Het was een goede vlucht met Jetstar, met een matige start. Het vliegtuig heeft bijna een uur vertraging, doordat de bagage niet goed was ingeladen met als gevolg dat het vliegtuig niet zou kunnen opstijgen. "This is the worst ground crew I've ever had," klaagt de piloot. Aan het einde van de taxibaan moeten we weer wachten op een landend vliegtuig. "Everything is against us. We are so heavy that air control told us to wait again, as we will need the whole runway. But we've taken in some extra fuel and we'll see how fast this plane can fly."

Wat een verschil tussen de kust van Bali en die van Australië. Alleen de oceaan lijkt hetzelfde, maar zelfs het zand ziet er anders uit. We zijn in Seminyak, een voormalig dorp opgeslokt door de stad Den Pasar en een tsunami van toeristen. Dat laatste moet je echt letterlijk voor je zien: een tien meter hoge golf van rood-wit-blauwe lijven - het rood van de zon en het blauw van de tatoeages - in felle badkleding en flipflops, met grote koffers, badlakens en parasollen. Bijna alle toeristen zijn Engelstalig (als je de Australiërs en Amerikanen meerekent). Elk jaar komen vier miljoen toeristen naar het eiland, verhoudingsgewijs iets meer dan naar Nederland komen.

We komen een beetje bij van de drukte bij Chez Gado Gado, een relatief chique gelegenheid aan de zee met goed eten. Vlak voor het hoge terras loopt een verhard pad van ongeveer drie meter breed, waar brommers en wandelaars elkaar verdringen. Af en toe komt er ook een motor of auto langs en zodra er een file ontstaat, wordt er druk getoeterd. Aan de strandzijde van het paadje staan tientallen brommers op een rij, afgewisseld door kleine ondernemers. In een tent staat een massagetafel en bij een barbecue staat een man maïs te grillen. Op het strand erachter een woud van Air Asia parasollen boven strandbedden en zitzakken.

De volgende dag verkennen we de omgeving van het hotel. De meeste Balinezen zijn hindoe, wat je meteen ziet aan het grote aantal kleine offerandes. Voor bijna elke winkel ligt een bakje van bananenbladeren met een beetje eten, vaak rijst of een cracker, bloemen en soms ook een munt. Er staat ook vaak een brandend wierookstokje in. Zelfs bij de kassa van een kleine supermarkt staan twee van zulke miniatuur altaars.

In de winkels van Seminyak komen we opvallend weinig toeristen tegen. Dat is vreemd, want ze verkopen er leuke kleding, sieraden en kunst. Rond de lunch wordt het wel érg warm, dus we gaan even een saté eten bij ons hotel. Na de lunch wat zwemmen en zonnen, tot Yvonne naar de spa gaat en ik naar de gym. Daarna is er een bingo bij de pool bar, waar we niet aan deelnemen. We gaan aan de overkant van de straat naar een leuk restaurant. Prima eten, begeleid door een goede zanger met een gitaar.