De vlucht van Amsterdam naar Buenos Aires duurt dertien uur. En zo voelt het ook: Héél erg lang. Richard doet Zweedse puzzels, terwijl Yvonne zit te staren naar het schermpje met 'flight tracking'. Ik kijk de Duitse film "Westen", over een jonge moeder die de DDR ontvlucht maar in de BRD niet direct de vrijheid vindt. Ze komt in het primitieve Notaufnahmelager Berlin Marienfelde terecht. Mooie film.

Het is spitsuur op de tolweg van de luchthaven naar de stad. Volgens de taxichauffeur is het "todo del dia" zo druk. Langs de weg zien we vervallen hoogbouw die wederom doet denken aan de DDR. Op de betonnen vangrail staat overal de achternaam van Marcelio Macri, al jaren de populaire centrum-rechtse burgemeester van de stad. Dit jaar kwam hij onder vuur te liggen nadat hij had toegegeven wel eens te fluiten naar Argentijnse dames. Maar dat terzijde.

We hebben geluk, want Hotel Pulitzer heeft reeds twee exact identieke kamers voor ons gepoetst. We gaan douchen en een uurtje slapen, dan snel aan de slag. De stad lacht ons toe! We lopen naar Recoleta, de duurste wijk van Buenos Aires, het stadsdeel waar onze Vorstin Máxima is opgegroeid, in de Calle Uriburu 1252 om precies te zijn.

Het is een flinke wandeling naar Recoleta, vooral doordat het snikheet is en we aanvankelijk helemaal de verkeerde kant op lopen. Bij het Plaza Libertador General San Martin, dat in feite geen plein is maar een mooi park met Úmbo bomen zo dik als een olifant, zien we een stel op straat de Tango dansen. De vrouw heeft een jurk met een hoge split, waardoor je kunt zien dat ze rondom haar rechter dij een tatouage heeft van een kouseband.

In Recoleta lunchen we met uitzicht op de tombes van de Cementerio, imposante stenen engelen torenen uit boven de hoge bakstenen muur. We eten Salada César, Empanada, Chorizo Argentina en Sopa de Tomates. Op de begraafplaats zoeken we naar het graf van María Eva Duarte de Perón, beter bekend als Evita. Kort voor haar dood - ze stierf heel jong aan kanker - werd ze door El Présidente benoemd tot Spiritueel Leider der Natie.

In het grote winkelcentrum zoeken we tevergeefs naar een geldautomaat die Mastercard accepteert. Dan sloffen we door de hitte weer terug naar het hotel. Genoeg gelopen, dus 's avonds nemen we een taxi naar Puerto Madero, wat dankzij antieke pakhuizen en dito hijskranen enigszins lijkt op de Rotterdamse Entrepothaven waar we hebben gewoond. We eten een goed stuk vleesch op het terras van een 'parillada' (grill-restaurant) met de mooie naam Cabaña Las Lilas.