Dinsdag ochtend werd ik vroeg wakker in een extreeme zooi van reisspullen verspreid in alle uithoeken van mijn huis. Ik draaide me nog een keertje om en vroeg mezelf nog is af of het wel zo'n slim idee was om naar het midden-oosten te gaan. Ineens drong het tot me door dat ik zo in mijn eentje, als klein blond meisje midden in de nacht zou arriveren in de regio die bekend staat om onderdrukte vrouwen in boerka's, mannen in jurken versierd met geweren met kinderen die spelen met de nucleaire bommen in de achtertuin. Hoewel ik er van uit ging dat dit een onrealischtisch beeld was begon ik wel even zeneuwachtig te worden. Al gauw belden mijn ouders aan waar ze mij in volle chaos aantroffen en waren ze gedoemd om me last-minute nog even te helpen met mijn tas inpakken (en de afwas) voor ze me uitzwaaiden op schiphol. Ook in hun ogen zag ik wat twijfel... Maar eenmaal geland in Amman voelde ik me weer helemaal zeker van mijn zaak en ik merkte al gauw hoe lief de jordaniers zijn!

De eerste dag liep ik een beetje rond te dwalen en belande afgauw in een schattig koffiehuisje en besloot daar aan mijn arabisch-taalvaardigheid te werken. Ik was algauw het gesprek van het cafe en zag een hoop nieuwschierige blikken. Mensen kwam naar me toe en vroegen of ze me heel lief of ze me konden helpen met arabisch leren. Ik ging gelijk op het aanbod in maar werd met mijn niet-zo-arabische-uitspraak al snel het lachertje van het cafe... Drie jordaanse meiden nodigden me uit om met hun te eten en waterpijp te roken. De waterpijp is hier heel belangrijk en ben na 2,5 jaar niet roken onder groepsdruk toch bezweken en heb maar gezellig meegedaan aan dit ritueel. Ook heb een huwelijksaanzoek gekregen! Heb nog even getwijfeld maar uiteindelijk toch maar niet geaccepteerd...

De tweede avond nodigde een brits meisje die hier woont me uit om met haar en haar en haar jordaanse vrienden te gaan eten en drinken. Was erg gezellig en ik merkte algauw dat de joraniers onwijze humour hebben. Ook ben ik een avond gaan eten bij een zwitser die hier woont en ben ik een avond in een soort jordaans studenten/artiesten-actig huis beland. Het was echt heel vreemd om dit hier in het midden-oosten te vinden, en volgens de inwoners was dit het enige huis van dit kaliber in de hele arabische weereld, en ik geloofde hem graag. De muren waren allemaal beschiderd en beschreven, lounge muziek op, er werd sterke drank gedronken, om het uur kwamen weer een paar dronken vrienden binnen, jongens deden toneelstukken, meiden dansten, ze haalden mid-night snacks en ik keek vol verbazing met grote ogen naar dit spectakel! Dit had ik echt niet verwacht!

Ook in mijn hostel zaten erg leuke mensen met wie ik leuke dingen in Amman ben gaan doen. Verder heb ik wegens een veel-te-optimistische-schrijf-planning veel uren moeten slijten achter een sloom computertje zwoegend en zwetend (maar dit laatste vanwege de hitte) aan mijn stage verslag. Het blijft raar om over genen en eiwitten te schrijven met 35 graden en arabische scha-la-la-la muziek en toeterende auto's op de achtergrond.

Nadat ik mijn verslag zo-goed-als-af had ben ik naar naar het oosten van Jordanie gegaan (nabij het drielandenpunt van Joranie, Saudi-Arabie en Iraq). Ik heb daar een aantal kastelen bewonderd die daar echt in tha-middle-of-nowhere liggen, en je vraagt je toch af wie in godsnaam ooit bedacht heeft dat ze daar wilden wonen!

Nog vreemder was een Hammam (badhuis) uit de 7de eeuw die zeker op twee-weken-kamlen-afstand lag van iets "bewoonbaars". En nou begrijp ik best dat je na twee weken hobbel-de-bobbelen op de kameel zin hebt om het zand en het zweet van je af te spoelen, maar om nou speciaal daarvoor de hele reis door de woestijn te maken leek me gewoon erg vreemd... Maar algauw kwam daar een verklaring voor: de prachtige freso's in de Hamman zijn al die jaren intact gebleven en lieten naakte vrouwen en andere bordeel-achtige toestanden zien. Waarschijnlijk kwamen hier dus mannen die even uit het conservative islamitische werledje wouden ontsnappen om te zich even te "douchen"...

Verder is de voetbal-fever ook in Jordanie toegeslagen. Jordaniers zijn er heel reeel in, ze zijn gewoon voor het team met de meeste winkans! Ze komen dan in de shirts en gadgets van het land aan en juichen om het hardst. Maar staat hun team op het punt te verliezen, ruilen ze de shirts en gadets snel in voor die van het andere team, slim, want zo verlies je nooit! Iederen vraagt op straat ook waar ik vandaan kom, en zeg ik dat ik uit Holland kom, worden ze helemaal lijp en beginnen ze te schreeuwen en dansen dat ze voor Nederland zijn en dat we (leuk hoe jordaniers dan praten alsof ze nederlanders zijn) gaan winnen. Ik ben de eerste wedstrijd (Daaaaaaaaag Brazilie) met ruim 100 Nederlands die hier wonen op de Nederlandse ambasade gaan kijken, en het ging helemaal los!

Vannacht is Louise aangekomen en heb haar vandaag deze geweldig stad laten zien, haar de "life-changing" falafel laten proeven meegenomen naar de markt waar iedereen roept dat Nederland kampioen wordt! We gaan reizen morgen door naar Syrie waar zo hopelijk net zo voetbal-gek zijn als hier! Tot snel!!!

Liefs,

Wiets