijd om er nog eens een Italiaan uit te pikken: la dolce vita. Klinkt al zo zoet als "dolce far niente". De slaap vatten in onze wijk is net iets moeilijker, nachtlawaai is duidelijk aanwezig hier. Misschien dan toch maar eens die oordopjes uitproberen…

Vandaag zijn we van accommodatie veranderd, want we zaten niet echt goed in het vorige. Ze moesten ons daar een paar keer van kamer wisselen en ze waren zelf zo in de war hierover dat het nu niet echt duidelijk was waar we de nacht zouden doorbrengen. Bovenop hebben ze onze kleren naar de *** gedaan… we hebben de was afgegeven en Nico zijn paarse t-shirt heeft liggen kussen met wat witte t-shirts… vlekken overal! En jullie weten, een mens die een jaar weg gaat, heeft heus niet zoveel kleren mee. De maat was vol en wij gepakt en gezakt op zoek naar iets anders. Na het inchecken zijn we uitgebreid op ons gemak gaan ontbijten, onthaasten noemen ze dat. We waren zo relax, dat we pas tegen de middag in actie geschoten zijn. Vandaag op het programma: de Swayambhunath tempel - dit is een boeddhistische/hindoeïstische tempel die bezet wordt door een hele apenkolonie en daarom ook wel de Monkey Temple genoemd wordt. Na de weg uit Thamel gevonden te hebben, waren we goed op weg naar de tempel want hij lag perfect in het vizier. Als je hem benadert van de oostelijke kant, dan staan er je een hele reeks trappen te wachten om "u" tegen te zeggen. De hele weg naar boven is bezaaid met verkopers en uiteraard apen (rhesus makaken). Aan de top bevindt zich een pracht van een stupa omringd door kleinere Hindu tempels. Van hieruit heb je ook een geweldig zicht op de vallei van Kathmandu, dat blijkbaar ooit een meer was. We hadden ook juist het geluk om een vlieger te zien opstijgen (dat zijn wij binnen aan paar dagen al als we naar Bangkok vliegen - via Delhi). Op deze plek worden er ontelbare foto's genomen, het is dan ook zo fotogeniek. De gebedsvlaggetjes overal, de apen, de honden, de muziek, … (zeer rustgevend, een aanrader voor sommigen). Na een poos zagen we in de verte de wolken donkerder worden en het leek op een dreigend onweer. Het was de hoogste tijd voor ons om aan de afdaling te beginnen. Alle trappen naar beneden, alle verkopers ontwijken, de apen niet voor de voeten lopen en klaar is kees. Onderdaan, aan de ingang, waren een stel toeristen hun flesje Fanta kwijtgespeeld aan een moederaap met jong en het duurde niet lang voor haar scherpe tanden een gaatje geboord hadden in de plastiek en ze op haar gemak Fanta aan het slurpen was :o) s***, we waren niet sneller dan de wolken en halfweg heeft de regen ons ingehaald, dan maar gaan schuilen bij een winkeltje. Mmm, het zag er niet naar uit dat het snel zou stoppen met regenen (volop aan het gieten ondertussen), dus zijn we maar in een fietsriksja geklommen om de andere helft tot aan het hotel te vervolmaken. Het regenseizoen is echt wel hevig dit jaar. In de krant las ik ook al dat er in Cambodja doden waren gevallen door overstromingen. Ondanks het feit dat we 90% van de dag in de stralende zon zitten, mag het nu zo stilaan wel gaan gedaan zijn. Vanavond nog wat shopping doen in Thamel en dan weer lekker gaan eten. We hebben ondertussen al een kleine rugzak vol met spulletjes/ cadeautjes en dat begint wat gaan te wegen, dus hoog tijd om eens iets naar huis te sturen ;o)

Vandaag is de dag zeer vroeg gestart! Om 7u was Nico al de deur uit richting de Indische ambassade om een extra stempel in onze reispas te verkrijgen. Aangezien we in Delhi onze vlucht hebben naar Bangkok, komen we opnieuw India binnen 2 maand na vertrek en dat kan dus niet. Er wordt aangeraden om zeer vroeg te gaan, ook al gaat het pas open om 9.30u, want er is steeds een massa volk. Ik heb van de vrije ochtend gebruik gemaakt om de planning voor Thailand eens van dichterbij te bekijken. In december krijgen we immers bezoek en dan wil ik dat alles geregeld is (Gianni, ge kunt op uw beide oren slapen, tante Caro heeft alles onder controle). We hadden afgesproken dat als Nico tegen 11u niet terug zou zijn, ik zou gaan ontbijten in het café naast ons hotel. De uren gingen voorbij en nog steeds geen Nico te zien tot 10.55u. Zoals verwacht was er een massa volk aan de ambassade en is de bureaucratie net iets trager als bij ons (als Consultant zag hij direct een optie om wat aanpassingen door te voeren tegen een prijsje). Na een uitgebreid ontbijt was het tijd om aan de orde van de dag te beginnen: Pashupatinath. Dit is eigenlijke de Nepalese versie van Varanasi in India, wat wil zeggen dat er dus een heilige rivier is (de Bagmati) waar mensen gecremeerd worden. De taxi heeft ons vlak gedropt tot aan de oevers en het werd al snel duidelijk dat er crematies aan de gang waren. De rivier hier is maar 1/10 van de Ganges, maar de rituelen hier zijn net dezelfde en dus overweldigend. We hadden het "geluk" (klinkt zeer raar) om van in het begin een ceremonie mee te maken. Heel de familie bracht een man naar de oevers van de rivier, waar de naaste familie stuk voor stuk afscheid nam door de man te besprenkelen met heilig water. Wanneer dit gedaan was, was het aan de oudste zoon van de man om het lichaam in brand te steken nadat hij ook eerst zijn vader had "gedoopt" met heilig water. Zo'n crematie neemt heel veel tijd in beslag en tijdens die tijd, wordt het haar van de oudste zoon afgeschoren (behalve een kleine plek bovenaan de schedel). Eenmaal het lichaam volledig verbrand is, wordt de as samen met de resterende houtblokken in de rivier geveegd. Als Europeaan is het heel confronterend om te zien hoe dit allemaal gebeurd en hoe vergankelijk het leven eigenlijk wel is. Je staat ook wel even stil bij het feit dat bij ons alles achter de schermen gebeurt en hier alles open en bloot en iedereen mag en kan toeschouwer zijn… (de mensen, de honden, de koeien, de apen en wij, de toeristen). We waren zo onder de indruk van deze plek dat we hier de hele middag hebben doorgebracht en zo konden zien hoe enkele families afscheid namen van hun overleden dierbaren. Tegen 17u ging de Indische ambassade opnieuw open en konden we onze paspoorten gaan afhalen. Deze keer was er gelukkig geen massa volk en na 5 minuten hadden we onze reispas opnieuw op zak inclusief een extra stempel. Onderweg hiernaartoe viel het ons op dat er weer veel blauw op straat was en dat het verkeer ineens verdwenen was. Mmm, wat zou er aan de hand zijn… toch even vragen aan een voorbijganger. Blijkbaar was de straat ontruimd omdat ze dadelijk de president en zijn gevolg gebruik van zou maken. De grote man was juist het festival gaan openen ergens en zou via deze baan de stad verlaten. En ja hoor, moto's met gekostumeerde mannen erop, zwaar bewapende politie en een limo passeerden ons vlotjes. Bij deze hebben we dus een glimp opgevangen van de president van Nepal! De dag zat er weeral op en het was tijd om te skypen met het thuisfront. In elke bar heb je gratis wifi als je iets consumeert, dus ideaal gewoon! Terwijl we genoten van een lekkere sangria, pintje en een portie momo's (= typisch Nepalees gerecht) hebben we naar huis gebeld.

De voorbije 2 dagen hebben we onze tijd gespendeerd met het bezoeken van 2 middeleeuwse steden in de Katmandu valley. De eerste stad die we hebben bezocht is: Bhaktapur. We wilden de uitdaging aangaan om per bus te reizen (het was ten slotte maar een uurtje) en volgden de beschrijving van onze bijbel naar de bushalte. Je moet je voorstellen dat dit niet zoals in België is; er zijn geen duidelijk aangegeven punten waar er een bus stopt, wat de zoektocht wel wat bemoeilijkt. Aangekomen op de beschreven plaats hadden we onze twijfels maar na 15 minuten wachten kwam de bus dan toch en het was me een ritje. Ongelooflijk hoe vol ze de bus wel duwen met mensen terwijl er echt geen vierkante millimeter ruimte meer is. Ik heb dan ook de hele weg met iemand zijn buik tegen mijn oor gezeten. En het was dan nog een zwangere vrouw; ik denk dat ik iets gevoeld heb ;o) We werden afgezet aan de poort van de stad en van daar was het een kleine wandeling tot aan de start van de route. Een oude stad als deze wordt onderhouden van het inkomgeld en dat was maar al te duidelijk. We hebben voor ons beide iets van een 20€ entree betaald, wat naar Aziatische normen een fortuin is. Het is nog steeds het Dasain festival wat inhoudt dat de lokale bevolking offers brengt aan hun goden en dat zullen we geweten hebben. Tijdens onze wandeling in de oude stad werden we constant geconfronteerd met het slachten van kippen en geiten. Dit is helaas iets wat onze Westerse maag niet echt verteert en dus hebben we de wandeling vroegtijdig stopgezet aan Durbar Square (alias de grote markt) om daar gewoon nog wat te genieten van de mooie oude gebouwen.

De volgende dag hebben we dan de taxi genomen naar het iets dichterbij gelegen Patan met de hoop niet te veel slachtingen te moeten meemaken. Ook hier moet je inkom betalen om in de stad te kunnen rondwandelen. Patan is veel kleinschaliger dan Bhaktapur, maar zoveel gezelliger, intiemer en mooier. We liepen nog geen 10 minuten in de smalle straatjes rond of we werden aangesproken door een Nepalees die ons uitnodigde om bij hem thuis mee Dasain te komen vieren en samen met hem en zijn familie te dineren. We hebben hem uitgelegd dat we zeer vereerd waren, maar dat vlees eten niet echt op ons programma stond en dat we dus moesten bedanken. De man heeft nog een hele tijd met ons meegelopen en heeft ons uiteindelijk uitgezwaaid. Patan is bezaaid met tempels en kleine gompas'/ stupa's, wel achter elke hoek schuilt zich een pareltje. De wandeling kwam uiteindelijk ook aan op Durbar Square waar we dan een snelle hap genuttigd hebben voor we ons nestelden aan een tempel om gewoon naar de mensen en de omgeving te kijken. Vele kinderen spelen nu met hun vliegers en je ziet er dan ook tientallen in de lucht. Gewoon op je gat zitten en naar het dagelijkse leven kijken, kan zo zalig zijn. Tijdens de terugweg, hebben we de taxi ons laten afzetten aan de Garden of Dreams - één van de rustigste plaatsen in Katmandu (als dat al zelfs mogelijk is). Hier hebben we genoten van de rust en stilte en gefilosofeerd over de volgende plekken die we gaan ontdekken. Morgenmiddag nemen we immers de vlieger richting Delhi om vanuit daar door te vliegen naar Bangkok (na een uur of 10 wachten op de luchthaven).

Laat me zeggen dat onze re-entry in India allesbehalve een succes was… Hadden ze ons zo de eerste keer behandeld, dan had ik de eerste vlucht terug naar huis genomen! We hadden een aparte vlucht van Kathmandu naar Delhi geregeld omdat dit niet in ons RTW ticket zat en omdat we dus vanuit Delhi naar Bangkok vliegen. De vlucht met JetLite verliep super; ok het heeft wat geduurd voor we op de vlieger zaten met de tientallen security checks (zelfs hoger dan in de US), maar al bij al is alles vlot verlopen. Omdat we een aparte vlucht hebben vanuit Delhi en dus geen connecting flight, moeten we het land zogezegd opnieuw in en dan naar vertrek gaan met onze nieuwe papieren. Om dit te kunnen doen, was Nico dus naar de Indische ambassade geweest voor die extra stempel in onze reispas. Aan de desk bleek niet helemaal duidelijk te zijn wat we nu kwamen doen en of we het land wel mochten betreden en waarom we geen slaapplek hadden in Delhi (omdat we dus 's nachts een vlucht hebben misschien). Het gebrekkige Engels van de man hielp al helemaal niet en we werden naar een andere balie gestuurd en dan weer naar een andere balie en na lang zeveren, konden we dan toch onze bagage gaan ophalen. Nog meer bad luck, want niet al ons Nepalees geld kon hier gewisseld worden waardoor we toch met een aanzienlijke overschot zitten (als iemand een bod wil doen op onze 15€ aan Nepalese roepie's J), waar we niets mee kunnen aanvangen. Op weg naar departures valt het op dat de Indiërs vandaag precies allemaal met het verkeerde been uit bed gestapt zijn; de vriendelijkheid is ver te zoeken. In de vertrekhal moeten we nog eens een controle voorbij en daar melden de officiers ons dat we nog niet door mogen. Je mag pas 6u voor de vlucht vertrekt de vertrekhal betreden en daar stonden we dan. En wat nu? You wait sir… Ons humeur heeft er wat onder geleden, maar uiteindelijk zijn we snel iets gaan eten, een pintje gaan drinken en zijn we dan gaan crashen in het hotel van de luchthaven tegen een schandalige prijs. Het was genoeg geweest, een bed en een douche en snel op de vlieger: sawade Thailand!