Nadat ik Jan op het vliegtuig heb gezet reed ik met de ambulance terug de stad in en even later stond ik helemaal gereed op het busstation te wachten op mijn bus naar Puno. Helaas ging de bus vanwege stakingen niet en was ik gedoemd om vrienden te maken in Cusco en de hele dag en nacht dan maar spelletjes te spelen, pisco sours te drinken en uit mijn dak te gaan op de dansvloer. Met een kater stond ik de volgende dag tevergeefs weer te wachten op een bus. De stakingen zouden misschien wel weken gaan duren... Gelukkig is Cusco een leuke plek om ¨vast¨ te zitten: prachtige gebouwen, veel steile straatjes (zo steil dat Jan en ik een keer onze taxi uit moesten en hem omhoog moesten duwen...), veel festivals en veel te doen.

Toch was ik na een paar dagen uitgespeeld, uitgepisco-soured en uitgedanst en heb ik uiteindelijk de enige bus gepakt die in Puno aan zou komen... Dit had ik beter niet kunnen doen... Na 2 uur rijden en 4 uur stilstaan kwam de buschauffeur ons vrolijk vertellen dat we even 20 minuutjes moesten gaan lopen. Nou is normaal lopen geen ramp, maar met ruim 20 kilo op mijn rug, door het donker, met -10 graden, op dunne gympjes en op 4000 meter hoogte was dit zeker geen pretje! We begonnen om 1 uur in de nacht met lopen en na 3 kwartier lopen door de afzettingen (over stenen, boomstammen, om vuurtjes en over bruggen waar de meeste planken dankzij de stakers op ontbraken) kregen we te horen dat het nog zeker 4 uur lopen was.... De feeststemming verdween een beetje na deze mededeling maar we vonden een veewagen die ons wel een stuk op weg wou helpen. Nadat we het wereldrecord zoveel-mogelijk-mensen-en-bagage-in-een-stinkende-veewagen hadden gebroken begon de vrachtwagen eindelijk te rijden. Vanwege de wind kreeg ik het nog kouder en ik ben zekersteweten nog nooit zo koud geweest in mijn hele leven! (Voordeel: er stond van alles op mijn voeten, maar ze waren zo bevroren dat ik de activiteit op mijn voeten niet eens merkte!).
Na een uurtje op de wagen (alles wat ik heb stonk hierna overigens naar varkens poep...) en nog ruim 45 minuten lopen kwamen we om 4 uur in de nacht eindelijk aan bij een bus! Ik was echt zo blij, eindelijk opwarmen! Helaas bleek ook dit een illusie. De deur van de bus was kapot en aangezien ik achter de deur zat kreeg ik de volle laag kou over me heen.... Ik zat helemaal op gekruld in een slaapzak met alles aan wat ik kon vinden maar ik werd toch steeds kouder en kouder. Ik wist niet dat kou zoveel pijn kon doen! Gelukkig kwam om half zeven de zon op en begon het ijs (er lag een ijslaag van meer dan een halve centimeter IN de bus!) te smelten en viel ik rond 8 uur in de ochtend eindelijk in slaap! Na deze bus heb ik de bus naar Bolivia gepakt en na een prachtige busrit om Lake Titicaca en de ¨nodige¨ formaliteiten bij de grens kwam ik aan in Copacabana!

Ik heb hier een mooie kamer genomen en heb met al mijn kleren aan (hmm lekkere varkens-poep-aroma´s!) onder 5 dekens mezelf opgewarmd, beetje bijgeslapen en tv gekeken! De volgende dag ben ik naar Isla del Sol gegaan (het eiland van de belangrijkste Inca-God!) en heb daar prachtige wandelingen gemaakt, mooie Inca ruines en geweldige zonsondergangen gezien en uitraad lekker bij de locals gegeten (en daardoor hoogst waarschijnkijk weer giardiasis opgelopen!). Slapen op het eiland was ook echt fantastisch: muisstil en een prachtige sterrenhemel en zonsopgang gezien!

Na nog een lekker lui dagje in het relaxte Copacabana reisde ik door naar La Paz, de hoogste hoofdstad ter wereld! Ik heb hier dagen lang rondgelopen, heb veel leuke mensen ontmoet, heb heerlijk gegeten (zelfs een keer hutspot en bitterballen!) en ben weer veel verdwaald. Eén keer was ik zelfs zo verdwaald dat ik dacht op HET uitzichtpunt van de stad te zijn... Dit bleek niet het geval te zijn (de glijbanen, schommels, de 1000 spelende kinderen en 0 toeristen deden me na een tijdje vermoeden dat ik in een speeltuin beland was..) maar ik heb toch wat leuke foto´s geschoten en heerlijk gespeeld op de draaimolens en schommels! In La Paz heb je ook overal allerlei soorten live muziek en heb ik genoten van traditionele folk bandjes, salsa bandjes, rockbandjes en zelfs van een boliviaasne heavy metal band (al is genoten in dit laatste geval sarcastisch bedoeld).

Het raarste dat ik in La Paz heb meegemaakt was toen ik (met een Canadees meisje) na sluitingstijd in het restaurant uitgenodigd was om een boliviaans feest met ze te vieren. Dit leek ons wel interessant. De feestdag hield in dat alle bolivianen de hele nacht met hun familie op zouden blijven, goden blij gingen maken en gingen drinken en dansen om een kampvuur. Maar in een restaurant heb je uiteraard geen kampvuur... Fout gedacht! De eigenaar gooide houtblokken in het midden van de vloer en zette de hele boel in de fik. Een gecontroleerd vuurtje? Weer fout gedacht! Er werd benzine en alcohol overheen gegooid om het zo groot en vurig mogelijk te maken! Het was erg gezellig en bijzonder maar na een tijdje zijn we uit veiligheids overweggingen toch maar vertrokken (wat niet erg makkelijk bleek te zijn omdat door alle rook het nog best moeilijk was om de uitgang te vinden!)...

Na een paar dagen La Paz vond ik het wel weer is tijd om wat spannends te doen! Ik besloot dat ik een poging wou gaan doen om een 6000 meter top te beklimmen! Eens echte mountaineering te proberen! Mooie verhalen over lijden en geamputeerde ledematen kunnen vertellen! Dit leek me wel wat... Het ¨slagings percentage¨ van deze berg is 60% en aangezien ik niet erg sportief ben (ik heb vrienden in Amsterdam die elke keer in lachen uitbarsten als ik ze vertelde dat ik een hockeywedstrijd had...) schatte ik de kans groter in dat ik bij de 40% zou horen die maar halverwege komt. Ik wist dus dat het niet makkelijk zou zijn maar ik wou het graag proberen en gewoon zien hoe ver ik zou komen!

We hadden een team met 5 mannen, 1 vrouw (ikke) en 3 gidsen. Het was erg gezellig in dit mannenbolwerk maar algauw kreeg ik door dat vrouwen het echt een stuk minder makkelijk hebben dan mannen op de berg: wij kunnen niet staand plassen! De tempratuur daar is niet geschikt voor het ¨ontdoen¨ van delen van kleding en wild plassen boven de boom-, struik- en überhaupt-alles-dat-leeft- grens geeft weinig privacy mogelijkheden (gelukkig houden de darmen op die hoogte op met functioneren!). Hier moeten wij vrouwen ooit nog wat op verzinnen!

Nadat we aangekomen waren in base camp 1 was het tijd om op de glacier les te krijgen in ijsklimmen. Dit was echt super vet en ik bleek er nog goed in te zijn ook!! De dag erna hield de pret abrupt op en begon het echt zwaar te worden. We moesten met al onze gear de berg op (mijn tas was zeker 25 kilo!) en de weg ernaar toe was echt pittig en steil! De hoogte maakt het er zeker niet makkelijker op! Uiteindelijk helemaal uitgeput aangekomen in base camp 2 (5100 meter, op de sneeuwgrens) en na drie hapjes soep probeerden we wat te slapen. Twee essentiële dingen tijdens een zware tocht zijn goed slapen en goed eten. Maar op grootte hoogte lukt dat gewoon echt niet meer en ik wist dat het echt goed mis was toen ik geen chocola meer naar binnen kon werken (en dat heb ik niet vaak!). Ik heb in die drie dagen tijd nog geen zes uur geslapen en heb maximaal één kom soep, 5 slierten spaghetti en een paar hapjes kit kat gegeten. Berg klimmen wint het echt van Sonja Bakker!

De laatste dag werden we om 12 uur in de nacht wakker gemaakt en na een kopje coca thee was het tijd voor het zwaarste werk! Het begon erg goed, lekker lopen door de sneeuw en omdat het zo donker was kon je alle sterren en de melkweg in de hemel zien... Deze romantiek hield na 5 stappen op, ik was toen echt al helemaal kapot en wou ik niet meer. We moesten toen nog 1000 meter stijgen in ongeveer 7 uur tijd tot de top, de tempratuur was -20 en er stond een sterkte wind (waar mijn lenzen nogal last van hadden!). Deze klim was echt het zwaartste wat ik ooit gedaan heb! Het lopen is erg zwaar vanwege de sneeuw en de hoogte. Om de 10 meter moest ik even stoppen om een paar keer zo diep mogelijk te ademen (op die hoogte krijg je echt geen zuurstof binnen!) en om de 100 meter was het tijd voor een kotspauze. Ik kreeg vanaf 5500 meter echt last van duizeligheid en desoriëntatie wat niet heel fijn is naast alle glacier spleten! Ik had echt geen energie, voelde me echt extreem ziek en het ergste: ik was zo koud!! Toch blijf je lopen omdat je de top zo graag wil halen! Mijn gedachten gingen zo´n beetje zo:

¨Ik ben echt helemaal gek geworden!!¨

¨One Love, One Heart, Let's get together and feel all right¨ (ik hoopte dat liedjes van Mr. Marley me warmer zouden maken)

¨Waarom betaal ik in godsnaam geld voor dit leed?¨

¨Nu ben ik halverwege! Nog maar 4 uur ellende en dan ben ik er!¨

¨Vamos a la playa¨ (De gedachte dat ik op weg was naar een strand bleek een goede stimulant te zijn)

¨ Je kan het, je wil het, je bent er bijna, je bent sterk, je krijgt een lekker wijntje als je weer in La Paz bent, kom op, kom op, KOM OP!!!!¨

¨Coca bladeren smaken naar planten... Getsiederrie! Moet dit nou??¨ (cocabladeren helpen tegen hoogteziekte)

¨Ik ben verdorie een Nederlander, ik hoor helemaal niet boven zee niveau te zijn!¨

¨Pain is just weakness leaving the body¨

¨Waaaaaaaaaarom?????¨

Helaas heb ik het uiteindelijk niet helemaal naar de top gehaald. Ik mocht van mijn gids niet verder omdat ik te onderkoeld was (hij had het al een paar keer eerder gezegd maar koppig en eigenwijs als ik was zei ik: ¨Nee, ik ga lekker verder lopen, je ziet maar of je me volgt!¨. Technisch gezien uiteraard onmogelijk aangezien ik de weg niet zou kunnen vinden, het donker was en ik met een touw aan hem vast zat....). Ik kon mijn bijl niet meer vasthouden omdat mijn handen zo bevroren waren en ijsklimmen zonder bijl is echt onmogelijk! Midden op de berg met wind en -20 is er ook geen mogelijkheid om op te warmen. Ik wist dus dat hij een ergens een punt had maar het is echt moeilijk om te beslissen dat je terug moet als je zover bent! Uiteindelijk gaf ik mijn gids gelijk (die ik toendertijd adresseerde met zijn nieuwe bijnaam: Spelbrekende kl****ak) en ben ik bibberend en al weer terug gegaan naar base camp 2 waar ik gerold in 7 slaapzakken en kussens probeerde op te warmen -wat overigens niet lukte-. Na een paar uur proberen op te warmen in bed en in de zon ben ik uiteindelijk helemaal naar beneden gelopen, wat ook echt heel zwaar was! Ik was echt helemaal gebroken en met 25 kilo op je rug loop je ook niet gemakkelijk een steile berg af! Ik stond uren lang op het punt van huilen (overigens niet gedaan), was zwaar aan het hoesten, mijn voeten waren blauw, zwart, rood en beblaard en bebloed, ik moest de hele tijd bijna kotsen en werd weer steeds duizelig. Terug gekomen in La Paz was ik nog twee dagen lang echt ziek en heb ik in bed moeten doorbrengen. Toch ben ik trots op hoever ik gekomen ben (5800 meter!), ik had dit nooit verwacht en ik wist niet dat ik zoveel doorzettings vermogen had! Het is ook echt geweldig om boven alle andere toppen uit te steken en vanaf 5800 meter La Paz bij nacht te zien. Leuke en unieke ervaring, maar echt: NOOIT meer!