Vanaf Pilar brachten onze nieuwe vrienden Connie en Ramon ons naar het busstation in BA voor de nachtbus naar Puerto Madryn. Dit was de eerste Argentijnse busreis en we waren benieuwd of het ook zo goed was als in Brazilië. Het bleek eigenlijk nog beter te zijn. We kregen onderweg drie maaltijden en de stoelen waren nog groter dan in de Braziliaanse bus. Al met al een goed reisje van zo'n 20 uur. In Puerto Madryn hebben we een huurauto geregeld om de rest van zuidelijk Argentinië te trotseren. Heerlijk om weer eens eigen vervoer te hebben, maar vooral ook erg handig aangezien er een aantal nationale parken op de planning stonden die je het beste kan bezoeken met de auto. De eerste dag in Puerto Madryn zijn we in het stadje gebleven wat nagenoeg uitgestorven was (qua toeristen). We hadden geluk want er zwommen twee walvissen rond de pier die we konden zien vanaf de kant net zoals vele zonnende zeeleeuwen. De volgende dag zijn we met de auto naar Peninsula Valdès gereden, een nationaal park waar veel zeeleeuwen zitten en waar sporadisch een orka op de kant zwemt om een baby zeeleeuw van het strand af te snoepen. Helaas hebben we dit niet gezien. De dag ervoor waren de orka's er nog geweest maar je weet nooit wanneer ze weer terugkomen. We hebben echter wel veel zeeleeuwen gezien. De jongen waren nog niet zo oud en dit betekende een enorm kabaal van schreeuwende baby's op zoek naar ouders en andersom. Ze maken een blatend geluid wat vergelijkbaar is met een kudde schapen (we zullen proberen een filmpje te uploaden).

Na Peninsula Valdès zijn we zuidwaarts gereden richting Ushuaia. Dit is een lange reis van circa 1800 kilometer. Het landschap is erg dor en kaal. Bovendien waait het er erg hard. We hebben een aantal plaatsen aangedaan om te overnachten maar dit zijn zeker geen toeristische trekpleisters. De enige met nog enige naam is Rio Grande (voor de oplettende lezer een bekende naam want deze hebben we ook bezocht in Brazilië en toen was het ook al niets), bekend vanwege de forelvisserij. Het schijnt dat je hier forel kunt vangen van episch formaat. Sportvissers komen dan ook van heinde en verre om hier hun geluk te beproeven. Het seizoen eindigt echter begin april.

Om Tierra del Fuego (vuureiland) op te komen, moet je ongeveer twintig minuten met een ferry. Op zich is dit wel aardig want dan krijg je echt het idee dat je op een eiland zit. Tijdens dit aangename maar frisse boottochtje hebben we nog een paar dolfijnen gezien en een pinguïn. Vanaf de ferry werd het rijden een stuk minder prettig omdat de 'hoofdweg' verandert in een gravelweg. Met name het stuk door Chili is veelal gravel. Bovendien kent deze route nog een aantal andere belemmeringen in de vorm van grensposten. Dit vergt nogal veel tijd en ons paspoort begint behoorlijk vol te geraken met allerlei in en uitgaande stempels van Argentinie en Chili. Uiteindelijk bereikten we de meest zuidelijke stad ter wereld. Ushuaia! Ondanks dat we een aantal negatieve verhalen hadden gehoord over deze stad vonden wij het er aangenaam. Het is een toeristisch dorpje maar wel met een prettige sfeer en mooi gelegen aan het water waar cruiseschepen vertrekken richting Antartica. Ook dit seizoen was inmiddels voorbij maar er was voldoende levendigheid. 's Avonds hebben we gegeten en een biertje gedronken in een Ierse pub. Hier ontmoetten we een aantal vissers die onder Nieuw-Zeelandse vlag zes weken visten nabij Ushuaia. Interessant en discutabel om te horen dat men in Argentinie geen quota kent en dat 60% van de totale vangst zogenaamde 'bijvangst' is (bijvoorbeeld dolfijnen, kleine walvissen en haaien). De vissers zijn zich daar wel van bewust maar vinden dat de overheid hier maar iets aan moet doen. De Mauri die dit ons vertelde, zei ook dat zijn broer in de gevangenis zat voor drugs dus dat dit binnen zijn familie een fatsoenlijke baan is. Onder het motto 'als ik het niet doe is er wel iemand anders' kun je natuurlijk veel goed praten. De volgende dag hebben we rondgereden en gelopen in het nationale park van Tierra del Fuego vlakbij Ushuaia. In deze parken vind je schitterende landschappen met dito vergezichten, ruige bevroren rivieren en witte bergtoppen. Kortom we geraakten helemaal in een natuurlijke stemming en omdat we al eerder direct uit de natuur hadden gegeten (forellen in Cordoba) besloten we een aantal mosselen te plukken. Deze mosselen maakten onderdeel uit van ons zelfbereide diner die avond. Ondanks dat we er niet zoveel hadden meegenomen, zouden deze wel de rest van de dag/nacht bepalen. Nadat we ze hadden gegeten voelden we ons namelijk een beetje dizzy. Net alsof we alcohol hadden gedronken terwijl dit helemaal niet het geval was. Toen we vroegen aan de receptionist van het hostel of hij iets wist over de mosselen, vertelde hij dat deze giftig waren en belde hij meteen een dokter. Conclusie van z'n gesprek met de huisarts was dat we naar het ziekenhuis moesten. 'Gelukkig' voegde hij er aan toe dat we er waarschijnlijk niet dood aan zouden gaan (?!)......... Natuurlijk raakten wij in paniek en snelden wij ons naar de eerste hulp van het plaatselijke ziekenhuis. Nadat we de ingang hadden gevonden kwamen bij een balie waar we moesten aangeven wat eraan de hand was. Een beleving op zich want de 'clown' die daar zat deed er ontzettend lang over om onze paspoort gegevens op te schrijven. Hij vond het allemaal erg vreemd net als de twee collega's eromheen en het duurde maar en duurde maar terwijl wij erg ongerust waren en ons steeds beroerder voelden. Of dit laatste door de mosselen kwam valt te betwijfelen.... Je zal overigens maar echt iets spoedeisend hebben dan ben je hier niet goed af. Na een tijdje mochten we echter mee met twee vriendelijke doktoren. Deze checkten ons met name op neurologische symptomen. Gelukkig hadden we deze niet maar desondanks moesten we wel ter observatie blijven. Dit betekende dat we tot drie uur 's nachts in de eerste hulpruimte mochten zitten. Gelukkig hadden we een rugzak meegenomen met kaartspelen (Klussen met Koeien met dank aan Evert&Priscilla). Al met al toch een belevenis om een tijdje te mogen doorbrengen in het zuidelijkste ziekenhuis van de wereld.

De volgende dag zijn we begonnen aan onze reis noordwaarts. Een tocht van minimaal 14.000 kilometer richting Alaska. Bij de grensovergang in Chili kwamen we Jack en Martha tegen. Hij, Nederlander, en zij, Argentijnse, waren onderweg naar de koning pinguïn kolonie iets verder op. Wij wilden deze ook wel zien dus zijn we een uurtje achter hun aan gereden op zoek naar de pinguïns. We hebben ze gevonden (dankzij Martha) en dat leverde weer zo'n moment op dat je je in een National Geographic film waant! Prachtige beesten en een mooie tussenstop op onze reis in Chili. De andere plaatsen die we in Chili hebben aangedaan zijn Punto Arenas en Puerto Natales. Bij laatstgenoemde hebben we het nationaal park 'Torres del Paine' bezocht waar een bijzondere rotsformatie is te zien (zie foto's).

Op Koninginnedag zijn we doorgereden naar El Calafate. Deze dag begon zoals voor veel Nederlanders met een kater. Bij ons veroorzaakt door een lekke band, de derde in deze reis (bus, scooter, auto). Overigens had de monteur nog een veel grotere kater volgens ons, maar we hadden hem dan ook net uit z'n slaap/roes gehaald. El Calafate is met name bekend als uitvalsweg naar Perito Moreno. Perito Moreno is een enorme schitterende gletsjer (zie foto's). Erg indrukwekkend omdat deze gletsjer circa 70 meter hoog is, enorm breed en er telkens brokken vanaf vallen in het meer. Het is een van de weinige groeiende gletsjers ter wereld. Vandaag zijn we vertrokken richting El Chalten. Dit is een dorpje op zo'n 220 kilometer afstand van El Calafate. We wilden graag de Fitz Roy (berg 3440 meter) zien. Door het slechte weer konden we echter niets zien. Daarom besloten we hier weer snel verder te gaan op de fameuze Ruta 40 (vergelijkbaar met de route 66 in de VS). Weer gooide het weer roet in het eten want de weg was voor onze kleine auto onbegaanbaar. Een modderpoel. Kortom na een uur rijden zijn we weer omgedraaid en nu zitten we weer in hetzelfde hostel als vanochtend (en alleen 600km extra op de teller). Niet echt een geslaagd dagje dus! Of we dit ontoegankelijke zuiden nog zullen verlaten horen jullie vast later.

Groeten uit een onstuimig en koud Patagonië!