Tijdens de rit van de splinternieuwe Boeing 787 Dreamliner naar de startbaan van Abu Dhabi Airport tonen alle beeldschermen een vers uit de Koran, dat tegelijkertijd wordt voorgedragen via de speakers. Vrij vertaald luidt het gebed voor de reiziger als volgt: "In de naam van Allah, en Allah zij geprezen. We zijn dankbaar dat Hij dit vervoersmiddel voor ons heeft gemaakt, omdat wij dat niet alleen hadden gekund."

Mede dankzij het gebed landen we twaalf uur later zonder trombose in Australië. "Where are the Kangaroos?" vraagt een Amerikaans meisje van een jaar of vier aan haar ouders, terwijl we nog met tweehonderd kilometer per uur over de landingsbaan stuiteren. "No honey, Kangaroos are not allowed at an airport," antwoordt de vader lachend.

Bij de douane krijgen we de uitgebreide behandeling, waarbij onze rugzakken door een lieve retriever worden besnuffeld. Uiteindelijk arriveren we na een reis van dertig uur bij hotel George Williams in Brisbane. Het is al etenstijd, dus we gaan meteen op zoek naar een restaurant in de Queen Street Mall, de breedste en waarschijnlijk duurste winkelstraat van de stad. Pizza napolitano, wagyu lasagne - een onzinnig gerecht voor dergelijk vlees - twee glazen shiraz en live muziek van de broer van Jamie Cullum.

Terug in het hotel vallen we bijna in slaap bij een potje rugby tussen de Brisbane Broncos en de Sydney Panthers. Australian Football lijkt een beetje op American Football, maar de Aussies spelen veel langer, met veel meer spelers en op een veel groter veld. Bovendien dragen ze geen helm of buitenproportionele schoudervulling, dat is voor watjes. Tijdens de pauze staat het 22-0 voor de Broncos.

Voor de zekerheid zetten we de wekker op negen uur 's ochtends, om te voorkomen dat we ons verslapen, maar dat blijkt niet nodig. Zouden we dit keer geen jet lag hebben? Fris als twee Australische hoentjes wandelen we naar gene zijde van de rivier die de stad haar naam gaf, of vice versa, op zoek naar een leuk tentje om te ontbijten. Dat wordt Falalalah, om de hoek van de populaire Melbourne Street. Goede espresso! Aan de overkant van de straat parkeert een kleine vrachtwagen van Drug ARM, een hulporganisatie voor verslaafden. Zes vrijwilligers staan tevergeefs te wachten op iemand die wil afkicken. De buurt maakt dan ook niet de indruk dat er veel potentiële klandizie rondhangt. Het is hier 'laid back', zoals het hoort in dit land.

In de Queensland Gallery of Modern Art zien we opvallend veel maatschappij-kritische kunstwerken over de vernietiging van de natuur en de onderdrukking van de oorspronkelijke bewoners, honderden stammen die wij voor het gemak allemaal 'aboriginals' noemen. Fiona Hall maakte 86 vogelnestjes van versnipperde dollarbiljetten; de Indiase kunstenaar Barti Kher een levensgroot beeld van een stervende olifant en Brooke Houen drie kleine graafmachines van gekleurd kristal - het laatste is onderdeel van een expositie van studenten aan de kunstacademie van Queensland.

Een kleine veerboot van het openbaar vervoer vaart ons stroomafwaarts naar een buitenwijk van de stad. Vanaf de laatste boothalte slingert een pad langs de rivier, over het gras en onder de tropische bomen. De temperatuur is nog steeds perfect voor een wandeling, een graad of twintig. We drinken iets bij café Watt in de voormalige elektriciteitscentrale en lopen weer terug naar de steiger. In een parkje wachten keurig geklede mensen op een bruiloft in de zon.

Terug in het centrum gaan we naar de Little Greek Taverna in West End. Bij de gevulde aubergine en de malse kip drinken we wijn die we net hebben gekocht bij de slijterij om de hoek. In Australië is BYO (Bring Your Own) volkomen normaal, mits je een kleine "cork charge" betaalt. Als we na deze goede maaltijd teruglopen naar het hotel, pauzeren we in een openlucht café met goede jazz van de Belephwants, vier saxofonisten van het stedelijke conservatorium. Een mooie en meerstemmige afsluiting van onze eerste dag 'down under'.