Eerst en vooral, die aardbeving hebben we lichtjes gevoeld. Gisterenavond begon ineens het bed te schudden in onze hotelkamer; zeer bizar. We dachten onmiddellijk aan een aardbeving, maar waren niet zeker omdat er buiten geen zichtbare kenmerken waren. In het hotel waren ook werken aan de gang, dus het zal dat wel geweest zijn. Eind van vandaag op de site van De Standaard het nieuws gelezen, het was dus wel degelijk de aardbeving die we voelden - freaky. Maar we zijn dus ok en veilig in Nepal geraakt!

Namasté Nepal! We made it, we hebben voet gezet op Nepalese bodem na een trip van ongeveer 15 uur… Het begon allemaal deze nacht, toen we als een dief in de nacht onze hotelkamer verlieten richting het station van Varanasi. Het hotel belde even een riksja voor ons en klaar was kees. Maar neen hoor, met alle Chinezen maar niet met den deze dacht Nico toen hij de prijs hoorde van de brave man. Hij rekende gewoon het dubbel van normaal! Het zijn soms toch echte dieven hoor. Dus wij, juist beleefd genoeg, de man afgewezen en te voet verder. s' Nachts is het niet even evident om vervoer te vinden dan overdag, maar we hadden geluk dat de bewakingsmannen van een naast gelegen hotel dat eventjes voor ons zouden regelen. Hop, dan toch met een riksja naar het station en deze keer voor de juiste prijs. Ik begon al een beetje kriebels te krijgen, want we hadden nog maar een half uurtje voor de trein effectief zou vertrekken en met het verkeer hier, weet je maar nooit. Toch nog mooi op tijd, maar nog geen trein te zien… redelijk verdacht. Uiteindelijk heeft onze trein zo'n 2 uur vertraging gehad en daar zit je dan in het station tussen alle Indiërs alsook de koeien, honden en ja hoor, ratten. Nou ja, "when in Rome, do as the Romans do", dus ik gelijk een sjaal uit mijn rugzak gezocht en me ook op mijn gat gezet (de meesten liggen daar te slapen op de grond, met hoofdkussen en al). We waren zo gelukkig toen de trein aankwam en nog meer blij omdat we nog eens in eerste klasse geboekt hadden: een coupon voor ons alleen met een deftig bed, hoog tijd om te gaan slapen (ondertussen was het al 2.30). De trein heeft ons gebracht tot in Gorakpur, de laatste Indische treinhalte voor Nepal. Van hieruit moet je dan met de lokale bus naar Saunali - het grensstadje. Oh my, we hadden nog nooit met de bus gereisd en het wordt ook niet echt aangeraden, maar we vonden niet echt een andere oplossing (Ok, Nico had met de vlieger naar Nepal willen gaan, maar daar was ik dan weer geen voorstander van, gewoon even op de tanden bijten). Amai, dat was me wel de busrit van ons leven: de verstikkende hitte, de drukte van jewelste, de overvolle bus met starende mensen en ga zo maar door. Het dieptepunt was wel toen we een tijdje simpelweg vast gestaan hebben in de file, mama mia! In totaal hebben we zo'n 4 uur op de bus gezeten. Zo blij dat we eindelijk de eindbestemming bereikt hadden :o) De grens met Nepal is een ongelooflijk drukke plaats, echt ongezien. Al die vrachtwagens, tourbussen, fietsriksja's, voetgangers, ze proberen zich allemaal een weg te banen in het hopeloze verkeer. Aan ons om snel even geld te gaan wisselen zodanig dat we onze Nepalese visa konden betalen. Papieren invullen, pasfoto's afgeven, betalen en klaar is kees: welcome to Nepal! We zagen het niet zitten om nog eens met de bus tot Lumbini te reizen, dus hebben we gekozen voor de optie taxi (9€ voor 3 kwartier is een prijsje eh). Onze taxichauffeur was een beer van een vent en zodra wij instapten veranderde hij de lokale muziek in de wagen naar een ander deuntje… oh my god, hij zette toch wel een cd van Justin Bieber op zeker ;o) Hilarisch gewoon. Het nieuwbouw hotel (Kasai) is een oase van rust. We hebben ons een beetje laten gaan om toch wat te bekomen van India en ons mentaal voor te bereiden op Nepal. Hier gaan we brainstormen over de komende 3 weken. To trek or not to trek, that's the question… De eerste indruk als we in de omgeving van ons hotel een wandeling maken, is uitermate positief. Wat een rust, kalmte, heerlijke geuren van bloemen. Het kan niet op! Het eerste wat we zien is de World Peace Pagoda, die opgericht is door Japan ter bevordering van de wereldvrede. De spierwitte tempel is versierd met gouden afbeeldingen van Boeddha en is omringd door een mooi natuurreservaat waar kraanvogels te vinden zijn. Dat was dus een geslaagde avondwandeling voor etenstijd.

Lumbini is de geboorteplaats van Boeddha, dus bijgevolg kan je hier ook effectief gaan bezoeken waar het allemaal is begonnen. Na een schitterend ontbijt in ons hotel, was het hoog tijd geworden om de beentjes te strekken en de omgeving te gaan verkennen - per fiets. Daar gaan we dan, al fietsend de Nepalezen tegemoet. Zoiets zou "out of the question" geweest zijn in India, pure zelfmoord. Eerste hindernis was een hoop koeien ontwijken en terwijl niet in de plassen terechtkomen :o) Gelukt! En ja hoor, de Nepalezen willen ook graag op de foto met toeristen, here we go again, a big smile for the camera. Onze eerste halte was dus de geboorteplaats van Boeddha, daarna zetten we onze tocht verder naar de verschillende tempels die hier zijn opgericht ter ere van het boeddhisme. Sinds 1978 hebben landen, waar het Boeddhisme beoefend wordt, extravagante kloosters opgericht op deze plaats. De hele plek start bij de "eeuwige vlam". Van daaruit is de site opgedeeld in 2 zones: Mahayana & Theravada. We hebben onder andere kennis gemaakt met de Chinese, Koreaanse, Tibetaanse & Duitse tempel. Deze laatste is buitengewoon prachtig. In deze laatste hebben we een hele tijd moeten schuilen voor een hevig onweer. De monsoen loopt op zijn einde, maar is nog wel aanwezig, dus hier en daar kan het eens lelijk doen. Toen het wat bleek te minderen, hebben we het op een loopje gezet naar onze fietsen… en wat we daar vonden was niets anders dan modder, modder en nog eens modder. De monsoon is dan ook de tijd van het jaar voor de bloedzuigers. Ik heb iets glibberig zien bewegen in het water, maar ben niet zeker van wat het was. Snel de fiets op en trappen maar naar het hotel. Eens daar aangekomen, waren we precies een dweil die broodnodig moest uitgewrongen worden :o)

Morgen met de bus naar Pokhara...

PS de blog geeft aan dat we in Kathmandu zitten, maar dit is dus niet waar. Lumbini is blijkbaar te klein, want hij vindt deze plek niet :o)