De donderdag t/m zondag na onze Tasmaanse trip verbleven we nogmaals in het 'oude vertrouwde' Melbourne. We vermaakten ons deze dagen - naast het in de avond rondhangen op onze hangplek Federation Square gewapend met mijn netbook (vanwege het gratis draadloze internet) en een flinke dosis ijskoffie - met het kopen, schrijven en posten van kerstkaarten (zo'n 40 kaarten met z'n tweeën), slenteren door inmiddels bekende en nog onontdekte straatjes, en cappuccino drinken bij misschien wel het kleinste koffiezaakje ter wereld genaamd Switch Board. Vrijdag lunchten we bij het alleen onder locals bekende Shanghai Dumpling Restaurant, waar we al eerder gegeten hadden tijdens de gratis citytour. We verorberden schalen met: fried pork dumplings, steamed prawn & spinach dumplings, shanghai beef noodles en Chinese broccoli in oyster sauce. Het smaakte ons opperbest en het eten met stokjes ging ons dit keer al een stuk beter af! Zaterdag bezochten we het National Sports Museum gevestigd in het MCG stadion en 's avonds maakten we de beroemde DIng Dong Lounge onveilig, alwaar we het bandje Former Child Stars uit Sydney live zagen spelen. Zondag gingen we rood/wit/blauw gekleed naar het State Netball Hockey Centre om de finaledag van de ABN AMRO Men's Hockey Champions Trophy bij te wonen. De eerste wedstrijd tussen Spanje en Engeland hebben we overgeslagen vanwege het onmenselijk vroege tijdstip waarop het begon, maar bij wedstrijd numero 2 om de bronzen medaille tussen 'onze mannen' en de Koreaanse spleetogen waren we paraat. Na een goede eerste helft van Nederland en overtuigend balbezit gedurende de hele wedstrijd, pakten de Koreanen in de tweede helft al hun schaarse kansen om ons clubje uiteindelijk met 4-2 te verslaan. Blijkbaar hadden we niet hard genoeg gejuicht vanaf onze strategisch uitgekozen staanplaatsen naast het radiocommentatorhokje... De derde en laatste beslissende wedstrijd tussen Duitsland en Australië was een mooi gevecht. De sportieve Ozzies klapten bij elke goede actie, maar gingen helemaal uit hun dak bij elk Australisch doelpunt. Het "Ozzie, Ozzie, Ozzie! Oi, Oi, Oi!" galmde regelmatig van de tribunes en ze gelukkig hakten ze onze Oosterburen in de pan met 5-3.

Maandagochtend vroeg ging onze 3 daagse tour van Melbourne naar Adelaide van start. De organisatie heet Goin' South en als reisleidster/chauffeuse hadden wij de prettig gestoorde en met de radio meeblèrende Foggy. Het was maar een heel klein groepje: een al wat ouder stel uit Maleisië en een Duits meisje die zelfs alleen de eerste dag meegingen, en wij en een ander Nederlands meisje voor de overige twee dagen. De eerste dag reden we via de beroemde Great Ocean Road van Melbourne naar Warrnambool. Het weer zat niet bepaald mee, dus gehuld in onze jacks maakten we met onze capuchon op mistige, regenachtige foto's van de Twelve Apostles. Op zich had dat ook wel wat, omdat zulke foto's nooit in een reisgids te vinden zijn en het best een bijzonder sfeertje gaf, maar we houden beiden toch meer van zonnig weer aan de kust. Ook spotten we koala's in het wild en maakten we aan het einde van de middag op eigen houtje nog een wandeling langs het strand en de kliffen van Warrnambool. De volgende dag reden we via The Grampians National Park naar Narracoorte. Foggy bracht haar poedel/cocker spaniel Oscar mee, dus we werden de hele dag vergezeld van een leuke, maar niet altijd even goed luisterende viervoeter. We maakten een stop bij een cultureel Aboriginal centrum, waar we ook van dichtbij kangoeroes in het wild zagen rondspringen. Het weer klaarde gedurende de dag gelukkig op, zodat we 's middags in de zon Mount Zero beklommen. Ook zagen we onderweg onze eerste emu's (een soort struisvogels) rondscharrelen en ging de tijd een half uur achteruit, aangezien we vanuit Victoria in South Australia belandden. 's Avonds werd ons een flinke maaltijd voorgeschoteld, welke bestond uit schalen met kangoeroevlees, gegrilde groente en aardappels, steak, smakelijke pasta en salades. Als klap op de vuurpijl werd ons $20 in de handen gedrukt met de opdracht net voor sluitingstijd bij de supermarkt een toetje te scoren. Dat lieten we ons geen tweede keer zeggen, dus we kwamen terug met het wisselgeld en twee 2L bakken met ijs. De laatste dag begonnen we met een actief bezoekje aan de nabij gelegen grotten: we gingen een 1,5 uur durende caving tour doen! Na ons in een stel oversized overalls gehesen te hebben en te zijn voorzien van kniebescherming en een helm met hoofdlampje, doken we een paar meter onder de grond om ons vervolgens lopend, kruipend, schuivend en tijgerend door ondergronds stof, smalle spelonken en claustrofobische hollen en gaten te begeven. Dat was een avontuurlijke ervaring! Op weg naar Adelaide stopten we bij een chique wijnboer middenin de wijngaarden, waar we binnen een half uur à drie kwartier 11 verschillende soorten wijn kregen te proeven. Omdat een bodempje laten staan of wijn uitspugen natuurlijk doodzonde is, dronken we het merendeel van onze 11 glazen leeg... Die voelden we dus wel een beetje zitten!

In Adelaide verbleven we de eerste nacht in het Canon Street Backpackers hostel, maar na kennismaking met onze luidruchtige Duitse roommates en een niet zo relaxte keuken en badkamer, verhuisden we voor de volgende 3 nachten naar het er tegenover gelegen Shakespeare International hostel. De 4 dagen in deze stad vermaakten we ons met het afstruinen van de Rundle Mall en winkelstraat Rundle Street, een rondje rijden in de gratis citybus, twee keer met de tram naar het strand van Glenelg, een wandelingetje over de overdekte markt, een bezoekje brengen aan de botanische tuinen en het aanvragen van een Tax File Number bij het Taxation Office, welke we nodig hebben als we hier ooit nog eens gaan werken in de resterende maanden. Noemenswaardig is vooral de zaterdag, waarop we gratis citybikes huurden en met een hip fietshelmpje op ons hoofd de straten van Adelaide onveilig maakten. 's Ochtends bezochten we de beroemde Haigh's Chocolate Factory, waar we een gratis tour van 20 minuten deden en aan het einde de overheerlijke chocolade mochten proeven. De chocolaatjes die ze daar maken zijn heuse kunstwerkjes en kosten dan ook de nodige dollars. Stiekem hebben ze al hun wijsheid te danken aan de Zwitserse familie Lindt, die de familie Haigh's tientallen jaren geleden de fijne kneepjes van het vak leerde. Misschien dat ze daarom hun chocolade uitsluitend in een hun eigen winkels durven te verkopen en alleen binnen Australië... De rest van de dag crosten we erop los en baanden we in een straf tempo naar de buitenwijk Endfield, waar we langs het Our Lady Of The Sacred Heart College reden: de highschool waar Paula's nichtje een half jaar naar school is geweest. Een ander noemenswaardig feit is dat we voor elkaar als in between Sinterklaas en Kerst cadeautje een zogenaamde scrapbook travel coffee mug kochten. De grap ervan is dat we nu overal on the road onze geliefde oploscappuccino én ijskoffie kunnen drinken! De dubbelwandige isolerende mok is doorzichtig, zodat je hem zelf kan customizen, wat de term scrapbook in de naam verklaart. We hebben dan ook op een avond in het hostel als een stel kleuters allerlei plaatjes uit onze stapel verzamelde foldertjes zitten knippen en met behulp van mijn ducktape opgeplakt. We zijn apetrots op het resultaat!

Zondagavond om 19:00 uur pakten we de met een uur vertraagde Greyhound bus van Adelaide naar Coober Pedy (868 kilometer vanaf Adelaide) alwaar we na een kort nachtje 'slapen' om half 6 's ochtends aankwamen. We logeerden één nachtje in het Rodeka's Downunder Motel & Backpackers en pakten van 6 uur 's ochtends tot 10 uur 's ochtends nog een powernap, om na een verfrissende douche het stadje op eigen houtje te verkennen. Coober Pedy is een lastig te omschrijven plek, want je moet het eigenlijk met eigen ogen gezien hebben om het sfeertje ervan mee te krijgen. In 1915 is het stadje gesticht, omdat er per toeval opaal werd ontdekt en sindsdien is het uitgegroeid tot dé opaalmijnstad van Australië, zo niet de hele wereld. Het is alsof je je in een stoffig cowboystadje begeeft, wat af en toe iets weg heeft van een sloppenwijk vanwege de golfplaten en een schroothoop vanwege de hoeveelheid autowrakken en andere verroeste rotzooi. Het lijkt verlaten, maar er wonen nog relatief veel mensen; zowel boven als half in of onder de grond zijn bedrijven, woningen (oftewel dugouts), winkels en zelfs kerken gesitueerd. Tel daar de warmte in de schaduw (38 graden) en de hitte in de zon (ik wil niet eens weten hoeveel, maar waarschijnlijk dik in de 40 graden) bij op en je bevindt je op een unieke en tegelijkertijd bizarre plek in the middle of nowhere. Alsof je terug gaat in de tijd en je middenin het decor van een film over het einde van de wereld bent beland. Eén ding is zeker Fred Flintstone zou zich hier thuis hebben gevoeld. Yabba Dabba Dooo! Wij bezochten de Old Timers Mine; een museum in een oude mijn met een aangrenzende dugout, waar je kon zien onder welke omstandigheden de mijnwerkers vroeger werkten en leefden. Vanaf de Big Winch Lookout had je een goed uitzicht op Coober Pedy en een groot stuk van de omringende Outback. De ernaast gelegen Sculpture Garden vormde de achtertuin van een vreemde Chinees die er 30 jaar geleden was komen wonen en zich af en toe in de grond liet zakken in zijn eigenhandig gegraven mijnschacht op zoek naar opaal. Ook was er wat kunstzinnig op elkaar gestapeld en bij elkaar gezocht decormateriaal van de voor mij onbekende film Pitch Black te vinden: stukken nagemaakt maanlandschap, computermonitors en toetsenborden, poppenhoofden en God only knows what more. 's Avonds deden we ons te goed aan een pizza en friet bij de 'award winning' John's Pizza Bar. Over award winning gesproken: die Australiërs hebben er een handje van om aan alles wat los en vast zit een award toe te kennen. En uiteraard prijkt zo'n hele waslijst aan door de jaren heen bij elkaar geraapte awards uitgereikt door de lokale of nationale overheid op elk folder en gevel van het betreffende bedrijf. Wij trekken ons er weinig meer van aan, want hoeveel zegt zoiets dan uiteindelijk nog over de kwaliteit? De pizza was in ieder geval lekker, maar ook niet meer dan dat, dus dropen we af naar onze 6,5 meter onder de grond gelegen grotdorm zonder deur voor alweer een kort nachtje. De volgende dag vertrokken we voor een rit van 645 kilometer per Greyhound bus namelijk al om 05:50 uur met als eindbestemming de meest centraal gelegen stad van Australië: Alice Springs.

Even voor de duidelijkheid: er is hier maar één fatsoenlijke weg om van zuid naar noord en vice versa te kunnen komen en dat is de twee rijbanen brede Stuart Highway oftewel A87. Deze weg leidt je dwars door de Outback, waar aan weerszijden zover je kan kijken een steeds roder en ruiger wordend landschap aan je voorbij trekt. Op een gegeven moment word je het uit het raam kijken wel een beetje beu, maar met een goede soundtrack uit mijn iPod, af en toe een dutje in verschillende houdingen en de diverse stops bij afgelegen roadhouses voor een wandelingetje naar het toilet, was het goed vol te houden.

Alice, zoals de locals de stad bijna liefkozend noemen, is echt een stad zoals 'ie in de outback hoort te zijn: functioneel, niet te groot en afgeladen met Aboriginals. Dat laatste is niet bepaald een pretje, want deze zijn meer van het soort dat je liever niet teveel tegenkomt... Ze stinken een uur in de wind, zien er onverzorgd uit en liggen met bosjes als Perzische tapijten onder een boom op het dorre gras gedrapeerd. Wij verblijven hier in het uitermate relaxte Desert Rose Inn, waar we voor 3 nachten tegen een backpack verantwoorde prijs een tweepersoonskamer met wasbak en douche in de hoek bewonen. De woensdag brachten wij een bezoekje aan de Royal Flying Doctor Service (RFDS), wat erg interessant was. Als kleine Annemarie keek ik al naar de gelijknamige serie, dus ik moest en zou het gezien hebben. Wat een allemachtig mooi werk verrichten deze mensen! En zonder de hulp van deze vliegende doktoren en verpleegkundigen zou het leven in de outback een stuk minder aangenaam zijn. Als we later groot zijn, worden Paula en ik ook vliegende doktoren. Misschien toch de verkeerde studie gedaan...? Verder verkenden we het stadje een beetje, maar het idee van een verkoelende duik in het zwembad, onze buikjes vullen tijdens een Ozzie style barbie (knoflookbrood, bier en kangoeroevlees) en een hilarisch potje poolen (achter de rug langs, alle ballen raken behalve de goede, geen één bal raken, de witte bal op de grond laten belanden, op een onmogelijke en vooral niet vooraf ingecalculeerde manier de bal in een gat zien te schoffelen, etc.) klonk ons ook wel goed in de oren, dus zo gezegd zo gedaan. Vandaag slenterden we kilometers in de ziedende hitte om de School of the Air (SOA) te bezoeken en erna het historische Telegraph Station; de plek waar Alice Springs ooit is ontstaan. Allebei zeer belangrijke locaties, want zonder het station geen communicatie via de radio, dus geen RFDS en al helemaal geen SOA.

Morgen om 5 uur 's ochtends start onze 'Red Rocket Tour', waarbij we in 7 dagen met een groep van hooguit 20 man en een gids van Alice Springs naar Darwin reizen. Daar hebben we erg veel zin in, want we gaan in een week tijd heul veel moois zien: Ayers Rock, Kakadu National Park en alles er tussenin. Meer over dit avontuur in een volgende blog!

Tot slot wens ik jullie allemaal een hele gezellige kerst toe en alvast een knallend 2010! Ik ben heel benieuwd hoe wij deze dagen hier in de bloedhitte gaan ervaren en vooral ook hoe de Australiërs dat doen. Ik mis de sneeuw en de vrieskou wel een beetje, maar het lijkt me geniaal met kerst eens in een bikini en boardshort te bivakkeren onder het genot van een BBQ en een koud biertje!

P.S. Vergeet de foto's niet te bekijken! http://picasaweb.google.nl/annemarie.stap/AnnmaryVanuitDownUnder