De Taj Mahal, het wereldwijde bekende monument van de liefde, kunnen we natuurlijk niet overslaan. Ikzelf zag dit mausoleum al toen ik 8 jaar geleden met Joker doorheen India reisde, maar ook Tim mag dit niet missen.
Als we de dag na onze treinreis naar Agra opstaan en we op het dakterras lekker in het zonnetje ontbijten met uitzicht op de Taj Mahal, kunnen we niet langer wachten. Ik vind dit de ideale locatie om een mooie fotoshoot te doen met mijn Indische kledij, dus ik kleed mij helemaal op (inclusief bangles en bindi op mijn voorhoofd) en dat vind Tim uiteraard niet erg.
Als blonde, blanke westerlingen (met krulletjes) hebben we sowieso al veel bekijks en vragen mensen regelmatig of ze met ons op de foto mogen (vooral Tim heeft veel succes met zijn baard en wordt daardoor vaak 'baba' genoemd, haha) en vandaag is dit uiteraard niet anders. We trotseren de overvloed aan toeristen en proberen een fotoshoot te doen zonder al te veel andere toeristen in de achtergrond, wat zeer moeilijk blijkt!

Als we binnenin het graf van Shah Jahan en zijn vrouw Mumtaz Mahal bezoeken, gebeurt dit met veel lawaai en geblaas op fluitjes door de opzichters die de vele bezoeken in goede banen moeten leiden. Geshockeerd door het onrespectvolle gebeuren lees ik het onbeduidende bordje 'quiet please' en word ik meegezogen in een baan rondom de graftombe door de drummende menigte. Ik kan mijn ogen en oren amper geloven. Niets blijft nog over van de charme van het verhaal achter dit monument en het feit dat dit gebouw volledig werd opgetrokken uit liefde van de Mogol Shah Jahan voor zijn favoriete vrouw Mumtaz. De romantiek is ver te zoeken! Maar tot mijn zeer grote verrassing zorgt Tim plots zelf voor een vleugje romantiek eens we uit het mausoleum zijn als hij vlak voor de Taj Mahal op zijn knieën gaat met een ring in zijn handen!
"Oh my gooooooooooooooood, dat meen je toch niet?"
"Na 6 jaar samenzijn en 10 maanden 24u op 24 bij mekaar, denk ik dat het tijd is om te vragen, Tina, wil je met me trouwen?"
Verbouwereerd als ik ben, krijg ik geen woord uit mijn mond (om mij zover te krijgen dat ik sprakeloos ben, chapeau!) en als Indische voorbijgangers een foto vragen, reageer ik nogal fel "please, let me enjoy the moment here!".
Daarop zegt Tim "ge hebt nog niet geantwoord op mijn vraag", waarop ik zeg "Ja, natuuuuuuuuuurlijk!", hij de ring aan mijn vinger schuift en ik met tranen die over mijn wangen stromen in zijn armen val (met op de achtergrond luid applaus van een groepje aanschouwende toeristen).
Van een ideale locatie gesproken voor een huwelijksaanzoek! Romantischer dan aan het meest bekende monument van de liefde ter wereld kan het niet worden én dan nog in India, het land waaraan ik mijn hart verloren heb, twee maal scoooooore!

Een grote opluchting voor Tim die dit moment al 4 jaar gepland heeft - amai, die kan zwijgen! - en via internet zelfs eerst om mijn hand vroeg aan mijn ouders - zoals het hoort, wat een lieverd toch!
De ring kocht hij in New Delhi terwijl ik ziek in bed lag - kwam dat even mooi uit! - en is een voorlopige ring (van welgeteld 220 Indische roepies, hihi), want hij wil graag dat ik zelf een mooie verlovingsring kies hier in India en daar ben ik zeker niet rouwig om :) Bij de security-check bij de ingang brak het angstzweet hem wel eventjes uit toen de bewaker hem vroeg te laten zien wat er in zijn jaszak zat (hopelijk kijkt Tina nu niet mee!), maar de verrassing was meer dan geslaagd! Ik kan amper wachten dit nieuws met de wereld te delen, dus eens we weer in het hotel zijn skypen we met onze familie om het heuglijke nieuws te vertellen en nadien posten we foto's op Facebook van zijn aanzoek (dat we speciaal voor de foto nog eens opnieuw deden) en zijn we in de wolken met de vele toffe reacties.

De dag erop vieren we kerstavond in een ongezellig en kaal restaurant, maar met lekker eten én eindelijk nog eens een flesje rode wijn die onze riksja-chauffeur (die wacht in het restaurant om ons terug te brengen) speciaal is gaan kopen op onze vraag. We delen ons lekkere eten met hem en krijgen zo toch een beetje dat kerstgevoel. Maar om eerlijk te zijn hebben we die kerstsfeer en de overdreven versiering en kerstlichtjes en kerstbomen helemaal niet gemist dit jaar. En het feit dat we niet op cadeautjesjacht hoefden te gaan, is ook mooi meegenomen. De kerstperiode is eigenlijk compleet aan ons voorbijgegaan en dat vinden we niet erg, want als pas verloofd stel, doen we niet liever dan ons wentelen in ons liefdescoconnetje, weg van al de rest van de wereld, enkel wij tweetjes… zaaaaaaaaalig! :)