Maddy reist door naar het noorden van Cambodja en ik keer voor de 3e keer terug naar Phnom Penh. Na nog 2 nachten in de hoofdstad van Cambodja stap ik in het vliegtuig naar Indonesië. Met een uur vertraging kom ik aan op het vliegveld en ook in dit land word ik belaagd door taxichauffeurs. Als ik op zoek ben naar de familie Krijnen loop ik een paar keer de verschillende aankomsthallen langs en bied een taxichauffeur, die me voor de derde keer aanspreekt, me zijn telefoon aan om even te bellen. Dit stemt me al een stuk vrolijker, omdat ik de opdringerige chauffeurs wel even zat ben om het maar heel vriendelijk te zeggen. Ik krijg geen gehoor maar dan blijkt ook het andere vliegtuig vertraagd. Ik loop naar de juiste ontvangsthal en Martijn komt op me afgelopen. Temidden onze begroeting die in "hello, goodbye" zeker tot een kort interview zou leiden, bedenken we ons dat we niet bepaald in Nederland op Schiphol staan en zijn we zo netjes om ons enthousiasme even te matigen.

Na iedereen te hebben begroet valt er meteen een wijziging in de manier van reizen op: We worden opgehaald door een chaffeur die ons de komende paar weken over het eiland rijdt. De vriendelijke chauffeur spreekt geen Engels. Nu denk je misschien, 'Das niet handig!'. Maar één van de redenen dat we nu in Indonesië zijn is omdat Henk hier vroeger gewerkt heeft en dus een aardig woordje mee kan praten. Om de communicatie in goede banen te leiden, zit Henk voorin. Hij assisteert ook meteen met het vinden van de weg en het intepreteren van de verkeersregels, want onze pro haalt af en toe gekke fratsen uit. Dit leidt dan weer tot grote paniek bij Gé, die regelmatig een kreet slaakt en de stoel voor haar vastgrijpt. Ik merk dat ik nu wel redelijk aan het verkeer gewend ben. Waar ik wel aan moet wennen is dat ik nu weer gewoon een gordel heb die ik om kan doen.