Op de laatste dag in Iran bezoeken we het woonhuis van Imam Khomeini, aan de voet van de bergen ten noorden van de stad. Hij woonde hier heel eenvoudig, buitenlandse afgevaardigden moesten op de grond zitten en kregen een lekkere bak Dizi (zie eerder blog). Zo eenvoudig als zijn sterfhuis was, zo opulent is zijn laatste rustplaats, een altaar in de grootste moskee waar we zijn geweest - en we zijn in véél grote moskeeën geweest. Ik maak wat grappen met de sympathieke bewaker die mijn spullen doorzoekt, hij hoeft geen koekje.

In de moskee lopen weer leden van de religieuze politie rond. Ze hebben een grote roze of gele plumeau waarmee ze mensen aantikken die zich niet houden aan de voorschriften, bijvoorbeeld een man die de entree van de vrouwen binnenloopt of een vrouw die haar hoofddoek te veel naar achteren draagt.

Khomeini wilde worden begraven in de buurt van martelaren van de oorlog met Irak, dus we bezoeken ook een gigantische begraafplaats vol oorlogsslachtoffers, vaak heel jonge mannen, bijna kinderen. Andere bezoekers delen lekkernijen uit, meloen, kokoswafels en zuurtjes. Het is indrukwekkend en verdrietig.

Het wordt tijd om afscheid te nemen van dit prachtige, mysterieuze en poëtische land. En hoe kan dat beter dan met een van de verhalen die hier al honderden, soms duizenden jaren worden verteld?

Tijdens een groot feest van een Sjah van Perzië loopt plotseling een ongenode gast binnen, een oude stoffige man met een knapzak. De Sjah vraagt wie hij is, maar de oude man reageert niet. Boos vraagt de Sjah of de gast wel weet waar hij zich bevindt.
"Ja hoor," antwoord de man, "In een Karavanserai."
"Nee," zegt de Sjah geïrriteerd, "U bent in mijn paleis, in het paleis van de Sjah van Perzië."
"Is dat zo? Wie woonde hier voor u?" vraagt de oude man.
"Mijn vader, toen hij de Sjah van Perzië was."
"En daarvoor, wie woonde hier voor uw vader?"
"Mijn grootvader natuurlijk."
"En daarvoor?"
"Mijn overgrootvader."
"En waar zijn ze nu allemaal?"
"Ze zijn overleden."
"Ziet u wel, dit is een Karavanserai. De mensen komen hier naartoe en na een tijdje gaan ze weer."
Nadat hij dit heeft gezegd, pakt de oude man zijn spullen bij elkaar en gaat er vandoor.