Hai lieve mensjes!

"De tas is de rode draad door ons leven"

Daar ben ik weer! Nu niet meer in mn remi, maar gezellig met Anne-Maartje! Maar voordat ik het verhaal vertel van onze enerverende reis samen, moet ik nog het eea vertellen over mijn laatste dagen in mn uppie.

Ik was gebleven bij het goede leven in Kaikoura...de middag na het schrijven van mn blog ben ik gaan wijnproeven met Sanna, een meisje uit Zweden die ik al eerder in Dunedin had ontmoet. Zo gezegd zo gedaan. We hebben een fiets gehuurd en zijn naar de wijnproevrij gegaan. Je kreeg voor 5 dollar (2,50 euro) 6 slokken wijn...maar dat was meer dan genoeg, haha. Super lekker en met een mooi uitzicht over de baai en bergen hebben wij genoten van deze fijne wijnen uit NZ...zeker de moeite waard om een keer te kopen ;-). Jammer dat we met een backpack rondhobbelen, anders hadden we wel een paar flessen willen kopen, maar goed...mn kleren passen nu al haast niet meer in mn tas dus dat ging 'm niet worden.
De dag na de wijnproeverij was voor mij de reden waarvoor ik naar Kaikoura was afgereisd: ik ging zwemmen met dolfijnen! Jaa..en niet met tamme, getrainde dolfijnen in een basin, maar met wilde beestjes in de zee! Sochtens om 8uur gingen we met de boot de zee op. Je weet natuurlijk niet precies waar de dolfijnen zwemmen, maar gelukkig hadden we na 20 min varen al honderden dolfijnen getraceerd! WOW! ...ik had al in Aus. wat dolfijnen zien zwemmen in de verte, maar dit was echt bizar. Echt overal waar ik keek zwommen dolfijnen, maakte ze saltos, sprongen ze de lucht in...ik zat net in een WNF film! Zodra we de dolfijnen hadden gespot moesten we ons klaar maken voor onze 1e zwemsessie. We moesten achterop de boot gaan zitten en bij de toeter van de boot mochten we het water in...logischerwijs ga je eerst met je voeten in het water...op dat moment kreeg ik een halve hartaanval...mn tenen waren gelijk bevroren en een kou stroom ging door mn lichaam..Hoe warm was dit water???? De krommerijn is net een HOT SPA dacht ik...goed: niet aan denken en PLONS het water in, lekker relaxen en zwemmen met de beestjes. Om de dolfijnen te vermaken moet je door je snorkel zingen (jaja, ik en zingen...het was fantastisch!!) en rare kunstjes doen. Dus daar ging ik: 'en daar is flipper flipper...hij is geweldig...wat een dolfijn...lalala" en met benen om-en-om, duiken en handstanden maken in het water probeerde ik de aandacht te trekken. Gelukkig met succes! (ja mam, de doflijnen vonden dat ik WEL goed kon zingen). De dolfijnen zwommen echt op centimeters van je af, boven, onder, naast je...super gaaf!! Een keer bleef een dolfijn echt 2 min om me heen cirkelen, super cool. Ik had echt een nieuwe vriend gemaakt onder water :-). Na een half uur zwemmen en met bevroren ledematen gingen we de boot weer op. Nog een paar fijne fotos gemaakt van springende dolfijnen en daarna weer terug aan wal. Wat een gave ervaring. Maar de dag had nog meer in petto. Ik wilde ook nog met de zeehonden kayakken en zou dat samen met Sanna doen maar aangezien zij de volgende dag weg ging moest dat dus dezlfde dag nog. Zo gezegd, zo gedaan. Om 16.30 zaten we aangekleed en wel in de kayak en gingen we de zee op. Ik was stuurvrouw...dat ging uiteraard een paar keer goed mis...links peddelen rechts pedalen in drukken om een bocht om te gaan is toch best lastig! Maar...we hebben het gered, zijn niet gekanteld en hebben heel veel zeehondjes gezien op de rotsen en in het water! Erg gaaf. Het kayakken was oprecht best wel zwaar en 2 uur was ook wel weer even genoeg...
Savonds was ik graag vroeg gaan slapen...maar het sociale leven gaat ook in NZ gewoon door, dus met mn hostel vrienden in de kroeg beland waar ik het niet heel lang heb volgehouden aangezien mn ogen dicht vielen..kortom: het was een topdag! De rest van mn tijd in Kaikoura dna ook vooral gerelaxt en mn boek gelezen...het weer was ook niet echt aantrekkelijk om iets te ondernemen: regen, regen en regen...baaah.

Zondag met de bus terug gegaan naar Christchurch om mijn "alleen-tijd" vaarwel te zeggen. Maandag had ik van alles bedacht te gaan doen in Christchurch maar het was zo ontzettend zeikweer (het deed me teveel aan NL herinneren) dat ik fijn nog een boek heb uitgelezen op de bank in het hostel met heel veel thee...dat soort dagen zijn eigenlijk ook best fijn :-).

Dinsdag was het dan zover...AA, 2 leden, (Anne & Anouk) wordt herenigd! Om 14u stond ik vol spanning te wachten bij de schuifdeur. Hoe zou ze er ook alweer uitzien? Hihi...al die mensen die door de deur kwamen leken in de verste verte niet op Anne...toen een sms: "ik heb geen bagage..zie je zo"...s***. Maar goed, Anne was wel vlakbij! Na onze hereniging en blijheid om elkaar weer te zien na 2 maanden, zijn we naar het hostel gegaan...met slechts 1 rugzakje bagage van Anne. Toch een kleine domper. Ze had 30 uur gevlogen maar de tas had een andere route genomen. Maarja...dat gingen we later wel regelen, eerst bijkletsen! Na enige uren toch maar gebeld naar Jetstar, 1 tip: mijd deze vliegmaatschappij!!!, anyway: de dagen erna zijn we dikke vrienden geworden met Jenny, Alice and Johnny...allemaal Indische vrienden die zogenaam Kiwi zijn en een K..accent hebben en er echt ALLES aan doen om de tas van Sydney (ja daar was de tas al heel snel) naar Christchurch te krijgen. Het is ook moeilijk...dat snappen we ook wel, maar om daar nou 5 (!!!!) dagen over te doen? Volgens mij heeft iemand de tas over geroeid want het duurde echt verschrikkelijk lang. Anyway, wij gingen onze plannen hier niet op aanpassen. De dag na Anne's aankomst zijn we onze nieuwe liefde gaan ophalen: Ed!!! Een mooie roze bolide die geheel aan onze wensen voldoet. Ed is zalm roze, beetje parelmoer op zn tijd..het is een schatje. Ed rijdt, knippert en houdt zich goed aan de regels...Links rijden en vooral je knipperlicht aanzetten met je RECHTERhand is best lastig. Als de ruitenwissers aangaan is het toch ook duidelijk welke kant we op willen?? mm...zo werkte het natuurlijk niet in NZ. Gelukkig hebben we op de valreep besloten om toch de verzekering geheel af te kopen, iets wat mn vader niet meer dan logisch vond?! haha...goed: ons kan niets gebeuren! Na onze 1e kennismaking met Edje door getufd naar Lake Tekapo..in de regen! WE zaten daar in een prima hostel, beetje veel oude mensen maar ach...we hebben elkaar nog genoeg te vertellen is het idee. De volgende dag was het gelukkig een stuk beter weer en het klaarde de rest van de dag alleen maar op. We zijn naar Mt Cook gereden en hebben daar ongeveer 4 uur lang gehiked aan de voet van een gletsjer en mooi hel blauw water...super gaaf! Savonds ons zelf verwend met een heerlijke pasta (1 pans gerechten zijn onze specialiteit) en een wijntje...de enige vraag die nog onbeantwoord was voor die dag was: Zou Anne's tas dan nu eindelijk een keer komen?
Vrijdag gingen we verder naar Queenstown. Edje was er klaar voor, en wij ook, de tas van Anne niet...zoek! Op het moment dat we weer wilde bellen ging zowaar mijn telefoon...het was bijna een wonder...zou de tas er dan EINDELIJK zijn? Alice, onze grote vriendin Alice, vertelde ons dat de roeiboot was aangekomen in Christchurch en dat de tas zowaar in NZ is! Jeeeeh, wij konden onze lol niet op. Dit werd een goede dag. Het was stralend mooi weer en wij zouden snel weer een tas rijjker zijn. De weg naar Queenstown was echt super mooi...we hebben nog even bij de bungyjump gekeken en kwamen in de middag aan bij ons hostel. Helaas nog geen tas. We hebben lekker op het terras gezeten en van de zongenoten. Savonds hebben we het eten een NED tintje gegeven en pannekoeken gebakken, super lekker en teapots gedronken in de Worldbar...nadat we 20 werden geschat en gevraagd werden "do you fancy a dance" ?? zijn we snel de kroeg uit gerend en gaan tukken! hahha...mooie avond...nu die tas nog.
Vandaag was dan de 'turningpoint' van het tas verhaal...de rode draad eindigt hier...Anne haar tas is terecht, en wel bij ons in het hostel!! yeeeh!!! We waren net van plan om even ruzie te gaan maken op het vliegveld van Queenstown toen een Airport shuttle bus voor het hostel stopte en de hostel mevrouw een rode Bever tas naar binnen droeg..Jaaa! Alle horror verhalen zijn gelukkig niet op ons van toepassing. De Routeburn track die we maandag gaan lopen kan Anne gewoon met haar eigen tas, haar eigen onderbroek en haar eigen tandenborstel volbrengen...hoe fijn is dat!
Na deze blijheid zijn we een berg opgeklommen (die ik al eerder beklommen had, maar het ging me nu stukken beter af!) en hebben we uitgekeken over Queenstown en het meer...wederom erg mooi! Ook naar beneden gewandeld dit keer...het ging vrij soepel dus we zijn klaar voor de Routeburn! Morgen eerst naar de Milford Sound en maandag t/m woensdag wandelen...uiteraard komt dat verslag later.

Rest mij alleen nog te zeggen dat het super is om samen met Anne te reizen en we ons uitstekend vermaken! het weer blijft hier goed (hebben wij besloten) dus het is TOP.

Dikke zoen tot de volgende keer!!!

xxx