Hoe zijn we er eindelijk geraakt?

Wat hadden we ervoor over?

Is het ons dan toch gelukt?

Daar stonden we dan, om 7u 's morgens, voor gesloten poorten. In en rond het busstation was geen leven te bespeuren. Het werd ons al snel duidelijk dat we de dag voordien voor de gek gehouden werden toen we onze bustickets kochten. Staan wachten had geen zin. Een taxichauffeur lokte 2 Boliviaanse omstaanders en onszelf in zijn auto met de smoes dat er wel bussen vertrokken aan de andere kant van de stad, aan het oude busstation. We namen met z'n allen het risico en stapten in. Wat bleek, er waren helemaal geen bussen richting Tupiza, maar wel minibusjes en een zeer lange rij Bolivianen die maar al te graag wilden vertrekken. De mannen namen snel initiatief en probeerden een taxichauffeur om te praten om ons te vervoeren (je moet weten dat het om een enkele rit van 7 uur gaat!). ze hadden de kerel 50€ aangeboden en hij aanvaardde het aanbod. Nog snel even de auto voltanken en we zouden er vandoor gaan. Tijdens deze korte pitstop, sloeg het noodlot toe. Op de achtergrond hoorden we heel wat kabaal en bleek dat de mijnwerkers met stenen aan het gooien waren naar alles wat bewoog en blokkeerden ze resoluut de baan. Ons plan om er met de taxichauffeur vandoor te gaan, viel in het water. Teleurgesteld zette hij ons terug af aan het hostel waar we dan, samen met vele anderen, wachtend waren om de stad te verlaten. Diezelfde avond probeerden we het nog eens. De eerste stap was het terugeisen van ons geld en dat bleek een zware opdracht te zijn. Onze namen werden niet teruggevonden en het kon allemaal niet wat we verkondigden, maar toen we met z'n 3en in een Spaanse colère schoten, kwam er dan toch schot in de gang. (it was ugly!) We hebben dan meteen een kaartje geboekt bij een andere maatschappij in de hoop een paar uur later te kunnen vertrekken. Rond 21u stapten we vol verwachting op de bus… en vielen we bijna meteen in een diepe slaap na een hele vermoeiende dag. Bolivia = todo posible, nada seguro! Rond 4u 's morgens kwam de bus tot stilstand omdat we op een blokkade gebotst waren. Stenen en boomstronken versperden te baan. Als dieven in de nacht slopen we de bus uit op zoek naar onze bagage. We besloten om het er te voet op te wagen en in het donker slenterden we muisstil voorbij alle stilstaande voertuigen en protesterende Bolivianen. Gelukkig stoorde het hen niet al te veel dat een paar toeristen hun blokkade voorbij liepen. Aan de andere kant stonden er taxi's te wachten en zo zijn we dan na een paar slopende dagen toch in Tupiza terechtgekomen.

Tupiza zelf is niet zo bijzonder, maar de omgeving is wel de moeite. Het is een geschikte plek om te paard te verkennen. Tupiza wordt ook wel eens het wilde westen van Zuid-Amerika genoemd en na een half uurtje op ons paard te zitten, snapten we die uitspraak heel goed. We werden zo gekatapulteerd naar een locatie voor één of andere western movie. Het landschap kwam ons maar al te bekend voor. De enige reden waarom we in Tupiza zijn, is omdat dit ons vertrekpunt is voor onze 4daagse excursie naar de Salar de Uyuni.

De voorbije 4 dagen kan ik onmogelijk beschrijven, want er bestaan gewoon niet genoeg woorden voor al het moois dat we gezien hebben. Op bepaalde momenten hebben we ons op meer dan 5000 meter hoogte begeven en dat zullen we gevoeld hebben. Nog nooit in ons leven hebben we zo'n kou gehad. Maar het was het allemaal meer dan waard. Tupiza tours heeft er voor gezorgd dat we een onvergetelijke trip achter de rug hebben. Onze gids Hernando en onze kokkin Sonia waren schatten van mensen die zeker hebben bijgedragen tot de positieve beleving. Ik kan het niet beschrijven, maar de foto's spreken voor zich!