Na ons bezoekje aan de Masai Mara hadden we nog maar een paar dagen voor we onze wisselstukken voor de auto op de luchthaven van Entebbe (Oeganda) konden ophalen. Ahja, en mijn mama die ze meebracht natuurlijk :-).

Buiten de hoogstnodige tussenstops reden we dus in rechte lijn naar Kampala. Daar werden we verwelkomd door honderden vlaggen met de Belgische driekleur. Maar de uitgebreide politiemacht die ermee gepaard ging, verklapte dat dit niet enkel voor ons was: de 50ste verjaardag van de onafhankelijkheid van Oeganda zat eraan te komen. Dat dit nu net moest vallen op de dag dat mijn mama voor de eerste keer voet aan de grond zet in Afrika, maakte me toch wat zenuwachtig. De mensen hebben hier nogal een kort lontje op van die dagen. Maar in Entebbe zelf was er buiten enkele stuntvliegtuigen weinig van te merken. Mama Rita haar eerste stapjes op Afrikaanse bodem verliepen dan ook zonder problemen.

De eerste dag was goed gevuld: cadeautjes werden uitgeladen (de broodnodige wisselstukken voor de auto, een Kindle zodat ik van die flutromannetjes van de book-exchange verlost ben, tekeningen en briefjes van de nichtjes, een kilo Parmezaan, een fleske wijn en bubbels,... (een beetje Sinterklaas dus) en daarnaast viel er na zeven maanden ook heel wat te vertellen.

Het is ons eerste bezoek in zeven maanden, dus het zou wel wat wennen worden. Maar we besloten onze manier van reizen niet te veel aan te passen: een vage planning van wat we in een land willen zien, en dan maar afwachten wat er op ons afkomt; geen strikt tijdschema dus.

Maar onze eerste stop stond wel al vast: op zoek naar de enige overblijvende neushoorns in Oeganda. Zoals in veel landen zijn ze ook hier niet meer in het wild te vinden. Rijke Aziaten en Saoudi's spenderen maar al te graag duizenden dollars om de horens van deze bedreigde dieren te gebruiken als dolk-houder of als afrodisiacum. Dit heeft als resultaat dat er in 2011, alleen al in Zuid-Afrika, 448 neushoorns gestroopt werden. In Ziwa-rhino-sanctuary worden neushoorns gekweekt om ooit op een dag terug uitgezet te worden in de nationale parken. Hier krijg je de kans om samen met een ranger te voet naar hen op zoek te gaan. Zelfs als je weet waar je naar op zoek bent, maakt het toch nog een enorme indruk om in de boskes plots op enkele meters oog in oog te staan met deze bijna prehistorische dieren.

De tocht door Oeganda is prachtig, we rijden op rode wegen door bijna fluogroene landschappen. Na maanden droogte genieten we hier met volle teugen van en weten we dat we het juiste land gekozen hebben voor ons bezoek. Het is moeilijk voor te stellen dat er een vruchtbaarder land zou bestaan dan Oeganda: we rijden langs ontelbare vruchtbare akkers, bananenplanteges, overvolle marktjes met alle soorten fruit en groenten,...

Via een prachtige weg langs Lake Albert en met zicht op Congo, rijden we richting ons eerste NP in Oeganda: Murchison falls. In Oeganda vragen ze naast de inkom per persoon ook nog is een duizelingwekkende 150$ om met een buitenlands voertuig het park in te rijden. Het kostte ons ettelijke telefoontjes om de garantie te krijgen dat het per bezoek is en niet per dag. Maar toch probeerden we om nog iets van de prijs te krijgen. Miss Rose aan de gate had al snel door waarop we uit waren en knipoogde begrijpend als we zeiden dat we een tour-company waren. En zo werd Safari Njema LTD geboren: personalized safaris through Southern and East-Africa. Vanaf nu voert Bram het woord. Stiekem verdenk ik hem ervan om dit als excuus te gebruiken om mij af en toe de mond te snoeren - Sjjjt, ik ben de safari-operator hier!

Watervallen kunnen vaak teleurstellend zijn, maar Murchison Falls is dat niet. De ophopende wolken op de achtergrond maken het beeld nog indrukwekkender. Net voor de bui losbarst komen we aan op de camping aan de watervallen: een beetje vervallen en volledig verlaten, maar de plek is fantastisch. We hebben een zicht op de de machtige Nijl en een paar bijhorende Nijlpaarden. De volgende ochtend is het tijd voor Rita haar eerste game-drive waarvoor we eerst met een pontoon de Nijl moeten oversteken. Na onze bezoeken aan bekende safarilanden als Botswana, Kenia en Tanzania, waren we benieuwd of de nationale parken van Oeganda ons niet teleur zouden stellen. Maar we waren aangenaam verrast, de landschappen moesten niet onderdoen voor de Masai Mara en we waren onder de indruk van de hoeveelheid dieren: Oegandese Kobs, topis, wrattenzwijnen, buffels, giraffen, waterbokken,..en -we hebben wat moeten wachten op de eerste - maar hier zag Rita eindelijk ook haar eerste olifant! Jammer genoeg was de regen ook hier van de partij, wat de kampeerervaring een beetje minder gezellig maakt. We waren opgelucht toen er op de volgende camping een hutje bleek te zijn waar we Rita haar tentje onder kon zetten. Maar toen ik binnen een kijkje wou gaan nemen, werd ik door een luide knor buitengejaagd: Pumba zag het niet zitten om zijn onderkomen te delen.

Na twee dagen safari hadden we nood aan een dagje relaxen. Geen betere plaats daarvoor dan Lake Nkuruba, één van de vele kratermeren in de regio van Fort Portal. We genoten van het zonnetje op ons gezicht en van de tientallen apen die over onze hoofden door de bomen sprongen. Nog een troef van Oeganda, in geen enkel land zagen we zoveel en zoveel verschillende soorten apen als hier!

Omdat we nog niet genoeg hadden van de regen, planden we een bezoekje aan Kibale forest, een stukje regenwoud in het Westen van Oeganda. De weg van Nkuruba naar Kibale had door de regen schade opgelopen en op verschillende plaatsen waren mensen de putten aan het vullen. Maar een groepje agressieve dronkaards had er niet beter op gevonden om dit als excuus te gebruiken om een illegale roadblock te maken. Balken over de weg, mannen met bloeddoorlopen ogen en een verdachte alcoholwalm stopten iedere auto om een bijdrage voor hun 'vrijwilligerswerk' af te dwingen. Drie wazungu in een auto lokte bij hen blijkbaar nog wat extra agressie uit, dus al roepend en tierend werden we verhinderd om door te rijden. We probeerden onze kalmte te bewaren en de mannen een beetje te bedaren, maar niets hielp. Er zat niets anders op dan hun wat geld toe te stoppen (30 cent) en zo onze doortocht af te kopen. Als ze dit rustig hadden aangepakt en ook effectief de putten aan het vullen waren, hadden we er niets op tegen gehad om een bijdrage te geven. Maar nu bleven we achter met een heel wrang gevoel en bibberende handen van colère.

Gelukkig vonden we wat rust in Kibale. we kampeerden aan de grens van het regenwoud en de enige geluiden kwamen van de vogels, insecten, apen,... en niet van roepende en tierende Oegandezen.

Wonder boven wonder bleef de regen ook uit die avond, dus we grepen onze kans en maakten een nachtwandeling in Kibale Forest. We zagen dan wel geen spectaculaire dingen, maar de geuren en geluiden van het regenwoud leken nog intenser in het donker! De toegangsprijs en de chimpanzee-tracking in Kibale-forest vonden we te duur, zeker nadat we bij een vorige tracking in Oeganda alleen maar een glimps van de chimpanzees hadden kunnen opvangen. Maar de volgende nacht sliepen we wel op een camping in het bos, om nog iets meer van het regenwoud op te kunnen snuiven. Terwijl we aan het bezoekerscentrum wachtten op informatie over de camping, liep er plots doodleuk een chimpanzee voor onze neus de weg op. We waren zo verbaasd dat we hem gewoon met open mond stonden aan te staren en er niet aan dachten om een fototoestel boven te halen. Die avond ontdekten we ten volle waarom een regenwoud een regenwoud noemt: zelfs onder ons afdakje zaten we met de voeten in het water en voor de eerste keer bleven de tenten niet kurkdroog vanbinnen. Maar we lieten het niet aan ons hart komen, op het laatste droge plekje staken we een vuurtje aan en met een rummeke erbij bleven we rest van de avond warm.

Van Kibale reden we richting Queen Elizabeth National Park, waarbij de we de evenaar overreden. Op deze reis rijden we over de steenbokskeerskring, de evenaar en de kreeftskeerkring en daar hoort natuurlijk elke keer een foto bij! En hier, recht op de evenaar sneuvelde dan de tweede camera die week. Aan Murichison Falls had ons compact toestelletje het al begeven om wille van het stof of het vocht, hier was het een van Bram zijn grote camera's. Een dikke streep door onze rekening, dus besluiten we dat nachtje in een lodge maar over te slagen en te kamperen op een kleine sympathieke camping net buiten het park. Misschien niet de grote luxe van in de lodge, maar een warm doucheke en een prachtig zicht was alles wat we nodig hadden.

In QENP kamperen we op een eenvoudige camping aan het Kazinga-kanaal dat Lake Edward met Lake George verbindt. Daar worden we al meteen verwelkomd door onze buren: een groep wrattenzwijnen, een paar waterbokken en een prachtige kudde olifanten. Deze zullen ons ook de volgende dagen gezelschap houden! Maar op safari in Afrika is het niet alleen belangrijk om al de beestjes te "zien", het is de hele ervaring die telt. Zo waren er een paar dingen die ik zeker wou delen met mijn mama tijdens haar bezoek aan Afrika: het geluid van knorrende nijlpaarden, de indrukwekkende aanwezigheid van olifanten, en 's nachts het griezelige gelach van de hyena's en het gebrul van de leeuwen. En daarvoor bleek er geen betere plaats als deze camping: overdag werden we voortdurend omringd door olifanten en zodra de zon weg was, verschenen de nijlpaarden om aan hun nachtelijke graastocht te beginnen; van aan het kampvuur schenen we af en toe recht in de ogen van een nijlpaard van wel 2000 kilo. En zodra we ons tentje inkropen, kwamen ook de andere dieren tot leven: de hyena's en de leeuwen leken af en toe wel heel dichtbij.

Maar laten we eerlijk zijn, iedereen die op safari komt naar Afrika verwacht een leeuw te zien. Uit ervaring weten we nu al wel dat dat nooit een garantie is. Daarom waren we wel heel verrast toen we al tijdens onze eerste uurtjes in het park vier paar leeuwenoren boven het gras zagen uitsteken: drie leeuwinnen en hun mannetje. En dat zouden niet de laatste zijn! Op onze laatste dag in het park, net voor de hemelsluizen weer werden opengezet en de wegen in rivieren veranderden , zagen we drie prachtige mannetjesleeuwen, de mooiste die we deze reis al zagen. En mooie afsluiter van een mooie safari.

In de gietende regen reden we terug naar Fort Portal, zonder enige hoop op nog een straaltje zon. Maar tegen alle verwachtingen in werd het nog een stralende namiddag, zodat we na al dat autorijden nog een wandelingske konden doen. Het was een bizar landschap, in het midden van Afrika leek het alsof we door de Alpen liepen! Alleen de lemen huisjes, bananenbomen en donkere mensen verraadden waar we echt zaten.

En dan was het stilaan tijd om afscheid te nemen. Wij hebben heel hard genoten van het bezoek, het deed deugd om eindelijk onze ervaringen te delen met iemand van thuis. En hopelijk heeft de allereerste gast van Safari Njema LTD genoten van haar eerste Afrika-ervaring. Ze weet waarop ze de fooi mag storten :-)