Vandaag lieten we het hotel in Lumbini voor wat het was en na een stevig ontbijt dropte de chauffeur ons om 9.30 af aan de bushalte. Next stop: Pokhara. Ikzelf had niet zo'n al te beste nacht achter de rug; redelijk veel last van buikkrampen met als gevolg weinig nachtrust. De lokale bus naar Pokhara is onbeschrijflijk… er bestaan geen woorden voor. De bus hing half uit elkaar en piepte en kraakte dat het niet meer schoon was. Ik heb ze gedoopt: "het schurend scharniertje" :o) De plekken waar wij onderweg overal geweest zijn… s***holes en telkens de bus stopte, probeerden meerdere verkopers de passagiers eten en drank aan te smeren. De buikpijn verergerde en er was ook al hoofdpijn opgekomen - niet echt het ideale recept als je in een lokale bus zit op de Nepalese wegen. Ongelooflijk hoeveel putten er in de baan zijn en telkens wipten we wel een meter de lucht in als de chauffeur ze niet kon ontwijken. Mijn raam stond al helemaal open uit schrik dat m'n ontbijt wel eens naar boven zou kunnen komen. De chauffeur - net iets jonger dan ons - baande zich een weg langs verscheidene haarspeldbochten om "u" tegen te zeggen. Ik heb dan ook zeer dikwijls de ogen gesloten en toch wel eens een gebedje gezegd (en dat voor een niet religieus persoon). Het was een" hell of a ride". De uren gingen voorbij, de stops werden minder en ineens in de verte zagen we de eeuwige sneeuw. Dit was een teken dat we toch al in de buurt kwamen. Op een gegeven moment stopte onze bus en moest iedereen eraf. Ze ging niet meer verder en iedereen moest overstappen op een andere bus. Het werd later en later (ondertussen ook al wat koorts ontwikkeld) en donker toen we in het midden van de hoofdweg gedropt werden. En dan nu… op zoek naar een taxi om ons naar onze guesthouse te brengen. Meerdere kandidaten, dus we zaten al snel in een auto en route. De verlichte straten van Pokhara zagen er zeer uitnodigend uit, maar al wat ik kon denken was… een bed en een Dafalgan. Jammer, want naar dit moment had ik zo uitgekeken. Ons guesthouse aan het meer (Peace Eye) is een toppertje volgens de LP en dat is zeer duidelijk. We hebben een super charmante kamer en dit voor €7/ nacht - ik hoor niemand klagen. Ik zoek de rust van mijn bed op, terwijl Nico zijn maag gaat vullen.

Na een paar rustdagen wegens ziekte (koorts, hevige buikkrampen + overgeven) zijn we dan toch de bergen ingetrokken. Een mens kan toch niet naar Nepal komen zonder de Himalaya te zien zeker. Even op de tanden bijten, terug op krachten komen en gaan met die banaan. Op zoek gegaan naar wat extra materiaal, een gids geregeld, de vergunningen in orde en ready to go. We hebben een trektocht gehouden van 4 dagen, want wegens de slechte weersomstandigheden en toch wel mijn verzwakte gezondheid/ conditie was het uiterst moeilijk om langer te trekken. We hebben bijna constant in de wolken, mist, regen gewandeld en zelden een glimp van de machtige bergen opgevangen. De trekking bestond hoofdzakelijk uit trappen van enorme rotsblokken, dus het was klimmen geblazen. Ik heb ongelooflijk veel respect voor de mensen die in de bergen wonen. De zwaarste taak voor hen is telkens de nodige voorzieningen tot op de berg te krijgen en dit door het gebruik van ezels (als ze over genoeg geld bezitten) ofwel van menselijke dragers (deze personen dragen echt alles naar boven en zijn gepakt van onder tot boven). Eenmaal terug in ons guesthouse, voelde het zo'n beetje aan als "home". We zijn het al goed gewoon hier en de plek is zo relax. Onmiddellijk een goede douche genomen en een lekkere pizza gaan eten! Blijkbaar was er diezelfde dag een vlieger met toeristen neergestort in de Himalaya die was opgestegen in Kathmandu… daar word je wel even stil van.

De volgende dag was er natuurlijk sprake van een enorme stijfheid ;o) Om deze proberen weg te werken, besloten we dan maar om de tocht naar de World Peace Pagoda te doen. Deze is bovenaan de berg gelegen aan de overkant van het meer. Dus onze eerste opdracht was een bootritje versieren. Wij gingen er van uit dat iemand ons wel veilig naar de overkant zou gidsen, maar niets was minder waar. DOI - do it yourself! Hier is het bootje, hier is de roeispaan en je weet de weg :o) Echt super om zo met z'n tweetjes op het grote meer te dobberen; het is heel rustgevend. Het water zag er heel uitnodigend uit om te gaan zwemmen, jammer dat we daar niet op voorzien waren. Na als een professional te zijn aangemeerd, begon de klim naar de pagode. En ja hoor, alweer een hele weg trappen naar boven (en ik had zo gezworen geen trappen meer te doen!) Gelukkig is er onderweg een klein cafeetje waar je even op je effen kan komen en je ook kan genieten van een geweldig zicht op de hele stad. De vele zichten zijn zo prachtig als de mooiste postkaarten. Onbeschrijflijk voor woorden. Deze pagode is opnieuw opgericht door Japan, zoals diegene in Lumbini en dus zijn er veel herkenbare elementen (witte kleur, gouden beelden, marmeren trappen). De trappentocht naar beneden ging al wat makkelijker en gelukkig lag ons bootje nog op dezelfde plek. Eenmaal terug aan het vaste land, was het tijd voor "happy hour". Vanaf 16u worden er hier overal happy hours gegeven met gratis wifi, echt onvoorstelbaar. Tijdens ons happy hour was het ook weer tijd voor het dagelijks onweer gepaard met een overvloed aan regenbuien. Het is duidelijk dat de monsoon nog niet over is! Na een paar uurtjes was het eindelijk overgetrokken en konden we een plekje zoeken om te gaan eten. Man man man, in dit restaurant (Moondance café) heb ik de lekkerste vis met puree en groentjes gegeten! Het was om de vingers af te lekken, zo heerlijk. Nico zijn pizza was ook overheerlijk.

Weer een nieuwe warme dag… en de perfecte dag om te gaan fietsen. Het is hier wel allemaal "vals plat" dus dat was wel even zwoegen ;o) Fietsen op een plek waar er geen straatnamen bestaan en waar de kaarten zeer onduidelijk zijn, is altijd wel interessant. Ben je dan wel zeker of je het gaat vinden, ben je wel op de juiste weg… en meestal is je buikgevoel wel goed en geraak je wel op de eindbestemming. Pokhara is een zeer drukke stad, dus het was wel een kunst om de verscheidene auto's, moto's en koeien te ontwijken. Op de terugweg van Old Pokhara zijn we naar het meer gefietst waar we een mooi zicht hadden op alle paragliders in de lucht. Het is ongelooflijk hoeveel mensen van die berg springen in het diepe (net zoals Nico). We hebben de fietsen aan de kant gezet en het dagelijkse leven wat in de gaten gehouden van de kant. De vele vissers, ook de kindjes die met netten aan het vissen waren, hebben we in de gaten gehouden. En dan de kinderen zo fier als een gieter als ze iets gevangen hebben - de gezichten stralen gewoon. Het meer is zo betoverend rustig. Of toch weer niet… er lopen immers veel buffels rond en ik had het lumineuze idee om mijn appel te delen met eentje. Bad idea!!! De buffel nam heel gewillig de appel aan, maar toen hij merkte dat ik niets meer had, kreeg ik ervan langs. Was me dat verschieten! Gelukkig kon ik snel reageren en achter een muurtje springen. Belangrijke les: wilde dieren niet voederen :o)

Wat doen reizigers: rondhangen, slenteren van de ene plek naar de andere, relaxen, gewoon niets doen… Dit is zowat de omschrijving van onze laatste ochtend in Pokhara. ( niet voor Nico, want die bevond zich bij het ochtendgloren als op de berg om naar de eeuwige sneeuw te zien tijdens de zonsopgang - terwijl ik daarentegen nog zalig lag te slapen) We hebben terug wat aan het meer gezeten, maar de hitte werd ons te veel en dus zijn we de schaduw van de immense bomen (vol gebedsvlaggetjes) gaan opzoeken. We bevonden ons rustig op een bankje toen we al snel omsingeld werden door Tibetaanse vrouwen die ons hun goederen wilden verkopen. De dames leggen het dan ook zo goed aan de dag en wij zijn "watjes" op dit gebied, wat maakt dat ze een aardige duit aan ons verdiend hebben :o) Zolang iedereen tevreden is, is het een win-win situatie. In de late namiddag hebben we dan een taxi genomen naar een Tibetaans vluchtelingenkamp/ nederzetting. Deze mensen wonen nu al 10-tallen jaren in Nepal en hun kamp is echt uitgegroeid tot een heuse wijk. In het midden bevindt zich een boeddhistisch klooster. Elke dag omstreeks 15.30 start het gebed en samen met een paar andere toeristen die aanwezig waren, werden we vriendelijk uitgenodigd de plechtigheid bij te wonen. Dit is één van de meeste speciale ervaringen die we al gedeeld hebben. Een luide gong weerklinkt als elke monnik snel zijn plaats neemt in de zaal, klaar om te "chanten". Ze zeggen gebeden op die worden ondersteund door muziek van trompetten, belletjes die rinkelen en af en toe een luide gong. Dit alles tussen 10-tallen jonge monniken in hun wijnrode gewaden tussen de geur van wierook. De jongste van de monniken leek ons amper een jaar of 6 en meer geïnteresseerd in zijn huiswerk Engels dan in Boeddha. 's Avonds zijn we weer in ons favoriete restaurant iets gaan eten en dan was het tijd om vroeg onder de wol te kruipen want we moesten vroeg uit de veren om de bus te halen.

Ondertussen zijn we na een busrit van ongeveer 8u (deze keer niet met de lokale bus, maar met een toeristenbus) aangekomen in de hoofdstad Kathmandu. Het voelt een beetje aan als thuis komen, want we wanen ons precies terug in India!