De grensovergang verliep vlotjes. Na een korte discussie komen we zonder roadtax te betalen Tanzania uit en Kenya in. Achteraf horen we dat we hierbij geluk hebben gehad. Veel hebben we niet te zoeken in Nairobi, dus na een stop van één nacht in de buitenwijken rijden we richting de Masai Mara. Eén dagje park kost hier hallucinant veel geld: 80$ per persoon. We hopen dan ook dat we niet slecht gegokt hebben. We zijn bereid om deze prijs te betalen om zoiets uniek als de "great migration" te zien, maar het zou pijn doen om deze dollars kwijt te zijn voor een handvol zebra's en giraffen.

Het werd al snel duidelijk dat we goed gegokt hebben, we werden omgeven door duizenden wildebeesten en zebra's, het was indrukwekkend om door deze kuddes te rijden. Ik was aangenaam verrast en eigenlijk zelfs zwaar onder de indruk van de Masai Mara. Bram was hier al eerder geweest, maar ik had me dit landschap niet kunnen voorstellen. Glooiende graslanden met af en toe een boompje, alsof ze daar heel nauwkeurig zijn neergezet om het perfecte plaatje te vormen. En in dat landschap hebben ze dan een hele dierentuin losgelaten: kuddes olifanten slenteren over de vlaktes, giraffen strekken hun nek tot het uiterste om van de acacia-bomen te eten, zebra's en wildebeesten houden samen het gras kort en de leeuwen liggen op uitkijk voor een hapje. Ik had me er al overheen gezet dat we in de Masai Mara niet alleen zouden zijn; verhalen over honderden safari-busjes zijn geen uitzondering. Maar het was verbazingwekkend rustig. De wildebeesten horen hier helemaal niet meer te zijn, en de grote toeristenmassa was dus ook al vertrokken. We konden dan ook rustig genieten van het spektakel.

Als we de grote kuddes zien samentroepen bij de Mara-rivier, terwijl er af en toe een nieuwsgierige zebra naar de oever loopt, durven we een beetje dromen dat we misschien zelfs de oversteek van de Mara-rivier zouden kunnen zien. Maar als de wildebeesten tegen valavond nog altijd aan het grazen zijn, rijden we de lange weg terug naar de gate. We beseffen dat de kans heel klein is en we besluiten er niet meer op te hopen. De volgende ochtend rijden we rustig richting de Mara-rivier, en genieten we van de giraffen, hyena's, olifanten en natuurlijk terug de eindeloze massa zebra's en wildebeesten. Toen we door de kuddes de Mara-rivier naderden, merkten we plots een stroom galopperende wildebeesten op. Het was alsof er iemand een knopje bij hen had omgedraaid: eentje had de oversteek gewaagd en met honderden volgden ze zijn voorbeeld.

We konden naast Andrea en George een plaatske op de eerste rij bemachtigen en keken met open mond, kloppend hart en tranen in de ogen (ikke toch) naar wat er zich voor onze ogen afspeelden. Vanuit de zetel naar National geographic kijken, zelfs in full HD, kan op geen enkele manier vergeleken worden met deze ervaring. Het geluid van duizenden loeiende wildebeesten, met daartussen het hysterisch gehinnik van de zebra's, terwijl ze al zwemmend en springend de rivier over en de helling op proberen geraken. De wildebeesten pakken het minder doordacht aan als de zebra's, ze volgen gewoon de voorligger, zonder na te denken over de beste weg en vertrappelen daarbij hun soortgenoten. De zebra's staan wat aarzelend aan de oever en plannen hun overtocht wat beter, maar ook zij hebben moeite om de snelstromende rivier over te zwemmen.

Gelukkig voor hen, maar misschien jammer voor ons, hadden de krokodillen bij de vorige overtochten hun buik al rond gegeten, zodat ze van hen al niks te vrezen hadden. Even ontstond er paniek toen een eenzame hyena positie nam op een van de hellingen waar de kudde omhoog stroomde. Je kon hem bijna "Boe" horen zeggen toen hij ze bij het bovenkomen deed verschieten. Maar tegen deze duizenden hoeven kan een eenzame hyena niets beginnen, dus droop hij af.

We keken verder hoe de massa aan onze kant kleiner werd, terwijl de groep aan de overkant groeide en zich over de vlakte uitspreidde. En dan, even plots als het begonnen was, stopte de stroom.

Ik denk dat we heel overtuigend kunnen zeggen, dat dit een van onze mooiste ervaringen ooit is. Weer iets wat ze ons niet meer af kunnen nemen!