Ik merk al wel dat ik het lastig vind om zo nu en dan te schrijven over al m'n belevenissen, voornamelijk omdat er maar weinig momenten zijn dat je daar echt even voor kunt en wilt zitten. Inmiddels zit de eerste maand er alweer bijna op, en je maakt zoveel mee in een week dat ik nu al goed na moet denken wat ik allemaal heb gedaan en gezien.

De laatste keer schreef ik vanuit Ubud, een prachtig dorpje in de binnenlanden van Bali. Uiteindelijk zijn we daar vijf dagen gebleven en vervolgens naar kustplaats Sanur vertrokken om vanuit daar een boot te pakken naar een schiereiland ten zuidwesten van Bali. Nadat m'n reisbuddy Nienke in Ubud al een aantal dagen flink last had van buikkrampen en alles waar daar bij hoort, was ik blij dat mij dat nog even bespaard werd. Helaas moest ik er aan geloven toen we in Sanur waren aangekomen. Ik was al bang dat ik met m'n gevoelige maag wel een keer iets te pakken zou krijgen, maar had gehoopt dat het niet meteen al na een week raak zou zijn. De conclusie was dat we ons allebei niet op en top voelden en daarom ons eerste dagje strand in planden. Hoewel ik al redelijk bruin was en ook snel verkleur kreeg ik het toch voor elkaar om als een kreeft van het strand af te komen. Ik bleek toch iets te ambitieus te zijn geweest.
De dag erna namen we de boot naar Nusa Lembongan en om half 9 zouden we bij het dingetje staan waar we de tickets gekocht hadden. Keurig netjes op tijd, met een zakje ORS en diarree remmers achter de kiezen waren we klaar voor een bootritje. Om een lang verhaal kort te maken werd dit de vreselijkste ervaring die meemaakten op Bali. Het busje kwam niet opdagen, de vrouw van het toeristen ding veranderde in een duivel toen we vertelden dat we niet alles zouden betalen en op een zeker moment was ze in staat om een andere toerist te slaan en verscheurde ze onze tickets. Conclusie was dat we ons voorschot kwijt waren en ergens anders in de haven nieuwe tickets voor een middag boot aan moesten schaffen. De vrouw had zelfs het lef om een aantal operators te verbieden om kaartjes aan ons te verkopen. Na een hoop gesjouw is het toch gelukt en waren we blij dat we uiteindelijk toch nog naar het eiland konden.

De parelwitte stranden en helderblauwe zee zorgden er al snel voor dat we het verhaal dat zich voordeed in de ochtend, vergaten. We hadden een prachtige bungalow direct aan het strand, met zwembad en een heerlijk restaurantje er bij. De lekkerste clubsandwich ever heb ik daar gehad, wat toch wat zegt na de hoeveelheid clubsandwiches die we hebben gegeten in Indonesië. De titel Clubsandwich experts misstaat ons niet haha! Auto's waren er niet te bekennen op het eiland, en we besloten de volgende dag scooters te huren en het eiland te verkennen. Prachtige stranden, kanoën in de mangroves en een bijzonder mooie zonsondergang vatten de dagen goed samen op Nusa Lembongan. Het feit dat ik tijdens het keren op een weg de greppel in reed met m'n scooter en diezelfde dag nog bijna met m'n scooter van een parkeerterrein twee meter naar beneden stortte en nog twee andere scooter meenam, kon de dag niet minder maken! Het leverde zelfs meerdere slappe lach momenten op de dagen erna en de conclusie was dat ik de neiging heb aan het gas te trekken als ik moet remmen. Oeps. Afgezien van een dikke scheen en blauwe kuit ben ik er goed mee weggekomen! Ik had ook wilde plannen om te gaan snorkelen en dolfijnen, mantra's en koraal te spotten maar er was volle maan waardoor het water te wild was en de mogelijkheden om te snorkelen minimaal waren. No worries, want ik weet dat ik op nog genoeg andere plekken kom om te kunnen snorkelen!

Eenmaal terug op Bali besloten we naar Legian/Seminyak te gaan omdat Nienke wilde surfen. M'n knie liet het helaas niet toe, en ook m'n buikpijn werd steeds erger. Overdag had ik weinig last maar 's nachts was het altijd mis dus van veel slaap was geen sprake. Legian bestond voor mij dan ook vooral uit strandhangen! Hierdoor werd ik wel matties met de local beach boys. Key, een Balinese jongen van 22, kwam geregeld bij mij chillen en dan bespraken we van alles en nog wat. Hij was goed op de hoogte van alles in de wereld en wilde graag z'n Engels verbeteren. Het verhaal rond MH17, de conflicten in Oekraïne en Syrië, hij wist er alles van. Ik vertelde dat we nog naar Gili Trawangan zouden gaan en hij vertelde dat het heel mooi zou zijn daar. Dit wist hij niet omdat hij er zelf was geweest maar omdat hij filmpjes op YouTube had gezien. Hij heeft niet genoeg geld om Bali te verlaten maar vertelde dat hij daarom alle plekken op de wereld online opzoekt. Zo krijgt hij toch een idee van hoe de rest van de wereld er uit ziet. Voor mij was dit een moment waarop ik me besefte hoe bevoorrecht ik ben dat ik de kans krijg om vier maanden te reizen en alle vrijheid te hebben om te kiezen wat ik wil doen in het leven. Het is zo'n leergierige jongen en ik vond het aandoenlijk dat zo'n jongen zich maar minimaal kan ontwikkelen alleen maar omdat ie in een ander land en milieu is geboren. Dit zijn momenten dat je je eigen leven extra weet te waarderen. Tijdens deze dagen leerden we nog veel meer lieve leuke mensen kennen en ondanks dat Legian niet de mooiste plek was waar we tot nu toe waren geweest, zijn het de leuke mensen die het hier onvergetelijk maakten.

Inmiddels was m'n laatste week al aangebroken in Indonesië en gingen we de laatste dagen naar GIli Trawangan, een eiland dat onderdeel is van Lombok. In tegenstelling tot Bali is dit eiland Islamitisch en voelde ook anders aan dan Bali. Het is een heel klein eiland wat vooral bekend staat als party-eiland waar je wederom goed kunt snorkelen. De twee Nederlanse Marloesen die we in Ubud ontmoetten, bleken ook naar Gili T te gaan, dus we keken er naar uit om hen weer te zien na twee weken. Marloes had besloten haar ticket om te boeken en met mij mee te gaan naar Thailand! Eenmaal aangekomen op Gili T leek je een beetje terug te gaan in de tijd. Paard en wagen en zandwegen kwamen je tegemoet in de hoofdstraat/boulevard, omgeven door de clubs, bars en winkeltjes. Een gezellige vibe hing hier en na nog geen vijf minuten op het eiland te zijn zag ik al een bekende lopen uit Eelde. Wat is de wereld dan toch klein! Die avond gingen met eten met brabo's Marloes&Marloes. De king prawns werden wederom gekozen en smaakten heerlijk, en daarna verplaatsten we ons naar reggae bar Sama Sama. Hier hebben we echt een hele leuke en gezellige avond gehad en er een feestje van gemaakt met voornamelijk Australiërs! Dat belooft veel goeds voor m'n tijd in Australië want feesten kunnen zij wel! De dag erna besloten we fietsen te huren en het eiland rond te fietsen. Het nadeel op dit eiland was dat er geen wind stond. Conclusie, nadat we bij de andere meiden aankwamen zijn we de zee in gedoken, daarna het zwembad, en niet veel verder gekomen. Aan het einde van de middag zijn we toch op de fiets gestapt en hadden we binnen een uur zo goed als het eiland rondgefietst. We besloten zonsondergang te kijken bij een prachtig stukje strand met een mooie schommel in de zee. De kleuren tijdens deze zonsondergang, van oranje naar paars en blauw, waren onvergetelijk mooi en we waren alle vier blij dat we toch nog op de fiets waren gestapt! Die avond gingen we ook weer op stap en wat me het meeste is bijgebleven is hoe de locals dansen. Het leken wel een soort van krijgers die allemaal in hun eigen wereldje leefden. De dag erna hebben we niks anders dan in de schaduw gelegen en gechilld. Die avond heb ik m'n eerste streetfood beleving gehad, en het was enorm pittig maar erg lekker! Het heeft wel wat om te zien hoe je eten gemaakt wordt en dit vervolgens op een soort marktje op te eten. Dit was mijn laatste avond met Nienke, want ik ging de dag erna terug naar Bali om zaterdag door te vliegen naar Thailand! Het is bijzonder hoe je in zo'n korte tijd zo goed iemand leert kennen. Drie weken vlogen voorbij en gingen gepaard met veel gelach en goede gesprekken. Ook hebben we goed voor elkaar gezorgd toen we ons ziek voelden van de buikpijn en van enkele schaamte was al snel geen sprake meer van haha! Ik heb er goede vriendin voor het leven bij, en zal onze tijd in Indo niet vergeten! Bali zelf was ook prachtig in veel verschillende opzichten. De lieve mensen blijven me bij, de stranden, de zen vibe in Ubud, de leuke tentjes, de natuur en cultuur. Een goed begin van m'n reis!

Inmiddels zit ik al een aantal dagen in Bangkok. Marloes is maandag aangekomen en we hebben in twee dagen de highlights gezien. Het is ongekend warm hier en hebben met veel gekreun en gesteun mooie tempels bezocht. Lange broek, t shirt en dichte schoenen waren verplicht, dus je begrijpt wel dat de zweetklieren z'n werk heeft gedaan. Holyyy wat een hitte. Een koude douchen voelde nog niet vaak zo lekker! Een bezoekje aan Koh San Road en Chinatown kon natuurlijk niet ontbreken en tussen al deze highlights was een voetmassage ook niet verkeerd. Ik heb meteen de eerste scam te weten omzeilen en ik merk dat je intuïtie gevoel steeds beter wordt in dat soort situaties. Na een paar dagen was ik wel uitgekeken in deze warme stad en het valt op dat mensen enorm slecht Engels spreken en ze ook niet erg vriendelijk zijn. Gelukkig zaten we in een super hostel waar ze wel heel aardig waren, maar ik ben wel weer toe aan een eilandje! Ik schrijf dit dan ook vanuit een slaaptrein naar Chumphon. Dit is de vertrekplaats naar Koh Tao, waar ik m'n duikcursus ga beginnen! De treinreis duurt 8,5 uur en iedereen heeft een bedje waar je de nacht door kunt komen. Wel knusjes zo hoor! M'n buikkramp is nog steeds niet over maar ik heb het wel meer onder controle. Ik voel me wat fitter en heb dan ook heeeel veel zin om te gaan duiken!

Ik vind het leuk om jullie reacties te lezen dus ga daar vooral mee door!

Dikke kus,

Jen