Hola Amigos!

Na een dagje vliegen vanuit Honduras kwam ik aan op Peru Airport waar een jonge rooie god me stond op te wachten: Jan! Binnen een seconde was het weer als vanouds en we hebben die avond elkaar weer een beetje op de hoogte gesteld van onze avonturen van de afgelopen maanden. De volgende dag begonnen we met een culturele dagje vol musea, kerken en kloosters in Lima. Hierna hebben we de bus gepakt richting Ica, waar we naar een nabijgelegen dorpje, Huacachina, zijn gegaan. Dit schattige 'oase'-dorpje van ongeveer 40 huizen ligt midden in de woestijn aan een klein meertje en is echt onvoorstelbaar mooi. We zijn hier in de zandduinen met een buggy gaan rond crossen, wat dankzij onze stuntchauffeur niet alleen een beetje gevaarlijk was maar vooral heel erg vet! Het voelde echt alsof we in aan achtbaan zaten en ZELFS de mannen schreeuwden het hard uit als we met hoge snelheid een steile duin van een paar honderd meter op reden om vervolgens even niets meer te zien en ineens te kantelen en dan als een gek een steile duin af te glijden!

We zijn hier ook gaan 'sand boarden', wat zoveel inhoudt als: op een board gaan liggen en dan als een idioot gillend een steile duin afglijden. Aangezien ik zonder duidelijke redenen mijn schoenen thuis was vergeten en schoenen de remmen van sandboarders zijn, ging ik eeeeerg hard. Het begon allemaal erg leuk maar helaas ging het bij mij bij de tweede afdaling mis... Ik kantelde terwijl ik full speed een paar 100 meter naar beneden gleed, maakte een paar salto´s, heb al mijn huid van mijn lichaam gescrubd en kwam uiteindelijk face-down terecht in het zand. Gelukkig had ik niets (het meisje dat na mij kantelde had een gebroken neus!) en ben uiteindelijk toch vol angst de laatste afdaling toch gaan doen (hoewel ik wel eerst 30 meter naar beneden ben gaan lopen...).

Nadat we al het zand van ons af hadden geklopt (ik had zelfs tot 3 dagen later nog zand in neus, ogen, oren en haar...) stapten we de bus in en zijn we naar Arequipa gegaan. We hadden hier echt een heel leuk hostel en Arequipa is een bijzonder leuke stad! Jan had hier wat vrienden en ze hebben ons het Peruaanse nachtleven laten zien. De buckets in Peru bleken zelfs groter en meer alcoholisch te zijn dan die in Thailand! Ook de dansvloer was anders, mannen dansen (!), muziek is een salsa/pop/rap-mix en Jan en ik vielen erg op (Jan vanwege zijn rooie haren en grote gestalte, ik vanwege mijn blonde haren en niet zo salsa-achtige salsa moves). De volgende dagen hebben we bezoekjes gebracht aan de universiteit, musea en kerken waarna we naar de Colca Canyon zijn gegaan. De weg hier naartoe bracht ons over een pas op bijna 5000 meter (!!). Ik kreeg nogal last van hoogteziekte, dit tot groot vermaak van Jan en de rest van de groep. Ik begon naast de reguliere symptomen als hoofdpijn en duizeligheid te ijlen in het Spaans (?!?), begon te huilen terwijl ik wou lachen (?) en kon echt niet meer uit mijn woorden komen...

De op één na grootste canyon ter wereld was erg mooi en we hebben er prachtige wandelingen gemaakt door schattige Andeandorpjes. Het hoogtepunt van ons bezoek aan de Canyon was bekijken van de grootste vogel ter wereld: de Andean Condor!! We zaten vroeg in de ochtend op een rots te wachten tot onze gevederde vrienden ons zouden verblijden met een ´vluchtig` bezoekje. Aangezien we met 100 toeristen vol spanning zaten te wachten bedacht Jan dat het hilarisch zou zijn om ineens te roepen ¨CONDOR!!!¨ en alle toeristen gek te maken. Er was echter geen tijd voor flauwe geintjes want ineens uit het niets zag ik achter de bergen de Condors verschijnen!!! Ze hebben in totaal een uur om ons heen gevlogen en een groot mannetje (spanwijdte: 3 m!!!) was zelfs de rots waar ik op zat op een meter genaderd! Ik begon als een gek te gillen (ik was bang dat ik van schrik een rare beweging zou maken en de op-één-na-grootste-canyon-ter-wereld in zou donderen. Al was het volgens Jan omdat IK ervan overtuigd was dat de condor mij met zijn klauwen op zou tillen en mij in de op-één-na-grootste-canyon-ter-wereld zou laten vallen....), maar het ging allemaal net goed en ik heb mooie foto's kunnen maken!!

Die avond zijn we met ons groepje lekker gaan eten (de lokale lekkernij cavia hersenen....hmmmm) en kregen we een traditionele live dans- en muziekshow voorgeschoteld. Aan het einde deden ze een speciale ceremonie en werd ik samen met een andere man uitgekozen om mee te doen. Ik moest coca bladeren kussen, ze richting de hemel houden en gebeden zingen (helaas voor het publiek is zingen niet mijn sterkste kant...). Deze ceremonie bleek achteraf gezien een huwelijksceremonie te zijn en ik ben nu dus getrouwd met een (niet zo mooie) man ergens achter in de 50... Score!

Na mijn huwelijk was het tijd voor dansen! Samen met twee Russische meiden ben ik met traditionele kleren (dat ons vanwege onze reusachtige lengtes allemaal net niet paste...) omgetoverd tot een ware dorpeling en mochten we met zijn drieën door het restaurant gaan dansen. Het was erg gezellig tot de dans wat brutaler werd... we werden op onze rug op de grond gelegd en vervolgens met een zweep geslagen!! Het werd een stuk leuker toen we Jan uit het publiek trokken en hij door de dorpelingen eens goed onder handen werd genomen!

Na de Colca Canyon zijn we naar Lake Titicaca gebust om daar de floting islands te bewonderen. Dit is een groep van 50 zelfgemaakte eilanden verspreid over dit grote meer (200 km lang op 3850 meter hoogte!). De dorpelingen hebben ongeveer 500 jaar geleden bedacht dat de beste manier om aan de Inca's te ontsnappen was om zelf eilanden te bouwen... van riet! Ze leven nu nog steeds gezellig met een paar gezinnen op deze rieteilandjes en ze eten vissen, vogels, eieren en uiteraard riet. Het was dus erg bijzonder om hier te zijn en de eilanden en eilanders te zien! De kinderen op de eilandjes waren echt fantastisch en ik heb me uren vermaakt met mijn fotoshoot (arme kindjes...)! Hierna zijn we naar een ander (echt!) eiland gegaan waar we lekker gegeten hebben en prachtige wandelingen hebben gemaakt.

Als eindpunt stond Cusco op ons programma, de gezellige en mooie oude Inca-hoofdstad. We hebben hier veel cultuur gesnoven, zijn lekker gaan stappen tot 7 uur in de morgen, hebben heerlijk gegeten en hadden we last van ontploffende douchekoppen (die zijn hier electrich en aan de vonken, de geur en de rook te zien niet erg veilig…). Vanaf hier zijn we aan ons Machu Pichu avontuur begonnen. Erg vroeg in de ochtend (3 uur!!!) werden we opgehaald om na een aantal merkwaardige bus-passagiers-omruilingen en een bobbelige weg om 7 uur aan te komen op ons startpunt. Vanaf hier zijn we 4 dagen gaan lopen door de prachtige Andes. Op dag twee kwamen we na een 3000 m klim aan op de hoogste pas (4900 m) waar we een schattige Andean ceremonie hebben gehouden met onze gids. Na een kwartier op het hoogste punt waren we allemaal zo bevroren dat we als een gek naar beneden zijn gaan rennen! Op dag drie hebben we het besneeuwde hooggebergte achter ons gelaten en zijn we verder door de jungle gaan lopen (muggen!!!). Op dag vijf zijn we vroeg opgestaan om om zes uur in de ochtend ons einddoel de Machu Pichu ruïnes te bereiken! Ik was zwaar onder de indruk van de ruïnes. De hoge, steile en verlaten locatie van deze verloren Incastad maakte het nog mooier! Vanwege stakingen waren er maar een paar mensen in MP (normaal komen er 1000-4000 mensen per dag!) wat leuk was voor de foto's!!!Na een rondleiding tussen de tempels en huizen werd het tijd om Wanu Pichu te beklimmen (de berg die op alle MP foto's staat). Een uurtje klimmen op onmogelijke trappen bleek zeker de moeite waard: wat een uitzicht op de top van de berg!! Jan had ondertussen wat mannen verzameld en ging rond het middaguur naar Agnes Calientes (een verschrikkelijke toeristenstad) om voetbal-finale-toestanden te kijken. Ik ben met groepsgenoot Tom nog even gebleven om meer rond te lopen en vervolgens wat soul-searching gespreken te voeren op een grasveldje met uitzicht op de hele stad!! Geweldig!!

Terug in Cusco hadden we bedacht dat we voor Jan's laatste dag in Peru iets tofs moesten doen. We besloten dat Quaden (extreem instabiele vierwielige motors) een leuke activiteit zou zijn. Helaas, niet dus…

Omdat mijn bike de hele tijd afsloeg (het lag niet alleen aan mij!) ging ik bij een jongen achterop die als een idioot over de bergweggetjes croste (in bochten op 2 wielen ahhhhhh!). Ik ben nog nooit zo bang geweest (ik wist het Spaanse woord van langzamer niet...) maar toen we eenmaal op de top van de berg waren en ik zelf mocht rijden begon ik het wel weer prettiger te vinden. Aangezien ik totaal geen held ben met schakelen (ik liet m lekker in zijn 1) reed ik met max. 10 km/u rondjes op een voetbalveld. Hoewel ik geen snelheid had, heb ik het toch voor elkaar gekregen om te crashen tegen het enige voorwerp op het hele veld: de doelpaal (oke, heel erg dom!). Op de weg terug sloeg het noodlot toe. Jan vloog met zijn motor uit de bocht en viel 30 meter naar beneden in een ravijn. Gelukkig had hij een helm op, maar hij was ernstig verwond aan zijn been. Na een ellendige ambulancerit (het enige wat ze hem konden aanbieden was zuurstof...) op een hobbelige lange bergweg kwamen we aan in het ziekenhuis. De volgende dag is hij geopereerd en daarna bleek dat we konden inchecken voor een longterm stay in hotel El Hospital... We zijn bijna 2 weken in het ziekenhuis geweest en hebben niets anders gedaan dan lezen, tv kijken en vooral zeuren dat er niets op tv is….Ik heb Jan letterlijk tot aan ZIJN bot leren kennen (die ik tijdens de operatie heb mogen aanschouwen…). Hij is ondertussen veilig in NL aangekomen en ik ga verder reizen naar Boliva en Argentine!