Bij het ontbijt op het dakterras genieten we nog een laatste keer van de Taj Mahal en nemen een herinnering mee om nooit meer te vergeten: een bijzonder huwelijksaanzoek :) Vandaag, op Kerstdag, nemen we de trein richting Goa, een rit van 1987 km die 2 dagen en 1 nacht zal duren. In het station vernemen we dat de trein al 2 uur vertraging heeft (niet ongewoon in India), dus installeren we ons op onze rugzakken op het perron en brainstormen over hoe we ons huwelijksfeest willen organiseren en stellen we zelfs al en gastenlijst op, wat moet een mens anders doen met al die vrije tijd?
Tijdens de treinrit dromen we nog meer weg en overleggen over allerlei ideetjes. In onze treincoupé zitten twee jonge studenten uit Pune waarmee we kennis maken en als ze horen dat Tim mij pas ten huwelijk heeft gevraagd willen ze per se het verhaal horen over hoe we mekaar leren kennen hebben op de Lokerse Feesten. Ze luisteren er met veel enthousiasme naar en stellen vele vragen terwijl we smullen van de snacks die Chandra's mama zelf maakte en die hij graag deelt met ons, waardoor we tot in de late uurtjes wakker blijven en de tijd op die manier snel vooruit gaat. Als ik wakker word, zijn de jongeheren reeds uitgestapt en werden ze vervangen door een Indiase familie waarmee Tim al gezellig aan het kletsen is terwijl hij geniet van een gratis ontbijt, aangeboden door hen. De vader des huizes legt er extra de nadruk op dat er vlees in de maaltijd zit, om zo te laten merken dat ze zich dit kunnen veroorloven en dus wel van een hoge kaste moeten zijn, grappig. Alsof kaste voor ons toeristen van belang is, voor ons is elke Indiër gelijk! Dat het kastesysteem nog steeds zo erg verweven zit in de Indiase cultuur, lees ik op de trein in mijn boek "Being Indian" van Pavan K. Varma dat ik kocht in New Delhi. Pavan schrijft dat Indiërs automatisch bij een eerste ontmoeting verschillende vragen stellen om zo meteen in te schatten van welke kaste je bent. Welk beroep beoefen je? Wie is je vader? Welk beroep heeft hij? Ook aan ons worden dergelijke vragen gesteld, waarschijnlijk uit gewoonte.

Maar we genieten vooral van de gastvrijheid van de vriendelijke Indiërs en de gewoonte om alles te delen. Ik was al verkocht aan India, maar ook Tim bevalt het wel. Waar we wel moeilijk aan kunnen wennen is dat er constant lawaai is - "garam kanaaaaaaaaa", "garam chaaaaaaai, chaaaaaaai", "paani bottle, paaniiiiiiiiiii, paaniiiiiiiiiiiiiiii" roepen de verkopers in het gangpad van de trein en ook door je raampje vanop het perron al van om 4 u 's nachts en dit gaat zo door tot 's avonds laat - en dat er overal afval rondslingert. Elke Indiër gooit na zijn eten het afval gewoon uit het raam en als wij vragen of er geen vuilnisbakken op de trein zijn, krijgen we een negatief antwoord en worden we geboden het vuilnis ook uit het raam te gooien. Dit krijgen we echter niet over ons hart. Hieraan willen we niet meedoen, dus creëren we ons eigen vuilniszakje om nadien in een vuilnisbak in een station te gooien waardoor we nogal raar bekeken worden door de locals. We leggen hen uit dat wij niet zo zijn opgevoed en dat we willen zorg dragen voor het milieu, waardoor we een gesprek openen over hoe de overheid met het milieu omgaat in India. Er zijn zelden vuilnisbakken te zien op openbare plaatsen en vuilnis wordt enkel in zeer grote steden opgehaald. Er is dus amper een systeem voor het verwerken van vuilnis, aangezien dit niet de prioriteit is van de overheid. Eerst moeten mensen de mogelijkheid hebben om educatie te krijgen over zaken als milieu, maar aangezien er te veel armoede heerst in India, moet eerst dit aangepakt worden.
Door al die interessante gesprekken met de vrijgevige en vriendelijke Indiërs komt onze eindbestemming sneller dichterbij dan we dachten en als we afstappen in Madgaon blijkt dat we in totaal 9 uur vertraging hebben opgelopen waardoor we uiteindelijk 44 uur op de trein hebben gezeten, maar het voelde zo niet aan dankzij de locals, een prettig gevoel!