Drie jaar geleden bezochten we Cusco reeds, dus dit wordt slechts een tussenstop naar het noorden van Peru. We kijken er enorm naar uit te gaan trekken in de Cordillera Blanca in Huaraz, waar we 3 jaar geleden geweest zijn en waar we te weinig tijd hadden om echte trektochten te maken.
We hebben er zelfs al afgesproken met de bergbeklimmers Juan en Marian (zie Bolivië) in Café Andino om samen een berg te beklimmen. Wisten wij veel dat 2 dagen na aankomst in Peru deze plannen plots onbelangrijk zouden worden na een verontrustende mail van Tims papa.

In december 2013 werd de diagnose gesteld dat Hilde (Tims mama) non-hodgkin lymfeklierkanker had op de rug en al gauw werd er met chemo gestart. Tim en ik overwogen om onze reis uit te stellen, maar aangezien de professoren een overlevingskans van 85% vooropstelden, zijn we dan toch vertrokken. We hielden regelmatig contact via Skype en mail om de vooruitgang van Hilde goed te kunnen opvolgen en we kregen telkens goed nieuws wat ons goede moed gaf tijdens het reizen.
Tot in Cusco. Aangezien we in Bolivië weinig tot geen toegang hadden tot het internet hadden we al 3 weken geen nieuws vernomen. Tim had een naar voorgevoel waardoor we eens in Cusco zo snel mogelijk contact opnamen met het thuisfront. We skypeten met Tims broer en vriendin, Bram en Annick, en vernamen dat Hilde de voorbije weken een hartstilstand had gehad en in coma had gelegen maar dat er nu weer beterschap in zicht was en we ons geen zorgen hoefden te maken. We waren enorm geschrokken maar klonken 's avonds met een pisco sour toch op de beterschap van zijn mama.

De volgende dag een mailtje van Tims papa met als titel "toestand Hilde" met als boodschap: slecht nieuws van de professoren, niet veel opties meer, palliatieve zorgen, longen onherstelbaar aangetast/verbrand, is het mogelijk om over te komen? Weten niet of jullie op tijd zullen zijn, kwestie van dagen of uren…
SLIK!
Eerste reactie: tranen, paniek, onmacht,… Tweede reactie: zo snel mogelijk skypen. Het eerste familielid dat we kunnen bereiken is mijn broer Robby en zijn vrouw Sofie, die blijkbaar al de hele dag op Skype zitten om ons zo snel mogelijk te proberen bereiken. Zij verduidelijken ons de ernst van de situatie waardoor we beslissen om meteen onze spullen te pakken in onze hostel en de eerste de beste taxi naar de luchthaven van Cusco te nemen. Al een chance dat we in een stad zijn met een luchthaven! Gelukkig hebben we meteen een vlucht en aangekomen in Lima boeken we de eerste vlucht richting Parijs met aansluiting naar Brussel via de TGV. Ook op deze vlucht hoeven we niet lang te wachten waardoor we ons een dag later al op Belgische grond bevinden. Toch hebben we dit helemaal zo niet aangevoeld. De terugreis naar België leek de langste ooit! We maakten ons beiden veel zorgen dat we niet op tijd thuis zouden zijn om Hilde nog wakker te zien. De stress die daarmee gepaard gaat, is onbeschrijflijk. De opluchting was dus nog zo groot toen we arriveerden in Parijs en via Skype van mijn mama vernamen dat ze 's middags nog gebeld had met Hilde. Oef, we zullen waarschijnlijk op tijd zijn!