Twee millennia na hun eerste en één millennium na hun tweede rijk, flikken de Perzen het wéér. Tijdens onze Gouden Eeuw herovert de sjiitische Savafid stam het gebied van Hera in Afghanistan tot Bagdad in Irak, na enkele eeuwen bezetting door Arabieren en Mongolen. De hoofdstad van dit derde rijk wordt de mooie stad Isfahan, waarvan wij de naam kennen door het gedicht De Tuinman en de Dood.

De grandeur van Isfahan is te danken aan Sjah Abbas, die opdracht gaf voor de architectonische hoogstandjes rondom het rechthoekige Naghsh-e Jahan, een van de oudste en grootste stadspleinen ter wereld. We bezoeken de Moskee van de Sjah en de Sjeik Lutfahllah Moskee, die we beiden betreden via veertig meter hoge koepelvormige poorten vol blauwe mozaïeken, die doen denken aan het Registan in Samarkand (Oezbekistan).

Als we elk stukje mozaïek hebben bestudeerd, drinken we een kopje Do Ghazel thee in de tuin van het Chehel Sotun paleis, waar een paar jonge poesjes spelen. In het paleis zien we grote fresco's van de wilde feestjes aan het hof van de Savafid, de wijn druipt langs de muren.

In de Armeense wijk Jolfa bewonderen we de eeuwenoude Vank Kathedraal, eveneens vol prachtige muurschilderingen, maar dan van het stichtelijke soort. Een familie uit Mashad vraagt of we met ze op de foto willen.

's Avonds bekijken we de Sio-se pol, al in de tijd van Sjah Abbas letterlijk en figuurlijk een brug naar de Christenen in Jolfa, aan de andere kant van de rivier de Zayandeh. We gaan even op de kade van de drooggevallen rivier zitten kijken naar de 33 bogen van de brug, die 's avonds donkergeel zijn verlicht. Families en stelletjes wandelen achter ons voorbij, terwijl de vleermuizen boven ons hoofd rondfladderen.