Een hele nieuwe ervaring in onze reis tot nog toe. Waren landen als Argentinië, Uruguay en in mindere mate Brazilië toch enigszins qua cultuur vergelijkbaar met Europa, dit geldt voor Bolivia niet. Het is een erg arm land en de mensen stammen voornamelijk af van de 'oorspronkelijke' bewoners van dit continent.

We passeerden 's ochtends vroeg lopend de grens om door te reizen naar Tupiza, een uitvalsbasis voor de Salar de Uyuni. De bussen die klaar stonden aan de Boliviaanse kant waren van een heel ander niveau dan we tot nog toe gewend waren. We waren aangewezen op een minibusje waar opmerkelijk veel mensen in 'pasten'. De weg was veel beter dan verwacht alleen had het busje zo nu en dan wat moeite met de heuvels omdat we compleet afgeladen waren. Tupiza is een klein stadje met twee marktjes, één voor eten en één voor kleren, en een plein. Op het stadje zelf waren we redelijk snel uitgekeken, maar we wilden hier wel iets langer blijven om te acclimatiseren voor de hoogte. Het volgende avontuur zou namelijk een jeeptour worden door woestijnen, vulkaanlandschap en zoutvlaktes, waarbij we tot 5200 meter zouden stijgen. Tupiza, dat op 2950 meter ligt is een goede uitvalsbasis voor deze tocht met z'n vele tour operators. We boekten ons tour bij La Torre en al snel ontmoeten we mensen die met dezelfde tour zouden gaan. Toevallig hadden we één van de dames al eerder ontmoet in Argentinië. Het blijkt wel vaker dat je op dezelfde route zit als veel backpackers hier en daardoor vaak dezelfde gezichten ziet. We vertrokken 's ochtends vroeg met twee jeeps, 9 toeristen, twee chauffeurs en een kokkin. Onze medereizigers kwamen uit veel verschillende windstreken, een Texaan, Zuid-Afrikaan, Kiwi, Zwitserse en drie Engelsen. Een bont maar zeer gezellige gezelschap van jonge mensen. Het is een ervaring geworden die we niet snel zullen vergeten. Zoals jullie misschien al wel hebben gezien in de foto's die we hebben geplaatst, was de omgeving schitterend. Het is overigens wel even wennen op deze hoogtes en iedereen kreeg er wel in meer of mindere mate last van. De klachten varieerden van hoofdpijn, misselijkheid, duizeligheid en verhoogde darmactiviteit. De veelgebruikte Boliviaanse remedie werd dan ook in dank afgenomen; kauwen op cocabladeren, welke legaal verbouwd worden in Bolivia. Gelukkig vielen de klachten in onze groep nog redelijk mee. Dit in tegenstelling tot een vriendelijk Belgisch echtpaar, die in hetzelfde hostel verbleven de eerste nacht, waarvan de man serieuze hartproblemen had gehad gedurende de nacht. Ze moesten hun tour vervolgen op lagergelegen gebieden. Eerlijkheidshalve moet hierbij vermeld worden dat deze man al een traag hart had en reeds gepensioneerd was (ik wilde oud zeggen (65 jaar) maar dat kan misschien leiden tot kritiek vanuit onze zeer gewaardeerde volgers ;-)). Hoogtepunten tijdens de tour waren het groene meer, de Dali dessert (inderdaad vernoemd naar Salvador Dali omdat het landschap net een surrealist schilderij is), het rode meer, de geisers, de warmwaterbron, de immense zoutvlakten, het cactuseiland, de flamengo's, lamasoorten en immense condors. Eigenlijk teveel om op te noemen. We verwijzen nogmaals naar de mooie foto's die dit veel beter laten zien dan dat wij het onder woorden kunnen brengen. Er heerste dan ook een vreemde stemming toen we op de vierde dag werden afgezet in Uyuni, eindbestemming van de trip. Na zulke mooie dagen werden we op zo'n droefgeestige plek afgezet dat we er allemaal even moeite mee hadden. Nadat we afscheid hadden genomen van het personeel en het Zwitserse meisje bleven we nog met zijn achten over en hebben we nog een beetje afscheid kunnen nemen in een restaurant in de buurt. De bussen zouden pas vertrekken tegen de avond en het was slechts vroeg in de middag. Een paar uur wachten zijn we inmiddels wel aan gewend en het was gezellig. De meesten van onze groep gingen naar Sucre maar wij hadden besloten direct naar La Paz te gaan. Weer een nachtbus van circa negen uur en een stuk minder comfortabel dan vorige reizen. Veel slaap zat er dan ook niet in. We vonden echter in La Paz snel een hostel waar we gelijk ons bed in konden duiken. Helaas konden we ook hier niet echt genieten van een heerlijke nacht/ochtend rust vanwege de kou. Verwarming is in Bolivia mondjesmaat te vinden. Op zich vreemd want door de hoogte (3300m) is het hier 's nacht vaak erg koud. La Paz is een stad waar we eigenlijk vrij weinig van hadden verwacht en misschien wel daardoor viel het erg mee. Er is niet heel veel opmerkelijks te doen maar de straatjes zijn gezellig en de sfeer is goed. We waren wel beducht op onveiligheid door slechte verhalen maar hebben niets van dit alles ervaren. We hebben wat marktjes afgestruind die zich overal in het centrum bevinden en hebben lekker warme lamawollen truien gekocht. Daarnaast hebben we kipsaté en een kroket gegeten in een Nederlands café. De eerlijkheid gebied te zeggen dat een dergelijke zelfgemaakte kroket bij lange na niet lijkt of smaakt als een Van Dobben maar dat terzijde.

Na twee dagen rond slenteren hebben we La Paz weer verlaten en een bus-boot-bus-boot-combinatie tocht gemaakt naar Isla de Sol in Lake Titicaca. Dit eiland zou de oorsprong zijn van de zon in de Inca mythologie en het is een prachtig eiland in 's wereld grootste, hoogste zoetwatermeer. Op dit relaxte maar koude eiland hebben we twee nachten doorgebracht. We hebben hier een lange wandeling gemaakt over het heuvelachtige eiland van zo'n 20 km, wat op deze hoogte redelijk vermoeiend was (3900m), maar wel prachtige vergezichten opleverde over het meer met op de achtergrond de witte bergtoppen van de Andes. Helaas viel de lunch onderweg in het water doordat de bediening van een van de weinige restaurants (lees: hutje met terrasje) onze bestelling was vergeten. Wat ons eigenlijk niet verbaasde want deze kinderen van de eigenaresse (rond de 6 en 8 jaar) hadden er duidelijk geen zin in en wilden liever buiten spelen. Terug in ons hostel hebben we een heerlijk drie-gangen menu verorberd voor nog geen vier euro.

Isla de Sol was onze laatste stop in Bolivia en we hebben onze weg vervolgd naar Peru. Na een reis van 19-uur kwamen we 's ochtends om vijf uur aan in Cusco. Deze stad wordt onze uitvalsbasis voor een bezoek aan Machu Picchu (verloren Inca stad) en nationaal park Manu. We zijn hier nu vijf dagen alleen tot nu toe weinig gezien in verband met een voedselvergiftiging van Bert waardoor we de dagen vooral in ons hotelkamertje hebben doorgebracht. Bert is nu weer beter en we gaan ons opmaken voor een bezoek aan dé attractie van Zuid-Amerika, Machu Picchu! In onze volgende blog alles over de Inca's en meer!