Een paar weken geleden liep ik de ANWB winkel binnen om een internationaal rijbewijs aan te vragen. Toen ik de lieve verkoopster vertelde dat het voor Syrie was keek ze me met bange ogen aan en zei: "Wat!?! Ik weet niet waarom, maar Syrie heeft me de kriebels... Je arme moeder zal geen oog meer dichtdoen!". En ze was zeker niet de enige die zo reageerde op mijn "ambitieuze" plannen. Reizen daar als vrouw zonder man aan je zijde? Is dat niet gevaarlijk? Ik maakte me eigenlijk vooral zorgen of ik Syrie wel in zou komen. Het was volgens mijn bijbel (lonely planet) namelijk praktisch onmogelijk om bij de grens een visum te krijgen, en als het al zou lukken zou het zeker uren duren! Hoe los je zoiets op? Stop vier jonge vrouwen afkomstig uit een land dat zich geplaatst heeft voor DE finale in een auto en rij al schattig glimlachend en "Ollanda Ollanda!" schreeuwend alle 6 de grensposten voorbij! En zo kwamen we veel sneller dan verwacht aan in Damascus, de oudste (bewoonde) hoofdstad ter wereld aan.

Damascus is een heerlijke stad met een prachtige oude binnenstad waar je uren lang kan rondlopen door de smalle straatjes en over de drukke souks (markten). Om het ware Arabische "Aladin-gevoel" te ervaren -en omdat hotels prijzig zijn- sliepen we meestal op de daken van ons hotel. Het was er een stuk warmer dan in Amman en daarom zochten we in de middag vaak verkoeling in ge-aircode ruimtes. Zo hebben we lekker boekje liggen lezen in een Bank en hebben we een middagje gechilled in the Four Seasons (poepie-chique! Prachtige WCs, live piano muziek, en met zijn tweeën één fles water besteld omdat alles voor ons te duur was....Gelukkig kregen we van de obers wat gratis koekjes en chocolatjes. Blond zijn in het midden-oosten heeft zijn voordelen!).

Op de markt hadden we een lieve jongen ontmoet die ons met veel plezier vertelde over de geschiedenis van Damascus en ons zijn moskee liet zien. Het was erg gezellig en aan het eind van de dag nodigde hij ons uit om zijn familie in een klein dorpje nabij Hama te bezoeken. De volgende dag pakten we een busje naar het dorp en werden we warm ontvangen door zijn familie. Zijn moeder drukte een aantal zoenen op onze wangen en nodige ons uit in hun tuin voor het avondmaal. We gecommuniceerden in ons beste Arabisch, wat na het vragen van een naam, leeftijd, en wat-ze-van-elkaar-zijn al snel ophield. Gelukkig konden een aantal jongens die engels spraken alles voor ons vertalen. We genoten volop van het heerlijke eten, de sterren in de hemel en de gastvrijheid van de familie.

Het hele dorp kreeg al snel in de gaten dat we er waren en iedereen nodigde ons uit om hun huis te bezoeken. De dagen in het dorp verliepen ongeveer zo: We liepen naar een huis een stukje verderop waar we uitgenodigd waren. Onderweg kwamen we andere huizen tegen en stuk voor stuk werden we ook daar uitgenodigd. En zo zaten we die dagen in verschillende huizen gezellig te kletsen met de mannen, Arabische koffie (oef, niet te doen!) of chai (thee met een kilo (!) suiker per liter) te drinken, te kaarten en lekker te eten. Vaak werden we ook door de vrouwen uitgenodigd naar het "vrouwen-vertrek" en praten we met handen en voeten (de taal die mijn Arabische taalvaardigheid overstijgt), glimlachten om de handen-en-voeten-mis-communicatie, keken we Syrische soaps en probeerden we hun hoofddoeken uit.

Ook in de lokale kleding winkel werden we uitgenodigd voor thee en vroegen ze ons of we wat traditionele jurken wouden passen. Dat leek ons wel geinig idee en even later kwamen we zwetend en puffend (mijn God wat zijn die gewaden warm!) de paskamer uit met hoofddoek en al. De ogen van de mannen begonnen te glinsteren en tot onze grote verbazing vonden deze jongens ons mooier naarmate we meer kleren aantrokken.... Cultuurverschilletje!?! Gekleed in de gewaden dronken we netjes onze thee op, werden we vervolgens door de vrouwen uitgenodigd naar hun vertrek maar na een tijdje besloten we zwetend dat het de HOOGSTE tijd was om de gewaden uit te trekken en onze eigen koelere doch conservatieve kleren aan te trekken. Onze "conservatieve" outfits waren in onze westerse ogen echt best wel (heel erg) warm, maar gelukkig kwam een oudere vrouw naar me toe en vertelde me dat ze heel blij was dat ik me zo kleden zoals zij dat deden. Terwijl ik het zweet van mijn voorhoofd afveegde glimlachte ik als een boer met kiespijn dat ook ik er heel blij mee was...

Naast de prachtige wandelingen door het landschap, de motor-rij lessen (naast ons was er in het dorp maar 1 gezin waar de vrouwen motor mochten rijden) en motor ritjes -op zijn Syrisch met twee benen aan 1 kant van de motor- heb ik het meest genoten van de gesprekken. Ze vertelden graag over hun leven en opvattingen, de islam en over politiek (iets waar overigens niet openlijk over gesproken mag worden in Syrie). Ik vond het echt geweldig om op deze manier meer over de conservatievere islamistmische cultuur in de dorpen te leren.

Maar na een paar dagen niet douchen en hangen boven een gat in de grond zonder riool (ik zal je de details besparen) vonden Louise en ik het weer de hoogste tijd voor Damascus. De busreis terug was ook een ervaring. We kwamen binnen en kregen de beste plaatsen en zaten we gezellig te kletsen met iedereen in gebrekkig Arabisch en een gebrekkig handen-en-voeten-taaltje. Vervolgens kregen van alles in onze handen gedrukt: thee, water, zak met nootjes, koffie, tissues (?!?), parfum, thee, namen ze ons mee uit lunchen, ijs, fanta en nog meer thee. Ook andere busreizen kregen we vaak kadotjes, meestal wat te drinken, soms wat te eten of te snoepen en één keer zelfs een paar baby's!

Hierna zijn we voor een paar dagen naar Hama gegaan en hebben we vanaf hier al liftend de omgeving leren kennen. Daarna door naar Alleppo waar ze een geweldige souk (markt) en heerlijke vruchtensapjes hadden. In de avonden gingen we meestal met een groepje backpackers eten, de ene keer een simpel straat kebabje de andere keer gingen we voor wat "Fine-Dining" met meat-bals in cherry saus. Als afsluiter gingen we thee of een biertje (wat ze hier natuurlijk bijna nergens schenken) drinken in een lokaal cafe. In deze cafés zitten overigens alleen maar mannen en voel je je als vrouw in het begin net een marsmannetje (venus-vrouwtje?).

Vervolgens heb ik met Louise een auto gehuurd en zijn we het platteland weer ingegaan. Mensen keken meestal wel even verbaasd naar binnen, want twee blonde vrouwen rijdend in een auto is hier wel een beetje vreemd. Wij hebben hier overigens ook maar twee keer een vrouw achter het stuur gezien (en het moet gezegd worden dat ik hier meer ongelukken heb gezien dan in het westen, dus de grapjes over dat vrouwen niet kunnen rijden kloppen niet helemaal). We sliepen weer in het dorp bij een familie die ons volstopte met eten en ons in de ochtend wakker maakte met warme melk, vers uit de koe in de achtertuin getapt.

De volgende dag begonnen we aan de tocht naar het oosten van Syrie. Het was bloedheet en het landschap werd steeds droger en droger en droger. En net nadat ik dacht dat het niet droger en warmer kon werd het zelfs nog droger en warmer. Louise was ziek en ik was dus de enige chauffeur die dag. Voor de mensen die mij goed kennen zal het ze niets verbazen dat ik uiteindelijk hopeloos verdwaald ben geraakt in de woestijn. Ik zag in de verte een huisje van klei (ik begrijp nog steeds niet waarom er daar in godsnaam nog mensen wonen!) en besloot daar de weg te vragen. Ik stapte de geaircode auto uit -begon gelijk als een rund te zweten- en liep om het kleien huisje heen. Mijn "salaam allekum" werd uiteindelijk beantwoord door twee kleine kinderen die naar me keken alsof ik alien was. Ik vroeg ze waar hun Bibi en Baba (ouders) waren en ze wezen me verder de woestijn in. Ik twijfelde nogal aan mijn navigatiekunsten en aangezien Louise ziek in de auto lag, de benzine-meter steeds dichter bij de EMPTY kwam en ik de afgelopen 150 km geen bezienstation meer had gezien besloten we om terug te rijden. We namen een goede hotel kamer zodat Louise lekker kon uitzieken en ik ging met wat meiden (die ik ken uit Jordanie) die avond "op stap".

We zijn de volgende dag weer helemaal naar het zuiden ge-hobbel-de-bobbeld in een bus. De chauffeur reed als een gek, de bus begaf het halverwege (niet heel chill als het 45 graden is en 200 km van een stad!) en toen ik even naar de WC was kreeg ik een huwelijksaanzoek. Een man vertelde/gebaarde Louise dat zijn vrouw (die naast hem zat en voortdurend lief lachte naar ons) geen kinderen kon krijgen en dat hij opzoek was naar een tweede vrouw die wel kon baren. Zijn oog was op mij gevallen maar gelukkig heeft Louise namens mij bedankt en woon ik nu niet in een nomaden tent in het meest conservatieve gedeelte van Syrie als tweede vrouw (in ruil voor 20 kamelen) in een boerka met 12 huilende kinderen op mijn schoot... Gelukkig hoeft het leven niet altijd raar te lopen!

Nadat we in Palmyra de prachtige Romeinse ruines bij zonsopgang (4 uur ochtends opgestaan!) hadden bekeken en kamelen vlees hadden gegeten zijn we terug gegaan naar Damascus waar we bij Syrische vrienden hebben gegeten, gedanst en gelogeerd. Ze vertelde ons dat ze in hun dorp het heel leuk hadden gevonden dat we er waren, een aantal vrouwen hadden erna aam hun man gevraagd of ze hun engels konden leren zodat ze de volgende keer met ons konden praten en dat het hele dorp al onze vrienden en familie uit nederland uitnodigden om naar Syrie te komen en bij hun te logeren.
Syrie is echt een mooi land en reizen hier is een unieke ervaring! Ik ben verliefd geworden op de mensen, ze zijn zo extreem lief en gastvrij!!! Als je op straat vragend om je heen kijkt komen er 10 mensen naar je toe om te vragen of ze je kunnen helpen. Als je zegt waar je naar toe moet lopen ze mee (en toen we met de auto waren pakten ze hun motor en reden ze ons de weg voor). We hebben een zak vol met "in-case-of-emergency" nummers, volle buiken van alle thee, koffie en eten die iedereen ons aanbiedt en als je op straat even stil staat om te wachten schuiven ze binnen een minuut een stoel onder je bips. Met pijn in mijn hart en een bijna verlopen visum heb ik Syrie uiteindelijk toch moeten verlaten. Ik zal de warme blikken van de vrouwen en de hoffelijkheid van de mannen missen.Gelukkig staat er nog een hoop leuks te wachten de komende weken en zal ik jullie snel weer lastig vallen met mijn volgende (hopelijk niet zo lange) blog!

Liefs en knuffels!

Wijze lessen Syrie:

- Vijf keer per dag roepen de luidsprekers van de moskeen moslims al zingend (soms erg vals!) op voor hun gebed. De eerste is rond 4 a 5 uur in de ochtend en doet zo goed dienst als wekker.
- Een man mag hier met vier vrouwen trouwen.
- In het oosten betaald de bruidegom de familie van de bruid met kamelen- In sommige dorpen geloven ze dat als een man goud draagt hij uiteindelijk homofiel wordt.
- Ze planten bij begroeting eerst een zoen op elkaars rechter wang, daarna een X aantal zoenen op de linker (soms wel 10!).
- Vrouwen zoenen hier alleen vrouwen en mannen zoenen hier alleen mannen.
- Ze doen hier over het algemeen niet aan wegmarkering
- Of de snelweg een twee of vijf baans-weg is hangt af van hoeveel auto's zich tussen hoeveel auto's kunnen proppen
- Knipperlichten zijn overbodig, bij inhalen gebruik je gewoon de toeter
- Stoplichten zijn vaak ook overbodig, ook hier gebruik je gewoon de toeter
- Voorrangsregels zijn ook overbodig, voorrang wordt gewoon verleend aan de auto/bus die als eerste en hardste toetert
- Autorijden zonder toeter is levensgevaarlijk!