Na een geweldige tijd in Syrië gingen Louise en ik terug naar Amman, Jordanië. Het voelde alsof we terug naar huis gingen en het was heerlijk om iedereen weer te ontmoeten in Amman. We hebben nog een weekje in Amman gezeten en dagtripjes vanaf daar gemaakt naar de Dode Zee, Madaba en de Starbucks... De Starbucks was heel relaxt: lekker boekjes gelezen en met andere koffiedrinkers zitten kletsen in een heerlijk koele ruimte! Ook de McDonald's is uiteraard even bezocht na 5 weken op een hummus/falafel dieet geleefd te hebben. Maar we hebben niet alleen maar op onze luie kont gezeten. De Fitness First is namelijk ook regelmatig bezocht door ons. We kwamen vriendelijk glimlachend elke keer gratis binnen (normaal kost het 180 euro per maand!) en konden klasjes volgen, aan apparaten hangen, cardio-en, zwemmen, de sauna in en daarna heerlijk koffie drinken.

Een dagtripje naar de Dode Zee is een must in Jordanië en we gingen vroeg in de ochtend via drie verschillende bussen -je moet er wat voor over hebben als je geen luxe toer neemt- naar deze unieke zee. Dit is het allerlaagste punt op aarde (400-nog-wat meter onder zeeniveau) en deze zee zit he-le-maal vol met zout. Vanwege het hoge zoutgehalte is het onmogelijk om diep in het water te komen en drijf je letterlijk op het water. Dit was echt een heel bizar gevoel! Na een paar minuten ronddobberen is het dan ook wel weer mooi geweest: het water smaakt verschrikkelijk (je weet het van te voren maar toch kan je het niet laten om even proeven), je kunt niet zwemmen omdat je benen niet diep in het water komen en je voelt ineens wondjes prikken op plaatsen waarvan je van te voren niet eens wist dat je daar wondjes had (muggen... bedankt).

Hierna hebben we ons uiteraard nog even ingesmeerd met "helende" modder waarna we, lekker zacht en lichtelijk gebruind van de laatste restjes modder die we niet van onze huid kregen, het zwembad indoken. Ook dit was een cultuurverschilletje. Wij zaten in onze bikini in het zwembad tussen de Arabische kinderen en mannen die met elkaar aan het spelen waren. Sommige Arabische vrouwen zwommen ook, maar dan in een boerkini (een wijd zwemgewaad die de vrouwen vanaf de enkels en polsen tot aan het gezicht helemaal bedekte) maar de meeste vrouwen zaten in hun boerka aan de rand van het zwembad toe te kijken hoe hun familieleden in het water zaten te spelen. En dat met 47 graden! De vrouwen waren -zoals de meeste Arabische vrouwen- weer heel lief en boden ons hun zonnebrillen aan toen ze zagen dat we onze ogen samenknepen vanwege de felle zon. Een vrouw vertelde ons dat ze ook graag wilde zwemmen, maar dat ze dit niet meer mocht sinds ze getrouwd is met een man uit Saoedi-Arabië. In de wc trokken de vrouwen hun boerka uit en kwamen er helemaal nat van het zweet uit...

Verder hebben we natuurlijk ook weer veel cultuur gesnoven! In de Starbucks hebben we een Duitse Palestijn ontmoet die ons uitnodigde bij zijn familie in Salt. De volgende avond gingen we daar eten en het was weer een superervaring om bij een familie thuis te zitten! Ze hadden heerlijk voor ons gekookt en we hebben de hele avond zitten kletsen over religie, politiek en cultuur. Er was ook een ienie-mienie tweeling van een paar weekjes oud waar ik mijn ogen niet vanaf kon houden, zo lief! Aan het eind van de avond moesten de mannen die niet directe familie waren (zelfs neefjes) naar buiten zodat de hoofddoeken afmochten en mochten wij zien hoe de vrouwen er zonder hoofddoek uitzagen.
Hierna namen ze ons mee door Salt -de vroegere hoofdstad van Jordanië- en lieten ons deze oude stad zien. Vervolgens reden we een berg op waar we uitzicht hadden over de Westelijke Jordaanoever (Palestina). Ik vond het heel moeilijk om dit te bevatten. Ik stond daar als Nederlander die geen familie of connecties heeft in de Westelijke Jordaanoever, wetend dat ik binnen een paar minuten zonder problemen de grens over kan steken, tussen Palestijnen die daar zijn opgegroeid en daar familie hebben maar van de Israëliërs niet terug mogen keren. Het was een koude avond met een straffe wind, maar dat was niet de reden waarom ik kippenvel had. Het was een erg indrukwekkend moment.

Na een lang en warm afscheid van de familie (en een soort van huwelijksvoorstel van één van de zonen waarop ik bloosde als een gek en de hele familie dubbel lag van het lachen omdat ze vonden dat ik op een tomaat leek...) reden we weer terug naar huis (Amman). De volgende dag gingen we naar Madaba om mozaïek te bewonderen en naar Mount Nebo om te kijken naar het uitzicht over Israel/Palestina dat Mozes vanaf deze berg jaren geleden liefkozend "the holy land" heeft genoemd. Hier hebben we met de Duitser een Ecuadoriaan opgepikt en zijn we met zijn vieren verder gaan reizen naar het zuiden! We reden eerst naar Petra, één van de zeven wereldwonderen. Dit is een in de rotsen uitgehakte stad die duizenden jaren geleden gecreëerd is. Na een paar kilometer door een smalle canyon gelopen te hebben doemde ineens een grote roze formatie in de stenen op, prachtig! We liepen een paar uur rond, te genieten van die bijzondere stad en besloten dat we er wilden blijven slapen. Dit mag natuurlijk helemaal niet. Maar er waren zoveel grotten in die buurt, dat we hoopten dat ze ons niet zouden vinden... Helaas. Een paar Bedoeïenen (nomadenvolk) vonden ons en zeiden dat we terug moesten keren. Gelukkig mocht dit na een kopje thee, wat eten, ouwehoeren en sterren kijken.
We liepen uiteindelijk dus rond 12 uur in de nacht terug door Petra en het was echt zo geweldig! We hadden de hele stad voor ons zelf en de witte stenen lichtten prachtig op door de volle maan. De grote rotsformaties waren prachtig in dit licht en de sterrenhemel was overweldigend. We liepen langzaam terug en werden na een tijdje zo melig dat we spookfilmpjes gingen maken en elkaar de stuipen op het lijf gingen jagen. Ondertussen was het de 'rangers' ter ore gekomen dat er nog een paar toeristen in Petra waren en kwamen ze met een jeep ons oppikken. Na wat grapjes en foto's brachten ze ons terug naar onze auto. We zijn daarna maar gewoon ergens naar toe gereden en hebben op wat rotsen onder de sterrenhemel geslapen.
De volgende ochtend werden we wakker door erg wilde wilde-honden, balkende kamelen/ezels en een paard aan een ketting. We keken om ons heen en zagen tot onze verbazing dat we vlak naast Little Petra en een kerkhof hadden geslapen. Na een prachtige zonsopgang gingen we nog even Little Petra in en een aantal Bedoeïenen die daar vlakbij leefden, nodigden ons uit voor een kopje thee in hun tent. Eén van de jongens wilde wel met me trouwen, maar helaas voor hem had ik al een "husband" (al is door de hitte ondertussen het "goud" van mijn nepgouden neptrouwring gesmolten)...

Hierna werd het tijd voor wat rust en reden we door naar de stranden in het zuiden. In Aqaba (DE stad uit de legendarische film Alladin) hadden we een relaxed resort waar we erg druk waren met snorkelen, luieren en uiteraard blonder en bruiner worden. We zijn hier ook nog een avond op een bruiloft beland. We reden na het eten met de auto, verdwaalden en kwamen terecht in een klein dorpje. We zagen in dat dorpje een tent en wilden even gaan kijken wat voor een feest daar aan de gang was. Hoewel het een mannenfeest was (bruiloften duren hier soms wel een week, veel verschillende feesten en vaak zijn de mannen- en vrouwenfeesten gescheiden) mochten we naar binnen. Na twee minuten op een stoel gezeten te hebben en Arabische koffie en thee gedronken te hebben was het tijd om te feesten. De mannen dansen hier erg fanatiek en schudden als een malle met hun heupen of deden een soort polonaisedans waarbij ze hun benen zo hoog mogelijk naar achter schoppen. Het was echt super grappig om dit zo te zien!

Na een paar dagen stond er weer een avontuur te wachten in één van de mooiste woestijnen ter wereld: Wadi Rum! We wilden niet zoals de meeste toeristen in een georganiseerd kamp zitten en na enige onderhandeling met de manager van het visitor center gingen we voor een klein prijsje met zijn neefje Ali mee in een "jeep". Ook wij mochten in zijn "jeep" rijden, wat echt supervet was! Lekker hard scheuren over het zand en veel slippen voor wat extra adrenaline. Toen Ali vond dat ik te langzaam reed drukte hij met zijn voet op mijn voet die op het gaspedaal zat. Hij drukte hem helemaal in en we gingen steeds harder! De auto begon als een gek over de zandheuveltjes te slippen en Louise en ik gilden het uit van angst, vooral vanwege het feit dat zijn "jeep" geen rem had....

Gelukkig ging alles goed en kwamen we heelhuids aan bij de tent van zijn tante waar we heerlijk met haar familie mensaf hebben gegeten: een schaal vol kip, rijst en yoghurt die je met je rechterhand samenrolt tot een bolletje en dan zo charmant mogelijk in je mond propt. Na het eten lag het zand waar Lou en ik gegeten hadden helemaal onder het eten... We zijn na een maandje in het Midden-Oosten helaas nog geen volleerde bolletjesdraaiers.

Na het eten reden we nog verder de woestijn in waar we op een deken in het zand onder een prachtige sterrenhemel lagen. Om thee in woestijnstijl te zetten moesten we eerst takjes zoeken voor een vuurtje. We liepen met z'n drieën door de woestijn en na een tijdje kwamen Lou en ik trots aan met onze handen vol kleine droge takjes. Blozend zagen we dat Ali in dezelfde tijd zeker 50 keer zoveel takken had verzameld... Het is maar goed dat wij geen nomaden zijn!
De manager kwam later ook nog even langs. We hebben de hele avond liedjes gezongen en zitten kletsen over het leven en de liefde. We kregen een nomadennaam: die van mij was Gambra wat maneschijn betekent. Ik heb bij het zien van de vele vallende sterren mooie wensen voor mijn lieve vrienden en familie gedaan. Ik hoop dat ze uitkomen! De volgende dag zijn we met de "jeep" een tour gaan maken door de woestijn en hadden inmiddels besloten om toch nog maar een nacht te blijven nadat ze ons voor die avond hadden uitgenodigd.
Na twee dagen woestijn voelden we ons weer lekker vies en gingen we liftend terug naar Aqaba. Hoewel de stad nog geen dag daarvoor was gebombardeerd, merkten we er -op militaire helikopters na die om het uur laag over ons zwembad vlogen- vrij weinig van. De bommen waren eigenlijk bedoeld voor Eilat (in Israel). Aangezien dit onze volgende bestemming was en er rellen bij de Israëlisch-Libanese grens waren en er net 30 raketten op Gaza waren afgevuurd hebben we nog even getwijfeld of we wel moesten gaan. Uiteindelijk besloten we dat het wel zou moeten kunnen. Na twee dagen ultiem chillen namen we in ons resort afscheid van onze vrienden en reden we Israel in. Jordanie was echt een heerlijk land om in te reizen, en ook hier zijn de mensen zo extreem lief en gastvrij!!

Wijze weetjes Jordanië:

- Als je in de file staat los je dit het gemakkelijkst op door gewoon de berm over te steken naar de andere rijbanen (op de snelweg!) en om de file heen te gaan spookrijden...

- We werden regelmatig uitgenodigd door families en we hebben ondertussen het concept door: het verwelkomen duurt ongeveer een half uur en na een uurtje kletsen/eten moet je alweer afscheid gaan nemen. Dit laatste proces neemt namelijk met gemak een uurtje of twee in beslag!

- Asl er bommen op Jordaans grondgebied terecht komen zeggen de locals dat het nog steeds super veilig is... omdat de bommen niet voor HUN bedoeld waren. Geruststellend...